McKinney Megan - Łowcy fortun.pdf - McKinney Meagan - glinka7-1987

Łowcy fortun

Cóż można na to poradzić, że pragnąc uzyskać wpływ na ludzi,

musisz ich oszukiwać?- Jeśli chce się przyciągnąć ich i skłonić, by tak, a

nie inaczej postępowali, koniecznie trzeba mamić ich obietnicami i

zabawkami. Choćby moje książki i czasopismo „Theosophist" były tysiąc

razy ciekawsze i poważniejsze, czy sądzisz, że miałabym z czego żyć i

osiągnęłabym jakikolwiek sukces - bez wszystkich tak zwanych

„fenomenów”? Nie doszłabym absolutnie do niczego i dawno już

umarłabym śmiercią głodową!

Madame Bławatska

Spowite w białe draperie widmo sunęło przez salon, jego

astralna szata falowała niby poruszana wiatrem i choć w sierpniu

na Manhattanie chłodne powiewy były rzadkością, wielka księżna

Renski dygotała przejęta zimnym dreszczem, gdy dziewczęca

zjawa dotykała lodowatymi wargami policzka każdego z

uczestników seansu.

- Wracaj do swego świata, miły duchu. Nakazuję ci, zjawo,

powrócić na Tamtą Stronę! - Wielka księżna siedziała przy stole i

wykonywała nad nim tajemnicze ruchy rękami. Widmo

zatrzymało się, potem postąpiło z gracją krok do tyłu, jakby

odciągane jakąś nieziemską siłą.

Przykryty szalem stół, na którym wielka księżna trzymała ręce,

zaczął się unosić. Jakby zachęcony przerażonymi okrzykami

widzów zawisł, a po chwili grzmotnął mocno o podłogę. W tym

samym momencie jedyna oświetlająca salon gazowa lampa

buchnęła płomieniem i zgasła. W ciemności rozległy się krzyki;

zamieszanie potęgowało jeszcze kilku dżentelmenów, usiłujących

na nowo zapalić gazowy kinkiet. Kiedy wreszcie światło

zajaśniało, ducha już nie było, a stół stał spokojnie.

- Brawo, księżno, brawo! - zawołał reporter z „New York Post".

Gryzmoląc coś w notatniku, przedstawiciel „Harper's" drżącą

ręką sięgnął po piersiówkę.

Wielka księżna wstała. Jej młoda blada twarz wydawała się

jeszcze bielsza pod burzą czarnych włosów, opadających

swobodnymi falami, jak na obrazach prerafaelitów.

- Muszę odpocząć... - szlochała bardzo przekonująco, dotykając

ręką czoła.

Żurnaliści poczłapali do drzwi; robili pospiesznie notatki, pocąc

się obficie.

- Sensacja na pierwszą stronę! - wykrzykiwał przedstawiciel

„Post". Inny reporter podszedł do stołu i uniósł podejrzliwie

przykrywający go szal. Niczego jednak nie odkrył. Pod blatem

znajdowały się jedynie cztery masywne, rzeźbione nogi.

- Sam nie wiem... Doprawdy nie pojmuję, jak można to było

zmajstrować... - mruknął, opuszczając salon.

Wielka księżna wydała głębokie westchnienie ulgi, kiedy

ostatni dżentelmen z tej grupy wyszedł z pokoju. Urządzanie

popisów dla prasy nie było łatwe, ale przynosiło ogromne

korzyści. Kiedy ukażą się artykuły poświęcone wydarzeniom

dzisiejszego wieczoru, obie z Lawinią będą miały tłumy chętnych,

dobijających się do drzwi w nadziei, że uda im się porozmawiać z

drogimi nieobecnymi. Licząc po pięć dolarów od głowy powinno

wystarczyć na opłacenie rachunku za gaz i coś niecoś jeszcze

zostanie.

Medium wyciągnęło się w fotelu. Pokój niemal całkowicie tonął

w mroku. Jeśli wielka księżna wyczuwała lodowatą obecność

zmarłych, jakoś tego nie okazywała. Prawdę mówiąc, było jej aż

za gorąco - w Nowym Jorku była przecież pełnia lata!

Spirytystka spojrzała na zamknięte drzwi salonu. Przekonana,

że przedstawienie ostatecznie dobiegło końca, przeciągnęła się i

upięła włosy na czubku głowy, bo łaskotały ją w kark i grzały

nieznośnie! Ze stojącego w pobliżu srebrnego dzbana nalała wody

do dużej szklanki. Już miała rozpiąć ciężką pelerynę, gdy nagle

zauważyła jeszcze jednego dżentelmena, który nadal siedział w

mrocznym kącie salonu.

- Seans już zakończony, proszę pana. Muszę teraz odpocząć.

Kontakty z duchami są ogromnie wyczerpujące. - Popatrzyła

znacząco na ciemną postać w nadziei, że ostatni gość wyniesie się

tak samo jak inni.

Mężczyzna wstał i podchodząc do medium, znalazł się w kręgu

światła gazowej lampy. Był znacznie wyższy od księżnej; musiała

zadrzeć głowę, by przyjrzeć mu się dokładniej. Miał na sobie

stosowny strój: czarny garnitur i jedwabną kamizelkę w paski. W

mdłym świetle jego włosy wydawały się równie ciemne jak jego

surdut. Nosił niewielką spiczastą bródkę a la Van Dyck - ostatnio

bardzo popularną wśród panów, która nadawała twarzy

nieznajomego jakiś diaboliczny wyraz. Błyski gniewu w jego

oczach bynajmniej nie poprawiły księżnej humoru.

- Seans już zakończony, proszę pana - powtórzyła.

- Chce pani powiedzieć, że komedia już się skończyła?

Utkwiła wzrok w jego twarzy. Bardzo przystojnej twarzy.

Niewątpliwie gniewnej.

- To nie żadna komedia tylko autentyczne kontakty z

zaświatami... niezwykle wyczerpujące dla mnie, proszę pana.

Zechce pan odejść, jak wszyscy, i pozwolić mi wypocząć.

- Jak szalbierstwo może być autentyczne? - Czarne brwi zbiegły

się na zmarszczonym czole. - Nie sądzę, żeby to było możliwe. -

Dotknął policzka, na którym zjawa złożyła pocałunek. - Miała

lodowate usta. Założę się, że jej serce jest równie zimne.

- Przybyła zza grobu, proszę pana. Jak mógł pan liczyć na dotyk

gorących warg?

Rzucił jej ironiczny uśmiech.

- A gdzież się podziała pani siostra, księżno? Owa słynna

hrabina? Czemu nie wzięła udziału w dzisiejszym seansie? Czy i

ona ma równie zimne usta? Swą nieobecnością sprawiła ogromny

zawód przedstawicielom prasy. Mnie zresztą także.

- Moja siostra jest bardzo zmęczona i musiała się położyć.

Kontakty z duchami odbierają jej siły.

- Może cierpi na bezsenność? Czyżby dręczyło ją nieczyste

sumienie? - Uniósł szyderczo brew; spojrzenie, jakie rzucił

spirytystce, mówiło wyraźnie, że jest dla niego niczym stwór

pełzający w błotnistym rynsztoku. - A jak pani sypia, księżno

Renski? - dodał z jawnym sarkazmem.

- Bardzo dobrze, proszę pana. Nawet doskonale. - Zerknęła

nerwowo w stronę drzwi. Nagle pojawił się w nich Rawlings, ich

angielski lokaj. Księżna nie zdołała ukryć wyrazu ulgi. - Rawlings,

odprowadź pana... pana...? - spojrzała pytająco na stojącego obok

niej dżentelmena z gniewną miną.

- Stuyvesant-French. Edward Stuyvesant-French. Radzę

zapamiętać to nazwisko. W ciągu najbliższych kilku tygodni

będziemy się często widywać, moja pani.

- Nasze seanse rzadko bywają dostępne dla szerszej

publiczności, proszę pana. Wpuszczamy na nie przedstawicieli

prasy tylko wówczas, gdy opinia publiczna zdecydowanie się

tego domaga.

- Wobec tego urządzicie dla mnie prywatny seans. Opłaci się

wam nawrócić zagorzałego niedowiarka!

- Duchy nie życzą sobie obecności niedowiarków ani

McKinney Megan - Łowcy fortun.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: