2009_5_w.pdf

Psalm Marty Borsuk

Ja grzesznik

Zwyk³y szary cz³owiek....

By³bym do dziœ z³y

Gdyby nie Ty Bo¿e!

Gdyby nie Twa d³oñ pomocna,

Która jest a¿ tak mocna,

¯e wydobywa z dna.

Wyrwa³eœ mnie z side³ szatana

I jestem ju¿ na zawsze Tobie oddana.

Ty sw¹ mi³oœci¹ ogarn¹³eœ me serce,

Wiêc czego ja mogê chcieæ wiêcej?!

Tak wiele mi da³eœ Panie!

Dlatego Ciê wys³awiam w tym psalmie.

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie,

Wiatr historiê tak¹ niesie

Koledzy

Czy lubicie owoce? Ja tak, i to bardzo!

Gdy nadchodzi sezon na jab³ka, gruszki,

œliweczki czy brzoskwinie, mmm – wszystkie

tropikalne banany i pomarañcze mog¹ siê wtedy

schowaæ.

W naszym ogrodzie roœnie kilka owocowych

drzew, ale s¹ ju¿ doœæ stare, nie zawsze ³adnie

dojrzewaj¹ i maj¹ ma³e owocki. Dlatego te¿

rodzice kupuj¹ nam do woli owoców i mo¿emy

wcinaæ ile mamy ochotê. Ponoæ jest w nich du¿o

witamin, nie wiem, jeszcze ¿adnej nie widzia³em

i zastanawiam siê czy to nie taki chwyt

reklamowy. Ja jem, bo po prostu lubiê.

Od niedawna moi koledzy zaczêli przynosiæ jab³ka na nasze

mecze i treningi krosowe. Ale nie takie zwyk³e jab³ka – olbrzymie,

soczyste i s³odkie jak nie wiem co! Prawdziwe rarytasy, wydobywali je z

plecaków i dzielili siê te¿ ze mn¹. Nie chcia³em byæ gorszy i raz

przynios³em parê jab³ek z naszego ogródka, ale koledzy serdecznie mnie

wyœmiali.

- A co to jest to malutkie? Ani to s³odkie ani czerwone.

- Pewnie jeszcze zamieszka³e przez robale! – Œmiali siê. Wkurza³a mnie

ta ich gadanina i trochê zazdroœci³em, ¿e nie mogê przynieœæ takich

owoców jak oni.

Jednego dnia okaza³o siê, ¿e nikt nic nie przyniós³.

- Trzeba skoczyæ po jab³uszka – zatar³ rêce Kuba, mój kolega z klasy.

- Niby gdzie? – Zdziwi³em siê, bo do sklepu mieliœmy spory kawa³ek.

- Tu niedaleko. – Wskaza³ kierunek ruchem g³owy. Spojrza³em, ale by³y

tam tylko prywatne domy. Tknê³o mnie z³e przeczucie.

- To znaczy?

- No do jednego ogrodu. – Kuba wskoczy³ na rower i zanim zd¹¿y³em

odpowiedzieæ, pozostali ch³opcy ruszyli za nim. Wsiad³em na swój rower i

rozgl¹daj¹c siê na boki pojecha³em i ja.

Zatrzymaliœmy siê przy p³ocie Pana Dziadka, jak nazwa³a go moja

siostra.

- Du¿y sad, nie? – Szturchn¹³ mnie rudow³osy Pawe³ek, a widz¹c moj¹ zmiêt¹

minê, doda³. – Sam wiesz jak s³odkie s¹ jab³uszka st¹d. – Wskaza³ palcem

niedu¿¹ jab³onkê w pobli¿u p³otu.

- Skoczymy sobie przez p³ot, zerwiemy po jednym i spadamy. - Zarz¹dzi³

Kuba.

- A pytaliœcie, czy mo¿na? – Odzyska³em g³os.

- Goœciu ma tyle tego, ¿e nawet nie zauwa¿y, daj spokój. – Kuba machn¹³ rêk¹

i ju¿ by³ na p³ocie.

- Ja tam nie idê. – Zaprotestowa³em. – Tak nie wolno.

- Baba. – Us³ysza³em piskliwy g³os Pawe³ka, który te¿ ju¿ skroba³ siê do góry.

- Dobra, to pilnuj czy nikt nie idzie. W razie czego, zagwizdaj.

- Ale…. – Jêkn¹³em sam do siebie, bo ch³opcy ju¿

byli po drugiej stronie. Zestresowany rozgl¹da³em

siê na wszystkie strony, jakbym to ja chcia³ zrobiæ

coœ z³ego. Koledzy dopadli ma³ego drzewka, na

którym ros³y zadziwiaj¹co du¿e owoce. Kilka ros³o

na górnej ga³êzi, ale ch³opcy szybko sobie z tym

poradzili, jeden podsadzi³ drugiego, ten chwyci³

ga³¹Ÿ i mocno j¹ nagi¹³ …

TRZASK! – us³ysza³em i a¿ skuli³em siê

odruchowo. Ch³opcy porwali jab³ka i w wielkich

podskokach znaleŸli siê przy rowerach.

- Zwiewamy! – Krzykn¹³ Kuba – I ju¿ ich nie by³o.

Ledwo nad¹¿y³em za nimi do lasku, gdzie

odpoczêli i podzielili owoce, które zaraz uleg³y

po¿arciu.

- Ale nie musieliœcie ³amaæ tej ga³êzi –

Powiedzia³em z wyrzutem.

- Sama siê z³ama³a. – Wzruszy³ ramionami Pawe³ek, prze¿uwaj¹c kês jab³ka.

- Spoko, odroœnie – zaœmia³ siê Kuba.

- Ciekawe czy goœciu chocia¿ spróbowa³ tych jab³ek, czy my mu wszystkie

opêdzlowaliœmy. – Zaœmiali siê. Gdy to us³ysza³em, spojrza³em na swój

owoc i jakoœ nie mog³em go ju¿ dojeœæ. Œwiadomoœæ tego, ¿e i ja bra³em

udzia³ w tym wszystkim napawa³a mnie przera¿eniem.

Kolejny raz nie wiedzia³em co z sob¹ zrobiæ… Chodzi³em po domu z min¹,

jakbym chcia³ siê wymigaæ od zjedzenia porcji szpinaku i popicia jej wielk¹

³y¿k¹ tranu. Spostrzegawcze oko mamy jak zwykle dostrzeg³o, ¿e coœ

prze¿ywam i gdy wieczorem u³o¿y³a Maciusia do snu, przysz³a do mojego

pokoju i bez s³owa siedzia³a przez d³u¿sz¹ chwilê. Mo¿e kiedy dorosnê, to

znajdê odpowiedŸ na pytanie sk¹d rodzice wiedz¹, ¿e mamy problemy…

- Bo wiesz, mamo… - b¹kn¹³em nieœmia³o. W tej chwili zjawi³ siê nasz kot

Pluszak i z cichym mruczeniem po³o¿y³ siê na kolanach mamy, zasypiaj¹c

natychmiast. Zacz¹³em go g³askaæ, bo nie wiedzia³em co zrobiæ z rêkami.

- S³ucham Ciê, synku. – Spokojny g³os mamy zachêci³ mnie do zwierzeñ.

Opowiedzia³em jej wszystko co mi ci¹¿y³o na duszy.

- Ja siê tego nie spodziewa³em po moich kolegach, a teraz mi tak ciê¿ko…

Wydaje mi siê, ¿e jestem tak samo

winny jak oni. – Wyzna³em,

wzdychaj¹c bezradnie. Mama jeszcze

przez chwilê milcza³a, a z jej twarzy

nie mog³em nic wyczytaæ. Zacz¹³em

siê nerwowo wierciæ i energicznie

bawiæ obró¿k¹ kota, a¿ wyrwany z

drzemki spojrza³ na mnie z niechêci¹.

Szczerze wola³bym, ¿eby mama na

mnie nakrzycza³a, albo da³a jakiœ

szlaban, lub te¿ zakaza³a siê

kolegowaæ z tymi ch³opcami,

przynajmniej by mi trochê ul¿y³o. Tymczasem mama objê³a mnie ramieniem

i zapyta³a:

- Tomku, wyobraŸ sobie, ¿e ty jesteœ w³aœcicielem tego sadu i tobie ktoœ

wyrz¹dzi³ tak¹ krzywdê.

Obra¿ony Pluszak otrzepa³ siê i wyniós³ gdzieœ w poszukiwaniu spokoju.

Spojrza³em na mamê, a ona mówi³a dalej.

- Co wed³ug ciebie winowajcy powinni teraz zrobiæ? Jak odpowiedzieæ za

szkody?

- Ja to bym im spuœci³ ³omot, ¿e a¿ strach. – Odpar³em bez zastanowienia, ale

ju¿ raz wyda³em wyrok, który mia³ spaœæ na mnie i nie podoba³ mi siê,

musia³em siê z niego wycofaæ.

- Zastanów siê Tomku. – Mówi³a ³agodnie mama, uœmiechaj¹c siê na widok

moich wysi³ków.

- No… myœlê, ¿e chcia³bym, ¿eby do mnie przyszli i przeprosili. I ¿eby

sami zapytali jak maj¹ zap³aciæ za szkody. – Wydusi³em smutno.

- No widzisz, nawet ja bym takiej dobrej rady nie wymyœli³a. – Mama

poca³owa³a mnie w czo³o i wsta³a. – Teraz obróæ to w czyn. Doskonale

wiesz, ¿e zrobiæ coœ z³ego jest ³atwo, a naprawiæ to o wiele trudniej.

Pomyœl Tomciu nad tym sam i podejmij decyzjê, ¿ebyœ móg³ byæ wolny

od drêcz¹cych wyrzutów sumienia.

- Ale ch³opaki ze mn¹ w ¿yciu nie pójd¹. – Wzruszy³em ramionami

wyobra¿aj¹c sobie jak koledzy mnie wyœmiewaj¹.

- Synku, czy z powodu kolegów wolisz chodziæ z grzechem w sercu?

To by³ mocny argument. Nastêpnego dnia po szkole zjawi³em siê

pod drzwiami Pana Dziadka i kilka dobrych minut spocony walczy³em ze

sob¹, ¿eby nie zwiaæ. Wreszcie zebra³em na tyle odwagi, ¿eby wcisn¹æ

dzwonek. Starszy pan otworzy³ po chwili, a ja

wyrzuci³em z siebie jednym tchem ca³¹ przemowê,

któr¹ przygotowywa³em od wczoraj. Pan Dziadek

usiad³ zdumiony na ogrodowej ³awce i zastanawia³ siê

przez chwilê. By³a to najd³u¿sza chwila w moim ¿yciu.

- A dlaczego nie przyszli twoi koledzy? – Us³ysza³em.

- Bo oni chyba nie widz¹ nic z³ego w tym co zrobiliœmy.

– Odpar³em niepewnie, zerkaj¹c na Pana Dziadka.

- W takim razie dlaczego ty bierzesz na siebie ca³¹ winê,

jeœli to nie ty zrywa³eœ jab³ka i nie ty z³ama³eœ drzewko?

Nie wiem sk¹d on to wiedzia³, przecie¿

rozgl¹da³em siê wtedy uwa¿nie i nikogo tam nie by³o.

- Tak… ale sta³em na czatach, a potem jad³em te jab³ka. –

Odpowiedzia³em cicho. – I teraz przysz³a mi na myœl historia o Adamie i

Ewie. Adam wcale nie zerwa³ jab³ka, ale zjad³ to co poda³a mu Ewa, i Pan

Bóg pogniewa³ siê na nich oboje. Ten kto zerwa³ i ten, kto jad³ mieli ten

sam grzech, a ja nie chcia³bym mieæ grzechu i dlatego przyszed³em

przeprosiæ… - Doda³em.

- Acha. – Westchn¹³ Dziadek. – A by³y chocia¿ smaczne? – Zapyta³

niespodziewanie.

Robi³o mi siê coraz smutniej i straszniej, mimo tego, ¿e cz³owiek ten

rozmawia³ ze mn¹ tak samo ³agodnie jak mój dziadek. Przy³o¿y³by mi i

ju¿ mia³bym to za sob¹, a tak to nie mog³em patrzeæ na jego zatroskan¹

twarz. Znów westchn¹³.

- Có¿, no to trzeba bêdzie wymyœliæ jakieœ zadoœæuczynienie, bo pewno

pieniêdzy w twoim wieku nie masz, ¿eby zap³aciæ za szkody.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: