Layton Edith - 02 Szansa.pdf - CYKL - C'SERIES - glinka7-1987

Edith Layton

Szansa

W tłumie weselników tylko jeden miał zachmurzoną minę. Stał z rękoma

skrzyżowanymi na piersi i obserwował pozostałych gości, którzy

przybyli na tę radosną uroczystość. Nawet pogoda idealnie

harmonizowała z nastrojem chwili; był ciepły, balsamicznie pachnący

wieczór - jakby żywcem wyjęty ze Snu nocy letniej Szekspira. Jeden z tych,

które w rzeczywistości zdarzają się w Anglii niezmiernie rzadko.

Po zakończeniu ceremonii ślubnej całe towarzystwo przeniosło się z

kościoła do pobliskiej rezydencji wiejskiej pana młodego, gdzie miała się

odbyć uczta weselna. Przeciągnęła się ona od rana do zmroku.

Biesiadującym przygrywali muzykanci ukryci w porośniętych gęstym

listowiem altankach. Rozwieszone na drzewach latarenki migotały jak

gwiazdy, schwytane w zieloną pułapkę gałęzi. Weselni goście tańczyli w

sali balowej, na tarasie, nawet na strzyżonych trawnikach, ciągnących się

aż do rzeki. Pląsy trwały do późna w noc.

Pochmurnemu weselnikowi zmarszczki na czole nie dodawały urody.

Zresztą, choć lord Raphael Dalton miał niewiele po trzydziestce, do

pięknisiów nie należał. W surowych rysach trudno było dopatrzyć się

uroku. Chyba tylko w zdumiewająco ciemnych rzęsach, okalających

głęboko osadzone niebieskie oczy. Zdaniem Daltona najgorsze w jego

powierzchowności były ogniście rude włosy. Pragnąc ograniczyć to

okropieństwo do minimum, strzygł się bardzo krótko, niemal tuż przy

skórze. Traf chciał, że ostateczny efekt przypominał fryzurę a’ la. Brutus,

będącą właśnie ostatnim krzykiem mody. Na szczęście natura nie

obdarzyła Daltona charakterystyczną dla większości rudzielców

bladością ani piegami. Jego skóra była opalona i gładka.

Miał szerokie bary, szczupłą figurę i żołnierską postawę. Nie dziwota: do

niedawna służył w wojsku. Ogólnie rzecz biorąc, powierzchowność lorda

trudno byłoby nazwać ujmującą, a mars na czole sprawiał, że wydawała

się wręcz groźna.

Dalton nie spoglądał na parę nowożeńców. Nie odrywał oczu od

ciemnowłosej damy, stojącej na pobliskim tarasie. Wpatrywał się w nią

tak zachłannie i zazdrośnie jak kot w mysią dziurę.

W każdym razie tak to wyglądało w oczach hrabiego Drummonda, który

niezwłocznie przekazał szeptem przyjacielowi swoją opinię.

Rafe natychmiast odwrócił głowę i spiorunował druha spojrzeniem.

-Nic byś nie zauważył, gdybyś sam się na nią nie gapił! -warknął.

-Gapiłem się, i owszem, ale na ciebie. Na nią nawet nie zerknąłem. No i

przekonałem się, że „oczy są zwierciadłem duszy", przynajmniej u ciebie!

- wycedził hrabia. A widząc minę przyjaciela, dorzucił ciszej: -Jeśli dasz

mi teraz po pysku, zakłócisz weselny nastrój i zrobisz świństwo

nowożeńcom.

Rafe zamrugał półprzytomnie i przygarbił się.

- Racja! - przyznał, pocierając kark. - Masz rację, Drum.

Znowu masz rację, niech to szlag! Nie znudziła ci się jeszcze?

Bo ja mam tej twojej racji po dziurki w nosie!

Hrabia wzruszył ramionami i uśmiechnął się pod wąsem.

-No, cóż...? Doskonałość bywa niekiedy męcząca. A jeśli chodzi o ciebie,

Rafe, to myślałem, że cieszysz się jak ja, iż tych dwoje wreszcie się

pobrało. Jeśli będziesz dłużej obnosił się z tą krzywą gębą, ludzie gotowi

pomyśleć, że z ich małżeństwem jest coś nie tak...

-Nie tak? Z ich małżeństwem?! - zdumiał się Dalton. - Nigdy jeszcze nie

widziałem, żeby Wycoff tak promieniał! I odmłodniał z tego szczęścia o

dobrych parę lat! A jego Lucy? Psiakrew, serce człowiekowi rośnie na taki

widok!

-No, właśnie. Więc przestań się krzywić jak po occie!

Twarz lorda złagodniała. Pojawił się na niej wyraz zdumienia.

-Wyglądasz jak zbój Madej!

- Naprawdę? - Rafe podniósł głowę. Na twarz wystąpiły mu

rumieńce. - Przepraszam. Zamyśliłem się i tyle. Nic mnie bardziej nie

cieszy niż widok tej pary gołąbeczków!

-No to niewiele ci do szczęścia potrzeba! - mruknął Drum.

Dalton nadal wpatrywał się w swoją ciemnowłosą damę. Tyle że lady

Annabella Wylde wcale nie była jego damą i pewnie nigdy nią nie będzie

- zmitygował się w duchu. Pomijając już fakt, że należał do tych, na

których żadna panna nie zerknie po raz drugi (i trudno jej się dziwić!),

serce i dusza lady Annabelli wyrywały się do innego. I to do kogoś, kto

jest dla niej równie nieosiągalny, jak ona dla mnie! - myślał z goryczą.

Ten, za kim Annabella wzdycha, to wspaniały chłop... Ale upodobał sobie

i pojął za żonę inną dziewczynę, równie jak on wspaniałą... Więc panna

Wylde mogłaby wreszcie spisać go na straty i rozejrzeć się za kimś

innym, prawda? Co ją trzyma przy tamtym? Ano, to samo, co tobie każe

do niej wzdychać, wbrew zdrowemu rozsądkowi! - odpowiedział

samemu sobie Rafe i stał dalej wpatrzony w Annabellę. Nie wiedział, że

spotka ją na tym weselu, nie miał pojęcia, że jest daleką kuzynką pana

młodego. Ale tak to bywa w arystokracji; panna Wylde jest pewnie

spokrewniona z połową parów Anglii. Lecz z nim i z jego rodziną nic jej

nie łączyło. I bardzo wątpliwe, czy kiedyś połączy. Z tej właśnie

przyczyny Rafe nie był w weselnym nastroju.

Lady Annabella miała na sobie coś, co przypominało błękitną mgiełkę.

Wyglądała przepięknie. Więcej niż przepięknie! Na temat jej urody

pisano sonety. Słusznie okrzyknięto ją jedną z „niezrównanych", jak w

Londynie nazywano gwiazdy sezonu. Czarne włosy, miękkie i lśniące jak

sobolowe futro, oczy szafirowe niczym pogodne niebo w letnią noc,

zgrabny nosek, alabastrowa cera. Postać smukła, filigranowa, ale

niepozbawiona uroczych krągłości. Panna Wylde posiadała wszelkie

zalety, jakie każdy mężczyzna pragnąłby widzieć u swej żony. Jej śmiech

przypominał świergot ptaka. Rzadko, zbyt rzadko się śmieje

-skonstatował Rafe i znów się zachmurzył na widok smętnego uśmiechu,

jakim jego bóstwo powitało którąś z przyjaciółek.

Annabella była w dodatku dobrze urodzona, utytułowana (córka

hrabiego) i posażna. I z tymi wszystkimi zaletami do tej

pory nie wyszła za mąż. Dwadzieścia cztery lata. Czysta zgroza! Mogłaby

mieć każdego na kiwnięcie palcem! Ale akurat ten jeden, na którym jej

zależało, znalazł sobie inną... i Annabella nie mogła tego przeboleć.

Damon Ryder był nie tylko jej sąsiadem. Wychowali się razem, a ona

pokochała go jeszcze w dzieciństwie. Przyzwyczajonej do tego, że czego

tylko zapragnie, zaraz dostanie, los spłatał tym razem okrutnego figla.

Damon spotkał dziewczynę, zakochał się w niej na zabój i od tej pory

świat przestał dla niego istnieć. Wszyscy powtarzali, że Annabella była

wesoła jak szczygiełek, póki mężczyzna, którego kochała, nie ożenił się z

inną. Ale Rafe poznał ją dopiero po metamorfozie.

Czasem mówił sobie z bezlitosną szczerością (z powodu której nieraz

wpadał w tarapaty), że wesolutka i ożywiona Annabella pewnie by go

tak nie zauroczyła. Może by ją podziwiał, jak ktoś zwiedzający muzeum

podziwia znajdujące się w nim )bezcenne skarby, po czym idzie dalej, nie

martwiąc się, że do niego nie należą. To właśnie smutek Annabelli

sprawił, że wylała się Rafe'owi mniej niedosiężna. Pomyślał, że może -

kto wie? - zdołałby jej jakoś pomóc...? Przywrócić jej radość życia...? W tej

chwili myślał tylko o tym, jak sprawić, by uśmiechnęła się znowu.

Wreszcie oderwał od niej wzrok i spojrzał na tańczącą parę, na widok

której jego melancholijna dama tak posmutniała. Damon Ryder był nad

wyraz przystojny. Równie przystojny, jak Annabella była piękna. Jednak

poza uderzającą urodą miał też szlachetny charakter; o takich jak on

mawiano „porządny z kościami"! Jego wybranka, Gilly, była też

niezwykle piękna, zresztą nawet bez swej urody byłaby cennym

unikatem: ze świecą szukać drugiej takiej dziewczyny! Bezpośrednia jak

mężczyzna, wielkoduszna i wierna. Rafe pokochał Gilly jak siostrę i

cieszył się jej szczęściem. Ale panny Wylde szczęście rywalki wcale nie

cieszyło...

Drum zauważył, że przyjaciel zwrócił wreszcie wzrok na coś innego.

Uśmiechnął się.

- Dobrze się złożyło, że Gilly dostarczyła Wycoffowi pretekstu do

wyprawienia wesela właśnie tutaj. Dzięki temu nie

musiał wracać na północ, by urządzić bankiet w domu swoich rodziców.

- No, cóż... Panna młoda uparła się, że koniecznie muszę być

na jej weselu! - roześmiała się Gilly Ryder. Oboje z mężem

przerwali właśnie taniec i usłyszeli rozmowę przyjaciół. - A ponieważ w

moim stanie nie mogę się narażać na trudy podróży,

matka Wycoffa musiała się z tym pogodzić. Wycoff omal mnie

po rękach nie całował z wdzięczności...! Nie mam nic przeciwko temu,

żeby być dla przyjaciół wygodnym pretekstem!

-Tylko nie hasaj jak opętana, szelmo! - skarcił ją żartobliwie Drum. -

Matka Wycoffa gotowa pomyśleć, że to nie był nawet pretekst, tylko

zwykła bujda!

- Nie wyobrażaj sobie - odcięła się Gilly - że twoje morały

odstraszą mnie od tańca! Lada chwila zrobię się taka gruba, że

nie zmieszczę się w ramionach mego ukochanego! Tylko patrzeć, jak

dzieciak tak się rozpanoszy, że w ogóle nie będzie

Layton Edith - 02 Szansa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: