Major Ann - Świat według Fancy.pdf - STOPROCENT1000

ANN MAJOR

Świat według Fancy

Fancy’s Man

Tłumaczyła: Izabela Sobczak

Prolog

Więcej. Więcej. Więcej.

Te trzy słowa lepiej opisywały światowej sławy projektantkę

mody, Fancy Hart, niż setki artykułów, które o niej napisano. A

było tak dlatego, iż bez względu na to, ile celów Fancy

zrealizowała i ilu zaszczytów dostąpiła, nieustannie pragnęła

więcej.

Aż do niedawna.

Aż do chwili, kiedy przed rokiem odszedł od niej Jacques,

stwierdziwszy, że Fancy się przepracowuje, że ma dla niego coraz

mniej czasu i że wcale nie jest mu z tym do śmiechu. Aż do

momentu, kiedy dosłownie z dnia na dzień gdzieś zapodział się jej

talent. Wtedy właśnie opuściło Fancy wrodzone pragnienie

podbijania świata.

Wprawdzie nie tęskniła za Jacquesem, ale jednak odczuwała

po jego odejściu pustkę i zagubienie.

Dotychczas życie wydawało się takie proste. Fancy, niczym

wyuczony szczur, mknący przez labirynt, wprawnie poruszała się

w schemacie dwunastogodzinnych dni pracy, pokazów mody,

wywiadów i nieustannych przyjęć.

Ciągle była w biegu, wiecznie zapracowana i jeszcze raz

zapracowana. Zbyt zajęta, żeby cokolwiek myśleć lub czuć. Zbyt

zajęta, żeby zastanawiać się nad tym, czy istnieje coś jeszcze

oprócz blasku reflektorów i napiętego kalendarza obowiązków.

Szalone tempo życia, jakie prowadziła do tej pory, sprawiło, że

Fancy nie miała czasu uświadomić sobie, że tak naprawdę nigdy

nie kochała Jacquesa i że był on jedynie cząstką jej publicznego

wizerunku. Nie miała też czasu, żeby zdać sobie sprawę ze swej

bezgranicznej samotności. Z arogancją odpowiadała rzeszom

reporterów, że kluczem do szczęścia jest najpierw określenie,

czego się chce, a następnie ciężka praca, zmierzająca do

osiągnięcia upragnionego celu. Sama zresztą naiwnie wierzyła w

głoszone przez siebie prawdy.

Gdziekolwiek się pojawiała, w stylowych czarnych sukniach,

kontrastujących z jej mlecznobiałą cerą i włosami jak z płócien

Tycjana, natychmiast wzbudzała poruszenie i zachwyt. Była tak

piękna, sławna, bogata i utalentowana, że wszyscy myśleli, iż do

szczęścia nie brakuje jej niczego, a ona starannie dbała, żeby tak

właśnie ją postrzegano.

W wieku zaledwie trzydziestu dwóch lat podbiła swoimi

projektami dwa kontynenty. Jej kreacje nosiły zarówno

koronowane głowy, ekscentryczne gwiazdy filmowe, jak i

konserwatywne żony prezydentów. Miała wspaniałe biura w

Nowym Jorku i Paryżu. Należała do niej dwudziestopokojowa

kamienica z widokiem na Central Park, ekskluzywny apartament

przy rue du Rivoli i willa we francuskiej miejscowości Gironde.

Teraz ponadto była wolna, bowiem rozwiodła się z Jacquesem

Decazem, jednym z najbogatszych i najbardziej ognistych

lowelasów Paryża.

Jednym słowem Fancy – jak zresztą wiele jej poprzedniczek

– zdobyła świat, ale i straciła duszę, a co za tym idzie i talent,

któremu zawdzięczała swój błyskotliwy sukces. Była jednak, w

przeciwieństwie do wielu podobnych jej ludzi, gotowa do

drastycznych posunięć, byle tylko odzyskać utracony spokój

ducha.

Ale jak to zrobić?

Powrót do domu nie wchodził w grę. Fancy nienawidziła

Purdee, mieściny w stanie Teksas, w której urodziła się i

wychowała. Nie znosiła jednak i tych miejsc, w których wspięła

się na szczyty sławy, a więc Nowego Jorku i Paryża.

Po raz pierwszy w życiu Fancy, która dotąd miała na

wszystko odpowiedź, nie wiedziała, co ze sobą począć. Snuła się

po swych przestronnych apartamentach naszpikowanych

bezcennymi antykami w poczuciu pustki i osamotnienia. Jeszcze

gorzej było, gdy z ołówkiem w ręku zasiadała przed kartką

papieru tylko po to, by uświadomić sobie, że nie ma żadnego

pomysłu na nowy projekt. W trakcie kolejnych przyjęć coraz

częściej odnosiła wrażenie, że niewidzialna szklana ściana

odgradza ją od starych przyjaciół. W nadziei, że wróci jej utracony

talent i dawna energia, Fancy rzucała się wówczas w wir pracy i

imprez z jeszcze większą pasją, częściej się uśmiechała i udzielała

wywiadów. Spod jej ręki wychodziły tysiące projektów, ale

brakowało im indywidualnego charakteru, który kiedyś przyniósł

jej rozgłos.

W poczuciu zupełnego wyjałowienia zmuszona była zdać się

na pomysły asystentów oraz Claude’a De Motta, jej nowego,

nieco histerycznego, aczkolwiek wyjątkowo uzdolnionego

współpracownika.

W ten sposób dryfowała bezwładnie przez życie, którego styl

sama przecież sobie narzuciła. Aż do pewnego dnia, kiedy do jej

willi w Gironde, gdzie akurat odbywała się sesja zdjęciowa,

zadzwonił Jim.

Jim... Gardłowy, niski głos natychmiast obudził w niej

wspomnienia... Kiedyś zostawiła go. Boże, kiedy to było...

Po skończonej rozmowie usiadła i odruchowo zaczęła coś

kreślić. Po chwili spojrzała na kartkę i zadrżała. Szare kreski

układały się w portret Jima. W uszach znowu zabrzmiał jej jego

szept. Jim... Wysoki, ciemnowłosy chłopak, którego kiedyś

kochała nad życie. Nagle poczuła, że na nowo wstępuje w nią

energia. I wtedy przypomniała sobie pierwszy fałszywy krok,

który popełniła – okropne rozstanie z Jimem, kiedy to cisnęła weń

pierścionkiem zaręczynowym, oświadczając, że wyjeżdża do

Nowego Jorku i że nie ma zamiaru zostać w Purdee. Jim odrzucił

pierścionek z jeszcze większą wściekłością. Zagroził, że jeśli

Fancy teraz od niego odejdzie, nie będzie miała prawa powrotu.

Wtedy to, po skąpanej we łzach nocy, Fancy spakowała swoje

rzeczy i wyruszyła do Nowego Jorku. Wybrała karierę,

poświęcając dla niej miłość.

Rozdział pierwszy

Nad linią horyzontu osiadły malownicze purpurowe obłoki.

Wilgotne powietrze lekko pachniało deszczem. W oddali, za

ścianą szumiących sosen i należącą do Fancy elegancką białą

willą z prostym, drewnianym belkowaniem rozciągała się

turkusowa powierzchnia morza, usiana drewnianymi łódkami

poławiaczy ostryg i białymi plamkami żaglówek, które właśnie

wyruszały na regaty.

Fancy zwykle z niecierpliwością czekała na czerwcowy

wypad do francuskiego Royan. Tym razem jednak, choć

przebywała tu zaledwie od tygodnia, miała już szczerą chęć

wracać do Nowego Jorku.

Znudzona gośćmi, których jak co roku zaprosiła do swojej

rezydencji, Fancy pożyczyła im swojego czerwonego mercedesa

wraz z kierowcą i poleciła szefowi kuchni, Albertowi, żeby

przygotował koszyk z przysmakami, z których słynął Paryż.

Wśród nich znalazły się escargots de Bourgogne – ślimaki z

masłem czosnkowym, paupiette de saumon et langoustines au vin

de Sancerre – rolady z łososia i langusty duszone w winie

Sancerre oraz kilka butelek przedniego wina St. Emilion. Fancy

pomachała na pożegnanie odjeżdżającym w kierunku potężnej

wydmy w Pyla gościom, zapewniając ich jednocześnie, że musi

zostać w domu i popracować.

Kiedy jednak pozbyła się znajomych i przeszła za Claudem

na tyły willi, gdzie odbywała się sesja zdjęciowa, poczuła jeszcze

większe znudzenie i wyobcowanie. Następne kilka godzin

sterczała na planie i, osłaniając dłonią oczy przed promieniami

popołudniowego słońca, z uwagą śledziła ruchy Alaina, znanego

paryskiego fotografa, którego uparł się zatrudnić Claude. Alain

dwoił się i troił – zawisał na drzewie lub balkonie domu Fancy

niczym małpa albo rzucał się na piasek, żeby uzyskać dobre

ujęcie. Długie godziny pracował bez wytchnienia w nadziei, że

wykorzysta każdy promień cennego światła, zanim słońce schowa

Major Ann - Świat według Fancy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: