Poltergeist 01 (listopad 2010).pdf

POLTERGEIST - polter.pl

Od czytelników dla czytelników

Maciej „repek” Reputakowski, redaktor naczelny polter.pl

Spis treści

Brutalność w grach

Zapomniana rewolucja - Earth 2160

Wywiad z Mirosławem Dymkiem

Co mnie wkurza w cRPG?

Witajcie,

Just Cause 2 - recenzja

PixelJunk: Shooter - recenzja

Z tej strony redakcja serwisu Poltergeist,

zwanego potocznie polterem lub polt-

kiem. Kim jesteśmy? W dużym skrócie – ta-

kimi samymi czytelnikami jak Wy. Też czy-

tamy CDA, prenumerujemy, prosimy panią

w kiosku o odłożenie egzemplarza. Gra-

my na naszych blaszakach w tytuły now-

sze i nadrabiamy te, które ekipa CDA wrzu-

ci jako bonus na krążek.

Felietoniki: Trofea i Achievementy

Savage Worlds - edycja polska - recenzja

Dungeons & Dragons 4.0 Podręcznik Gracza, wersja polska - recenzja

WFRP 3 edycja - recenzja (część 1)

WFRP 3 edycja - recenzja (część 2)

The Windup Girl - Paolo Bacigalupi - recenzja

Skrytoświat. Wiosna

William Horwood - recenzja

Wywiad z Cezarym Zbierzchowskim

100

Incepcja - recenzja

108

Na co dzień prowadzimy kilkanaście dzia-

łów tematycznych poświęconych szeroko

rozumianej fantastyce. Wśród nich prężnie

rozwija się również subsystem dla fanów

gier komputerowych i to jego szef wpadł

na pomysł, byśmy powrócili do tradycji

współpracy z redakcją CDA. Przed dwoma

laty złożyliśmy bowiem wielką antologię

tekstów z całego roku. Teraz postanowili-

śmy spotykać się z Wami częściej.

Predators - recenzja

112

Darmowa talia Magic: The Gathering

114

Budujemy Mana Base

117

Czarny kolor w grze towarzyskiej

122

Andrzej “Łysy” Łysek - wywiady przed MP 2010

132

Wywiad z Michałem Śledzińskim

135

Wydawca:

Przemysław „Draker” Prekurat

Krystian „Bajer” Bajerski

Marek „Planetourist” Golonka

Daniel „karp” Karpiński

Karolina „Viriel” Bujnowska

Marek „Planetourist” Golonka

Bartłomiej „baczko” Łopatka

Michał „M.S.” Smętek

Marcin „malakh” Zwierzchowski

Staszek „Scobin” Krawczyk

Kamil „New_One” Jędrasiak

Dominik „frastie” Kopeć

Redaktor naczelny:

Maciej „repek” Reputakowski

Książki:

Marcin „malakh” Zwierzchowski

Maja „Vanth” Białkowska

Co dla Was mamy? Artykuły o grach kom-

puterowych, RPG i karcianych, recenzje

książek i ilmów, wywiady z pisarzami i

twórcami komiksów. Oto wyselekcjonowa-

na próbka tego, co codziennie proponuje-

my naszym stałym czytelnikom.

Autorzy tekstów:

PC:

Artur „Vermin” Tojza

Michał „Thoctar” Małysa

Maciej „Czarny” Kozłowski

Anna Tess „anna.tess” Gołębiowska

Maciej „Aureus” Gajzlerowicz

Film:

Kamil „New_One” Jędrasiak

Krzysztof „Azgaroth” Pietrzyk

Skład:

Tomasz „Arakin” Czajka

Szymon „Neishin” Szweda

Karcianki:

Michał „Thoctar” Małysa

Łukasz „Specu” Specjalski

Konsole:

Łukasz „Squallu” Winkel

Ula „Canela” Kuczyńska

Przemek „Gonz” Pawełek

Szymon „neishin” Szweda

Jakub Ćwiek

Projekt okładki i opracowanie

graiczne numeru:

Tomasz „Arakin” Czajka

Zapraszamy do lektury, zapraszamy do

odwiedzin polter.pl.

Komiks:

Jarosław „beacon” Kopeć

Korekta:

Honorata „Sadyceuszka” Kujawska

Anna Tess „anna.tess” Gołębiowska

Mateusz „Zsu-Et-Am” Kominiarczuk

Klaudia „Marigold’ Najdowska

Marta „Denae” Matyjewicz

Michał „Thoctar” Małysa

A jeśli żyjecie grami i fantastyką –

zapraszamy do współpracy.

RPG:

Michał „rincewind bpm” Smoleń

Gniewomir „triki” Trocki

Krystian „Krishakh” Pruchnicki

POLTERGEIST - polter.pl

Brutalność w grach

Od dawna mówi się o tym, jak bardzo gry

wypaczają psychikę dziecka. Psycholodzy i

dziennikarze alarmują nas z ekranów telewi-

zorów za każdym razem, gdy tylko jakiś gracz

popełni przestępstwo (rzekomo pod wpły-

wem komputerowej rozgrywki). Pozostaje za-

dać sobie pytanie: czy gry rzeczywiście mają

tak destruktywny wpływ na swoich odbior-

ców, czy też jest to po prostu kolejne medium,

takie jak telewizja czy książka (również zawie-

rające sceny przemocy) i powinniśmy przejść

nad tym do porządku dziennego?

czasu zaczęło się niewinnie - wersja demo FIFA

2002 World Cup, Europa Universalis (potrai-

łem spędzić przy tej grze długie godziny) i Wol-

fenstein. Pierwsze dwa tytuły pochłaniały mnie

bez reszty, a i rodzice nie mieli nic przeciwko

graniu w strategię i piłkę nożną. Wolfensteina

skasowałem prawie natychmiast - niezbyt po-

dobało mi się otwarte zabijanie innych, nawet

jeśli byli faszystami.

Jakiś czas później sielanka się skończyła. Ku-

zyn przywiózł nowe gierki - GTA, prawdopo-

dobnie trzecią cześć, oraz Hitmana. Oczywiście

nie były to oryginalne wersje, bo kto w tamtych

czasach i w naszym wieku wydałby tyle pienię-

dzy na nową grę? Tylko frajerzy (a przynajmniej

tak myślał dziesięcioletni Michał). Rozgrywka w

GTA wydawała się świetna. Moją ulubioną bro-

Thoctar: Pamiętam, jakby to było dzisiaj, dzień,

w którym dostałem komputer. Wtedy były już

one w powszechnym użytku, jednak w mo-

jej wiosce byłem jednym z nielicznych, szczę-

śliwych posiadaczy blaszaka. Marnotrawienie

redakcja gry.polter.pl

POLTERGEIST - polter.pl

nią był kij baseballowy, który rozbijał głowy

wszystkich przechodniów. Po kilku minutach,

spędzonych na demolowaniu ulic, dobrze wie-

działem z jakiego typu NPCów “wypada” naj-

więcej pieniędzy, umiałem uderzyć kijem tak,

aby zabić za pierwszym razem... Podobnie z Hit-

manem. Cieszyłem się jak dziecko (którym, no-

men omen, byłem), gdy podchodziłem do od-

dającego mocz listonosza i dusiłem go garotą.

Przecież to było takie fajne...

dziś pamiętam, jak się emocjonowaliśmy ze

znajomymi, czego to nie można przeciwnikowi

zrobić w Soldier of Fortune, czy jak efektownie

rozbryzgiwać wrogów po ścianach w Painkille-

rze. No i bardzo dobrze – to rozładowuje rze-

czywiste (nie wirtualne!) napięcia i pozwala ła-

twiej funkcjonować w społeczeństwie.

Jest jeszcze argument, że gry mogą być na-

uczycielami terrorystów. Za każdym razem, jak

to słyszę, chwytam się za głowę. Jeżeli ktoś ma

możliwość pograć w brutalną grę, to tym bar-

dziej ma możliwość wejść na PRAWDZIWE ter-

rorystyczne strony w Internecie, czy obejrzeć

w telewizji szczegółowe opracowania realnych

zamachów terrorystycznych (program Disco-

very lubi puszczać takie dokumenty). Zwala-

nie winy na gry, stwierdzenie, że „zabił, bo grał

w GTA” jest dla mnie żenujące. Każdy nastolatek

grał w jakąś grę - zawsze można argumentować,

że właśnie ona skłoniła go do zła. Tak samo, jak

każdy nastolatek oddycha, je, śpi, obejrzy cza-

sem coś w telewizji. Ale żeby od razu mordował

z tego powodu?

przekroju wiekowym 10-15 lat. Rodzice zajmują

się swoim życiem zawodowym i dają przyzwo-

lenie swym pociechom na granie w to, co chcą,

byle tylko dali im spokój. Przecież każdy ciężko

pracujący człowiek, jak wróci do domu, marzy

tylko o spokoju i telewizorze, w końcu książki to

przeżytek. A dziecko niech się zajmie sobą, nie

przeszkadza chlebodawcy i będzie cicho. Cie-

kawe ilu rodziców zna choćby część gier, w któ-

re grają ich najmłodsze pociechy. Zapewne nie-

wiele, o ile w ogóle widzieli cokolwiek.

Profesor Waldemar Łazuga stwierdził na jed-

nym z wykładów, że gdyby nie sport, ludzie by

się nawzajem mordowali. Dlaczego? To pro-

ste – mecze dostarczają im takiej dawki emo-

cji i brutalności, że wojny są już zbędne – testo-

steron jest rozładowywany poprzez oglądanie

rozgrywek poszczególnych drużyn. Idąc dalej

– zauważcie, że kibice często malują się na bar-

wy swego zespołu (jak indiańscy wojownicy),

śpiewają pieśni ku chwale drużyny bądź prze-

ciw drużynie wroga (jak przed średniowiecz-

nymi bitwami), czasem nawet biją się „za dru-

żynę”. Paralel można by znaleźć więcej, ale po

co – sprawa jest chyba jasna.

Oczywiście rodzice nie pochwalali grania w ta-

kie gry, ale kto w tym wieku słucha dorosłych.

Liczyła się tylko miodność rozrywki i hektoli-

try krwi. Co by było, gdybym był mniej rozsąd-

ny i nie porzucił wkrótce takich głupich zabaw?

Pewnie młóciłbym teraz w Quake’a albo Crysisa

zamiast uczyć się do poprawki semestru w po-

wtarzanej klasie. Na szczęście moja historia po-

toczyła się inaczej: nadeszła Europa Universalis

II oraz masa innych strategii i zacząłem intereso-

wać się fantastyką, dzięki czemu piszę te słowa.

Pewnie do mojej historii mogłoby się podpiąć

sporo osób, nie grzeszących rozumem w cielę-

cym wieku. Najważniejsza jest jednak umiejęt-

ność powiedzenia twardego i stanowczego nie.

Można nazwać mnie staroświeckim gderą, ale

oznakowania na grach są po to, aby ich prze-

strzegać. Jeśli dwunastoletnie dziecko po po-

wrocie ze szkoły, w której nie potrai się porząd-

nie wysłowić bez przekleństw, od razu siada

do brutalnej gry pokroju F.E.A.R czy Far Cry, to

potem nie ma co się dziwić, że po paru latach

zatraca się w surrealistycznym świecie. Mimo

że wyżej wymienione tytuły posiadają fabu-

łę, do tego bardzo rozbudowaną, to nastolatek

na nią praktycznie nie zwraca uwagi. On chce

“postrzelać”, wyżyć się na “trupie” czy pokazać

przed kolegami jaki jest kozak, bo strzelił kom-

puterowemu przeciwnikowi w głowę. Dodaj-

my do tego brak sportu, ruchu na świeżym po-

wietrzu, wysoki poziom brutalności w telewi-

zji, a otrzymamy przepis jak skutecznie pozba-

wić, wchodzącego w dorosłość człowieka, wy-

obraźni i emocji. Nie ma wtedy co się dziwić, że

potem taki młody człowiek pobił kogoś, bo my-

ślał że to gra. Sam byłem świadkiem tego, jak na

pogrzebie krewnego mojego kolegi ośmiu letni

brat kumpla spytał nas wprost: “A dziadek miał

tylko jedno życie?”. Przerażające.

Vermin: Gry komputerowe były, są i będą, a że

wiele z nich prezentuje bardzo wysoki poziom

brutalności, to wynika choćby z tego, że ludzie

lubią przemoc. Dobrym przykładem są choćby

nielegalne walki uliczne, bardzo krwawe i nie-

jednokrotnie kończące się śmiercią któregoś z

przeciwników. Gra komputerowa, gdzie gracz,

najczęściej będący dzieckiem, wciela się w po-

stać komandosa czy innego super żołnierza, z

jednej strony pozwala mu bezpiecznie odre-

agować stres, z drugiej działa niepokojąco na

jego psychikę. Pamiętam jak będąc szkrabem

biegałem po osiedlu z kolegami, a na kompu-

terze grało się, gdy była paskudna pogoda lub

„ciemno za oknem”. Obecnie place zabaw świe-

cą pustkami. Powód? Komputer. W dobie cy-

bernetyki przysłowiowy “ekran” rozleniwił mło-

dzież. Coraz mniej dzieci uprawia sport, w ja-

kiejkolwiek formie. Wracają ze szkoły, zjedzą

obiad, zadanie domowe rzucą w kąt lub “odwa-

lą na kolanie” i siadają przed komputerem gra-

jąc do późnej nocy. Na rynku posiadamy masę

wszelkiej maści gier, większość z znaczkiem

16+ czy 18+. Kto w nie gra? Głównie dzieciaki w

Wydaje mi się, że z brutalnością w grach jest tak

samo, jak ze sportem. Wirtualne odreagowanie

i wyżycie się sprawia, że jesteśmy mniej nerwo-

wi w życiu codziennym.

Co zrobiłbym, gdybym był rodzicem i zobaczył,

że moje dziecko gra w brutalne gry? Najpraw-

dopodobniej zaufałbym mu i pozwolił grać da-

lej. Jednocześnie starałbym się zainteresować

syna/córkę innymi formami elektronicznej roz-

grywki - strategiami, cRPGami... Możliwości jest

wiele, a do dziecka nie traia się zakazami, lecz

odpowiednim ukierunkowaniem rozpierającej

go energii.

Inna sprawa, że wielu dorosłych pozostaje dzie-

ciakami. I to niekoniecznie jest złe (co często

próbuje się nam wmówić – kto słyszał od swej

żony czy dziewczyny, że zachowuje się jak dzie-

ciak, wie, co mam na myśli) – dobrze mieć w so-

bie tę iskierkę fantazji. Po co bowiem powsta-

ją ilmy akcji, „dzieła” z Seagalem czy Van Dam-

mem, jeżeli nie po to, by zaspokoić właśnie

potrzebę adrenaliny, brutalności i krwi? Le-

piej chyba obejrzeć, jak Schwarzenegger zabi-

ja miliard przeciwników w pięć minut ilmu, niż

wyjść na ulicę i wyładowywać swą frustrację w

inny sposób.

Czarny: Osobiście sądzę, że chłopcy (jak i ostat-

nio – ku mojemu niemałemu zdziwieniu –

dziewczęta) w pewnym wieku po prostu po-

trzebują bryzgania krwią na prawo i lewo. Do

Osobiście nie jestem przeciwnikiem brutalnych

gier. Sam w takie tytuły gram, posiadam je w

swej domowej kolekcji i szukam nowości w za-

kresie gatunków FPS czy horror. Jednak zdecy-

POLTERGEIST - polter.pl

dowanie produkty te nie powinny wpadać w

ręce dzieci. Są to produkty dla osób nie tyle do-

rosłych, co dojrzałych emocjonalnie. Ludzi, któ-

rzy po powrocie z uczelni lub pracy, chcą się

wyładować po ciężkim dniu na ikcyjnych po-

staciach, zetrzeć je w proch oraz pozbyć się

nadmiaru testosteronu. Człowiek to drapieżnik,

więc brutalność czy wyładowanie agresji leży w

jego naturze. Dorosłym polecam takie właśnie

gry. Dzieciakom trenowanie jakiejś sztuki walki

albo choćby bieganie, a potem, wieczorem, lek-

ką grę przygodową.

Dziecko nie przejawia najmniejszego zainte-

resowania wyścigami czy samochodami, ubó-

stwia tylko “strzelanki”. “Strzelanki” w cudzysło-

wie właśnie, ponieważ nigdy nie strzela. Korzy-

sta tylko z łomu, łopaty lub siekiery, bo docenia

wyłącznie bezpośredni kontakt z oiarą i krew

bryzgającą na wszystkie strony. Czasem się dzi-

wi, że kuzyn prosi, by nie opowiadała rodzicom

o tym, w co razem grają - ale jakoś intuicyjnie

czuje, że on ma rację...

Zapomniana rewolucja - Earth 2160

Maciej „Czarny” Kozłowski, Artur „Vermin” Tojza

Czarny: Przez lata utrzymywał się pogląd,

że Polacy nie potraią robić gier. Dopiero

Painkiller, Call of Juarez czy Chrome sprawiły,

że zaczęliśmy spoglądać na nasze growe

podwórko nieco przychylniejszym okiem.

Przełomem był tu zdecydowanie Wiedźmin

– gra z iście światowym rozmachem, która

osiągnęła sukces nie tylko w Polsce, ale i na

rynkach zachodnich.

Nie mnie oceniać, czy brutalne gry kompute-

rowe skrzywiły mi psychikę. Wydaje mi się jed-

nak, że bez większych problemów funkcjonuję

w społeczeństwie, więc chyba nie było tragicz-

nie. Pamiętam też, że jak byłam mała, miałam

świadomość, że siekani na kawałki przeciwnicy

istnieją tylko w komputerze, choć pewnie nie

znałam jeszcze słowa piksel. Mam nadzieję, że

nie ja jedna potraiłam odróżnić ikcję od świa-

ta realnego.

Tess: Pamiętam dobrze czasy wczesnoprzedsz-

kolne. W domu pierwszy komputer (najpierw

pod DOS-a, potem niesamowicie nowocze-

sny Windows 3.11!), mała dziewczynka o blond

włoskach i dołeczkach w policzkach stawia

swoje pierwsze kroki w komputerowym świe-

cie. Dzielnie dopingowana przez starszego ku-

zyna, regularnie donoszącego najnowsze gry.

Jest jednak seria, która została niezasłużenie

zapomniana. Polskie produkcje, które, gdy-

by wyciągnąć je na światło dzienne, mogłyby

zrewolucjonizować postrzeganie wszystkich

komputerowych strategii. Jest to seria tak ory-

ginalna, przemyślana i grywalna, że jej niebyt

w mentalności graczy należy zrzucić chyba tyl-

ko na karb nieszczęśliwego przypadku.

Earth 2160 to prawdziwa kopalnia pomysłów.

Pomysłów, które zostały zaimplementowane

do RTSów lata po tym, jak wspomniana gra uj-

rzała światło dzienne (2005 rok) oraz takich,

które nadal czekają, aż ktoś je zauważy i wdro-

ży do swoich dzieł.

Serią tą jest cykl Earth studia Reality Pump.

W grze występują cztery, skrajnie zróżnico-

wane rasy. Z pełną odpowiedzialnością mogę

napisać, że różnią się od siebie dużo bardziej

niż w słynącym z tego elementu StarCrafcie.

Mamy więc Dynastię Eurozjatycką (ludzie, któ-

rzy uciekli ze zniszczonej Ziemi), Korporację

Księżycową (złożoną wyłącznie z kobiet „wy-

produkowanych” na Księżycu, jak w Seksmi-

sji), Armię UCS (maszyny, które wymordowały

wszystkich ludzi na jednym ze statków ewaku-

acyjnych z Ziemi) oraz Obcych (którzy są naj-

większą nowinką – nie będę wam psuł zabawy

przy poznaniu ich historii).

W niniejszym artykule postaram się przybliżyć

ostatnią opowieść sagi – Earth 2160. W dalszej

części Artur ‘Vermin’ Tojza opisuje historię ko-

lejnych odsłon.

Nie StarCraft, nie Command and Conquer,

czyli co?

Reality Pump to studio z doświadczeniem. Zasły-

nęli grą Polanie 2 - kontynuacją starego oraz na

wpół już zapomnianego RTSa w swojskich klima-

tach czy Two Worlds – cRPG o dość ciekawych roz-

wiązaniach technicznych (właśnie powstaje sequ-

el). Sztandarową produkcją pozostaje jednak seria

Earth. Każda część wnosiła wiele do gatunku stra-

tegii, często wyprzedzając swoją epokę.

Różnice między rasami obejmują nie tylko do-

stępne jednostki, technologie czy budynki, ale

też całą ilozoię rozgrywki. Wystarczy wspo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: