· zabytki piśmienne chińskie nie zostały dotąd zbadane i wykorzystane w aspekcie rozwoju myśli lingwistycznej w Chinach
· pismo pojawiło się w Chinach na początku III tys. jako środek mnemotechniczny (tzw. pa-kwa), oparte na systemie kresek (koncepcyjnie zbliżone do systemów sznurkowych, np. kipu)
· właściwe pismo początkowo o charakterze piktograficznym pojawiło się może w poł. III tys., lecz najstarsze teksty zachowane sięgają do r. 1500 p.n.e. i mają już charakter ideograficzny
· pismo to przetrwało do dziś w postaci ustalonej definitywnie w IV w. p.n.e.
o oryginalne dzieło Chińczyków
o struktura:
§ budowa monosylabiczna wyrazów, względnie morfemów (zazwyczaj spółgłoska + samogłoska)
§ budowa izolująca morfolog. struktur złożonych (funkcja gramatyczna wyrazów odpowiadających naszym morfemom wynika z ich relatywnego szyku względem siebie)
§ brak alternacji wokalicznej z funkcją gramatyczną
- pojęcia i dźwięki – traktowane jako nierozerwalne całości
- pismo równocześnie wyrazowe i sylabiczne, całkowicie ideograficzne i całkowicie fonograficzne
o liczba znaków – 6-8 tys. (w praktyce stosowano 1-2 tys.)
· środki stosowane do zmniejszenia ilości znaków, głównie tzw. klucze – ideogramy niewymawiane, lecz precyzujące kategorię semantyczną znaku podstawowego, albo wymawiane (tzw. fonetyka) i pozwalające na zasadę tzw. rebusu z przeniesieniem dźwiękowym sprecyzować stronę dźwiękową znaku podstawowego (ponad 200 kluczy)
· podział na wyrazy pełne i puste oraz na określone klasy semantyczne
· alfabet chiński został w różnych okresach i w różnych postaciach przejęty i zaadaptowany przez niektóre języki sąsiednie
can-d