2010_2.pdf

Pamiętajmy o prześladowanych

Andrzej Poręba

Ostatnie informacje napływające z Nigerii poru-

szyły mnie do głębi i napełniły wielkim smutkiem.

To, co znaliśmy dotychczas z odległej historii dzieje się

na naszych oczach. Ludzie za wiarę w Jezusa Chrystu-

sa są męczeni i zabijani w sposób bezwzględny i okrut-

ny. Najpierw 7 marca spacyikowana została wioska

Dogo Nahawa i okolice zamieszkałe przez chrześcijan

a 10. dni później kolejna wioska Bye, która jest położo-

na 12 km. od miasta Riyom w nigeryjskim stanie Plate-

au. W pierwszym ataku zginęło około 500 a w drugim

12 chrześcijan. Tego bestialstwa dopuścili się fanatycy

muzułmańscy, nie mający względu na kobiety i dzieci.

Niektórzy z oprawców byli mieszkańcami tych wiosek

i sąsiadam i zabijanych chrześcijan. Większość chatek

i budynków została spalona.

rialnie. Niech to nasze chrześcijańskie współczucie stanie się

dobrym świadectwem dla współczesnego świata.

Pokolenie naszych ojców i dziadków żyło w innych cza-

sach, kiedy prześladowania za wiarę w państwach ustroju

totalitarnego były zjawiskiem powszechnym. Tysiące wie-

rzących, szczególnie tych za wschodnią granicą zostało ska-

zanych na długoletnie więzienia czy zsyłki na daleką Syberię.

Wielu już nigdy nie wróciło do swych najbliższych. Niektó-

rych miałem okazję poznać. Są to osoby w podeszłym wieku

mający za sobą nierzadko po 20 i więcej lat pobytu w różnych

więzieniach. Może kiedyś coś więcej napiszemy o tych boha-

terach wiary. Wtedy też w naszych zborach i domach częściej

wołano do Boga za prześladowanymi. To budowało więzi du-

chowe całego ludu Bożego i pomagało cierpiącym.

Często przy takich bolesnych doświadczeniach pojawiają

się pytania – dlaczego…? Nie zawsze potraimy to zrozumieć.

Dopiero z perspektywy czasu ocena tych wydarzeń jest traf-

niejsza. Przykład społeczności chrześcijańskiej w Jerozolimie

mocno prześladowanej i przez to rozproszonej po całej Judei

i Samarii, pokazuje nam, że czasami może być to sposób na

dotarcie z ewangelią do wielu innych ludzi potrzebujących

zbawienia. W ramach „Akcji Wisła” w roku 1947 przesie-

dlono z południowo wschodnich terenów Polski na ziemie

odzyskane około 140 tyś. osób pochodzenia ukraińskiego,

łemkowskiego i Bojków. Wśród nich było wielu wierzących,

w tym moi późniejsi teściowie. Przesiedleńcy musieli zosta-

wić swoje gospodarstwa wraz ze sprzętem i nierzadko żywym

inwentarzem. Ich bolesna tułaczka przyniosła jednak owoce

w postaci wielu nowych zborów powstałych dzięki ich zwia-

stowaniu. Ogień prześladowania weryikuje też naszą miłość

i wiarę do Boga. Chrześcijanie jak szlachetne złoto nabierają

większej wartości przez wypalenie wszelkiego grzechu i po-

zoranctwa.

Podobne dramaty przeżywają chrześcijanie na wie-

lu innych kontynentach, płacąc najwyższą cenę za swą mi-

łość i wiarę w Jezusa Chrystusa. Organizacje chrześcijańskie

i świeckie zajmujące się monitorowaniem i wspieraniem

prześladowanych podają, że obecnie ginie za wiarę więcej

chrześcijan niż w pierwszych wiekach naszej ery. Szacuje się,

że każdego roku życie oddaje około 170 tyś. osób. W minio-

nym XX wieku (licząc od 1900 roku do 2000 roku) ginęło

dziennie około 1240 chrześcijan, tj. blisko 450 tysięcy rocz-

nie. Ogólna suma zamordowanych jak łatwo policzyć wynio-

sła w minionym wieku około 45 milionów. Znaczny procent

tej liczby zawiera umęczonych naszych braci i sióstr na Sybi-

rze i wielu łagrach byłego sowieckiego imperium.

Jak podaje dr Tomasz Korczyński z międzynarodowej or-

ganizacji „Kirche in Not” (Pomoc Kościołowi w Potrzebie)

w co trzecim kraju na świecie łamie się podstawowe prawo

człowieka do wolności religijnej.

Do krajów najwyższego ryzyka zalicza się m. in. : Ko-

reę Północną, Indonezję, Filipiny, Nigerię, Sudan, Ugandę,

Erytreę, Demokratyczną Republikę Kongo, Pakistan, In-

die, Irak, Iran, Chiny, Arabię Saudyjską, Bangladesz, Birmę,

Afganistan, Algierię, Kolumbię.

Temat ten jednak nie jest zbytnio nagłaśniany przez me-

dia z niezrozumiałych dla mnie powodów. Prawa człowieka

zdają się nie odbiegać daleko od praw, jakie otrzymały zwie-

rzęta.

W mediach nieraz obszerniejsze artykuły można znaleźć

na temat znęcania się nad zwierzętami niż opisy prześlado-

wanych chrześcijan. Dla wielu los żab czy ślimaków budzi

więcej emocji niż brutalne prześladowania wierzących w Je-

zusa Chrystusa.

Jednak my jako członkowie tej wielkiej duchowej rodzi-

ny winniśmy o sobie pamiętać i w każdy możliwy sposób się

wspierać. Apostoł Paweł wiedząc o prześladowaniach wierzą-

cych w Tesalonice pisze list pokrzepiający ich wiarę, poucza

i zapewnia o modlitwach za nimi. W trosce o dobro tego

zboru wysyła również swego współpracownika Tymoteusza,

aby ich pocieszył (patrz 1Tes. 2, 13-20; 3, 1-13). Apostoł Piotr

w swoim liście pisanym do wielu zborów w Azji Mniejszej

również pociesza ich zapewniając o Bożym błogosławień-

stwie podczas cierpień dla Chrystusa (patrz 1P 4, 12-19).

Podobnie i my powinniśmy wspierać duchowo cierpią-

cych dla imienia Jezusa, a jeśli to możliwe to również mate-

Obecnie w Polsce mamy pełną wolność i swobodę wyzna-

wania wiary i świadczenia ewangelii. Możemy zwiastować ją

również za murami więzień i aresztów śledczych, co wcze-

śniej było nie do pomyślenia. Czy w związku z tym pamięta-

my o wdzięczności dla Boga i modlitwach dziękczynnych za

władze naszych miejscowości i kraju? (patrz 1 Tym. 2, 1-3).

Wspominając z wdzięcznością to, co w Jezusie Bóg

dla nas uczynił, pamiętajmy o prześladowanych i ich ro-

dzinach. Mam nadzieję, ze niektóre artykuły zamieszczone

w tym numerze zachęcą Was drodzy Czytelnicy ku temu.

DPŻ

Droga Prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

ISSN 1899–8143, nakład 500 egz.

spis treści

Pamiętajmy o prześladowanych....................................................................... 3

Dramat chrześcijan w Nigerii Masakra i mord 500 chrześcijan ................ 5

Z misją do Ugandy ............................................................................................. 6

Jest moc w Świętej Krwi… ................................................................................ 9

Radykalny krzyż ............................................................................................... 10

Ponieważ Jezus powiedział… ........................................................................ 11

Kosmonauta o Bogu ........................................................................................ 13

Przesłanie dla chrześcijan, którzy miewają złe dni .................................... 14

Muzyka uwielbiająca Boga (cz. 2) .................................................................. 18

Oddaj wszystko Bogu ...................................................................................... 25

Życiowe bankructwo ....................................................................................... 26

i cudowna Boża łaska....................................................................................... 26

Kielich z Bożej ręki .......................................................................................... 27

Sens cierpienia .................................................................................................. 28

John Harper prawdziwy bohater Titanica.................................................... 29

Uświęcająca wiara (cz. 1)................................................................................. 30

Historia Natalii ................................................................................................. 33

GoBible, czyli Biblia do twojego telefonu ..................................................... 34

Zbawienie a uczynki ........................................................................................ 34

Agnes Frantz (1794–1843)............................................................................... 38

Spójrz na Ukrzyżowanego .............................................................................. 38

Chrześcijaństwo naświecie

Chrześcijański głos w afrykańskim więzieniu...................................... 36

Wiara w Nieobojętnego a zdrowie psychiczne ..................................... 36

Społeczeństwo poszukujebiblijnych wartości ....................................... 36

Trzęsienie ziemi budzi ducha................................................................... 37

Pastor w senacie ......................................................................................... 37

RaDa ReDakCyJNa:

Roman Jawdyk (roman. jawdyk@interia. pl)

Andrzej Poręba (pandre@poczta. onet. pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia. pl) ,

ReDakTOR NaCzeLNy:

Andrzej Poręba

ReDakTOR WyDaNIa:

Jan Stypuła (jan. stypula@chwz. com. pl)

WyDaWCa:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

aDRes ReDakCJI:

ul. Czechowa 1,

41–807 Zabrze;

PROJekT OkłaDkI, skłaD

Robert Bartlewski (robert@bartlewski. pl)

kOmPuTeROPIsaNIe:

Mirosława Poręba, Daniel Flis,

ReDakCJa TeksTu:

Joanna Domieniuk ,

Andrzej Poręba,

Jeremiasz Zerbe

zDJęCIe Na OkłaDCe:

Jan Stypuła

CeNa PReNumeRaTy:

Prenumerata roczna wynosi 30, 00 zł,

cena jednego egzemplarza 5, 00 zł.

Dział Młodzieżowy

Międzynarodowa Konferencja Młodzieżowa w Legnicy .................... 21

Młodzież w Zborach ChWZ – Lubsko ................................................... 22

Świadectwo – Dawida Dragana............................................................... 23

POCzTa e–maIL:

dpz@chwz. com. pl

INTeRNeTOWe aRChIWum:

Tadeusz Moś (tadeuszm@autograf. pl)

Archiwum: http: //dpz. chwz. com. pl

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni, i żyjący.

Byłem umarły, lecz oto żyję na wieki wieków

i mam klucze śmierci i piekła.

(Obj. 1, 17-18)

Jam jest zmartwychwstanie i żywot;

kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.

(Jan. 11, 25)

Wspominając śmierć i zmartwychwstanie Jezusa

Chrystusa, życzymy Wam drodzy Czytelnicy pełni

radości, pokoju i Bożego błogosławieństwa.

Pozdrawiamy Was słowami

Zmartwychwstałego Pana: Pokój Wam! Redakcja

WIeRzymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnio-

ne przez Ducha Świętego, jako najwyższy

autorytet w sprawach: prawdy, wiary i życia

chrześcijańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej wiary.

Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bożego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich lu-

dzi i sąd Boży oraz życie wieczne zbawio- nych

i wieczne potępienie niezbawionych.

uwaga – zmiana

numeru konta ChWz!

Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

60 1020 195 0000 7202 0095 690

Opłaty za prenumeratę

prosimy kierować na nowe konto

Dramat chrześcijan w Nigerii

masakra i mord 500 chrześcijan

z docierających do nas informacji od naocznych

świadków masakry chrześcijan w wiosce Dogo Naha-

wa w Nigerii, dokonanej przez muzułmanów 7 mar-

ca 2010 r. , wynika coraz bardziej wyraźnie, że cała

akcja była wcześniej dokładnie zaplanowana i prze-

prowadzona w sposób skoordynowany.

Jej celem była eksterminacja ludności chrześcijańskiej

na tym terenie. W wyniku tego bestialskiego mordu ży-

cie straciło 500 chrześcijan, w większości kobiet i dzieci,

a setki innych zostało rannych. Nie oszczędzano nawet

niemowląt.

Poniżej zamieszczamy relacje naocznych świad-

ków tych wydarzeń: Daniela Vika, pełniącego obowiąz-

ki zwierzchnika wioski Dogo Nahawa, oraz mieszkańca

wioski Josepha Williamsa.

mi. Jednym z nich był Bakasi Mohammed, który poka-

zywał napastnikom domy, które mają spalić oraz te, któ-

rych nie powinni ruszać. Dotychczas mieliśmy pokojowe

stosunki z mieszkającymi pośród nas muzułmanami. Na-

leżeli do naszej straży obywatelskiej. Tego pamiętnego

dnia wszyscy muzułmanie opuścili wioskę przed atakiem.

Przeszukując dom Bekasiego Mohammeda, znaleźliśmy

jego zdjęcia z przeszkolenia w używaniu specjalistycznych

rodzajów broni, jakie przeszedł w stanie Bauchi (zdomi-

nowanym przez muzułmanów, w którym podobnie jak

w 11 innych stanach Nigerii obowiązuje prawo szariatu –

przyp. red. ). Przekazaliśmy te zdjęcia przedstawicielom

władzy.

Jeden z kościołów spalonych

w Dogo Nahawa

straciłem dziesięcioro moich dzieci

W niedzielę 7 marca 2010 r. , ok. 2: 30 nad ranem, gdy

spałem w łóżku, usłyszałem jakieś dziwne odgłosy nieda-

leko swojego domu. Wyszedłem, żeby zobaczyć, skąd w

środku nocy dochodzą te dźwięki. Wtedy zobaczyłem ko-

goś w kuchni, usiłującego rozpalić ogień. Zacząłem iść w

stronę kuchni (w nigeryjskich wioskach kuchnia stanowi

oddzielny budynek – przyp. red. ) i wtedy zorientowałem

się, że nie jest sam.

Pozostali bez słowa rzucili się w moją stronę z długi-

mi nożami, maczetami i mieczami. Szybko przeskoczy-

łem przez ogrodzenie i skręciłem za dom. Nagle niemal

równocześnie mój dom i kuchnia stanęły w płomieniach.

Zanim zdążyłem krzyknąć, usłyszałem pojedyncze wy-

strzały w całej wiosce, a potem krzyki mężczyzn, kobiet

i dzieci. Zrozumiałem, że dzieje się coś strasznego. Wrza-

ski, krzyki, palenie domów trwało około półtorej godzi-

ny. Potem zobaczyliśmy światła zbliżające się z południo-

wej strony wioski i usłyszeliśmy strzały wydawane przez

nadjeżdżające oddziały policji. Właśnie wtedy napastni-

cy zaczęli uciekać. Potem ok. 6 rano odkryłem, że pięcio-

ro z moich dzieci zostało zabitych na miejscu. Myślałem,

że reszta, których nie widziałem, uciekła, ale ich martwe

ciała znaleziono w buszu. W sumie straciłem dziesięcio-

ro dzieci.

Wśród tych, którzy nas zaatakowali, rozpoznaliśmy

niektórych mieszkańców wioski będących muzułmana-

Większość napastników była z ludu Fulani, niektórzy

byli ubrani jak mieszkańcy Nigru, a nieliczni należeli do

ludu Hausa. Zostaliśmy zaatakowani, ponieważ jesteśmy

chrześcijanami. Naszych braci na całym świecie gorą-

co prosimy o modlitwy i wszelką pomoc, jaką mogą nam

okazać.

Dziękuję i niech Bóg Was błogosławi. Daniel Vik

Relacja Josepha Williamsa,

mieszkańca wioski Dogo Nahawa

Mieszkam niedaleko Dogo Nahawa (w odległości nie-

całego kilometra). Byliśmy w domu, gdy usłyszeliśmy

straszny płacz i krzyki dochodzące z całego Dogo Naha-

wa. Razem z bratem szybko pobiegliśmy tam, żeby jakoś

pomóc mieszkańcom wioski. Udaliśmy się w różnych kie-

runkach. Gdy byłem już blisko, usłyszałem kobietę, krzy-

czącą i mówiącą: „proszę, zostawcie mnie; na Boga nie za-

bijajcie mnie”. Popędziłem w jej stronę, żeby zobaczyć, czy

nie zdołam jej uratować z rąk tego, kto chciał ją zabić. Gdy

tam dotarłem, zobaczyłem, jak chyba czterech mężczyzn

cięło ją bezlitośnie swoimi mieczami. Kiedy mnie zoba-

czyli, rzucili się w moją stronę, żeby mnie zabić. Ucieka-

łem ile sił w nogach do lasu opodal wioski. Gdy tam do-

tarłem, zobaczyłem nigeryjskich żołnierzy, którzy właśnie

wysiedli ze swojego samochodu. Postanowiłem położyć

się na ziemi i ukryć się przed tymi, którzy mnie ścigali

Spalony dom zwierzchnika wioski

Doga Nahawa, który s tracił 10 dzieci

i przed żołnierzami. Podczas gdy tak leżałem, żołnierze

gdzieś dzwonili. Dwóch z nich poprosiło pozostałych,

by ruszyli do wioski ratować ludzi, ale tamci się ociągali.

Ci dwaj, którzy, jak podejrzewam, byli chrześcijanami,

zaczęli iść w stronę wioski, ale ich dowódca powiedział

im, żeby zawrócili. Wrócili do swojego samochodu i zo-

stali w nim. Obserwowali masakrę zupełnie jakby przy-

jechali na nadzór. Gdyby ci żołnierze od razu wkroczyli

do akcji, zażegnaliby całą sytuację.

Strategia tych ludzi była następująca: Nadeszli

od północno-wschodniej strony wioski i otoczyli ją.

Ci z nich, którzy mieli maczety, miecze i noże zostali

poza wioską i leżeli tam, czekając na tych, którzy będą

uciekać. Natomiast ci, którzy mieli karabiny, weszli do

wioski, strzelając i paląc domy. Większość ludzi usiłowa-

ła uciec z wioski, ale gdy się z niej wydostali, zostali za-

bici. Ci na zewnątrz wioski nie mieli żadnej litości. Roz-

łupywali dzieciom głowy. Zabili matkę usiłującą uciec

i położyli na niej ciało jej dziecka. Dwóm kobietom

w ciąży rozpruli brzuchy, wyjęli z nich dzieci i położyli je

na piersiach matek. To było potworne.

Zabitych było tak wielu, ponieważ wśród napastni-

ków byli niektórzy młodzi muzułmanie, mieszkający

razem z nami w wiosce. Należeli oni do straży obywa-

telskiej, jaką mamy w naszym plemieniu i znali drogi

prowadzące do i z wioski. Zazwyczaj, gdy gdzieś pojawia

się zagrożenie, przenosimy się w celach bezpieczeństwa

razem z muzułmanami do sąsiedniej wioski. Oni zna-

li nasze plemienne hasło, jakiego używaliśmy w takich

sytuacjach. Dlatego też ukryli wielu napastników po tej

strony wioski, którędy wiodła droga ucieczki. Gdy rozpo-

czął się atak, straż obywatelska zaczęła ostrzegać miesz-

kańców. Większość wysłała swoje dzieci i żony naszą sta-

łą drogą ucieczki, nie wiedząc, że ci ludzie tam czekali.

Nawet gdy uciekający chcieli zmienić drogę, bo zobaczy-

li tych ludzi, ci muzułmanie, którzy też tam byli, woła-

li ich, podając hasło i w ten sposób dalej zabijali ludzi,

podczas gdy wojsko wszystkiemu się przyglądało. Jeden

z młodych muzułmanów, jakich znaliśmy, Mohammed

Bakasi (przeszedł on przeszkolenie w Bauchi, o czym

nie wiedzieliśmy, dopóki w jego pokoju nie znaleziono

zdjęć) pokazywał im, które domy mają spalić. Ustawił też

na ziemi karabin maszynowy i strzelał do wszystkich,

którzy usiłowali uciec. To wszystko, co wiem. Potrzebu-

jemy pomocy i bardzo dużej ochrony.

Bieżące Informacje są przygotowywane przez Stowa-

rzyszenie Głos Prześladowanych Chrześcijan w celu infor-

mowania o sytuacji chrześcijan prześladowanych z powo-

du wiary w Jezusa Chrystusa i zachęcenia do modlitwy

wstawienniczej za nich.

z misją do ugandy

Releksje z wyjazdu misyjnego Honoraty i Piotra Wąsowskich

H: W styczniu miałam tę łaskę ponownie przyjechać do

Ugandy, gdzie powróciłam po prawie dwóch latach.

Tym razem towarzyszył mi mąż Piotr. Spędziliśmy

pracowicie dwa tygodnie w Ugandzie.

P: Tak, jest to o tyle istotne, że 2007 roku, gdy modliłem

się o żonę, Honia właśnie była w Ugandzie. Wtedy

w modlitwie wspierali mnie moi bracia z różnych de-

nominacji chrześcijańskich, z którymi spotykaliśmy

się, co tydzień na dzieleniu się słowem i na wspól-

nej modlitwie o nasze rodziny. Wkrótce potem po-

znałem Honię. Gdy już, jako mąż towarzyszyłem jej

w odwiedzinach w różnych wspólnotach w Polsce

by podzielić się swoim świadectwem i opowiedzieć

o ugandyjskich braciach i siostrach, często pytano

mnie czy też się tam wybieram. Przez długi czas naj-

trudniejszym dla mnie pytaniem było: gdybym tam

pojechał to, co ja tam będę robił? Dużo o tym my-

ślałem i chciałem trochę na siłę wykombinować coś,

co uczyniłoby mnie w moich oczach przydatnym na

tzw. misjach. Niestety na krótko przed wyjazdem

w styczniu br. dalej czułem się jak małe dziecko, któ-

re nic nie potrai, co zmusiło mnie do zmaksymalizo-

wanego polegania jedynie na Ojcu w Niebie. Myślę,

że to mnie uratowało. To wydaje się regułą, że gdy

wyruszamy ku nadziei naszego powołania nigdy nie

wiemy gdzie dojdziemy.

H: Tak też było ze mną po powrocie do Polski. W 2008

zaczęłam przy wielkiej pomocy osób zainteresowa-

nych pomocą Ugandzie, pastorów, zborów i wspól-

not kobiet chrześcijańskich, organizować pomoc dla

ugandyjskich sierot. Okazało się, że jest wiele osób

w zborach, które pragną pomagać, ale do tej pory nie

znały takiej możliwości, aby bezpiecznie przesyłać

pieniądze do Afryki. Takie osoby zaczęły regular-

nie, bądź sporadycznie przesyłać pieniądze na kon-

to Wielkopolskiego Stowarzyszenia Edukacyjnego

w Poznaniu, z którym współpracujemy dla budowa-

nia Królestwa Bożego w Ugandzie w ramach celów

statutowych stowarzyszenia, którego jestem człon-

kiem od 2005 roku. Cudem jest dla mnie fakt, że w

ciągu zaledwie dwóch lat organizowania pomocy dla

„Bringing Hope To he Family” w Ugandzie, przesła-

liśmy ponad $130. 000. To prawda, nie pomyliły mi

się zera! Polacy w ciągu dwóch lat – od jesieni 2007

do grudnia 2009 roku przesłali przez WSE na pomoc

Ugandzie około 300. 000 złotych! Wierzę, że to Pan

sprawił zaufanie tych wszystkich osób w polskich

zborach do mnie i do tej ważnej sprawy niesienia po-

mocy tym, którzy są w wielkiej potrzebie w Ugan-

dzie. Wydaje mi się, że ja nic nie zrobiłam w tym kie-

runku, oprócz bycia posłuszną Bożemu wezwaniu.

To tego też zachęcam każdego, by poszukiwać swego

miejsca w budowaniu Bożego Królestwa, ale jeśli już

je znamy, to idźmy wytrwale, aby czynić to, co jest

miłe naszemu Panu. Życie tu na ziemi trwa krótko,

a potem każdy z nas chciałby usłyszeć z ust Pana Je-

zusa: „witaj sługo wierny, byłeś wierny w małej rze-

czy, nad wieloma cię postawię”. Odwagi, pracujmy

razem dla Pana i na miarę swoich możliwości zachę-

cajmy się do dobrych dzieł, jak nam to przypomina

Paweł Apostoł. Szybko może się okazać, że motywuje

nas nie tylko nagroda oczekująca na nas w niebie, ale

również wspaniałe rzeczy, które już teraz mogą nas

spotkać, gdy gorliwie szukamy Pana.

P: Okazuje się na przykład, że przy okazji służenia Panu

odwiedzamy kraje, które normalnie możemy sobie

tylko obejrzeć w Internecie, czy w telewizji. Pierwszy

raz miałem okazję podczas zimy być w ciepłym kra-

ju. Moje oczywiste pierwsze wrażenie po przyjeździe

do Ugandy: bardzo ciepło i duszno (ok. 30-40 stopni

Celsjusza), podczas gdy w Polsce w tym samym czasie

ok. -20°C. A i tak Uganda ma bardzo umiarkowany

klimat jak na Afrykę ze względu na to, że ten kraj po-

łożony jest wysoko ponad poziomem morza. Jest tu

zielono, wszędzie poza miastem widać lasy lub pola

uprawne z herbatą i drzewami bananowymi. Przyję-

to nas jak członków własnej rodziny, każdy z miejsco-

wych chciał mieć nas w domu przynajmniej na jeden

z posiłków, – bo według tamtejszej tradycji, gdy ktoś

nie zje posiłku, to tak jakby nie był w ogóle w gościnie.

Biedni czy bogaci (w większości bieda aż piszczy), to

jednak wszyscy wyciągali na stół wszystko, co mieli

najlepszego: poszio (rozgotowana mąka kukurydzia-

na), milet (coś w rodzaj bardzo gęstego budyniu z lo-

kalnej mąki, ugandyjski przysmak narodowy), bana-

ny matoke (dla mnie smakuje jak zgniłe ziemniaki),

gotowana kapusta, słodkie ziemniaki. Często mimo

biedy na stole tylko dla gości była coca-cola, a nawet

mięso, które jest rzadkością na tamtejszych stołach.

Bardzo szybko przechodzili do spraw, które są wy-

zwaniem dla nich. Zwykle chodziło o sprawy zwią-

zane z funkcjonowaniem lokalnego kościoła jak np.

budowa szkoły biblijnej dla pastorów (pastor David),

szkoły dla misjonarzy lub biblii i książek o tematyce

chrześcijańskiej dla pastorów (pastor Paul Busobozi).

Często pojawiała się potrzeba samochodu, którym

można by przewozić sprzęt i ekipę ewangelizacyjną

do trudniej dostępnych wiosek. Pastor Paul bardzo

zaangażowany w zakładanie i opiekę nad istnieją-

cymi już kościołami w głębi buszu przemieszcza się

przy motocyklem, którym miał już jeden groźny wy-

padek (na drogę nagle wybiegła krowa), po którym

jedynie łaska Boża uratowała go od śmierci. Miałem

okazję kilkakrotnie jechać wraz z nim na tym mo-

torze i choć nie wydaje się to niczym ekstremalnym

to jednak wolałbym unikać tego typu doświadczeń,

na co dzień, które przypominały rajd Paryż-Dakar.

Mieszkaniem pastora Paula jest szczyt góry modli-

twy, którą założył 10 lat temu, gdy usłyszał o tym od

Pana. Zanim cokolwiek zaczęło się tam dziać, przez

kilka lat trwał na tej górze modląc się samotnie. Jed-

nakże po paru latach ludzie zaczęli przychodzić na tę

górę, aby się modlić i uzyskać pomoc w swych trud-

nościach. Zaczęły być tam także organizowane kon-

ferencje. W lutym 2010 roku zawisła na tej górze pol-

ska laga, co idzie w parze z nazwą „Góra modlitwy

za wszystkie narody” i co oczywiste – pastor Paul

z innymi modli się tam za Polskę.

H: Od roku 2009 Bóg pomaga pastorowi Paulowi uży-

wając polskich darczyńców. Oprócz „Bringing Hope

to the Family” pomagamy też dużej rodzinie pastora

Davida Busobozi z Kyenjojo (czworo własnych dzie-

ci oraz 24 sieroty pod własnym dachem) i jego orga-

nizacji, pomagającej sierotom – zwaną „Burden Be-

arers” („Noszący ciężary”). Wspomagamy również

wspomnianego przez Piotra pastora Paula Busobo-

zi i jego sieroty, skupione w ramach projektu pomo-

cy „Comforing Broken Homes” („Wspieranie rodzin

dotkniętych tragedią”) oraz kilka miesięcy temu za-

częliśmy także organizować pomoc dla sierot i wdów,

będących pod opieką Kennetha Kabagambe i jego or-

ganizacji „Arka Noego”. Wszystkie te osoby miałam

okazję poznać bliżej w czasie mojego pierwszego po-

bytu w 2007 i widziałam, że są godni zaufania i czy-

nią piękne Boże rzeczy w ukryciu, zmagając się jed-

nak z wieloma problemami inansowymi. Pan jednak

poprzez pomoc z Polski okazał im swoje miłosierdzie,

co także powiedział w swoim wywiadzie (podczas

pobytu nagrywaliśmy krótkie wywiady z obdaro-

wanymi, aby je pokazać darczyńcom z Polski) pastor

David, że dla niego nie do pojęcia jest po pierwsze to,

jak ktoś, kto ich nie zna osobiście może im pomagać,

po drugie, jak może mieć do nich zaufanie i po trze-

cie jak może to robić będąc na dodatek innej narodo-

wości i innego koloru skóry! Powiedział, że to mógł

zrobić tylko Bóg i za to oddaje Mu chwałę.

P: To cieszyło mnie osobiście najbardziej, – że każdy

oddawał chwałę przede wszystkim Bogu. Zresztą jest

to naturalne, bo wszystkie działania, jakie podejmu-

ją, wynikają z miłości do Niego i ludzi. Niemal każ-

dy pastor, z którym rozmawialiśmy, oprócz własnych

dzieci przyjmował pod swój dach również sporą gru-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: