19.polonistka.pdf

Polonistka

Tekst spóźniony o prawie miesiąc, wspomnienia wciąż żywe...

10.10.2010, niedziela, pociąg relacji Białystok-Warszawa, godzina

10.00. Ktoś, kto jest przesądny, mógłby przestrzec nas przed

wyjazdem. Jednak nie bardzo się tym przejmujemy. Wchodzimy z

siostrą do przedziału kontynuując rozpoczętą wcześniej rozmowę. Para,

która siedzi naprzeciw, kiedy orientuje się, że jedziemy do Warszawy na

Marsz Pamięci ofiar katastrofy smoleńskiej, zaczyna coś do siebie

szeptać i chichotać. W końcu chłopak wychodzi z przedziału,

a dziewczyna wkłada w uszy słuchawki i słuchając muzyki patrzy na

nas z pogardą.

Drogę z dworca na Krakowskie Przedmieście pokonujemy na

piechotę, co w mocnym słońcu i zważywszy na toboły, które ze sobą

wzięłam (aparat fotograficzny i torbę z ubraniami i kosmetyczką) jest

dosyć męczące. Idziemy dosyć szybko, mimo, że czasu mamy naprawdę

dużo. Obie podświadomie chcemy być jak najszybciej pod Pałacem

Prezydenckim.

Docieramy tam ok. 13.00 i naszym oczom ukazuje się taki oto

widok— dwa zamknięte wianuszki osób, oddalone od siebie o około

4 metry. Jedna grupa to ludzie, którzy cierpliwie odmawiają różaniec

za zmarłych w katastrofie. Około dwadzieścia osób. Za to drugi

wianuszek, jakże odmienny od pierwszego, otacza eleganckiego

mężczyznę „pod krawatem”, stojącego przy popisanej markerami,

naturalnej wielkości trumnie, która jak widać jest elementem tego

„teatrzyku”. Mężczyzna wykrzykuje obraźliwe słowa pod adresem ofiar,

a z jego słów wnioskuję, że jest bezgranicznym sympatykiem Ligi

Polskich Rodzin.

Wkrótce dołącza do niego drugi, który bredzi coś o prawdziwym

katolicyzmie i za chwilę na dowód swojej wiary kładzie się krzyżem na

bruku, udając, że całuje tego pierwszego w stopy. Obserwuję tę scenę

z wielkim niesmakiem, tym bardziej, że, jak widać, gawiedź jest

ucieszona, a na obu mężczyzn skierowane są obiektywy czterech, czy

pięciu kamer, kiedy żadnej nie ma przy grupie modlących się.

Policja nie reaguje na to zdarzenie, mimo, że kilku policjantów

jest stale na placu. Dopiero po interwencji jednego z obserwatorów

całego zajścia, dwóch policjantów decyduje się krzykacza odprowadzić

w kierunku radiowozu.

Klaszczę głośno dziękując im w ten sposób za tą decyzję. Wiem,

z doświadczenia i z opowieści, że tego typu ekstremalnie zachowujące

się osoby i prowokatorzy chętnie „przyklejają” się do ludzi „spod

krzyża” i przez to obraz tego środowiska jest zafałszowywany. Jestem

zniesmaczona tym zajściem, więc namawiam siostrę, abyśmy się

stamtąd zabrały. Nie chcę więcej patrzeć na takie gorszące sceny, więc

postanawiamy iść na obiad.

Przemierzamy Krakowskie Przedmieście w poszukiwaniu czegoś

sycącego i w miarę niedrogiego i przy okazji trafiamy do knajpki,

w której, jak chodzą słuchy, poseł z Biłgoraju w czasie największych

„walk” pod krzyżem sponsorował alkohol młodym ludziom, którzy

potem atakowali tych koczujących pod krzyżem. Knajpka „Zakąski

i Przekąski” jak dotąd wsławiła się chyba tylko tym — w jej ofercie nie

znajdujemy nic ciekawego, więc idziemy dalej.

W końcu lądujemy w KFC. Tłuste amerykańskie kurczaki jedzone

palcami to nie jest to, czego nam w tej chwili trzeba, ale nie

narzekamy. W kolejce do baru zauważam dwie harcerki w mundurach.

Robi mi się ciepło na sercu.

Wychodzimy i znowu przemierzamy ulicę. Tym razem coraz więcej

jest tu obrazów cieszących serce. Na ławce siedzi mężczyzna z dosyć

sporym plecakiem, z którego wystaje kijek zakończony polską flagą.

Czyta gazetę, je kanapkę i widać, że ma za sobą długa podróż. Po

drodze widzimy inne osoby, które wyraźnie przyjechały w tym samym

celu. „Gazeta Polska” w dłoniach, flaga, biało-czerwona opaska na

ramieniu, białe i czerwone kwiaty… - to dziś znaki rozpoznawcze.

Zbliża się godzina 16.00. W miejscu dawnego krzyża jest już dużo

więcej osób, pojawiły się nawet transparenty, flagi, sporo zniczy.

Podchodzimy, rozmawiamy z ludźmi. Są otwarci, rozmowni, ciepli

i życzliwi.

Na tym tle prowokacje młodego punka w arafatce z głośno

grającym magnetofonem „jamnikiem” na ramieniu, który z buńczuczną

miną przepycha się przez ten tłum, bardzo mnie rażą. Chłopak kilka

razy przechodzi przez tłum, a potem znika.

Tymczasem moją uwagę przykuwa młoda dziewczyna

w eleganckim płaszczyku, która wiezie za sobą równie elegancką

walizkę na drobnych kółkach. Staje naprzeciw miejsca, gdzie kiedyś

stał krzyż, uśmiecha się ciepło, widać wzruszenie na jej twarzy, jakby

cieszyła się, że może tu być… Mam ochotę z nią porozmawiać, ale nie

robię tego. W końcu jest tu tylu przyjezdnych osób. Nie musimy

rozmawiać, ważne, że jesteśmy tu razem – to zastępuje wszelkie słowa.

Dzwonię do kolegi z Facebooka. Nigdy się nie widzieliśmy, ale

rozmawiam z nim jak ze starym znajomym. Od razu umawiamy się na

konkretną godzinę. Ma być nas więcej – młodych z Facebooka,

z którymi poznaliśmy się jakiś czas temu i działaliśmy na gruncie

internetu we wspólnej sprawie —sprawie prawdy o Smoleńsku.

Tymczasem pod Pałacem zaczyna się pierwsza zaplanowana

w grafiku uroczystości akcja. Oto pod „okna” Pałacu Prezydenckiego

przychodzi las smoleński, szekspirowski Las Birnam… Drzewka

w doniczkach, w których powtykano karteczki z nazwiskami ofiar

katastrofy smoleńskiej. Kto pamięta treść Makbeta, wie jaką symbolikę

ze sobą on niesie… Przy okazji ktoś rozdaje kartki odbite na ksero z

cytatami z Szekspira.

My zaś zbierzmy się celem jak najściślejszego

zbadania tego strasznego wypadku.

Każdym z nas miota niepewność

- Idźmy poszukać ustronnego cienia

i tam spokojnie spłakać naszą boleść.

- Idźmy wznieść raczej miecz nieubłagany

i, jak przystoi prawym mężom,

walczyć za poniżone nasze gniazdo.

Nie tknie Makbeta żaden cios morderczy

Póki las Birnam nie pójdzie walczyć przeciw niemu.

Hydro buntu nie podnoś głowy,

aż się nie podniesie Las Birnam

I stanął po Pałacem Las

Birnam. Przy pewnych

problemach ze strony

straży miejskiej, ale stanął.

A wokół niego znicze…

Chwilę potem idziemy w dół Krakowskim

Przedmieściem w poszukiwaniu dobrej i w miarę dużej kawy na wynos.

Z zaniepokojeniem zauważamy, że na trasie przemarszu, między

archikatedrą św. Jana a Pałacem Prezydenckim jest właśnie

rozstawiana wielka scena. Od ludzi dowiadujemy się, że wieczorem

odbędzie się tam koncert w okazji Dnia Papieskiego.

W głowie kołacze mi się wiele pytań. Czy nie można było zrobić go

innego dnia, lub przynajmniej scenę ustawić tak, aby nie

uniemożliwiać marszu, który stał się już comiesięcznym rytuałem

i władze miasta świetnie o nim wiedzą…? Staramy się jednak o tym za

dużo nie myśleć.

Idziemy na kawę na wynos, żeby szybko wrócić pod Krzyż

(którego już przecież nie ma). Kupuję też dodatkową kawę, którą niosę

poznanemu przed chwilą mężczyźnie z Gdańska, stojącemu przy

transparentach, które poustawiał przy metalowych barierkach i teraz

ich pilnuje, ponieważ były już próby ich zniszczenia ze strony

agresywnych młodych ludzi. Ze zdziwieniem obserwuję jak mężczyzna

z wdzięcznością bierze ode mnie kawę i bez chwili wahania ją

wypija. Myślę sobie, że taka naiwność i wiara w ludzi jest nie na te

czasy, kiedy wokół krążą tacy, którzy obrońcom krzyża podaliby

najchętniej cykutę.

W międzyczasie toczą się rozmowy, podczas jednej z nich, nie

wiedzieć skąd, obok nas pojawia się kobieta z 70-letnią koleżanką,

która okazuje się być najmłodszą uczestniczką Powstania

Warszawskiego znaną mi z mediów. Słuchamy jej z zaciekawieniem,

tym bardziej, że opowiada niezwykle zajmujące i wstrząsające rzeczy,

pokazując swoje papiery, które nosi w torebce — w wieku 7 lat (!), za

udział w powstaniu, ze statusem więźnia politycznego trafiła do obozu

w Oświęcimiu, a tam zetknęła się z osławionym doktorem Mengele. Jak

sama przyznaje, eksperymenty, które na niej przeprowadzał były

niczym w porównaniu z tym, co przeszła z polską służba zdrowia.

Rzeczywiście, widać, że jak na swój wiek jest mocno schorowana

i niedołężna.

Ale najbardziej dramatyczne jest dla nas to, co mówi o obecnej

sytuacji w Polsce. Nigdy nie sądziła, że dożyje takich czasów. Mówi, że

to już koniec. Najbardziej jest jej szkoda młodych ludzi, którzy być

może nie są do końca świadomi tego, że Polska właśnie traci

suwerenność…

Wszystkie trzy reagujemy ogromnym wzruszeniem. Smutne

napięcie rozładowuje kombatant w wojskowym berecie z orzełkiem.

Mówi, że przyjechał tu specjalnie z Gdańska, żartuje z naszych

„moherowych czapek”, które z premedytacją wzięłyśmy na ten wyjazd.

Sympatyczną rozmowę przerywa wiadomość, że na sąsiedniej ulicy za

chwilę będą pompowane balony. Właśnie zaczyna się kolejna akcja

z nieoficjalnego grafiku uroczystości…

Co jakiś czas w tłumie odzywa się prowokator. Najpierw kobieta,

na oko 50-letnia, która stanęła obok mnie. Podczas naszej modlitwy

mówi głośno, że robimy „teatrzyk” i że nie może na to patrzeć. Pytam ją

dlaczego w takim razie tu przyszła. Jest niedziela, o tej porze w

„dwójce” idzie „Na dobre i na złe”. W odpowiedzi słyszę pusty, bezzębny

śmiech. Dalej patrzy na ludzi modlących się, głośno ich komentując.

Patrzy, tak, jak się patrzy na zwierzęta w cyrku.

Biorę aparat, zaczynam strzelać jej zdjęcia. Coraz więcej i więcej.

To jest moja bezradność i bunt wobec takiego traktowania tych ludzi.

Kobieta, spłoszona, ucieka. Działa… Z tym, że jestem prawie pewna –

opowie później o mnie znajomym jako o agresywnej obrończyni krzyża.

W międzyczasie punk w arafatce nie poddaje się, przechodzi przez

tłum z magnetofonem głośno coś krzycząc i pokazując palcami znak

szatana.

Staramy się nie zwracać na niego uwagi. Widzę, jak ten człowiek

się miota w swojej nienawiści. Wkrótce znika, tak samo szybko, jak się

pojawił. Rozmawiamy z jakimiś paniami, warszawiankami. Mówią, żeby

iść z nimi.

Sporą grupą idziemy w dół małą ulicą odchodzącą od

Krakowskiego Przedmieścia. Z daleka widać schowane za niewielkim

murkiem butle z helem, który napełnia życiem czerwone i białe balony.

Wszystko idzie bardzo sprawnie — każdy jak widać ma swoje zadanie.

Jedni pompują balony, inni zawiązują na nich wstążeczki, jeszcze inni

przyczepiają do wstążeczek czarne kartki z nazwiskami ofiar

katastrofy.

Te balony, które są gotowe, przekazywane są dalej, następnym

osobom. Balonów jest około pięciuset, ale wątpię, że wszystkie uda się

napompować. Mamy czas jedynie do 18.00 – wtedy zostaną one na

znak-sygnał wypuszczone do nieba.

Tak więc pompujemy, zbieramy, przekazujemy, a w międzyczasie

rozmawiamy. Każdy z nas od 10 kwietnia nosi w sercu krwawą ranę,

którą chciałby się podzielić i zobaczyć w oczach rozmówcy zrozumienie.

Na co dzień trudno o nie… Balony zabieramy hurtem i niesiemy pod

Pałac. Po drodze podchodzą do nas ludzie i, widząc narodowe barwy,

proszą o balony dla siebie, dla dzieci. Rozlewająca się na placu biel

i czerwień balonów pokazuje jak jest nas dużo.

Rośnie energia i poczucie wspólnoty. Ktoś przemawia przez

mikrofon, modlimy się wspólnie za smoleńskie ofiary, po czym

wszystkie balony wzlatują do nieba, a my oprowadzamy je wzrokiem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: