Thompson Vicki Lewis - Upragniony cel.pdf - Thompson Vicki Lewis - glinka7-1987

ROZDZIAŁ

W szybie okna, o rozmiarach wielkiej tablicy drogowej,

zwykle stoją przy autostradach, odbijał się sielski

pejzaż z zaśnieżonymi szczytami gór i białymi obłoczkami

na tle niebieskiego przestworu nieba. Clare jak zauroczona

patrzyła w ślad za piłką, która uderzyła w szybę z głośnym

brzękiem i wybiła w niej niewielką dziurę prawie w samym

środku. Przez chwilę poczuła rozkoszną przyje-

mność, jaka płynie z niszczenia.

- Niezłe uderzenie - powiedziała półgłosem. W nastę

pnej sekundzie wzięło w niej jednak górę poczucie winy

i opadły ją myśli o nieuchronnych konsekwencjach tego

incydentu

- Czy mi się zdaje, czy to był brzęk tłuczonego szkła?

Siedemnastoletni brat Clare zeskoczył z wózka golfowe-

go i podbiegł do siostry. - Do licha! - zawołał, spostrzega

jąc dziurę. - Coś ty narobiła?

- Przecież nie zrobiłam tego naumyślnie, Joel! - wybu-

chnęła Clare, ale w tej samej chwili pomyślała, że właści

wie nie jest tego tak zupełnie pewna. - Zaraz je otworzy

i zrobi mi dziką awanturę - dodała z ponurą miną, wpatru

jac się w okno Maxa Armstronga. - Niezbyt udany począ-

tek - westchnęła.

6 • UPRAGNIONY CEL

UPRAGNIONY CEL • 7

- Nie zrobi żadnej awantury, bo go teraz nie ma w do

mu - odparł spokojnie Joel.

- Skąd wiesz? - spytała i spojrzała na brata niemal

z wdzięcznością. Choć Joel był od niej o jedenaście lat

młodszy, często brano ich za bliźnięta.

- Nie ma flagi na maszcie. - Chłopiec wzruszył ramio

nami. - Zawsze, kiedy jest w domu wywiesza flagę

z niedźwiadkiem.

Clare spojrzała na maszt, stojący w kącie ogródka i ode

tchnęła z ulgą.

- No, jasne! Nie ma flagi - powiedziała, wpatrując się

w elegancki, dwupiętrowy dom swego konkurenta w inte

resach.

- A swoją drogą, te niedźwiadki to był niezły pomysł

- zauważył Joel. - Facet ma głowę na karku. Idziesz sobie,

widzisz taką flagę i od razu wiesz, że ubezpieczyli się u

Maxa Armstronga. „Niedźwiadek Armstronga to znak, że

możesz czuć się bezpiecznie!"

- Och, nie musisz mi przypominać tego sloganu. Słyszę

go już nawet we śnie. - Clare skrzywiła się z niechęcią.

- Podobno Tom podsunął mu ten pomysł, kiedy miał

sześć lat.

- Ach tak? Nie wiedziałam. - Clare wierciła butem

dziurę w murawie poła golfowego. - Dlaczego Max ciągle

tu mieszka? Przecież ten dom jest za wielki dla niego

samego.

- Może ze względu na Toma i Briana, żeby chłopcy

przyjeżdżali w odwiedziny do ojca, mogli wracać do miej

sca, które znają i lubią - odparł Joel w zamyśleniu. Prze

niósł wzrok z domu Armstronga na Clare. -1 co zamierzasz

zrobić z tą szybą?

- Zostawię mu chyba karteczkę z wiadomością. - Clare

wzruszyła ramionami.

Joel wypchnął językiem policzek i popatrzył na nią ło

buzersko.

- No wiesz, ta piłeczka nie była chyba podpisana twoim

nazwiskiem...

- Joelu Pemberton! - żachnęła się Clare z udanym obu

rzeniem. - Czy sugerujesz, iż powinnam uciec stąd udając,

że tego nie zrobiłam?

- Hmm... chcę tylko uświadomić mojej ogromnie za

sadniczej siostrze, jakie to może mieć konsekwencje. Pró

bujesz, moja droga, wyeliminować Maxa z tutejszego ryn

ku ubezpieczeniowego. A co będzie, kiedy zacznie opo

wiadać swoim klientom, jak to rozpoczęłaś działalność od

rozbijania szyb w okolicy? Będzie się z czego pośmiać...

Clare prychnęła ze złością.

- To doprawdy wzruszające, że tak przejmujesz się

moimi sprawami, Ale to nie jest żadna zbrodnia. Max

mieszka tuż przy polu golfowym i z pewnością często tłuką

mu szyby w oknach.

- Tom na pewno nie zgodziłby się z tobą. Powiedziałby,

że tylko kompletny partacz mógłby zrobić coś podobnego.

Jemu samemu w ciągu dziesięciu lat zdarzyło się zaledwie

wstrzelić kilka piłek na dach. Na dach, siostrzyczko, a nie

w okno.

- Jestem ci naprawdę wdzięczna za te informacje braci

szku.

- Nadal masz zamiar zostawić karteczkę? - Joel rozej

rzał się szybko dookoła. - Słuchaj, nikt tego nie widział.

Pole jest dzisiaj kompletnie puste. Możemy zabrać rzeczy

i zapomnieć o całej sprawie.

Clare przecząco pokręciła głową. Chciała dać dobry

przykład młodszemu bratu. Po śmierci ojca przyjęła na

siebie odpowiedzialność za rodzinę i traktowała to z całą

powagą.

8 • UPRAGNIONY CEL

UPRAGNIONY CEL • 9

- Zostawię mu moją wizytówkę w jakimś widocznym

miejscu - powiedziała stanowczym tonem,

- Można by ją wrzucić przez tę wielką dziurę w jego

oknie. Co ty na to? Wyobrażam sobie, że zwróci jego

uwagę, gdy będzie leżała tam miedzy odłamkami szkła.

- Dziękuję, Joel. Cudowny pomysł.

' - Byłem pewny, że ci się spodoba.

- Zaraz wracam. A może chcesz tam pójść ze mną?

- Nie, dziękuję. Wolę trzymać się z daleka.

Clare ruszyła w stronę domu Armstronga. Musiała po

konać lekkie wzniesienie porośnięte srebrnymi świerkami.

Wokół rozciągały się całe rabaty białych chryzantem, po

przecinane od czasu do czasu drzewami osiki. Drewniany

taras domu ozdabiały pelargonie w czerwonych donicz

kach i asparagusy zawieszone wyżej, w sznurkowych osło

nach na doniczki.

Clare weszła schodkami na taras, poszukała w kieszeni

wizytówki i napisała na niej: Przykro mi z powodu szyby.

Pokrywam wszelkie koszty. Bardzo proszę o kontakt. Do

pisała na dole swoje inicjały i wsunęła wizytówkę przez

wybitą dziurę. Ledwie to zrobiła, a już zaczęła żałować

swojej decyzji i najchętniej zabrałaby świeżo wrzucony li

ścik. Nie było jednak odwrotu. Wizytówka leżała na sza

rym dywanie, wśród maleńkich odłamków szkła, iskrzą

cych się w słońcu.

Clare uświadomiła sobie, że należy jej się jakaś nagroda

za tak odważne przyznanie się do winy, więc zdecydowała

się zajrzeć przez okno do środka tego legowiska króla

pluszowych niedźwiadków. Ogromny kamienny kominek

zajmował całą ścianę pokoju, na drugiej ścianie natomiast

wisiał olejny obraz, przedstawiający Wielki Kanion. Przy

kominku leżał szarobrązowy koc, dalej stało małe pianino,

a w przeciwległym krańcu salonu znajdował się barek.

Joel z pewnością uwielbia! tu przychodzić, zanim po

rozwodzie rodziców Tom i Brian wyjechali z matką do San

Diego, pomyślała Clare. Nic dziwnego, że brat chciał na

śladować Maxa Armstronga, zamiast iść w ślady swego

dużo mniej operatywnego ojca.

Kiedy postanowiła przejąć firmę ojca i wyeliminować

Maxa jako agenta ubezpieczeniowego, jednego z najwię

kszych we Flagstaff, skalkulowała, ile można na tym zaro

bić. Suma okazała się warta ryzyka. Odkryła, jak można

przystąpić do ataku na pozycję Armstronga. Nie zadbał

o to, by zapewnić pełne ubezpieczenie Hamiltonowi Durn-

bergowi. Tak, tą drogą wejdzie na rynek.

Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Armstrong straci trochę

w oczach Joela, natomiast Agencja Pemberton stanie na nogi.

Clare uważała, że taka operacja może okazać się najlepszym

sposobem na udowodnienie, że programy komputerowe mo

gą skutecznie rywalizować z bardziej staroświeckimi metoda

mi obsługi klientów, stosowanymi przez Annstronga. Dwa

miesiące tomu Joel oświadczył, że zamierza rzucić szkołę

i rozpocząć jak najszybciej pracę w agencji, bo, po pierwsze,

światem rządzi pieniądz, a po drugie, Max Armstrong udo

wodnił, że można całkiem nieźle radzić sobie w życiu bez

specjalnego wykształcenia.

Słowa brata zabrzmiały jak sygnał ostrzegawczy. Nie

wiedziała, czy Joel będzie kiedyś pracował w firmach

ubezpieczeniowych, czy nie. Była przekonana, że brak od

powiedniego dyplomu, pozbawi go wielu różnych możli

wości w życiu. Clare chciała zdobyć pieniądze na wy

kształcenie brata, a zarazem udowodnić, że można poko

nać Maxa Armstronga.

W poniedziałkowe popołudnie Clare siedziała przy

komputerze i kończyła wprowadzanie danych przed umó-

10 • UPRAGNIONY CEL

UPRAGNIONY CEL • 11

wionym spotkaniem z Durnbergiem. Komputer by! pier

wszym sprzętem, który nabyła, aby unowocześnić biuro

ojca. Od chwili gdy przejęła po nim agencję, zarobiła już

trochę pieniędzy, akurat tyle, by móc sobie pozwolić na

sekretarkę lub komputer. Wybrała komputer.

Uznała, że jest bardziej potrzebny. Wychodząc z biura,

włączała automatyczną sekretarkę. Starała się zapomnieć,

że od dwóch lat nie miała urlopu. Gdy Durnberg zostanie

jej klientem, wszystko całkowicie się zmieni.

Kiedy otworzyły się drzwi wejściowe, Clare rzuciła

znad komputera zniecierpliwione spojrzenie, by przekonać

się, kto jej przeszkadza w pilnej pracy. Irytacja zmieniła się

w zaskoczenie, gdy zobaczyła wysokiego mężczyznę

w ciemnobrązowym garniturze i zamszowych półbutach.

Idąc w stronę jej biurka, podrzucał w ręce pomarańczową

piłkę golfową.

Twarz Clare oblała się ciemnym rumieńcem. Nie miała

pojęcia, co ma powiedzieć najwyraźniej pewnemu siebie

mężczyźnie. Oczekiwała w tej sprawie telefonu od jego

sekretarki. Nie była przygotowana na to, że Max Arm

strong zjawi się u niej osobiście.

- Ja... bardzo mi przykro z powodu wybitej szyby -

odezwała się wreszcie.

Para jasnobrązowych, prawie złotych oczu, wpatrywała

się w nią z zainteresowaniem.

- W całym tym wydarzeniu zadziwiły mnie dwie rzeczy

- powiedział, kładąc piłkę dokładnie pośrodku jej biurka.

Clare odsunęła się gwałtownie razem z krzesłem, jakby

położył przed nią bombę,

- Jakie?

- Przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć, jak uda

ło się pani coś, co nie udało się przedtem żadnemu innemu

graczowi?

- Uhm - stęknęła Clare. - Przyznaję, że nie było to

dobre uderzenie.

- Jakiego kija pani używała?

- Umm, to była żelazna piątka.

- A z jakiej odległości?

- Och, chyba... z około stu jardów.

- Dobry Boże, kobieto...

- To nie była wyłącznie moja wina. Wiatr ucichł nie

oczekiwanie.

- Ja nigdy nie używam żelaznej piątki do uderzenia ze

stu jardów, chyba że jest huragan!

- Joel ostrzegał, że biorę chyba za ciężki kij, ale...

- Clare przerwała, żeby zastanowić się nad jakąś składniej-

szą obroną. Zmieniła jednak zdanie, odsunęła na bok piłkę

golfową, wyprostowała się na krześle i spojrzała swemu

gościowo prosto w oczy. - Zapłacę za tę szybę, panie Arm

strong. Nie widzę potrzeby szczegółowego omawiania tego

przypadku.

- Więc wie pani, jak się nazywam? - spytał, ignorując

zupełnie to, co powiedziała.

- Widziałam pana zdjęcie w gazecie - odpowiedziała

wściekła na siebie, że jest taka nieostrożna. Byłoby jej dużo

wygodniej udawać, że nie wie, z kim ma do czynienia.

- Obawiam się, że musiało to być dawno temu. Czy

mogę usiąść?

- Mam bardzo ważne spotkanie o trzeciej, a przedtem

czeka mnie trochę pracy...

- Zajmę pani najwyżej minutę - oświadczył, rozsiada

jąc się wygodnie na krześle naprzeciw jej biurka, zupełnie

jakby zamierzał zostać tu przez resztę dnia.

- O trzeciej muszę być na spotkaniu w mieście, to zna

czy że wychodzę kilka minut wcześniej.

- W porządku, tak się składa, że ja też mam spotkanie

12 • UPRAGNIONY CEL

UPRAGNIONY CEŁ • 13

o trzeciej. Przejeżdżałem akurat obok pani agencji, więc

postanowiłem wpaść na chwilę i zaspokoić ciekawość.

- Jeśli chodzi o golfa, panie Armstrong, to przyznaję,

że powinnam się jeszcze trochę nauczyć.

- Na imię mi Max.

- W porządku, Max. - Zdała sobie sprawę, że Max

może wykorzystać to niefortunne wydarzenie dla ośmie

szenia jej w oczach swoich klientów, - Gram już jednak

całkiem długo i nawet Joel...

- Czy Joel to twój mąż?

- Mój brat - poprawiła szybko i natychmiast ugryzła

się w język, niezadowolona, że tak łatwo daje wyciągać

z siebie wszystkie informacje.

Max strzelił palcami.

- Ależ tak! Joel Pemberton. Jeden z kolegów Tom-

my'ego.

- Chyba rzeczywiście się znają - potwierdziła Clare,

przyjmując beztroski ton Armstronga.

- Ty jesteś w takim razie jego starszą siostrą. Teraz

sobie przypominam. Wasz ojciec był właścicielem tej

agencji, a potem...

- Umarł dwa lata temu.

- Tak, wiem. Bardzo mi przykro. Nie znałem go osobi

ście, ale sprawiał wrażenie porządnego człowieka.

- Był porządnym człowiekiem.

- Teraz ty przejęłaś agencję?

- Tak.

- Założę się, że to ty odnowiłaś biuro - powiedział,

rozglądając się wokół.

- Dlaczego tak sądzisz?

Miał, oczywiście, rację. Większość prac wykonała sa

ma. Nie miała jednak ochoty wdawać się w wyjaśnienia.

- Och, sam nie wiem. - Wzruszył ramionami. - Ściany

sprawiają wrażenie świeżo malowanych. Poza tym wiszące

tu obrazy mogły być wybrane tylko przez młodą, inteligen

tną kobietę o postępowych poglądach.

- Co masz na myśli? - spytała nie wiedząc, czy akcep

tuje ten wybór, czy raczej kpi sobie z niej.

Dotknięciem kciuka zsunął kapelusz na tył głowy.

- No cóż, ten czerwony wzorek, biegnący dookoła

ścian, zdradza inteligencję. A abstrakcyjna sztuka oprawio

na w chromowane ramki - postępowe poglądy.

- Myślę, że to całkiem niezłe cechy agenta ubezpiecze

niowego.

- Bez wątpienia, bez wątpienia.

- Jakie ty masz obrazy w biurze, Max?

- Jeden z moich przyjaciół bawi się malowaniem. Na

malował mi kilka sympatycznych, olejnych pejzaży jesien

nych. Ludzie lubią się im przyglądać. - Uśmiechnął się

szeroko. Potem poprawił się na krześle, ale nie sprawiał

wrażenia osoby zbierającej się do wyjścia. - Jesteś bardzo

podobna do brata. Tak samo szczupła, jasnowłosa, chociaż

on chyba nie ma zielonych oczu.

- Joel ma niebieskie - oznajmiła automatycznie, przy

zwyczajona do ciągłych porównań z bratem. Każdy za

wsze zauważał, że różni ich barwa oczu, - Zadziwiająco

dobrze pamiętasz Joela.

- Zawsze pamiętam miłych kolegów Tommy'ego, bo

nie wszyscy byli tacy udani, o większości nie ma nawet co

mówić. Ale mniejsza z tym. Teraz, kiedy wiem, że jesteś

siostrą Joela, wcale mnie nie dziwi, że przyznałaś się do

stłuczenia szyby. To właśnie była ta druga rzecz, która mnie

zdziwiła. Nie musiałaś się przyznać, a jednak to zrobiłaś.

Clare poczuła, że jego słowa sprawiają jej mimowolną

przyjemność. Och, do diabła! Ma w nosie jego opinie na

temat biura, brata czy zasad moralnych.

Thompson Vicki Lewis - Upragniony cel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: