Robinson Kim Stanley - 02 Zielony Mars.pdf - Robinson Kim Stanley - ssaaggaa

Kim Stanley Robinson

Zielony Mars

PrzełoŜyła Ewa Wojtczak

(Green Mars)

Data wydania oryginalnego 1994

Data wydania polskiego 1998

Dla Lisy i Davida

Część 1

Areoformowanie

S edno sprawy nie polega na tym, aby stworzyć drugą Ziemię. Wcale nie

chodzi o kolejną Alaskę czy Tybet, Vermont lub Wenecję, nie chodzi nawet o drugą

Antarktydę. Trzeba powalać do Ŝycia coś zupełnie nowego i obcego wobec ziemskich

wzorców, coś całkowicie marsjańskiego.

W pewnym sensie zresztą nasze intencje nie mają właściwie znaczenia.

Gdybyśmy bowiem nawet spróbowali stworzyć replikę Syberii czy Sahary, i tak nam

się nie uda. Nie pozwoli na to ewolucja, a proces przekształcania tej planety jest z

gruntu ewolucyjny, jest aktem, który odbywa się niezaleŜnie od naszych chęci, jak

wówczas kiedy na Ziemi Ŝycie nagle, w sposób niemalŜe cudowny powstało z

nieoŜywionej materii albo kiedy wydostało się z morza na ląd.

Tak czy owak, w chwili obecnej znowu walczymy o kształt nowego świata, tym

razem świata naprawdę obcego. Pomimo wielkich, długich lodowców, które są

skutkami gigantycznych powodzi roku 2061, świat ten nadal jest bardzo jałowy, mimo

pierwszych prób tworzenia atmosfery - powietrze nadal bardzo rzadkie, a mimo

wszystkich naszych dotychczasowych manipulacji ciepłem - przeciętna temperatura

Marsa wciąŜ sytuuje się znacznie poniŜej punktu zamarzania. Generalnie więc owe

uwarunkowania wszystkie razem sprawiają, iŜ przeŜyć tu mogą jedynie organizmy

tolerujące warunki ekstremalne.

śycie jednakŜe jest wytrzymałe i potrafi się przystosowywać niemal do

wszelkich warunków, to zielona siła, zwana viriditas, która wciska się w kaŜdy

dostępny zakamarek wszechświata... W dziesięcioleciu po katastrofach 2061 roku

ludzie usiłowali przetrwać w popękanych kopułach i podartych namiotach; łatali,

naprawiali i jakoś Ŝyli. My w naszych sekretnych kryjówkach nadal staraliśmy się

budować nowe społeczeństwo. Na zewnątrz natomiast, na mroźnej powierzchni - na

stokach lodowców i w niŜej połoŜonych cieplejszych basenach - powoli, ale

nieubłaganie rozrastały się nowe rośliny.

Oczywiście, wszystkie genetyczne wzorce naszej nowej bioty pochodzą z

Ziemi; umysły ludzkie, które je zaprojektowały, są takŜe ziemskie. Teren jest jednak

marsjański, a ten bywa potęŜnym biotechnologiem. Potrafi zadecydować, który

osobnik ma się rozwinąć, a który nie, wyzwala róŜnicowanie się organizmów, a zatem

- w rezultacie - powoduje ewolucję nowych gatunków. Przemijają po sobie kolejne

pokolenia i wszyscy przedstawiciele biosfery wspólnie się rozwijają, przystosowując

się do swego terenu razem, w skomplikowany sposób, i korzystają z własnej twórczej

umiejętności do samoprojektowania własnych cech. Proces ten, niezaleŜnie od tego

jak bardzo my, ludzie, chcemy w niego ingerować, jest ze swej natury absolutnie

niemoŜliwy do kontroli. Geny mutują się, istoty się rozwijają: pojawia się nowa

biosfera, a wraz z nią nowa noosfera. I w końcu równieŜ umysły twórców, podobnie

jak wszystko wokół, nieodwracalnie się zmieniają.

I to właśnie jest proces areoformowania.

P ewnego dnia spadło niebo. Tafle lodu zaczęły pękać i wpadać do jeziora.

Na plaŜy co rusz to rozlegały się trzaski. Dzieci rozproszyły się jak przeraŜone

brodźce, a Nirgal pomknął po wydmach do osady i z krzykiem wpadł do oranŜerii.

- Niebo spada! Niebo spada!

Peter wybiegł z cieplarni i popędził po wydmach tak szybko, Ŝe chłopiec nie

mógł za nim nadąŜyć.

Piasek plaŜy pokrywały wielkie białe tafle, a w wodzie jeziora syczało kilka

odłupanych kawałków suchego lodu. Wszystkie dzieci natychmiast stłoczyły się

wokół Petera, który stał z zadartą głową i wpatrywał się w wiszącą wysoko nad nimi

kopułę.

- Wracajcie do wioski - odezwał się wreszcie powaŜnym, nie znoszącym

sprzeciwu tonem i zaraz potem wybuchnął śmiechem. - Niebo spada! - wrzasnął

wesoło i potargał Nirgalowi włosy. Chłopiec zarumienił się, a Harmakhis i Jackie

roześmiali się, szybko wyrzucając z ust zmroŜone białe pióropusze oddechów.

Peter naleŜał do ekipy, która natychmiast weszła na bok kopuły, aby ją

naprawić. On, Kasei i Michel wspięli się nad osadę, przez jakiś czas więc byli dobrze

widoczni dla mieszkańców, potem zawiśli nad plaŜą, następnie nad jeziorem, aŜ

wreszcie - gdy tak wisieli w zrobionych z lin uprzęŜach, podwiązanych do haków

wbitych w lód - wydawali się z dołu mniejsi niŜ dzieci. Opryskiwali pęknięcie w

kopule wodą, aŜ zamarzła w nową, przezroczystą warstwę i pokryła biały, suchy lód.

Kiedy zeszli, zaczęli rozmowę na temat ocieplania się powietrza na zewnątrz. W

pewnej chwili ze swego małego bambusowego lokum nad jeziorem wyszła Hiroko i

Nirgal spytał ją:

- Czy będziemy musieli stąd odejść?

Robinson Kim Stanley - 02 Zielony Mars.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: