Scott Amanda - 04 - Lokatorki.pdf - CYKL - DANGEROUS - glinka7-1987

Amanda Scott

LOKATORKI

Londyn, środa, 10 kwietnia, 1839

B ył pochmurny wiosenny poranek. Lady Letycja Deverill jechała

na spotkanie z londyńskim adwokatem ojca. Miała zamiar

dowiedzieć się wszystkiego, co tylko możliwe, o swoim jakże

niespodziewanym i intrygującym spadku. Dlatego też jej powóz,

zaprzężony w cztery konie, zamiast jechać Pali Mali w kierunku

Mayfair, czego można by się spodziewać po tak olśniewającym

pojeździe, skręcił z Villiers Street w Strand.

Zarówno stangret lady Letycji, jak i wysoki młody lokaj, stojący z

tyłu i zarozumiale zadzierający nosa, byli ubrani w eleganckie

srebrno-zielone liberie. Takie wspaniałe powozy nieczęsto

przejeżdżały ulicami tej zamieszkanej przez kupców i prawników

dzielnicy. Nic więc dziwnego, że orszak lady Letycji wzbudzał

ciekawość przechodniów.

Symbol w kształcie rombu, który widniał na drzwiach powozu,

oznajmiał wszystkim, że lady Letycja należy do rodziny jego

lordowskiej mości, markiza de Jervaulx. Była Jego jedyną córką.

Całkiem niedawno przyjechała z Paryża do Londynu, by zostać

damą dworu królowej Wiktorii, najpierw Jednak chciała się uporać

ze sprawami dotyczącymi spadku.

Przez całe życie kierowała się dewizą, że sprawy niecierpiące

zwłoki należy załatwiać w pierwszej kolejności.

W czasie tej wyprawy Letty cieszyła się z towarzystwa trzech

najbliższych jej istot. Pierwszą z nich była jej pulchna opiekunka,

panna Elwira Dibbie, która zawsze kierowała się surowymi

zasadami. Właśnie siedziała obok Letty i wyglądała przez okno.

Naprzeciwko niej siedziała Jenifry Breton, służąca. Z kolei jej trzeci

towarzysz, Jeremiasz, leżał zwinięty w kłębek w dużej zielonej

mufce z aksamitu, która idealnie pasowała do podróżnej peleryny,

wykończonej łabędzim puchem. Najwyraźniej małpce było bardzo

wygodnie.

Wkrótce powóz zajechał pod okazałą siedzibę firmy prawniczej

pana Clifforda. Lokaj zeskoczył z kozła, energicznie otworzył drzwi

i wysunął schodki. Kiedy Letty podniosła się, żeby wysiąść,

Jeremiasz poruszył się. Śmiejąc się, wyjęła go z mufki i wręczyła

Jenifry, po czym stwierdziła:

- Będzie lepiej, jeżeli zostanie z tobą. Wydaje mi się, że pan

Clifford będzie miał dziś wystarczająco dużo zajęć i bez małpich

figli.

- Tak, panienko - odparła Jenifry Breton i uśmiechnęła się, widząc,

jak jej pani bierze małpkę i usiłuje na powrót ukołysać ją do snu.

Jeremiasz usiadł jej na kolanie i szczebiocąc coś po małpiemu,

dawał wyraz swemu niezadowoleniu z faktu, iż opiekunka

zamierza opuścić powóz bez niego.

- Cichutko - zbeształa go łagodnie Letty. - Wszyscy będą na nas

patrzeć.

- I tak będą patrzeć, moja droga - stwierdziła z niezadowoleniem

panna Dibbie. - Odnoszę wrażenie, że nawet najstarsi mieszkańcy

tej okolicy nie pamiętają takiego widowiska.

- Bzdury. - Letty podała lokajowi dłoń, a drugą ręką uniosła

suknię. - Moja droga, jeśli, twoim zdaniem, to jest widowisko,

to znaczy, że nigdy nie widziałaś świty, bez której mój dziadek nie

ruszał się z domu.

- Może tego nie widziałam, ale jestem pewna, że twój dziadek

kazałby panu Cliffordowi przyjechać do rezydencji Jervaulxów.

Podobnie postąpiłby twój ojciec.

- Zgadza się - przytaknęła Letty, uśmiechając się. - Gdybyśmy

wczoraj wieczorem nie dotarły do Londynu tak późno, wysłałabym

panu Cliffordowi stosowne zawiadomienie. Jednak stało się inaczej

i jestem pewna, że gdybym wysłała lokaja t dzisiaj rano, to pan

Clifford pojawiłby się u nas nie wcześniej | niż w południe. A ja

wolę załatwiać takie sprawy natychmiast.

- Tak, wiem - panna Dibbie westchnęła. Kiedy i ona wyłoniła się z

wnętrza powozu, lokaj pomógł jej wysiąść z taką samą troską, z

jaką służył swej pani. Był to dowód szacunku, jakim darzyła ją cała

służba markiza.

- Możesz odjechać, Jonathanie - powiedziała Letty.

- Nie ruszę się stąd - odparł stangret. - Poza tym wątpię, żeby

panienka zasiedziała się tutaj.

- Przestań, Jonathanie, nie komplikuj sprawy. Dobrze wiesz, że

jeśli nie wyjdę po kwadransie, zaczniesz się martwić o konie, a ja

nie mam zamiaru się śpieszyć. Nie wyjdę stamtąd, dopóki nie będę

miała pewności, że wszystko zostało załatwione, jak należy. Nie

przejmuj się mną. Nic mi się nie stanie, jeżeli

^poczekam na ciebie przez kilka minut.

| Niezadowolony stangret skrzywił się.

| - Wiem o tym, panienko. Poza tym Clifford nie jest głupi

‘i na pewno nie pozwoli panience wyjść z domu, zanim po panią

nie podjadę. Tak naprawdę to wydaje mi się, że jak tylko wejdzie

panienka do jego gabinetu, natychmiast odeśle panią do domu.

Jeżeli wolno mi wyrazić swoje zdanie, to chciałbym dodać, że to nie

jest odpowiednie miejsce dla damy, panienko Letty.

- Nawet gdybym nie pozwoliła ci nic powiedzieć, i tak byś to

zrobił - odparła Letty z uśmiechem. - Ale, Jonathanie, nawet jeśli

pan Clifford zapomni o dobrych manierach do tego stopnia, że

Scott Amanda - 04 - Lokatorki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: