Wojt Albert - Szmaragdowy krucyfiks.pdf - Kryminał i sensacja(2) - kociak.k

ALBERT WOJT

SZMARAGDOWY

KRUCYFIKS

WYDAWNICTWO MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ • WARSZAWA • 1986

Jonathan Dembinsky z niekłamanym obrzydzeniem przełkn ą ł kolejny łyk ciepłej, luro-

watej whisky. Od blisko trzech godzin tkwił przy brudnym stoliku w obskurnym, motelowym

barze i gapił si ę przez dawno nie myte okno na zielono-pomara ń czowy camping oznaczony

rzekomo szcz ęś liwym numerem siedem. Domek był ju ż uwieczniony na kliszy kieszonkowe-

go aparatu fotograficznego, podobnie zreszt ą jak sportowy jaguar, jego mocno podtatusiały

wła ś ciciel i ruda niczym wiewiórka dama o wystaj ą cych ko ś ciach policzkowych. Wła ś nie

zazdrosnemu m ęż owi owej damy zawdzi ę czał Jonathan dzisiejsz ą wycieczk ę do motelu, nie

wspominaj ą c o spoczywaj ą cym w wewn ę trznej kieszeni marynarki czeku na dwie ś cie pi ęć -

dziesi ą t dolarów. Analogiczna kwota mogła te ż sta ć si ę jego własno ś ci ą w przypadku dosta-

rczenia zleceniodawcy przekonuj ą cych dowodów zdrady mał ż onki. Niestety okna pawilonu

numer siedem były zamkni ę te na głucho, a od ś rodka zasłaniały je szczelne ż aluzje i detektyw

nie miał mo ż liwo ś ci dyskretnego sfotografowania grzesznej pary in flagranti. Forsowanie

drzwi przy u ż yciu wytrycha b ą d ź sił ą wi ą załoby si ę z ryzykiem gwałtownej reakcji wła ś cicie-

la motelu. W tej sytuacji Jonathanowi nie pozostawało nic innego, jak cierpliwie czeka ć , a ż

damie i jej adoratorowi znudz ą si ę amory, a potem sfotografowa ć ich w momencie opuszcza-

nia campingu.

Prawd ę powiedziawszy Dembinsky nigdy nie przepadał za ś ledzeniem niewiernych ż on,

od dłu ż szego czasu tak si ę jednak składało, ż e musiał przyj ąć z pocałowaniem r ę ki ka ż de zle-

cone mu zadanie. Sam dobrze nie wiedział, czy wzrosła konkurencja, czy spadło zapotrzebo-

wanie na oferowane przez niego usługi, do ść ż e bywały tygodnie, kiedy ż aden klient nawet

nie zajrzał do klitki nosz ą cej szumne miano biura a odnajmowanej za ci ęż kie pieni ą dze przy

jednej z głównych ulic Nowego Jorku. Nie raz ju ż i nie dwa detektyw zastanawiał si ę nad

zwini ę ciem interesu i poszukaniem innego zaj ę cia ale w ko ń cu zawsze trafiał si ę kto ś z mniej-

szym lub wi ę kszym kłopotem, z którym sam nie umiał sobie poradzi ć , i z czekiem na kilka

dolarów

Gwałtowny łoskot otwieranych kopniakiem drzwi wyrwał Jonathana z zamy ś lenia.

Widok skórzanych kurtek policji stanowej nigdy nie nastrajał go optymistycznie. Teraz te ż

przeprowadził w duchu błyskawiczny rachunek sumienia, ale doszedł do wniosku, ż e tym

razem nikt nie powinien si ę do niego przyczepi ć . Miał wła ś nie zamiar spokojnie si ę gn ąć po

swoj ą whisky, kiedy przy stoliku zatrzymał si ę blisko dwumetrowy dryblas o twarzy ż ywo

przypominaj ą cej goryla.

— Wsta ń i połó ż łapy na karku! — Ochrypły nie znosz ą cy sprzeciwu głos mógł przy-

prawi ć o g ę si ą skórk ę . — No, dalej!

Dembinsky bez słowa spełnił polecenie. Wiedział dobrze, ż e w takiej sytuacji ż adne

protesty nie s ą wskazane.

— Co ś ty za jeden? — Drugi z policjantów był nieco ni ż szy, a wydatny brzuch i nalane

policzki nadawały mu niemal dobroduszny wygl ą d.

— W prawej, zewn ę trznej kieszeni mam licencj ę i prawo jazdy — poinformował skwa-

pliwie.

— Prywatny szpicel? — Ten z twarz ą goryla omal nie rozdarł Jonathanowi marynarki,

kiedy pakował mu r ę k ę do kieszeni i wyci ą gał licencj ę detektywa. — Słyszałe ś , Jack? Byle

p ę tak z Nowego Jorku wyobra ż a sobie, ż e bez pytania mo ż e w ę szy ć po naszym terenie.

— Takie czasy, Bob, takie czasy. We łbach si ę ludziom poprzewracało.

— Teraz ka ż dy lubi wtyka ć nos w nie swoje sprawy.

— I tak dobrze, ż e ten mały nie podskakuje.

— Tylko by spróbował!

Zarechotali gło ś nym, głupawym ś miechem i ni ż szy w przypływie dobrego humoru

przyło ż ył Jonathanowi łokciem po ż ebrach. Detektyw omal nie stracił równowagi. Pierwszy

kontakt z miejscowymi stró ż ami prawa nie wypadł najlepiej, mogło by ć jednak i gorzej.

— Czego tu szukasz? — Bob rozsiadł si ę wygodnie na jednym z krzeseł przy stoliku

Jonathana.

— Jeden facet jest cholernie ciekaw, z kim jego ż ona przyprawia mu rogi.

— Przyjechałe ś za babk ą zrobi ć jej kilka fotek?

— Zgadza si ę .

— Gdzie ona teraz jest?

— W siódemce. — Dembinsky skin ą ł znacz ą co w kierunku kolorowego domku.

— A co powiesz o jej adoratorze?

— Na razie wiem tylko, ż e ma czerwonego jaguara.

— Wpisali si ę do ksi ę gi motelowej?

— Jako pa ń stwo Smith.

— Co ty na to, Jack? — Policjant o twarzy goryla jak gdyby odrobin ę złagodniał.

— Diabli wiedz ą . Mo ż e mały nie ł ż e.

— Mo ż e...

Zamilkli. Dembinsky dyskretnie rozejrzał si ę po barze. Wizyta policjantów wypłoszyła

nielicznych amatorów lurowatej whisky i taniego piwa. Nawet barman znikn ą ł gdzie ś na

zapleczu.

— Mam pewien pomysł, szpiclu! — Bob nieoczekiwanie chwycił detektywa za klap ę

marynarki i poci ą gn ą ł ku sobie. — My wy ś wiadczymy ci dwie przysługi, a ty postawisz nam

butelk ę .

— To brzmi całkiem interesuj ą co — Jonathanowi przemkn ę ła my ś l, ż e w gruncie rze-

czy sprawy nie układaj ą si ę najgorzej. — Co miałbym za t ę flaszk ę ?

— Przede wszystkim uz ę bienie w komplecie i nie uszkodzon ą g ę b ę .

— A poza tym?

— Mogliby ś my zajrze ć do tej siódemki i sprawdzi ć , czy twoja lalunia nie schowała pod

łó ż kiem bomby atomowej. Gdyby ś przy okazji cykn ą ł sobie fotk ę , to byłaby ju ż tylko twoja

prywatna sprawa.

— Jeste ś cie równe chłopaki! — Dembinsky a ż zatarł r ę ce z zadowolenia. — Spróbuj ę

wyd ę bi ć od barmana co ś lepszego od tej lury. — Wymownym ruchem odsun ą ł swoj ą szkla-

nk ę .

— To chod ź my, bo goł ą bki gotowe jeszcze wyfrun ąć z gniazdka.

Bob oci ęż ale podniósł si ę z miejsca i bez po ś piechu ruszył do wyj ś cia, a Jack ju ż

całkiem przyja ź nie poklepał Jonathana po ramieniu Chwil ę pó ź niej wszyscy trzej znale ź li si ę

na motelowym parkingu. Dembinsky si ę gn ą ł do kieszeni po niewielki, mieszcz ą cy si ę w dło-

ni, aparat fotograficzny i odruchowo zerkn ą ł na licznik. Zostało jeszcze niemal pół błony, nie

musiał wi ę c zmienia ć kasety.

— Co to za aparat? — W głosie ni ż szego z policjantów zabrzmiała drwina. — Na

fotkach pewno nie mo ż na nikogo rozpozna ć .

— Nie sta ć mnie na lepszy.

— Mo ż e to i lepiej. Nie b ę dziesz płakał po stracie...

Bob zarechotał gło ś no Jonathan podejrzliwie zerkn ą ł na niego, ale było ju ż za pó ź no.

Fachowo wymierzony cios w okolic ę dołka pozbawił detektywa oddechu, a dwa kolejne, w

nos i szcz ę k ę , rzuciły go na ziemi ę . W rozpaczliwym odruchu zwin ą ł si ę w kł ę bek i schował

głow ę . Zacz ą ł liczy ć kopniaki. Pami ę tał jeszcze pi ą ty. Przy szóstym poleciał niczym kamie ń

na samo dno Wielkiego Kanionu.

Pamela Burger zdecydowanym ruchem zgasiła wypalonego do połowy papierosa.

Postanowiła, ż e nie b ę dzie czekała nawet sekundy dłu ż ej. Si ę gn ę ła do torebki po puderniczk ę ,

by przytuszowa ć liczne piegi na perkatym nosie, wielkim grzebieniem zaczesała rude włosy

bardziej na czoło i ruszyła do wyj ś cia. Gasiła wła ś nie ś wiatło w niespełna pi ę ciometrowej

klitce, zwanej szumnie gabinetem, kiedy cichy brz ę czyk poinformował j ą , ż e kto ś otworzył

wła ś nie drzwi do poczekalni. Zje ż yła si ę niczym rozjuszona kotka.

— Nie do ść , ż e od trzech tygodni nie płacisz mi ani centa, to jeszcze musz ę wysiady-

wa ć w tej cholernej norze diabli wiedz ą do której! — Rozpu ś ciła j ę zyk nie czekaj ą c na wej-

ś cie pryncypała. — Mam ju ż tego po dziurki w nosie, rozumiesz?! Znajd ź sobie inn ą frajerk ę .

Ja zwijam manatki!

Odczekała chwil ę , ale nikt nie przekroczył progu gabinetu. Z odrobin ą niepokoju

pchn ę ła drzwi z dykty i mro ż onego szkła. Na jednym z krzeseł stoj ą cych w mikroskopijnej

poczekalni siedział Dembinsky. Wygl ą dał, jakby przejechał po nim walec drogowy.

— Daj mi. szklaneczk ę — wyst ę kał

— Bo ż e, co si ę stało?!

— Dwaj gliniarze pouczyli mnie, ż e nie nale ż y wsadza ć nosa w cudze sprawy.

— Nie rozumiem?

— Nigdy nie grzeszyła ś nadmiarem inteligencji! — westchn ą ł z rezygnacj ą — Po

prostu policja z Hazleton uwa ż a, ż e je ś li kole ś miejscowego szeryfa ma ochot ę kocha ć si ę z

pani ą Brandon, to ani mnie, ani staremu Brandonowi nic do tego. — Odruchowo przejechał

dłoni ą po obolałej i pokrwawionej twarzy, potem sm ę tnie popatrzył na rozdarty r ę kaw skórza-

nej kurtki, by w ko ń cu utkwi ć bezmy ś lne spojrzenie w sztywnej od błota nogawce spodni. —

Prawd ę powiedziawszy sam nie wiem, jakim cudem stamt ą d wróciłem. Tak mi doło ż yli, ż e na

dobr ą spraw ę powinienem zako ń czy ć jazd ę na pierwszym przydro ż nym drzewie.

— Biedaku...

— Przyniesiesz wreszcie t ę whisky? Od pustej gadaniny jeszcze nikomu nie przestało

łupa ć w obolałej łepetynie.

Potulnie pobiegła do gabinetu, by po chwili wróci ć ze szklank ą wypełnion ą w trzech

czwartych złocistym płynem. Detektyw wypił duszkiem i wymownym gestem poprosił o

jeszcze. Po drugiej porcji poczuł si ę znacznie lepiej. Wsun ą ł do ust kostk ę gumy do ż ucia i

wyprostował si ę na krze ś le.

— Ciekawe, czy stary Brandon b ę dzie na tyle przyzwoity, by doło ż y ć mi cho ć ze dwie

setki za t ę dzisiejsz ą histori ę ? Musz ę go ś cia zdrowo przycisn ąć .

— Gdzie ś koło południa pytał o ciebie jeden facet — przypomniała sobie sekretarka.

— Kto taki?

— Uciekinier ze wschodniej Europy, czy co ś w tym rodzaju. Gadał niczym Murzyn z

buszu, niewiele z tego zrozumiałam, a nazwiska, gdyby nie wizytówka, w ż yciu bym nie

zapami ę tała.

— Mo ż e Polak? — Dembinsky wyra ź nie si ę o ż ywił.

— Diabli wiedz ą . — Pamela wzruszyła ramionami. — Ja ich nie rozró ż niam.

— Czego chciał?

— Je ś li o dziesi ą tej zajrzysz do baru naprzeciwko, to si ę dowiesz.

Jonathan zerkn ą ł na zegarek, który dziwnym trafem omin ę ły buty stra ż ników prawa z

Hazleton. Do dwudziestej drugiej brakowało jeszcze trzech kwadransów, miał wi ę c troch ę

czasu na przygotowanie si ę do wyznaczonego spotkania. D ź wign ą ł si ę z krzesła i poku ś tykał

do gabinetu. Pod wyszczerbion ą szyb ą przykrywaj ą c ą blat cokolwiek zdezelowanego biurka

tkwiła elegancka wizytówka. Detektyw si ę gn ą ł po ni ą i na jego twarzy pojawił si ę nikły

u ś mieszek. Potencjalnym klientem okazał si ę niejaki Antoni Paszczy ń ski.

Ponad pół godziny pó ź niej Dembinsky ju ż w czystej koszuli i z poklejon ą plastrami

twarz ą pchn ą ł oszklone drzwi. baru mieszcz ą cego si ę niemal naprzeciwko jego biura. W ś ro-

dku panował półmrok. Czerwone ś ciany, obicia i kotary w oknach nasuwały do ść dwuzna-

czne skojarzenia, co nie przeszkadzało zupełnie ob ś ciskuj ą cej si ę w jednym z k ą tów parze ani

kiwaj ą cemu si ę nad zastawionym puszkami po piwie stolikiem brodatemu jegomo ś ciowi w

bli ż ej nie okre ś lonym wieku. Jonathan ulokował si ę na wysokim stołku przy barze i zamówił

podwójn ą whisky. Nie pozostawało mu nic innego, jak cierpliwie czeka ć .

Min ą ł dobry kwadrans i w szklaneczce pokazało si ę dno. Dembinsky zerkn ą ł na stoj ą ce-

go tu ż obok barmana i miał ochot ę poprosi ć go o nast ę pn ą porcj ę , kiedy skrzypn ę ły drzwi i w

progu stan ą ł wysoki, postawny m ęż czyzna koło pi ęć dziesi ą tki. Inteligentna twarz, drogie

ubranie i rzucaj ą ca si ę w oczy pewno ść siebie znamionowały kogo ś zajmuj ą cego znacznie

wy ż sz ą pozycj ę od przeci ę tnego bywalca taniego lokalu.

— Mister Paszczy ń ski? — domy ś lił si ę Jonathan, kiedy m ęż czyzna podszedł do baru.

— Miło mi pana pozna ć .

— Witam. — Dło ń tamtego była zimna niczym u nieboszczyka i mi ę kka, jak gdyby

wyj ę to z niej wszystkie ko ś ci. — Pan jest tym detektywem z przeciwka?

— We własnej osobie. — Dembinsky si ę gn ą ł po sw ą licencj ę . — Czym mog ę panu

słu ż y ć ?

— Mo ż e si ą dziemy? — Paszczy ń ski nie czekaj ą c na odpowied ź ruszył do stolika w k ą -

cie, a Jonathan wyj ą ł barmanowi z r ę ki butelk ę , zabrał dwie szklaneczki i bez słowa pomasze-

rował za potencjalnym klientem.

— Pewno widział mnie pan w zeszły pi ą tek w telewizji? — Paszczy ń ski uznał, ż e przed

przyst ą pieniem do rzeczy lepiej u ś wiadomi ć detektywowi, z jak wa ż n ą osob ą ma do czynie-

nia. — Mój wywiad szedł na wszystkie stany północno-wschodniego wybrze ż a.

— Przykro mi, ale ogl ą dam wył ą cznie baseball, koszykówk ę i kronik ę policyjn ą —

Dembinsky napełnił obie szklaneczki i zach ę caj ą cym gestem podniósł swoj ą . — Polityka

mnie nie interesuje.

Paszczy ń ski skrzywił si ę , jakby połkn ą ł na surowo d ż d ż ownic ę .

— Có ż , mogłem si ę tego spodziewa ć — b ą kn ą ł, usiłuj ą c ukry ć zmieszanie. — Wi ę -

kszo ść Polaków ju ż w drugim pokoleniu zapomina o swym rodowodzie. Ale przecie ż pa ń skie

nazwisko...

— Gadanie! Gdybym nazywał si ę Ford czy Rockefeller, nie musiałbym zaraz by ć

milionerem.

— Mówi pan po polsku?

— Ojczulek, ś wie ć panie nad jego dusz ą , zadbał o t ę cz ęść mojej edukacji. — Jonathan

przeszedł na polski i okazało si ę , ż e ś wietnie sobie radzi. — A pó ź niej ja sam zgł ę białem

subtelno ś ci tej pi ę knej, chocia ż nie zawsze, mowy — dodał.

— A chciałby pan odwiedzi ć rodzinne k ą ty?

— Urodziłem si ę po tej stronie Atlantyku

— Rozmowa z panem nie nale ż y do najłatwiejszych.

— Po prostu moje szare komórki potrzebuj ą bod ź ca w postaci kilku zielonych papier-

ków.

— Rozumiem. — Paszczy ń ski u ś miechn ą ł si ę półg ę bkiem. — Czy pi ęć dziesi ą t kawał-

ków wystarczy, by pa ń ski mózg zacz ą ł sprawniej pracowa ć ?

Detektyw przez chwil ę spogl ą dał na tamtego z niedowierzaniem.

— Pi ęć dziesi ą t kawałków? — powtórzył.

— Ni mniej, ni wi ę cej.

Wojt Albert - Szmaragdowy krucyfiks.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: