Erich von Daniken - Strategia bogów.pdf - Eric Von Daniken - marcin23.14

4436

Erich von Daniken

Strategia bogów : ósmy cud świata

Warszawa : Prokop, 1994.

I. Mityczne czasy

Obawiać trzeba się nie tych, co inne zdanie, lecz tych, co mają inne zdanie, lecz są zbyt tchórzliwi,

by je wypowiedzieć.

Napoleon Bonaparte (17691821)

Rzeczywistość jest bardziej fantastyczna niŜ najśmielsza fantazja.

Nim ruszę śladem sprzed wielu tysięcy lat, muszę opowiedzieć historię tyleŜ zdumiewającą co

kontrowersyjną; historię, która zdarzyła się w Ameryce w pierwszym trzydziestoleciu minionego

wieku bo właśnie ona naprowadzi nas na ten ślad.

Wśród imigrantów, których wielkie grupy przybywały wówczas do Nowego Świata z Niemiec,

Skandynawii, Irlandii i Anglii, znalazła się teŜ rodzina Smithów ze Szkocji. Rodzina ta zamieszkała

wraz z ośmiorgiem dzieci w małej miejscowości Palmyra w stanie Nowy Jork.

Tereny te stanowiły granicę cywilizacji — codzienny byt wymagał od mieszkańców niezwykle

cięŜkiej pracy. Amerykańska wojna o niepodległość (17751883) skończyła się wprawdzie juŜ

przed półwieczem, lecz ten ogromny kraj był nadal bardzo słabo zaludniony, a osadnicy wciąŜ

musieli walczyć z pierwotnymi mieszkańcami kontynentu, Indianami.

Przybysze z Europy byli pracowici, z dawnej ojczyzny przywieźli ze sobą nie tylko narzędzia i wielki

zasób dobrej woli, lecz równieŜ róŜnorodność wyznań, które propagowali z iście misjonarską

Ŝarliwością. NajróŜniejsze sekty i wspólnoty religijne pieniły się niczym chwasty. Apostołowie

zbawienia wszelkiej maści wygłaszali kazania, przelicytowywali przeciwników w utarczkach

słownych najśmielszymi obietnicami, zdobywali kolejnych wyznawców wizją najstraszniej szych kar

rodem nie z tego świata. Kaplice, świątynie i kościoły wyrastały jak

grzyby po deszczu — jak gdyby sam diabeł przybył tu, aby posiać zamęt w umysłach osadników.

Pani Smithowa wraz z trojgiem dzieci przyłączyła się — podobnie jak wielu innych imigrantów — do

prezbiterianów. Ale dla jej osiemnastoletniego syna Josepha decyzja nie była taka łatwa

rozpaczliwie poszukiwał prawdziwego Boga, poniewaŜ rozumiał, Ŝe kaŜdy z Ŝarliwych głosicieli

słowa boŜego uznaje tylko własną rację i przekonanie, jakoby tylko on jeden całym swoim

jestestwem walczył w imię Chrystusa. Joseph Smith (18051844) był nikim — do owej nocy 21

września 1823 roku, kiedy przeŜył szczególną wizję.

Wizja Josepha Smitha

Jak w transie modlił się Joseph w swojej sypialni, gdy nagle dziwna światłość rozjaśniła

pomieszczenie oślepiającym blaskiem. Ze światła wyszedł bosonogi anioł w białej szacie. Zjawa

przedstawiła się przestraszonemu młodzieńcowi jako boski posłaniec Moroni i przekazała

zdumiewające informacje:

W kamiennej skrytce, niedaleko domu Smithów, spoczywa w ukryciu księga wyryta na złotych

płytach, będąca całościową relacją o dawnych mieszkańcach kontynentu amerykańskiego i o ich

pochodzeniu. Obok złotych płyt leŜy napierśnik, do którego przymocowano dwa kamienie, tak

zwane urim i tummim* — dzięki nim moŜna przetłumaczyć stare pismo. Poza tym w kamiennej

skrzyni jest równieŜ „boski kompas". Posłaniec znikł po przekazaniu informacji, Ŝe to Joseph Smith

został wybrany do przetłumaczenia i ogłoszenia fragmentów zapisków.

Ale tylko na chwilę.

Za moment bowiem Moroni pojawił się znowu, powtórzył jeszcze raz sensacyjne informacje

dodając do nich przeraŜające proroctwo, wedle którego w przyszłości nastaną straszliwe

spustoszenia oraz klęski głodu.

Nie wiadomo, czy Moroni miał przekazywać wieści partiami, czy był zapominalski. W kaŜdym razie

pojawił się tej nocy jeszcze raz, aby do uprzednich posłań dorzucić ostrzeŜenie, Ŝe Josephowi nie

wolno nikomu pokazywać relikwii znajdujących się na wzgórzu Cumorah — zakaz nie dotyczył

wszakŜe paru określonych osób. Jeśli postąpi wbrew zakazowi, zginie.

Strona 1

4436

Urim i tummim — kamienie wróŜebne Ŝydowskich kapłanów.

Co Joseph Smith znalazł na obiecanym miejscu

Joseph Smith, niewyspany po niesamowitych nocnych zdarzeniach, przy skromnym śniadaniu

opowiedział oczywiście ojcu o szokującym przeŜyciu. Podobnie jak pozostali mieszkańcy osady,

równieŜ Smithsenior był człowiekiem o bardzo bigoteryjnych poglądach, nie miał więc co do tego

Ŝadnych wątpliwości, Ŝe jego syn otrzymał rozkaz od samego Boga. Nakazał mu więc odszukać

miejsce, opisane przez anioła Moroniego. Oto relacja Josepha Smitha:

„W pobliŜu wioski Manchester w hrabstwie Ontario, w stanie Nowy Jork, znajduje się spore

wzgórze, najwyŜsze w okolicy. Na jego zachodnim zboczu, w pobliŜu wierzchołka, leŜały pod dość

duŜym kamieniem płyty przechowywane w kamiennej skrzyni. Głaz ten był od góry gruby w środku i

obły, ku brzegom cieńszy tak, Ŝe środkowa jego część była widoczna spod ziemi, podczas gdy

krawędzie przysypane były ziemią.

Usunąłem ziemię, postarałem się o drąŜek, podsadziłem go pod krawędź i z nieznacznym trudem

uniosłem kamień. Spojrzawszy w głąb, rzeczywiście ujrzałem tam płyty oraz Urim i Thummim wraz z

napierśnikiem, jak powiedział mi to posłaniec. Skrzynia, w której spoczywały, utworzona była z

kamieni spojonych masą w rodzaju cementu. Na dnie skrzyni leŜały w poprzek dwa kamienie, a na

nich spoczywały płyty oraz pozostałe przedmioty". [1] Gdy poboŜny ów młodzieniec, ciekawy jak

kaŜdy poszukiwacz skarbów, sięgnął odruchowo po przedmioty, poczuł uderzenie. Spróbował

powtórnie i znów trafił go paraliŜujący cios. Za trzecim razem karą było uderzenie podobne

poraŜeniu prądem — Joseph Smith padł bez czucia na ziemię.

W tym momencie pojawił się obok niego zagadkowy nocny posłaniec Moroni i rozkazał, aby Joseph

przychodził tu co roku tego dnia, a kiedy przyjdzie pora, otrzyma święte przedmioty. Czas nadszedł

cztery lata później!

22 września 1827 roku Moroni przekazał Josephowi Smithowi złote płyty, napierśnik oraz lśniące

„pomoce w tłumaczeniu" urim i tummim. Moroni wbił dwudziestodwulatkowi do głowy, Ŝe zostanie

pociągnięty do odpowiedzialności, jeŜeli przez jego niedbalstwo prastare skarby zaginą.

Nie wiem, jak naprawdę wyglądała cała ta historia. Mimo wszystko właśnie tak przekazano ją w

Księdze Mormona, biblii Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dni Ostatnich. Wierzy w nią kilka

milionów mormonów, poboŜnych i pracowitych ludzi, mających swój ośrodek w Salt Lake City w

stanie Utah.

Nie wiem, czy Joseph Smith był religijnym psychopatą, czy przebiegłym demagogiem, który

wykorzystał panujący wówczas zamęt religijny dla zdobycia zwolenników swojej wiary. A moŜe był

po prostu bezinteresownym, uczciwym i szukającym prawdy prorokiem.

Nie wiem równieŜ, kto nawiedził młodzieńca w ową noc 21 września 1823 roku i kto przekazał mu

cztery lata później ukryty skarb. Czy był to Indianin, wiedzący o istnieniu dziwnych płyt? Czy ukrył

je sam, czy zrobił to ktoś z członków jego plemienia? A moŜe ten Indianin, nawrócony na wiarę

chrześcijańską przez jedną z wielu wspólnot wyznaniowych, zdradził surowo chronioną tajemnicę? A

moŜe jakiś biały poszukiwacz skarbów, potrzebujący wspólnika, wtajemniczył Josepha Smitha w

swoje plany? A moŜe młodzieniec sam trafił na skarb i wymyślił historię o objawieniu, aby zwrócić

na siebie uwagę otoczenia?

Nie umiem udzielić odpowiedzi na te pytania, jedno tylko wydaje mi się sprawą bezsporną:

Joseph Smith miał złote płyty z wyrytym tekstem!

śmy wyryte na nich znaki. Wszystko to miało wygląd staroŜytny i było osobliwej roboty. I z całą

trzeźwością umysłu dajemy świadectwo, Ŝe wspomniany Joseph Smith pokazał nam te płyty, bo

widzieliśmy je i trzymaliśmy je w naszych rękach, i wiemy z całą pewnością, Ŝe wspomniany Joseph

Smith ma płyty, o których mówimy. I składamy nasze podpisy, aby dać światu świadectwo o tym,

co widzieliśmy. I nie plamimy się kłamstwem, czego Bóg jest świadkiem. Christian Whitmer

Hiram Page

Jacob Whitmer Joseph Smith, Senior

Peter Whitmer, Junior Hyrum Smith

John Whitmer . Samuel H. Smith" [1]

Przysięga złoŜona przez jedenastu w sumie męŜczyzn — z których Ŝaden nie naleŜał do kościoła

załoŜonego przez Josepha Smitha (byli to raczej walczący obrońcy starej wiary, którzy wezwali na

Strona 2

4436

świadka swojego Boga) ma duŜe znaczenie, jeŜeli weźmie się pod uwagę Ŝarliwą poboŜność i

fanatyczne przywiązanie, powodowane strachem przed karą Sądu Ostatecznego, jakie osadnicy

Ŝywili wówczas do swoich wspólnot i sekt.

Jedenastu naocznych świadków

Z pomocą „kamieni tłumaczenia", urim i tummim, Joseph Smith przetłumaczył po 21 miesiącach

pracy fragment tekstów z płyt, a następnie pokazał go w lipcu 1829 roku — rozumie się, Ŝe za

zgodą Moroniego! trzem czcigodnym i uczciwym męŜom. Oliver Cowdery, David Whitmer i

Martin Harris sporządzili dokument, w którym przysięgli na piśmie, iŜ widzieli płyty i to, co na nich

wyryto.

Świadectwo to ma swoją wagę, bo nie wyparł się go Ŝaden z trzech panów, choć odwrócili się od

Smitha i załoŜonego przezeń kościoła „Świętych Dni Ostatnich", a dwaj z nich stali się nawet jego

zaŜartymi przeciwnikami. śaden nie odwołał przysięgi.

Dwa dni po pokazaniu płyt trzem męŜczyznom Smith przedstawił swój skarb w jasny dzień kolejnym

świadkom, którzy mogli wziąć księgę do ręki i „przekartkować". RównieŜ oni poświadczyli ten fakt

pieczęcią i podpisem:

„Wszystkim narodom, pokoleniom i róŜnojęzycznym ludom, do których dzieło to dotrze, niech

będzie wiadomym, Ŝe Joseph Smith, Junior, tłumacz tego dzieła, pokazał nam płyty, o których

mowa, a które wyglądały na zrobione ze złota, tyle zaś płyt, ile wspomniany Joseph Smith

przetłumaczył, dotykaliśmy naszymi rękoma i widzieli

Księga Mormona

O tym, Ŝe Smith dysponował przez pewien czas płytami z tekstem, moŜna wnioskować nie tylko z

wystąpień przysięgłych świadków: mówi o tym równieŜ sama treść tłumaczenia! Wyklucza ono

bowiem fałszerstwo całkowite — pewne wydaje się natomiast, Ŝe mamy do czynienia z fałszerstwem

częściowym.

Smith pisał, Ŝe złote płyty księgi są cienkie, Ŝe są nieco cieńsze od zwykłej blachy; „strony" były

umocowane jak w segregatorze — za pomocą trzech kabłąków. Sama księga miała szerokość

około 15 cm, wysokość około 20 cm i około 15 cm grubości. Jedną trzecią metalowych płyt

dawało się bez trudu przewracać, pozostałe dwie trzecie natomiast były połączone w blok —

„zapieczętowane". Smith sporządził odciski znaków z płyt, znaki te zostały zaklasyfikowane później

przez naukowców jako „zreformowane egipskie hieroglify".

Dzisiejsza Księga Mormona Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dni Ostatnich opiera się na

tłumaczeniu zagadkowych płyt dokonanym przez Josepha Smitha — uzupełnionym proroctwami

dotyczącymi Jezusa (na pewno nie było ich w tekście pierwotnym) i jest jakby kontynuacją historii

biblijnej, dopasowanej do wiary społeczeństwa amerykańskiego lat pięćdziesiątych minionego

stulecia.

Smith wraz ze swoją religią Świętych Dni Ostatnich stał się wkrótce obiektem drwin, a takŜe

niechęci amerykańskich fundamentalistów, którzy trzymali się rygorystycznie „dosłownego

odczytywania" Biblii i z całą Ŝarliwością atakowali teologię krytyczną i nowoczesną biologię.

Fundamentaliści są w USA nadal.

Dla Smitha cała historia zrobiła się niezbyt przyjemna, bo po zakończeniu tłumaczenia anioł Moroni

zaŜądał zwrotu płyt, które miały być ukryte dla przyszłych pokoleń. Poza tłumaczeniem oraz

potwierdzonymi przysięgą oświadczeniami jedenastu męŜczyzn biedny Joseph nie dysponował więc

dowodem na to, Ŝe prawie przez dwa lata co dzień miał w ręku złote płyty.

Ale młoda wspólnota mormońska trzymała się dzielnie. Powiększała się mimo ustawicznych

prześladowań (dziś liczy 5 mln członków), choć juŜ wtedy dochodziło w jej łonie do konfliktów,

które doprowadziły w końcu do aresztowania Josepha i jego brata Hyruma. 27 czerwca 1844 roku

motłoch wdarł się do więzienia w Carthago w stanie Illinois i zastrzelił obu braci. Pracowici i

bogobojni mormoni mieli więc teraz swoich męczenników. Stanowili ścisłą wspólnotę i w ciągu 140

lat swojego istnienia stworzyli bezprzykładne religijne i świeckie imperium.

Wędrówka z Bliskiego Wschodu na kontynent amerykański

Między minionymi tysiącleciami a dniem przedwczorajszym minionego stulecia trwa nad mglistą

otchłanią chybotliwy most, umocowany słabo do brzegów czasu — wiele zbutwiałych desek tego

mostu zmusza badaczy, którzy nie chcą utonąć w odmętach teraźniejszości, do wykonywania nader

Strona 3

4436

ryzykownych ewolucji. Do przerzucenia względnie solidnego mostu między tysiącleciami nadają się

szczególnie dwa fragmenty Księgi Mormona: Księgi Etera i Nefiego.

Na 24 płytach Księgi Etera zawarto historię ludu Jereda. W tłumaczeniu czytamy, Ŝe podobno juŜ

podczas budowy wieŜy Babel, a więc pod koniec trzeciego tysiąclecia prz. Chr., Jeredzi błagali

swojego boga o wybawienie z wojennej zawieruchy. Bóg wysłuchał modlitw i poprowadził Jeredów

w spektakularny sposób najpierw na pustynię, a potem przeprawił ich przez ocean na kontynent

amerykański. PodróŜ, opisana po najdrobniejsze szczegóły, trwała 344 dni. Na płytach nie zapisano,

w jakim rejonie amerykańskiego wybrzeŜa zakończyła się wędrówka, ale zajrzyjmy do Księgi Etera:

„I stało się, Ŝe gdy zeszli do doliny Nimrod [chodzi o Mezopotamię — przyp. EvD], Pan zstąpił i

rozmawiał z bratem Jereda, a był w obłoku, Ŝe brat Jereda nie widział Go. [...] I Pan szedł przed

nimi i mówił im z obłoku, dokąd mają iść. I gdy wyszli z puszczy, zbudowali barki, którymi

przeprawili się przez wielkie wody, kierowani bez przerwy ręką Pana. [...] A były one małe i lekkie,

Ŝe unosiły się na wodzie niczym ptactwo wodne. I zbudowali je w ten sposób, Ŝe były dopasowane i

jak naczynia nie przepuszczały wody. Ich dno, ściany boczne i sklepienie były szczelne jak w

naczyniu. Były one na długość drzewa z zaostrzoną przednią i tylną częścią i miały drzwi, które

zamknięte pasowały dokładnie, Ŝe barka była szczelna niczym naczynie". (Et. 2:4 nn.)

Po zbudowaniu wedle wskazań „Pana" ośmiu nie mających okien, doskonale szczelnych pojazdów,

Jeredzi zauwaŜyli przykry błąd konstrukcyjny: gdy zamknięto drzwi, w łodzi robiło się ciemno choć

oko wykol. Nie był to oczywiście błąd, bo „Pan" dał im zaraz 16 świecących „kamieni", po dwa na

kaŜdą łódź, „kamienie" zaś przez 344 dni świeciły jasnym światłem. Pierwsza klasa!

Łodzie — załadowane nasionami i drobnymi zwierzętami wszelkiego rodzaju — musiały być w

zdumiewający sposób sterowne przy kaŜdej pogodzie. Nawet jeśli tłumaczenie Księgi Etera tylko

częściowo odpowiada oryginałowi, to i tak Jeredami kierował fenomenalny „Pan". Człowiek nie

moŜe wyjść ze zdumienia:

„Wiele razy pochłaniały ich głębiny morza, gdy burze i gwałtowne wichry piętrzyły nad nimi fale. I

gdy pochłaniały ich głębiny morza, woda nie mogła wyrządzić im Ŝadnej szkody, gdyŜ łodzie ich były

szczelne jak naczynia i jak arka Noego. I będąc otoczeni ze wszystkich stron wodą wołali modląc

się do Pana, i Pan wyprowadzał ich na powierzchnię morza". (Et. 6:6, 7)

Co to za Bóg zorganizował tę wyprawę?

Najpierw Bóg stworzył człowieka, potem unicestwił w potopie potomstwo jego potomków. Z tymi,

którzy przeŜyli, zawarł przymierze „po wieczne czasy" (I MojŜ. 9, 12). Krnąbrni ludzie chcieli być

równi Bogu, zbudowali więc w Babilonie potęŜną wieŜę. Rozgniewany Bóg rozproszył ich „po całej

powierzchni ziemi" (I MojŜ. 11,1 nn.). Wśród wypędzonych byli Jeredzi, którzy w stateczkach

lekkich niczym ptactwo wodne, do tego zaopatrzonych w dziwne źródła światła, zostali skierowani

do Ameryki.

Ale dlaczego Bóg, który chciał dać jakiejś grupie ludzi szansę przeŜycia, męczył ich budową ośmiu

stateczków? Czy nie mógł ich wyekspediować na odległy kontynent mocą swojej cudownej siły?

Czy Bóg ten nie potrafił czy nie chciał przewieźć Jeredów przez ocean drogą powietrzną? Bo o tym,

Ŝe chciał przetransportować ich przez Wielką Wodę, świadczą fakty. Czy potrafił dać tylko

techniczne wskazówki do wybudowania stateczków? Czy zapomniał, Ŝe w ich wnętrzu będzie

ciemno jak w nocy, a dopiero potem skorygował swój błąd, dając podróŜnym świecące kamienie?

Nawet jeśli nie miał ochoty czynić cudu, nawet jeśli zmusił ludzi do cięŜkiej pracy, pozostaje

zagadką, dlaczego nie podrzucił Jeredom projektu statku pełnomorskiego, którym dało by się

wygodnie przepłynąć Atlantyk. A skoro juŜ płynęli w takich skorupkach, to dlaczego potęŜny Bóg,

Pan wiatrów i chmur, nie postarał się o lepszą pogodę dla swoich owieczek?

To irytujące, Ŝe ów ponadczasowy i wszechwiedzący Bóg znał przyszłość tak powierzchownie. Czy

nie przeczuwał, Ŝe w tysiące lat po podróŜy przez ocean przekaz da powody do wątpienia w jego

wszechmoc? Czy prowokował pytanie: dlaczego zastosowano środki techniczne, dlaczego nie stał

się cud? Postąpiłby znacznie rozsądniej stosując nie dające się wyjaśnić cudowne zjawisko. Cuda

nie poddają się kalkulacjom krytycznego rozumu.

W końcu Jeredzi dotarli do Ameryki pod pokładami rachitycznych łódeczek. Czy jednak kierujący

całą operacją „Bóg" nie dysponował dostatecznymi środkami technicznymi do przetransportowania

Strona 4

4436

swoich podopiecznych przez Wielką Wodę w mniej niebezpieczny sposób? Co to za „Bóg"

zajmował się tymi sprawami przed 5000 lat?

Literatura mrocznej prehistorii jest w istocie mityczna. Nic nie wiadomo na pewno. Bezgranicznie

głupiej ludzkości zawsze udawało się zniszczyć przekazy z minionych epok. Liczącą 50000

woluminów wielką bibliotekę w Pergamonie w Azji Mniejszej obrócono w perzynę. Zniszczono

wspaniałe biblioteki w starej Jerozolimie i w Aleksandrii, płomienie pochłonęły przeogromne

księgozbiory Majów i Azteków. Ludzie zawsze niszczyli zbiory wiedzy przeszłości — ale na

szczęście nie dość skrupulatnie. Istnieją jeszcze fragmenty tysiącletnich przekazów, z których moŜna

z trudem ułoŜyć puzzle, ukazujące wizerunki działających niegdyś „bogów". Szczątki tekstów nie

pozwalają wysnuć wniosku co do wieku przekazów. Kronikarze zapisywali bezkrytycznie wszystko,

co było im dane przeŜyć i o czym dowiedzieli się ze słyszenia. Bardzo stare, po prostu stare oraz

„nowe" historie splatały się w barwne opowieści. Epoki mieszały się jak w mikserze. Lata zataczały

kręgi, grupując się z biegiem stuleci wokół jednego punktu.

Nie pozostaje nam więc dziś nic innego, jak zerwać kolejne warstwy z tej „cebuli" odsłonić

wnętrze, istotę rzeczy. To, na co natrafimy w „samym sednie", nie jest wcale „cudowne",

niewyjaśnialne, nie odwołuje się do wiary, lecz jest sprawą rozumu — da się więc zanalizować i

wyjaśnić. Idąc od sedna przekazów po usunięciu naleciałości moŜna odnaleźć ślady,

pozostawione dla ciekawych świata ludzi dalekiej przyszłości. Przyszłość ta właśnie się zaczęła!

Księga na kamieniu szafiru

W Legendach śydów z pradawnych czasów moŜna przeczytać, Ŝe anioł Raziel „z rozkazu

NajwyŜszego" przyniósł Adamowi po jego wypędzeniu z raju księgę, której tekst wyryto jasno i

wyraźnie „na kamieniu szafiru". Anioł poinformował Adama, Ŝe moŜe się kształcić z tej księgi. Ojciec

rodzaju ludzkiego pojął, Ŝe ksiąŜka jest niezwykle cenna, chował ją zatem po kaŜdej lekturze do

jaskini.

Z księgi Adam dowiedział się...

„[...] wszystkiego o swoich członkach i Ŝyłach, i o wszystkim, co dzieje

się w środku jego ciała, o jego celach i przyczynach". [3]

Nauczył się teŜ rozumieć bieg planet. Z pomocą księgi mógł:

„[...] badać orbity KsięŜyca i Aldebarana, Oriona i Syriusza. Potrafił

wymienić nazwę kaŜdego nieba i wiedział, na czym polega jego istota.

[...] Wiedział co to huk grzmotu, co to błyskawica, umiał teŜ

powiedzieć, co zdarzy się od pełni do pełni". [3]

„Księga" na szafirze zawierająca wskazówki z dziedziny anatomii i astronomii? Prezent Raziela dla

Adama był równie zaskakujący jak anioła Moroniego dla Josepha Smitha!

Dla kronikarzy z zamierzchłej przeszłości było to coś w rodzaju „kaczki dziennikarskiej". „Księga"

na szafirze? Kompletna bzdura!

My, mądre dzieci epoki komputerów, wiemy, Ŝe to, co niegdyś było nie do pomyślenia, dziś jest

moŜliwe do zrealizowania z technicznego punktu widzenia. KaŜdy wie, Ŝe w technice

półprzewodnikowej „ryje się" płytki krzemu, aby zmagazynować na nich miliony informacji. Patrząc

z perspektywy dnia dzisiejszego nasuwa się pytanie: czy zapis tekstu na szafirze był efektem

technologii wyprzedzającej daleko naszą?

Legendy śydów z pradawnych czasów mówią, Ŝe Adam miał przekazać drogocenną księgę synowi

Setowi, który z kolei pozostawił ją swoim potomkom, od Henocha, Noego, Abrahama, MojŜesza,

Aarona — same tęgie głowy! — aŜ po Salomona (ok. 965926 prz. Chr.), króla Judy i Izraela,

który zdobył swoją olbrzymią wiedzę dzięki szafirowi.

Wedle Legend śydów z pradawnych czasów apokryficzna Księga Henocha ma być częścią

„szafirowej księgi" Adama. Henoch, siódmy z dziesięciu praojców, pozostawał oczywiście w

bezpośrednim kontakcie z Bogiem, rozmawiał ze „straŜnikami nieba" i „upadłymi aniołami". Mając

365 lat został — wcale nie umarł — w spektakularny sposób „usunięty" do nieba. Najstarsze

Ŝydowskie legendy podają dalej, Ŝe Henoch zdobył swoją obszerną wiedzę za pośrednictwem

„szafirowej księgi" Adama i gromadził wokół siebie ludzi, by ich nauczać, objawiając mądrości z niej

pochodzące:

Strona 5

Erich von Daniken - Strategia bogów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: