2009_4_w.pdf

Psalm Marty Majowskiej

Dziêkujê Ci Ojcze

Za stworzenie tego œwiata.

Dziêkujê za ludzi i zwierzêta.

Dziêkujê za s³oñce i deszcz.

Niech wszyscy dziêkuj¹ i chwal¹ Pana,

Bo On jest dobry i sprawiedliwy.

Alleluja!

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za mia steczkiem, któ¿ wie gd zie…

Pro sto z domku tu ¿ p rzy lesie,

Wiatr historiê ta k¹ n iesie

Las

a k

Slalom pomiêdzy leœnymi drzewami na w¹skiej œcie¿ce,

podskakiwanie na korzeniach, szyszki strzelaj¹ce spod kó³ i siode³ko

boleœnie wbijaj¹ce siê – wszyscy wiedza gdzie. Oj, lubiê tak pêdziæ na

rowerze i pobijaæ rekord szybkoœci na rowerowym torze przeszkód, który

urz¹dziliœmy z kolegami. Po wyœcigu obowi¹zkowa k³ótnia o wyniki, a

potem nastêpne sprawnoœci – jazda po w¹skiej k³adce, wjazd na strom¹

górkê bez zatrzymanki i zjazd z przeszkodami, na przyk³ad niewielk¹

skoczni¹. Wiele przeszkód wymyœlam y na

poczekaniu, co jest okazj¹ do kolejnych sporów na

temat trudnoœci i punktacji generalnej. Potrafimy

tak ca³ymi godzinami… jaka¿ to frajda…

pocz¹tek lata, wakacje, piêkna pogoda, œwie¿e

powietrze, las, rowery, w plecaku butla soku i

kanapki, które najpyszniej smakuj¹ po

wysi³ku. Zero zmartwieñ, zero dr¿enia o

oceny i zadañ domowych, bo œwiadectwo

szkolne ju¿ le¿y zapomniane w szufladzie.

- Tomku, ja ciê tylko proszê, ¿ebym nie musia³a wzywaæ pogotowia przez

te wasze szaleñstwa! – S³yszê wo³anie mamy za ka¿dym razem gdy

wybiegam z rowerem z gara¿u. Có¿, nie wo³a tak bez powodu. Dwa dni

temu akurat intensywnie æwiczyliœmy przejazdy przez w¹sk¹ k³adkê nad

leœnym rowem, a ¿e nie jest zbyt stabilna, przednie ko³o zjecha³o mi z niej,

zary³o w ziemi, a ja przelecia³em przez kierownicê i fikn¹³em kozio³ka.

Najgorszy by³ wstyd przed kolegami, bo same zadrapania i obdarcia nie

bola³y a¿ tak, ale tylko do momentu kiedy mama zabra³a siê do

opatrywania mnie przy pomocy szczypi¹cych œrodków.

- Tomasz, nie wyj tak. – Upomnia³a mnie mama, oczyszczaj¹c mi rany na

d³oniach i czole, a ja wydziera³em siê jak obdzierany ze skóry, a¿

przybieg³a Ola i oba nasze zwierzaki, a ma³y Maciuœ widz¹c moje

nieszczêœcie rozp³aka³ siê dla towarzystwa.

- Co narobi³eœ? – Chcia³a wiedzieæ moja siostra.

- Tomkowi zasmakowa³a akrobatyka – wyjaœni³a mamusia, przyklejaj¹c

kolejny plaster.

- A co to jest ta „krobatyka”? To jakaœ nowa sztuka walki? Strasznie siê da³eœ

zmasakrowaæ.

- Wielka rzecz, zleciaAAAAAAA³em z roweru… - tym razem zaszczypa³

mnie ³okieæ. Ale oczywiœcie nawet te tortury nie zniechêci³y mnie do dalszej

zabawy. Nazajutrz podrasowa³em mój rower, ¿eby wygl¹da³ bardziej

„wyœcigowo”, no wiecie - trzeba by³o odkrêciæ b³otniki, lampy, torbê z

narzêdziami, naklei³em te¿ kilka szpanerskich naklejek i sam widok mojego

pojazdu sprawia³, ¿e czu³em siê niezwyciê¿ony. Ca³y w plastrach pojecha³em

na umówione miejsce, gdzie mia³ siê odbyæ wielki wyœcig. Uzgodniliœmy z

kolegami, ¿e bêdzie kilka przejazdów i po podliczeniu sumy wyników

og³osimy mistrza krosu rowerowego. Tylko, ¿e po pierwszym przejeŸdzie z

niepozornych, ma³ych chmurek niespodziewanie lun¹³ deszcz. Schowaliœmy

siê pod drzewa i czekaliœmy, trac¹c humor. Ju¿ mieliœmy zakoñczyæ nasze

mistrzostwa, ale wkrótce znowu wysz³o s³oñce, wiêc mogliœmy

kontynuowaæ zawody. Naprawdê by³y zaciête jak nie wiem co. Nawet nie

zauwa¿y³em, ¿e po deszczu by³o pe³no ka³u¿, przez które musia³em

przejechaæ…

- Buahahahaha! – Powita³ mnie ucieszny ryk Oli, gdy wróci³em póŸnym

popo³udniem do domu. No mog³em siê trochê pochlapaæ, ale ¿eby siê tak

pok³adaæ ze œmiechu, no bez przesady. - Gdzie¿eœ ty bywa³, czarny baranie,

czarny baranie? – Zaœpiewa³a, gdy ju¿ mog³a z³apaæ dech.

- We dworze, w bajorze moœciwy panie, we dworze w bajorze moœciwy panie.

– Dokoñczy³a mama. Ubaw mia³y po pachy. Zirytowa³em siê ju¿.

- No co?! Trochê siê ubrudzi³em, ale nie

brudzi siê tylko ten, co nic nie robi.

- Tomuœ, wygl¹dasz jak ten zwierz, no… ten

futrowy… skunkus! Sunks… - zaciê³a siê Ola.

- Skunks, i do tego te¿ brzydko pachniesz. –

Stwierdzi³a mama.

- Zaraz, zaraz, – szybko zaprotestowa³em – a

niby dlaczego?

- Bo masz czarny pasek z b³ota od czubka

g³owy a¿ do koñca pleców.

Podszed³em w kierunku lustra i rzeczywiœcie,

nawet fajnie to wygl¹da³o. To by³ efekt jazdy

bez b³otników. Ca³e b³oto z kó³ zatrzyma³o siê

na moich plecach.

- Tylko, ¿e skunks jest czarny i ma na grzbiecie bia³e paski, a ja mam czarny na

bia³ej koszulce – wyjaœni³em naukowo.

- Tak, tak, powiedzmy, ¿e kiedyœ by³a bia³a. – Westchnê³a mama.

Musia³em z powrotem przykrêciæ b³otniki, bo za ka¿dym razem kiedy

by³o po deszczu, nie mog³em wyjechaæ z domu na rowerze. Ostatnio nawet na

rower wybra³a siê ca³a moja rodzinka. PojeŸdziliœmy po lesie i œcie¿kach

rowerowych, których w naszej okolicy jest sporo, ale nie by³a to d³uga

wyprawa. Prawdziwy wyjazd szykowa³ siê jutro.

Zapuœciliœmy siê g³êboko w las, gdzie po porannym deszczyku mocno

pachnia³o ¿ywic¹. Dró¿ka, w któr¹ skrêciliœmy nie by³a oznakowana.

- Czujê siê tak, jakbyœmy odkrywali nowe, tajemnicze miejsca! – Zachwyci³a

siê Ola, jad¹ca jako pierwsza.

- Patrzcie, patrzcie! – Zawo³a³ tato, wskazuj¹c lekko w bok. Jak na komendê

wszyscy odwróciliœmy g³owy.

- Liiiii! – Kwikn¹³ radoœnie Maciuœ, którego mamusia wioz³a w siode³ku.

Faktycznie, w leœnej gêstwinie ukry³ siê rudy lisek, któremu najwyraŸniej

przerwaliœmy jakieœ lisie kombinowanie.

- Pewnie czai³ siê na ptaki. – Domyœli³em siê,

bo ptaków odzywa³o siê woko³o ca³e

mnóstwo. Podczas przeja¿d¿ek leœnych

czêsto spotyka³em na swojej drodze ró¿ne

zwierzaki, a w³aœciwie to one nas spotyka³y

na swoich œcie¿kach, bo tak to my jesteœmy

intruzami na ich terenie.

¯ywo komentuj¹c pojawienie siê lisa

jechaliœmy dalej, a po kilku minutach na

trasie pojawi³ nam siê jeleñ… Olbrzymi, mia³

chyba ze dwa metry wysokoœci i wielkie rogi.

Zatrzymaliœmy siê pe³ni podziwu, a ja

poczu³em siê niepewnie, bo jeleñ patrzy³ na

nas dosyæ nieprzyjaŸnie. Za nim pokaza³y siê

³anie z m³odymi i przez chwilê zwierzêta

mierzy³y nas wzrokiem, po czym przesz³y na drug¹ stronê œcie¿ki, a jeleñ

ostatni znikn¹³ w leœnej gêstwinie. Mama zachwycona powtarza³a jaki to

piêkny widok, tato potakiwa³ zadowolony, a Ola i Maciuœ byli wci¹¿ pod

wra¿eniem widowiska.

- £aaaa³! – Odezwa³a siê w koñcu moja siostra i trajkota³a ju¿ bez przerwy do

koñca naszej trasy, czyli do zaprzyjaŸnionej leœniczówki.

- Witajcie! – Przyj¹³ nas radoœnie leœniczy.

- A na drodze stan¹³ nam wieeelki lejeñ, yyy… jeleñ i tak patrzy³ groŸnie i

z mamami, tak œmiesznie macha³y ma³ymi ogonkami. – Przejêtej Oli nie

zamyka³a siê buzia.

- A, to na pewno by³ Bartuœ, – stwierdzi³

leœniczy, kiwaj¹c g³ow¹ – stary znajomy.

U w o l n i ³ e m g o k i e d y œ z s i d e ³

k³usowników i zagl¹da do mnie czêsto w

poszukiwaniu resztek buraków, kapusty

czy obierków z ziemniaków. Wysypujê je

specjalnie dla zwierz¹t, które maj¹

ochotê coœ przek¹siæ. – Leœniczy

uœmiechn¹³ siê do nas, zaprosi³ do

leœniczówki i mówi³ dalej.

- Tak w zasadzie, to jelenie s¹ bardzo

p³ochliwe i raczej nie staj¹ nikomu na

drodze. A Bartuœ, tak – zamyœli³ siê,

g³adz¹c w¹sy - jest ju¿ du¿y i w tym roku

ma piêkne rogi.

Tak oto dowiedzieliœmy siê, ¿e jelenie co

roku zrzucaj¹ poro¿e.

- ¯e jak?! – Zszokowana Ola oderwa³a siê

od kwaœnego mleka, które ¿ona leœniczego poda³a nam przed chwil¹ w grubych

kubkach. Ola te¿ mia³a teraz w¹sy, jak nasz gospodarz, tyle, ¿e bia³e.

- Tak, tak. Poro¿e zrzucane jest w po³owie zimy i odrasta wczesn¹ wiosn¹, a

zwierzêta dorastaj¹ do pó³tora metra w k³êbie.

- On nie mia³ ¿adnego k³êbu… - powiedzia³em, przypominaj¹c sobie

imponuj¹c¹ sylwetkê jelenia.

- Tak siê okreœla wysokoœæ zwierzêcia, mierzon¹ od ziemi do grzbietu przy

przednich nogach. Z ³bem i wieñcem Bartuœ ma na pewno ponad dwa metry.

- Jakim wieñcem? – Chcia³a wiedzieæ Ola, zlizuj¹c mleczne w¹sy. – On mia³

tylko te ga³êzie na g³owie.

Rodzice rozeœmiali siê, a moja siostra zdezorientowana rozejrza³a siê woko³o,

niezadowolona, ¿e tylko ona czegoœ tu nie rozumie.

- U jeleni wieniec to rogi, szarobr¹zowa sierœæ to suknia, a ta bia³a ³ata na zadzie

to lustro, to takie nazwy leœników. – Wyjaœni³ cierpliwie pan leœniczy.

- Ekstra… Gdybym zawsze siê móg³ tak uczyæ biologii, na ¿ywo. –

Westchn¹³em pewny, ¿e nigdy nie bêdê mia³ problemu z zapamiêtaniem

szczegó³ów ¿ycia i budowy jeleni. Ola natomiast mia³a ubaw, szczególnie z

tego lustra.

Po godzince odpoczynku mama i nasza gospodyni zabra³y siê za

przygotowywanie bigosu w wielkim garze, który mieliœmy potem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: