Eddings David - Malloreon - 1 - Straznicy Zachodu.pdf - 02 Malloreon - ged14

David Eddings

Strażnicy Zachodu

Księga Pierwsza Malloreonu

PROLOG

Czyli relacja o tym, w jaki sposób Belgarion zasiadł na tronie Rivy, a także

jak pokonał przeklętego boga Toraka.

Ze wstępu do Legend Alory

Powiadają, iż kiedy już siedmiu bogów stworzyło świat, zamieszkali oni

wraz z wybranymi przez siebie plemionami ludzkimi i żyli w pokoju i har-

monii. Lecz UL, ojciec bogów, trzymał się z dala, póki Gorim, przywódca

tych, którzy nie mieli własnego boga, nie wspiął się na wysoką górę i nie

przebłagał go. Wtedy serce ULa zmiękło i rozkazał, by Gorim wstał z klę-

czek; przysiągł mu też, że zostanie bogiem jego i jego ludu, Ulgosów.

Bóg Aldur pozostawał na uboczu, wprowadzając Belgaratha i innych

uczniów w tajniki sztuki Woli i Słowa. I nadszedł czas, gdy Aldur ujął w

dłoń krągły kamień, nie większy niż serce dziecka. Ludzie nazwali ten ka-

mień Klejnotem Aldura, wypełniała go bowiem potężna moc, jako że był

narzędziem Konieczności, która istniała od zarania dziejów.

Torak, bóg narodu Angaraków, pożądał władzy i panowania nad wszyst-

kim, co istnieje, w niego bowiem wcieliła się druga Konieczność, przeciwna

pierwszej. Kiedy usłyszał o Klejnocie, zaniepokoił się bardzo, iż przeszkodzi

on w spełnieniu jego zamierzeń. Udał się zatem do Aldura, by prosić, aby

tamten odrzucił kamień. Kiedy Aldur odmówił, Torak powalił go i umknął

z Klejnotem.

Wtedy Aldur wezwał swych braci i wraz z potężną armią stronników wyru-

szyli razem przeciw Angarakom. Lecz Torak widząc, iż jego lud musi zo-

stać pokonany, podniósł Klejnot i posłużywszy się jego mocą tak rozłamał

świat, by Wschodnie Morze oddzieliło go od nieprzyjaciół.

Klejnot jednak, zagniewany, że Torak taki z niego zrobił użytek, poraził go

ogniem, którego nic nie mogło ugasić. Lewa ręka Toraka spłonęła, lewa

część twarzy została poraniona i zwęglona, lewe oko zaś zajęło się ogniem i

zawsze odtąd jaśniał w nim płomień gniewu kamienia.

Cierpiąc męczarnie, Torak poprowadził lud na pustkowia Mallorei, gdzie

jego naród zbudował miasto, Cthol Mishrak, zwane Miastem Nocy, Torak

bowiem ukrył je pod wieczną chmurą. Tam, w żelaznej wieży, Torak zma-

gał się z Klejnotem, bezskutecznie próbując pokonać jego nienawiść.

I tak upłynęło dwa tysiące lat. Wtedy to Cherek o Niedźwiedzich Barach,

król Alornów, udał się do Doliny Aldura, aby powiedzieć Belgarathowi Cza-

rodziejowi, że droga na północ jest wolna. Opuścili więc Dolinę wraz z trze-

ma mocarnymi synami Chereka: Drasem o Byczym Karku, Algarem o

Chyżych Stopach i Rivą o Żelaznej Dłoni. Przemknęli się przez mokradła,

prowadzeni przez Belgaratha, który przybrał postać wilka, i tak przeprawi-

li się do Mallorei. Nocą zakradli się do żelaznej wieży Toraka i podczas gdy

okaleczony bóg rzucał się we śnie, nękany wiecznym bólem, dotarli do kom-

naty, w której trzymał Klejnot, zamknięty w żelaznej szkatule. Riva o Żela-

znej Dłoni, którego serce było czyste i wolne od zła, zabrał Klejnot, po czym

ruszyli na Zachód.

Torak obudziwszy się odkrył, że Klejnot zniknął, i natychmiast wyruszył w

pościg. Lecz Riva wzniósł Klejnot, a jego gniewny blask wzbudził strach w

sercu Toraka. Tak tedy drużyna opuściła Malloreę i wróciła do swej ojczy-

stej krainy.

Belgarath podzielił Alorię na cztery królestwa. Władcami trzech z nich

ustanowił Chereka o Niedźwiedzich Barach, Drasa o Byczym Karku i Alga-

ra o Chyżych Stopach. Rivie o Żelaznej Dłoni i jego potomkom powierzył

Klejnot Aldura i oddał we władanie Wyspę Wiatrów.

Belar, bóg Alornów, strącił na ziemię dwie gwiazdy, z których Riva wykuł

wielki miecz i osadził Klejnot w jego rękojeści. Miecz ten powiesił na ścianie

sali tronowej Cytadeli, aby na zawsze strzegł Zachodu przed Torakiem.

Kiedy Belgarath powrócił do domu, dowiedział się, iż jego żona Poledra po-

wiła dwie bliźniacze córki, po czym umarła. Pełen żalu, nazwał dziewczynki

Polgara i Beldaran. Kiedy zaś osiągnęły wiek dojrzały, wyprawił Beldaran

do Rivy Żelaznopalcego, aby była mu żoną i matką rivańskiej dynastii. Po-

lgarę jednak zatrzymał przy sobie i nauczył sztuki czarodziejskiej.

W gniewie po utracie Klejnotu Torak zniszczył Miasto Nocy i podzielił na-

ród Angaraków. Murgom, Nadrakom i Thullom polecił zamieszkać na jało-

wych ziemiach u zachodnich wybrzeży Morza Wschodniego. Malloreanom

rozkazał objąć we władanie cały kontynent. Nad wszystkimi ustanowił

swych kapłanów, Grolimów, którzy mieli obserwować współbraci, karać

niewiernych i składać mu ludzkie ofiary.

Po wielu stuleciach Zedar Odstępca, sługa Toraka, zaczął spiskować z Sal-

missrą, królową ludzi-węży, aby ta wysłała na Wyspę Wiatrów emisariuszy,

którzy mieli zamordować Goreka, potomka Rivy, i całą jego rodzinę. Tak

też się stało, choć krążyły pogłoski, że jednemu z dzieci udało się uciec; nikt

jednak nie wiedział nic pewnego.

Ośmielony tym, że śmierć zabrała strażników Klejnotu, Torak zgromadził

swe hufce i najechał Zachód, aby podbić jego mieszkańców i odzyskać ka-

mień Aldura. Pod Vo Mimbre, na równinach Arendii, hordy Angaraków

starły się z armiami Zachodu w straszliwej, krwawej bitwie. Tam też

Brand, Strażnik Rivy, noszący Klejnot na swej tarczy, spotkał Toraka i w

pojedynku powalił kalekiego boga. Na ten widok Angarakowie stracili du-

cha i wkrótce zostali pokonani i zniszczeni. Lecz nocą, kiedy królowie Za-

chodu świętowali zwycięstwo, Zedar Odstepca wykradł ciało Toraka i

uniósł je ze sobą. Wtedy Najwyższy Kapłan Ulgosów, podobnie jak wszyscy

jego poprzednicy zwany Gorimem, wyjawił, że Torak nie zginał, lecz jedy-

nie zapadł w sen aż do dnia, gdy monarcha z rodu Rivy zasiądzie znów na

tronie we Dworze Rivańskiego Króla.

Królowie Zachodu byli przekonani, że nie nastąpi to nigdy, sądzono bo-

wiem, iż ród Rivy wygasł bezpowrotnie. Ale Belgarath i jego córka Polgara

znali prawdę. Jedno z dzieci rzeczywiście ocalało z rzezi, w której zginęła

cała rodzina Goreka. Para czarodziejów przez wieki ukrywała chłopca i

jego potomków pośród ludu. Starożytne przepowiednie głosiły jednak, iż

wciąż jeszcze nie nastał czas powrotu Rivańskiego Króla.

Mijały stulecia. Wreszcie w bezimiennym mieście na krańcu świata Zedar

Odstepca natknął się na niewinne dziecko i postanowił zabrać je z sobą na

Wyspę Wiatrów. Uczynił to w nadziei, że niewinność dziecka umożliwi mu

zabranie Klejnotu Aldura tkwiącego w rękojeści miecza Rivańskiego Króla.

Stało się zgodnie z jego życzeniem i Zedar wraz z dzieckiem i Klejnotem

umknął na Wschód.

Polgara Czarodziejka mieszkała w tym czasie na farmie w Sendarii z mło-

dym chłopcem, który nazywał ją ciotką Pol. Chłopcem tym był Garion,

osierocony przez rodziców ostatni potomek rodu Rivy, nieświadomy swego

pochodzenia.

Gdy Belgarath dowiedział się o kradzieży, pospieszył do córki do Sendarii,

pragnąc, aby przyłączyła się do poszukiwań Zedara i Klejnotu. Polgara na-

legała, by chłopiec towarzyszył im w wyprawie, toteż Garion wyruszył w

drogę wraz ze swoją ciotką Pol i Belgarathem, którego znał jako odwiedza-

jącego czasami farmę bajarza i nazywał dziadkiem.

Durnik, kowal z farmy, uparł się, by im towarzyszyć. Wkrótce też przyłą-

czyli się do nich Barak z Cherek i Kheldar z Drasni, którego ludzie nazywa-

li Silk. Z czasem do drużyny poszukiwaczy dołączyli inni: Hettar, koński

mistrz z Algarii, Mandorallen, mimbrański rycerz, i Relg, ulgoski fanatyk.

Pozornie też przypadek sprawił, iż księżniczka Ce’Nedra po kłótni z ojcem,

imperatorem Tolnedry Ranem Borunem XXIII, uciekła z pałacu i dołączyła

do kompanii, choć nie znała celu, do jakiego zmierzali. W ten sposób po-

wstała drużyna, której skład zapowiedziało proroctwo z Kodeksu Mrin.

Poszukiwania zawiodły ich do Lasu Driad, gdzie spotkali murgoskiego Gro-

lima Asharaka, który od dawna już w sekrecie obserwował Gariona. Wtedy

w umyśle chłopca odezwał się głos przepowiedni i Garion uderzył Asharaka

dłonią i Wolą. I Grolima pochłonął ogień. Tak Garion dowiedział się, że po-

siada czarodziejską moc. Polgara uradowała się wielce i oznajmiła, iż odtąd

powinien zwać się Belgarion, jak przystało czarodziejowi. Wiedziała bo-

wiem, że stulecia wyczekiwania dobiegły kresu i że to Garionowi przezna-

czone jest zasiąść na tronie Rivy, jak zostało to przepowiedziane.

Zedar Odstępca w pośpiechu umykał przed Belgarathem. Okazał się jednak

na tyle nieroztropny, że wkroczył na ziemie Ctuchika, Najwyższego Kapła-

na zachodnich Grolimów. Podobnie jak Zedar, Ctuchik był uczniem Tora-

ka, ale od wieków dzieliła ich nienawiść. Gdy tylko Zedar przekroczył po-

sępne góry Cthol Murgos, Ctuchik schwytał go w zasadzkę i odebrał mu

Klejnot oraz dziecko, którego niewinność pozwalała mu bez obawy dotknąć

kamienia Aldura.

Belgarath nadal podążał tropem Zedara, kiedy Beltira, inny z uczniów Al-

dura, przekazał mu wieść, że Klejnot i dziecko znaleźli się w rękach Ctuchi-

ka. Reszta drużyny wyruszyła do Nyissy, gdzie Salmissra, królowa miłują-

cego węże ludu, poleciła porwać Gariona i przywieźć do jej pałacu. Lecz Po-

lgara uwolniła chłopca i zamieniła Salmissrę w węża, by w tej postaci na

wieki władała swym plemieniem.

Kiedy Belgarath dołączył do innych, poprowadził kompanię w pełną tru-

dów podróż do mrocznego miasta Rak Cthol, zbudowanego na szczycie

góry pośród pustyni Murgów. Po pełnej trudów wspinaczce stanęli oko w

oko z Ctuchikiem, który wiedział o ich nadejściu i czekał wraz z dzieckiem i

Klejnotem. Wtedy Belgarath wyzwał Ctuchika na pojedynek czarodziejów.

Ctuchik w rozpaczliwym momencie użył niedozwolonego zaklęcia, które

unicestwiło go całkowicie i bez śladu.

Wstrząs towarzyszący jego śmierci zwalił Rak Cthol ze szczytu góry. Pod-

czas gdy miasto Grolimów obróciło się w gruzy, Garion chwycił ufne dziec-

ko, dzierżące Klejnot, i uniósł je w bezpieczne miejsce. Wraz z towarzysza-

mi uciekli na Zachód, ścigani przez kohorty Taura Urgasa, króla Murgów.

Kiedy jednak przekroczyli granicę Algarii, armie Algarów natarły na Mur-

gów i zmusiły ich do odwrotu. Belgarath mógł wreszcie skierować się na

Wyspę Wiatrów i umieścić Klejnot na należnym mu miejscu.

Tam, we Dworze Rivańskiego Króla, w Dzień Zarania chłopiec zwany przez

nich Podarkiem złożył Klejnot Aldura w dłoni Gariona, który stając obok

tronu wsunął kamień na jego miejsce w rękojeści wielkiego miecza. A kiedy

to uczynił, Klejnot zalśnił żywym ogniem, a miecz stał się jęzorem zimnego,

błękitnego płomienia. Po tych znakach wszyscy poznali, że Garion jest rze-

czywiście prawowitym następcą tronu Rivy. Obwołano go zatem królem

Rivy, Władcą Zachodu i Powiernikiem Klejnotu.

Wkrótce, zgodnie z Traktatami podpisanymi po bitwie pod Vo Mimbre,

chłopiec, który przebył długą drogę ze skromnej farmy w Sendarii na tron

Rivańskiego Króla, przyjął ofiarowaną mu rękę księżniczki Ce’Nedry. Za-

nim jednak zdążył odbyć się ślub, głos proroctwa, stale obecny w jego umy-

śle, polecił mu udać się do komnaty, w której przechowywano dokumenty, i

zajrzeć do Kodeksu Mrin.

Starożytny zbiór przepowiedni zdradził Garionowi, iż przeznaczone mu jest

ująć miecz Rivy i wyruszyć z nim przeciw kalekiemu bogowi Torakowi, aby

go zabić lub zginąć samemu i w ten sposób przesądzić o losach świata. Od

chwili koronacji Gariona Torak bowiem zaczynał już budzić się ze swego

długiego snu, a ich spotkanie miało rozstrzygnąć, która z dwóch przeciw-

stawnych Konieczności czy też które z proroctw zwycięży.

Garion wiedział, że mógłby zebrać armię i na jej czele najechać Wschód.

Ale choć jego serce przepełniał strach, chłopiec postanowił, iż samotnie wy-

ruszy na niebezpieczną wyprawę. Towarzyszyli mu jedynie Belgarath i Silk.

O świcie wymknęli się z Cytadeli w Rivie, rozpoczynając długą podróż do

mrocznych ruin Miasta Nocy, gdzie spoczywał Torak.

Lecz księżniczka Ce’Nedra udała się do królów Zachodu i przekonała ich,

by dołączyli do niej, próbując odwrócić uwagę wojsk Angaraków, tak by

ułatwić Garionowi dotarcie do celu. Z pomocą Polgary odwiedziła Sendarię,

Arendię i Tolnedrę, zbierając wokół siebie ogromną armię, która miała

związać siły Wschodu. Do spotkania doszło na równinie otaczającej miasto

Thull Mardu. Pochwycona pomiędzy hufce imperatora Mallorei ‘Zakatha i

wojska szalonego króla Murgów Taura Urgasa armia Ce’Nedry ledwie

uniknęła całkowitej zagłady. Ale Cho-Hag, Wódz Wodzów Klanów Algarii,

zabił Taura Urgasa, król Nadraków Drosta lek Thun zaś przeszedł na stro-

nę Zachodu, umożliwiając oddziałom Ce’Nedry odwrót.

Tymczasem jednak Ce’Nedra, Polgara, Durnik i chłopiec Podarek trafili do

niewoli i stanęli przed obliczem ‘Zakatha, który wysłał ich do zrujnowane-

go miasta Cthol Mishrak, aby tam osądził ich Zedar. Zedar zabił Durnika i

Garion przybył na miejsce w chwili, gdy Polgara łkała nad jego ciałem.

W pojedynku czarodziejów Belgarath uwięził Zedara wewnątrz skały głę-

boko pod ziemią. Wtedy jednak Torak ostatecznie ocknął się ze snu. Dwa

przeznaczenia, które zmagały się z sobą od zarania dziejów, stanęły do wal-

ki w ruinach Miasta Nocy. I tam, pośród ciemności, Garion, Dziecię Świa-

tła, zabił Toraka, Dziecię Mroku, płonącym mieczem Rivańskiego Króla, a

mroczne proroctwo z jękiem zapadło w otchłań.

UL i sześciu żywych bogów przybyło po ciało Toraka. Polgara zaczęła ich

błagać, by ożywili Durnika, co też, z niejakim wahaniem, uczynili. Ponieważ

jednak nie przystało, by Polgara tak dalece przewyższała go swą potęgą, bo-

gowie obdarzyli Durnika mocą czarodziejską.

Potem zaś wszyscy wrócili do Rivy. Belgarion poślubił Ce’Nedrę, a Polgara

została żoną Durnika. Klejnot znów znalazł się na właściwym miejscu, by

odtąd strzec Zachodu. A trwająca od siedmiu tysięcy lat wojna bogów, kró-

Eddings David - Malloreon - 1 - Straznicy Zachodu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: