pozycje wyjsciowe do cwiczen korekcyjnych.doc

Pozycja ta zapewnia obciążenie kręgosłupa do ucisku osiowego co sprzyja przyjęciu pozycji skorygowanej. Należy jednak zwrócić uwagę na proste ułożenie ciała, symetryczne ustawienie głowy (wzrok w górę). Nacisk podłogi na szczyt kifozy piersiowej sprzyja zmniejszeniu tej krzywizny kręgosłupa.

Jeżeli w ćwiczeniu nie będą występowały ruchy rąk najlepiej ułożyć je na podłodze w pozycji  „skrzydeł”. U dzieci z przykurczami mięśni zginaczy stawu biodrowego w leżeniu tyłem następuje pogłębianie lordozy lędźwiowej. U tych dzieci powinno się polecić ugięcie nóg w stawach biodrowych i kolanowych (stopy oparte na podłodze). Stopień ugięcia nóg powinien powodować przyleganie odcinka lędźwiowego kręgosłupa do podłogi.

Leżenie przodem (na brzuchu)

Pozycja ta zapewnia obciążenie kręgosłupa do ucisku osiowego sprzyjając uzyskaniu korekcji. Ciało powinno być ułożone prosto, symetrycznie w stosunku  do linii środkowej. Dzieci nie powinny opierać się na łokciach, gdyż powoduje to pogłębienie lordozy lędźwiowej.  Ręce powinny leżeć ugięte na podłodze. Dłoń – na dłoni, broda oparta na dłoniach, a klatka piersiowa przylegać do podłogi.
W większości ćwiczeń w leżeniu przodem pod brzuch, w okolice  pępka, podkłada się zrolowany kocyk, by zabezpieczyć lordozę przed jej powiększaniem w trakcie ćwiczeń.

Pozycja niska Klappa 

Pozycja ta jest często wykorzystywana w gimnastyce korekcyjnej. Zapewnia obciążenie kręgosłupa od ucisku osiowego, umożliwia hiperkorekcję nadmiernej kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej, a przez zmianę kąta między tułowiem, a nogami pozwala na indywidualny dobór umiejscowienia szczytu hiperkorekcji. Dzięki wyciągnięciu rąk po podłodze w przód, uzyskuje się również elegancję kręgosłupa oraz rozciągnięcie aktonu dolnego mięśnia piersiowego wielkiego.

Pozycja średnia Klappa  

Zapewnia ona podobnie jak pozycja niska Klappa, odciążenie kręgosłupa do ucisku osiowego, hiperkorekcję nadmiernej kifozy piersiowej i i lordozy lędźwiowej z możliwością doboru umiejscowienia szczytu hiperkorekcji. Ponadto zapewnia korekcję ustawienia łopatek – zbliżenie ich do kręgosłupa i przyciśnięcie do klatki piersiowej, a także sprzyja rozciągnięcia aktonu środkowego mięśnia piersiowego wielkiego.

Pozycja wysoka Klappa

Zwany jest także pozycją klęku podpartego. Pozycja ta odciąża kręgosłup od ucisku osiowego i zapewnia swobodę ruchu kręgosłupa. Występuje tu jednak tendencja do pogłębiania lordozy lędźwiowej, wysuwania barkówko przodu i rozsuwania łopatek, co się sprzyja utrzymaniu pozycji skorygowanej.

Klęk prosty 

W tej pozycji trudno utrzymać korekcję postawy. Nie ma tu odciążenia kręgosłupa, brak jest stabilizacji odcinkowej, występuje  tendencja do pogłębiania lordozy lędźwiowej. Jedynie stopy są odciążone. Polecając dziecku przyjęcie tej pozycji należy zwrócić uwagę na wciągnięcie brzucha, elongację kręgosłupa, wypuklenie klatki piersiowej, ściągnięcie łopatek i poprawne ustawienie głowy. Pozycja ta powinna być stosowana w końcowym okresie procesu korygowania postawy.

Siad klęczny

Pozycja ta jest chętnie przyjmowana przez dzieci. Dziecko może ją utrzymać przez dłuższy czas. Kręgosłup jest obciążony osiowo i występuje tendencja do pogłębiania lordozy lędźwiowej. Należy zwrócić uwagę na wciągnięcie brzucha, elongację kręgosłupa, wypuklenie klatki piersiowej, ściągnięcie łopatek i poprawne ustawienie głowy. W pozycji tej stopy powinny być skierowane palcami do wewnątrz Szerokie ustawienie pięt jest szczególnie korzystne przy ich koślawości.

Siad skulny

Pozycja ta powoduje likwidację lordozy lędźwiowej, a nawet kifotyczne ustawienie tego odcinka kręgosłupa. Zapewnia to stabilizację odcinka lędźwiowego, jednak sprzyja pogłębianiu kifozy piersiowej, wysunięciu barków i głowy do przodu. Pozycję tę powinno się wykorzystywać do ćwiczeń korygujących odcinek piersiowy w przypadkach, gdy zależy nam na stabilizacji odcinka lędźwiowego. Nie powinno się jej stosować w przerwach ćwiczeń.  

Siad ugięty

Jest pozycją często wykorzystywaną w zajęciach gimnastyki korekcyjnej. Powoduje podobnie jak siad skulny, likwidacje lordozy lędźwiowej i zapewnia stabilizację odcinak lędźwiowego kręgosłupa. Stopień tej stabilizacji zależy od wielkości ugięcia nóg. Siad ugięty, w odróżnieniu od skulnego nie powoduje pogłębienia kifozy piersiowej. Można je dodatkowo zapobiegać polecając dziecku oparcie dłoni za sobą.

Siad skrzyżny

Jest pozycją często stosowaną w zajęciach korekcyjnych, łatwą do przyjęcia i akceptowaną przez dzieci. Powoduje zmniejszenie lordozy lędźwiowej, sprzyja korekcji koślawych kolan i koślawych pięt. Dłuższe przebywanie w tej pozycji może sprzyjać pogłębianiu kifozy piersiowej.

Siad prosty

Pozycja ta powoduje zmniejszenie lordozy lędźwiowej. U dzieci z przykurczem kifoza odcinka lędźwiowego kręgosłupa i tendencje do pochylenia całego ciała do przodu. Oparcie dłoni za sobą sprzyja  wyprostowaniu pleców i wypukleniu klatki piersiowej.
 

Zwis bierny

W pozycji tej kręgosłup jest odciążony i ulega elongacji. Zmniejszają się krzywizny kręgosłupa i ulegają rozciąganiu mięśnie przykurczone zwłaszcza piersiowe. Jednocześnie jednak następuje oddalenie łopatek od kręgosłupa i rozciąganie mięśni ściągających łopatki. Z tego powodu zwis bierny powinien być stosowany z rozwagą i przez krótki czas.

Zwis czynny

W zwisie tym głowa jest wyciągnięta w górę, obojczyki ustawione  prawie   poziomo, a łopatki utrzymywane bliżej kręgosłupa. Pozycja ta  zapewnia korzystne dla postawy obciążenie, elongacje kręgosłupa poprawniejsze ustawienie łopatek. Ten  rodzaj zwisu powinien być  preferowany w zajęciach gimnastyki korekcyjnej.

Postawa zasadnicza (zwarta)

Jest pozycją osiowo obciążającą kręgosłup. Występuje tu tendencja do pogłębiania krzywizn kręgosłupa, czemu sprzyja dodatkowo brak stabilizacji. Pozycje tę powinno się stosować w końcowych etapach procesu korekcji postawy, gdyż dziecko potrafi już przyjmować, utrzymywać i kontrolować postawę. Stanie dodatkowo obciąża stopy i z tego powodu nie jest pozycją polecaną dla dzieci z płaskostopiem. Myśląc o profilaktyce płaskostopia należy polecić dzieciom podczas stania równoległe ustawienie stóp, podwinięcie palców bez odrywania ich od podłogi i lekkie przeniesienie ciężaru ciała na zewnętrzne krawędzie stóp. U dzieci z tendencja płaskostopia należy unikać pozycji stojącej w rozkroku, która obciąża głównie przyśrodkowe brzegi stóp, sprzyjając obniżeniu łuków podłużnych dynamicznych.