Pagaczewski Stanislaw - Porwanie profesora Gabki.pdf - Literatura piękna + lektury szkolne - Halikacp

STANISŁAW PAGACZEWSKI

Porwanie profesora Gąbki

Rozdział pierwszy

ROZMOWA W SMOCZEJ JAMIE

Zastukano do drzwi.

— Proszę wejść — powiedział Smok, ponieważ był uprzejmy i gościnny.

Na progu Jamy stanął książę Krak.

— Halo, stary — powiedział do Smoka. — Pracujesz?

— A która godzina? — zapytał Smok.

Krak spojrzał na zegarek marki “błonie", w którego bransoletę wetknięta była pąsowa

róża.

— ...Tam na błoniu błyszczy kwiecie... — zanucił książę, zgodnie ze swym

zamiłowaniem do ludowych piosenek, i poważniejąc odparł:

—Jedenasta trzydzieści dwie. Jedenasta trzydzieści dwie. Jede...

— Dziękuję — powiedział Smok. — To znaczy, że pracuję. Mój rozkład zajęć

przewiduje pracę od ósmej rano do dwunastej w południe.

— Przeszkadzam ci? — zaniepokoił się książę i poszukał wzrokiem krzesła nadającego

się do użytku. Wiedział z doświadczenia, że w Smoczej Jamie każda rzecz służyła na ogół do

czego innego, niż wskazywał jej wygląd. Pamiętał, że przed tygodniem, kiedy usiadł na

tapczanie Smoka, wyleciał jak z procy pod strop Jamy, ponieważ pomysłowy gospodarz był

właśnie w trakcie prób, mających na celu zmontowanie domowej rakiety z samoistnie

odłączającą się kabiną pilota.

— Siadaj na stole — powiedział Smok i zgarnął na ziemię stos młotków, obcążków,

pilników, gwoździ i skrawków blachy.

— Czy to niczym nie grozi? — zapytał Krak.

— Bądź spokojny.

Książa usiadł więc na stole i zaraz począł machać nogami jak mały chłopiec. W

mieszkaniu Smoka czuł się młodszy o trzydzieści lat i chętnie zapominał o swej książęcej

godności. Żeby już nic nie brakowało mu do szczęścia, wyjął z kieszeni dwa lizaki. Jednym

poczęstował Smoka, drugi włożył sobie do ust z wyrazem niewysłowionej błogości.

— Anyżkowy? — zapytał Smok.

— Uhm — mruknął książę, nie wyjmując lizaka z ust.

— W porządku. Bardzo lubię anyżkowe lizaki. Masz do mnie jakąś ważną sprawę?

— Ja mam zawsze i wyłącznie ważne sprawy — powiedział Krak. — Ostatecznie jest

się tym księciem, czy nie?

— Jeszcze jak — rzekł Smok. Było to jego ulubione powiedzenie.

— Jedenasta trzydzieści osiem — przypomniał Krak. — Jedenasta trzydzieści osiem.

Czas przystąpić do rzeczy.

Smok zauważył, że książę przestał machać nogami.

— To będzie z całą pewnością sprawa poważna — powiedział Krak. — Znacznie

poważniejsza niż zeszłym razem, kiedy prosiłem cię o zmajstrowanie zegara z kukułką.

— Przepraszam, a jak się zegar sprawuje?

— Doskonale. Tylko mam kłopot z ptakiem.

— Kłopot?

— Wyobraź sobie: kuka co piętnaście minut przez całą dobę. Obojętne, czy to dzień,

czy noc. Nie mogę spać.

— To drobiazg — powiedział Smok.

— Jaki drobiazg — oburzył się książę. — Po dniu wypełnionym Bardzo Ważnymi

Sprawami mam chyba prawo do spokojnego snu.

— Miałem na myśli, że poprawka będzie drobiazgiem. Każ przynieść zegar do mnie, a

naprawię go na poczekaniu.

— A teraz do rzeczy, bo czas mija — powiedział Krak i zeskoczył ze stołu. Grzebał

przez chwilę w głębiach kieszeni książęcego płaszcza, potem wyciągnął płaską, zgrabną koronę

i włożył ją sobie na głowę. Wyglądał teraz imponująco. Smok poczuł się nieswojo w szlafroku

i przydeptanych pantoflach. Krak odłożył swój lizak na talerzyk i powiedział:

— Jesteś jeszcze moim przyjacielem?

— Czyżbyś miał jakieś wątpliwości co do tego?

— A więc dobrze. Poproszę cię o przysługę ważną dla całego państwa. Tylko ty możesz

mi pomóc.

— Skądże znowu — zaprotestował Smok, gdyż był nie tylko uprzejmy i gościnny, ale

także niezwykle skromny. Ale na pewno zrobiło się mu przyjemnie, bo komuż nie jest miło,

gdy się go chwali?

— Wiem, co mówię. Tylko ty możesz mi pomóc — powtórzył Krak. — Jak wiesz, w

poniedziałki, środy i piątki mogą przychodzić do mnie obywatele ze wszystkimi sprawami,

jakie uważają za ważne dla siebie. Proszą wówczas o pomoc w wychowaniu dzieci, skarżą się

na> nieudolność, a często także na nieuczciwość urzędników, zapraszają mnie na placek ze

śliwkami, zapytują o budownictwo mieszkaniowe i tak dalej, i tak dalej.

Na wspomnienie placka ze śliwkami Smok głośno przełknął ślinkę. Przepadał

wprawdzie za grysikiem z cynamonem, ale bynajmniej nie gardził plackiem, zwłaszcza gdy

było na nim dużo śliwek, grubo posypanych mączką cukrową.

— Uważaj, co teraz powiem — ciągnął książę, poprawiając od czasu do czasu koronę,

która przekrzywiała mu się to na prawo, to na lewo. Przyszedł do mnie czcigodny Hipolit

Gąbka, właściciel znanej ci gospody “Pod Trzema Gwiżdżącymi Kotami” przy ulicy

Poczciwych Flisaków, brat słynnego uczonego, Baltazara Gąbki, autora wielu rozpraw z

dziedziny biologii, a zwłaszcza cennej pracy o zakończeniach nerwowych w pysku ślimaka

winniczka.

— Momencik — powiedział Smok i podszedł do połci z książkami. — Mam to dzieło z

dedykacją autora.

Wyjął z biblioteki gruby tom w skórzanej oprawie, otwarł go na tytułowej stronie i

przeczytał głośno: “Wielce Kochanemu Smokowi Wawelskiemu, chlubie grodu Kraka, z

serdecznymi pozdrowieniami od autora”.

— Tak. To właśnie ta rozprawa. Była tłumaczona na piętnaście języków, między

innymi na język Ki-Shaweli oraz narzecze szczepu Niam-Niam. Jej autor jest profesorem

naszej Akademii i członkiem wielu zagranicznych towarzystw naukowych. Pięć lat temu

wybrał się do Krainy Deszczowców, aby zebrać nowe obserwacje do pracy na temat rozwoju

poczucia wspólnoty u żab latających Rhacophorus reinwardti Boże. Kraina Deszczowców ma

odpowiednie warunki naturalne do studiowania tego zagadnienia. Żab jest tam znacznie więcej

niż ludzi.

— I jeszcze stamtąd nie wrócił?

— Skąd wiesz? — zdziwił się książę.

— Domyślam się tylko. Pewnie w tej sprawie przyszedł do ciebie poczciwy Hipolit

Gąbka.

Książę skinął głową.

— Tak jest. Hipolit Gąbka obawia się, że tak długi pobyt brata w Krainie Deszczowców

może niekorzystnie wpłynąć na jego zdrowie. Klimat jest tam okropny.

— Wilgoć. Bagna. Mgła. Reumatyzm — wyrecytował Smok jednym tchem.

— Deszczowcom to nie szkodzi — ciągnął Krak — ale normalny człowiek nie może

tam dłużej przebywać niż dwa lata.

— O ile mi wiadomo, Deszczowcy uważają siebie za normalnych, a nas traktują jak

gorszy gatunek ludzi.

— Niestety — westchnął książę. — Pan Hipolit wysyła listy do brata, namawiające go

do powrotu, ale uczony tak się pogrążył w swych badaniach, że nawet słyszeć o tym nie chce.

Zresztą od pewnego czasu przestał odpisywać na listy. Obawiam się, że jest na najlepszej

drodze do przyjęcia obywatelstwa Krainy Deszczowców. Pomyśl, to byłoby okropne: sława

naszej nauki, członek Akademii — przyjeżdżający w wannie wypełnionej deszczówką! Nie,

nie chciałbym dożyć takiej chwili!

Książę Krak zdjął koronę i z rozpaczy wydarł sobie garść włosów. — Postanowiłem

więc posłać do niego kogoś — ciągnął dalej — kto potrafi przemówić mu do rozsądku. Jako

książę nie mogę dopuścić do tego, żeby tak wielki uczony zamienił się w Deszczowca. Byłaby

to niepowetowana strata dla naszej kultury.

— No dobrze — powiedział Smok. — Ale co ja mam z tym wspólnego? Nigdy nie

interesowałem się żabami.

— Chcę cię prosić, żebyś tam pojechał i nakłonił go do powrotu.

— Ja?

— Tylko ty możesz wybrać się w tak długą i po prawdzie niezbyt bezpieczną podróż.

Mnie nie pozwalają na to ważne sprawy państwowe. Muszę być stalą na miejscu.

— Wiesz dobrze, że od czasu ostatniej wyprawy do Kraju Smutnego Kaktusa

postanowiłem zerwać z podróżami i poświęcić się dokonywaniu wynalazków. Jestem właśnie

na najlepszej drodze do skonstruowania zdalnie sterowanej i niezwykle ekonomicznej

polewaczki.

— Byłbym złym władcą, gdybym o tym nie wiedział — rzekł Krak. — Ale pomyślałem

sobie, że dobrze by ci zrobiła taka przejażdżka. Jesteś znany jako słynny podróżnik i autor

wielu książek podróżniczych.

— Zestarzałem się trochę — rzekł Smok ze smutkiem w głosie. — To straszne, ale

najlepiej czuję się w pantoflach i szlafroku.

Krak zamachał rękami, jakby się opędzał przed rojem pszczół.

— Nie mów tak — zawołał. — Jesteś nieśmiertelny, więc nie ma mowy o starzeniu się!

— Zrobiłem się także smakoszem — powiedział Smok — i bardzo sobie cenię

regularne posiłki.

— Przydzielę ci kucharza, który będzie dbał o twój żołądek.

— Ponadto obawiam się, że w krainie Deszczowców mógłbym się nabawić kataru —

ciągnął Smok, zdając sobie jednak sprawę z tego, że jest to argument niepoważny.

— Mój drogi. Cóż znaczy katar w porównaniu z zasługą wobec historii? Będziesz

bohaterem narodowym.

— Kichający bohater to niezbyt ładny widok — uśmiechnął się Smok.

— Bohaterom wybacza się wiele wad gorszych od chronicznego kataru. Jestem gotów

Pagaczewski Stanislaw - Porwanie profesora Gabki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: