Wychowujemy sportowca - Mój pies -sierpień 2005.pdf - szkolenie psów - modliszkap

26 / MÓJ PIES SIERPIEŃ 2005

EKSPERT RADZI

Wychowujemy

sportowca

Masz szczeniaka i chcesz go

wychować na psiego sportowca?

W tej rubryce krok po kroku pokażemy,

jak rozwijać jego zdolności

kiem australijskim. W przyszłości

ma uprawiać agility, obedience i inne

psie sporty. Jej rodzice też są sportowcami: tata

– czempionem pasienia, a mama ćwiczy agility

i obedience.

Predyspozycje rodzinne to jednak nie wszystko.

Nawet największy talent może się zmarnować, jeśli

nie będzie rozwijany. Zatem już od samego począt-

ku, jeszcze u hodowcy, Asti i jej rodzeństwo były

odpowiednio prowadzone i ukierunkowywane.

Początkowa praca polega na socjalizacji (pies

sportowy nie może być lękliwy) i wyrabianiu zaufa-

nia do człowieka, a także rozwijaniu odpowiednich

instynktów (przede wszystkim chęci zabawy z czło-

wiekiem). Nie znaczy to, że maluchy nie mają dzie-

ciństwa. Wręcz przeciwnie – nauka oparta jest na

zabawie (stosuję metodę klikerową), a sesje kró-

ciutkie, ponieważ szczenięta nie są w stanie zbyt

długo skupiać uwagi na jednej czynności.

a gdy przyjdzie – nagradzamy. Cofamy się o parę

kroków i znowu go wołamy.

Wołać szczeniaka należy tylko do rzeczy przy-

jemnych – jedzenia czy zabawy. Nie wołamy go

natomiast, gdy chcemy mu np. coś odebrać.

PRZECIĄGANIE Z PANIĄ

Aby przekonać pieska, że najlepsza zabawa jest

z człowiekiem, bawimy się w przeciąganie. Ważne,

żebyśmy zawsze mogli odebrać mu zabawkę. Jed-

nak od czasu do czasu dajemy maluchowi wygrać

i nacieszyć się łupem.

Z tak małym pieskiem nie szarpiemy się zbyt

mocno, bo mogłoby go to zniechęcić. W trakcie

zabawy przyzwyczajamy go do dotyku ręki, głas-

kania i poklepywania.

„SIAD” ZAMIAST KARCENIA

„Siad” to obok przywołania jedna z podsta-

wowych i najbardziej przydatnych komend. Jest

to pozycja zasadnicza w szkoleniu sportowym,

bardzo pomocna także na co dzień: gdy maluch

czegoś od nas chce albo próbuje skakać przy po-

witaniu, zamiast na niego krzyczeć albo go odpy-

chać – co zwykle skutkuje wzmożonym skakaniem

– możemy naprowadzić go na pozycję siad (albo

wydać komendę, jeśli już ją zna).

Z PRZEDMIOTEM W PYSKU

Instynkt noszenia w pysku przedmiotów objawia

się wcześnie. Chęć aportowania to jedna z najważ-

niejszych cech psa szkolonego sportowo czy użyt-

kowo.

Asti sama z siebie chętnie aportuje portfel, któ-

ry dostała do pyska. Oczywiście nie jest to dobry

przedmiot do zabawy, ale nic się nie stanie, jeżeli

przez chwilę go ponosi.

ASTI TO JA

Jedną z najważniejszych umiejętności każdego

psa, nie tylko sportowego, jest przychodzenie na

wołanie. Ćwiczymy je z maluchem od początku,

przy okazji ucząc go reakcji na imię. Bierzemy

garstkę smakołyków, wołamy pieska po imieniu,

A sti ma dwa miesiące i jest owczar-

Komenda „siad” jest łatwa do nauczenia i nawet

małe szczenię może ją szybko opanować. Aby Asti

usiadła, naprowadzam ją smakołykiem: pokazuję

nagrodę i przesuwam rękę do góry i do tyłu nad jej

głową. Śledząc smakołyk, mała w naturalny spo-

sób siada. W tym momencie klikam i daję nagrodę.

Po kilku powtórkach Asti sama siada i czeka na

kliknięcie. Wtedy zaczynam wprowadzać komendę

„siad” (zgodnie z zasadą szkolenia klikerowego,

komendę „dodaje się” do zachowania, które pies

już świadomie wykonuje).

RASOWI SPORTOWCY

wej naszego psa, najlepiej wybrać okreś-

loną rasę. Oczywiście wiele kundelków też ma

predyspozycje do sportu, jednak nigdy nie wia-

domo, co wyrośnie z nierasowego malucha.

Wybór rasy zależy oczywiście od dyscy-

pliny sportu. W agility, które ma trenować

w przyszłości Asti, najlepiej sprawdzają się psy

skoczne i zwinne, nastawione na współpracę

z człowiekiem. Na zawodach agility dominują

border collie, owczarki szetlandzkie i belgij-

skie. Dobrze sprawdzają się także inne rasy

pasterskie: owczarek australijski, australian

cattle dog, kelpie, a także pudle.

Te rasy doskonale nadają się także do szko-

lenia w kierunku posłuszeństwa sportowego.

W tym sporcie dobrze sprawdzi się też owcza-

rek niemiecki, który jest trochę zbyt wolny

do agility.

tunel. Z jednej jego strony zostaje przytrzymana,

a z drugiej – zawołana. Ponieważ znała już mały

tunel, bez wahania, radośnie przebiega przez duży.

ALBO „SIAD”, ALBO „WARUJ”

Nauka warowania jest bardzo podobna do na-

uki siadania, z tym że rękę ze smakołykiem opusz-

czam tuż przed nosem Asti aż do ziemi. Aby dostać

smakołyk, w końcu się kładzie. Wtedy słyszy klik

i otrzymuje nagrodę.

Siadu i warowania nie ćwiczymy podczas jednej

sesji, gdyż komendy mogłyby się pieskowi pomylić.

CHODZI PIES PO DESCE...

U hodowcy szczenięta chodziły też po położo-

nej na ziemi desce. Teraz deska oparta jest o niski

stolik. Asti bez oporów podąża za smakołykiem

zarówno w górę, jak i w dół.

NIESTRASZNY TUNEL

Maluchy już u hodowcy rozpoczęły naukę nie-

których elementów agility – chętnie bawiły się np.

w dziecięcym tunelu. Teraz Asti poznaje „dorosły”

Urszula Charytonik

Zdjęcia: Justyna Włodarczyk,

Tomasz Jastrzębowski

W następnym odcinku Asti będzie już miała

trzy miesiące – czego nauczy się do tego czasu?

J eśli poważnie myślimy o karierze sporto-

30 / MÓJ PIES WRZESIEŃ 2005

EKSPERT RADZI

Suczka Asti ma w przyszłości uprawiać psie sporty

i od początku jest do tego przygotowywana.

Czego nauczyła się w ciągu ostatniego miesiąca?

A sti ma już trzy miesiące. Nadal ćwi-

dodam dopiero wtedy, gdy Asti bez problemu

będzie wytrzymywać w tej pozycji ok. 5 sekund.

Ponieważ zależy mi na szybkim wykonywaniu

komend, osobno ćwiczymy szybkie siady – wtedy

klikam natychmiast po przyjęciu pozycji „siad”.

Kiedy Asti napina smycz, zamieniam się

w „drzewko”. Jeśli dalej stoi na napiętej smy-

czy, cmokam i gdy tylko zwróci na mnie uwagę,

pokazuję jej smakołyk i cofam się parę kroków.

W ten sposób uczy się podążania za mną na

cmokanie.

Podczas ćwiczeń często zmieniam kierunek mar-

szu, tak by mała nie próbowała wciąż ciągnąć

w jednym kierunku. Przy zmianie kierunku też

cmokam i nagradzam ją za podążanie za mną.

POPATRZ MI W OCZY

I ZOSTAŃ

W sportowym posłuszeństwie wymaga się, aby

pies przez cały czas utrzymywał kontakt wzro-

kowy z przewodnikiem. Zaczynamy ćwiczenia

CHODZENIE

NA LUŹNEJ SMYCZY

Na spacerach pies może wędrować z przodu,

z boku, z tyłu – byleby nie ciągnął. Jeśli ciągnie,

sportowca

Wychowujemy

(cz. II)

w spokojnym miejscu. Kiedy Asti popatrzy na

mnie choć przez krótką chwilkę, klikam i daję

nagrodę. Wkrótce suczka zaczyna specjalnie pa-

trzeć mi w oczy, żeby „zarobić” smakołyk.

Asti rozumie już komendę „siad”, choć nie

potrafi jeszcze wykonać jej w każdej sytuacji.

Zaczynamy naukę zostawania. Mówię „siad”,

mała siada, a ja opóźniam trochę kliknięcie, po-

czątkowo o sekundę, dwie. Na razie przedłużam

siedzenie tuż przede mną. Komendę „zostań”

to dlatego, że zwykle go za to nieświadomie na-

gradzamy: gdy chce iść do przodu, a my dajemy

mu się pociągnąć, uczy się, że to zachowanie

odnosi pożądany skutek.

Utrwalonego nawyku ciągnięcia trudno oduczyć.

Dlatego najlepiej nie dopuszczać do wytworzenia

się go już u małego szczeniaka. Zasada jest pro-

sta: kiedy smycz się napina, przystajemy. Pies

musi się nauczyć, że jedynym sposobem dotarcia

do celu jest utrzymywanie luźnej smyczy.

Kiedy nie mam czasu na ćwiczenia, ubieram Asti

w szelki. W ten sposób nauczy się, że w szelkach

można ciągnąć, a w obroży – nie.

CHODZENIE

PRZY NODZE

Sportowe chodzenie przy nodze jest czymś zu-

pełnie innym niż codzienne chodzenie na smyczy.

Pies ma iść z lewym barkiem na wysokości nogi

przewodnika, cały czas patrząc na niego.

czymy komendy opisane w poprzed-

nim odcinku – „siad” i przywołanie.

Rozpoczęłyśmy też naukę nowych.

Wołam Asti i ruszam energicznym krokiem.

Truchta za mną, spoglądając z zainteresowa-

niem. Gdy tylko znajdzie się przy mojej lewej

nodze, słyszy klik i dostaje nagrodę. Na tym eta-

pie klikam przy każdym znalezieniu się w odpo-

wiedniej pozycji.

Ćwiczymy w spokojnym miejscu, ale jeśli mimo

to mała bardzo się rozprasza, trzymam ją na

smyczy. Nie używam jej do szarpania, ma ona

tylko zapobiec możliwości oddalenia się psiaka.

Asti ma teraz tylko dwie możliwości: albo ćwi-

czy ze mną i dostaje nagrody, albo... się nudzi.

PIŁECZKA

SZCZYTEM MARZEŃ

Jako nagrody używam piłeczki na sznurku. Ba-

wimy się nią np. po przywołaniu. Piłeczka dla

szczeniaka powinna być przyjemna do chwytania

– najlepiej z miękkiej, porowatej gumy. Podczas

zabawy zachęcam Asti do chwytania za piłkę,

a nie za sznurek, który początkowo wydaje jej

się bardziej atrakcyjny. Mała nigdy nie dostaje

piłki do samodzielnej zabawy – do tego są inne

zabawki. Piłeczka ma stać się dla niej szczytem

marzeń.

ROZŁOŻONA

PALISADA

Asti potrafi już przejść całą niską kładkę i pali-

sadę. Obie przeszkody są rozstawione niziutko.

Nawet, gdyby nie bała się wyższej przeszkody,

w tym wieku ma jeszcze nie najlepszą koordyna-

cję ruchową, lepiej więc nie ryzykować upadku.

Stroma palisada nie jest też dobra dla stawów

szczeniaka.

Początkowo Asti dostawała smakołyki co kil-

ka kroków, teraz dostaje je tylko na końcu,

gdy tylne łapki znajdują się na przeszkodzie,

a przednie na podkładce ze smakołykami.

Ćwiczymy też przywołania przez palisadę,

żeby zachęcić małą do jej szybkiego pokony-

wania.

MIĘKKI

TUNEL

Asti lubi biegać przez normalny tunel. Mięk-

ki tunel, czyli rękaw, też nie stanowi już dla

niej problemu. Pomocnik przytrzymywał ją

przy wejściu, a ja kilka razy przywołałam ją

przez rękaw, przytrzymując materiał w górze.

Teraz sama przebiega go z impetem. Wbrew

pozorom psy szybko uczą się pokonywania tej

niby-norki.

WSTĘP

DO SLALOMU

Naukę slalomu zaczynam od dwóch tyczek. Po-

kazuję Asti smakołyk przed nosem i przeprowa-

dzam ją między słupkami. Gdy je mija, słyszy

klik i dostaje nagrodę. Od początku ćwiczymy

na obie ręce, pamiętając o tym, że pies zawsze

wchodzi w slalom lewym barkiem (przy lewej

ręce wchodzi od naszej strony, przy prawej – od

zewnętrznej).

cdn.

Urszula Charytonik

Fot. Tomasz Jastrzębowski

34 / MÓJ PIES PAŹDZIERNIK 2005

EKSPERT RADZI

sportowca

Wychowujemy

(cz. III)

C zteromiesięczna Asti wymieniła już

Dzięki tym umiejętnościom można już bez ni-

czyjej pomocy zrobić jej pozowane zdjęcie, Asti

nie ucieknie z kadru!

Ponieważ zostawanie to ćwiczenie proste, ale

dość nudne, często nagradzam Asti piłeczką,

która jest cenniejszą nagrodą niż smakołyki. Po

wykonaniu komendy „zostań” zawsze wracam

do suczki.

Jeśli chcę ją zostawić, żeby za chwilę ją przy-

wołać (na tym etapie robię to rzadko), używam

komendy „czekaj”. Wprowadzanie dwóch

różnych komend dla tych sytuacji nie jest ko-

nieczne, ale wolę, żeby pies rozumiał słowo

„zostań” jako „nie ruszaj się, dopóki do ciebie

nie wrócę”.

ZOSTAWANIE

Asti rozumie już polecenie „zostań”, choć oczy-

wiście do długiego zostawania w rozpraszających

warunkach droga jeszcze daleka. Stopniowo przy-

zwyczajam ją do zostawania w większej odległości,

przez dłuższy czas i wtedy, gdy się poruszam.

W spokojnym otoczeniu potrafi już zostać:

n przez 30 sekund,

n w odległości 10 metrów,

n gdy obchodzę ją wkoło.

niektóre zęby i powoli z puchatej kulki

zamienia się w podlotka. Zrobiła też

postępy w szkoleniu.

Wychowujemy sportowca - Mój pies -sierpień 2005.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: