Mann Tomasz - Buddenbrookowie.rtf

Mann Tomasz

Buddenbrookowie

Dzieje upadku rodziny

Przełożyła Ewa Librowiczowa

Część pierwsza

Rozdział pierwszy

- Jakże się to zaczyna... Jak to się zaczyna...

- Tam do diabła, c’est la Ńquestion, ma tres chere demoiselle! (To jest właśnie pytanie, moja droga panienko! - franc.)

Konsulowa Buddenbrook, siedząca obok swej teściowej na prostej w liniach, biało lakierowanej, pokrytej jasnożółtym obiciem sofie, ozdobionej złoconą głową lwa, spojrzała na męża zagłębionego obok w fotelu i pomogła córeczce, którą przy oknie dziadek trzymał na kolanach.

- Toniu! - rzekła - wierzę, że Bóg...

A mała Antonina, ośmioletnia drobna dziewczynka, ubrana w sukienkę z leciutkiego, mieniącego się jedwabiu, odwróciwszy nieco swą śliczną jasną główkę od twarzy dziadka, zastanawiała się z wysiłkiem, rozglądając się po pokoju szarobłękitnymi, nic nie widzącymi oczyma, po czym powtórzyła raz jeszcze:

- Jakże się to zaczyna... - wymówiła wolno.

- Wierzę, że Bóg - i z rozjaśnioną twarzą dorzuciła szybko: - stworzył mnie wespół z wszelkim stworzeniem. - Teraz odnalazła nagle właściwy wątek i wyrecytowała bez zająknienia cały artykuł, dosłownie według tekstu katechizmu, który właśnie ostatnio przejrzany i poprawiony ukazał się w druku anno 1835, za zezwoleniem wysokiego i wszechwiedzącego senatu.

„Gdy już raz sobie przypomnę - myślała - to wydaje mi się, jak gdybym zimą zjeżdżała z braćmi na saneczkach z Góry Jerozolimskiej, nie można o niczym myśleć ani też zatrzymać się, choćby się nawet chciało”.

- Do tego odzież i obuwie - ciągnęła - jadło i napój, dom i dwór, żonę i dziecko, ziemię i bydło... - Na te słowa stary pan Jan Buddenbrook po prostu wybuchnął śmiechem, tym swoim głośnym drwiącym chichotem, który od dawna już miał w pogotowiu. Śmiał się z uciechy, że może pożartować sobie z katechizmu, i prawdopodobnie tylko w tym celu urządził ten mały egzamin. Dowiadywał się o ziemię i bydło małej Toni, spytał, ile bierze za worek pszenicy, i wyraził gotowość robienia z nią interesów. Okrągła, rumiana, dobroduszna jego twarz, której na próżno usiłował nadać wyraz złośliwości, otoczona była śnieżnobiałymi, upudrowanymi włosami i jakby leciutko zaznaczony harcap spadał na kołnierz jego mysiego surduta. W siedemdziesiątym roku życia nie sprzeniewierzył się modzie swych młodych lat; wyrzekł się jedynie szamerowania między guzikami i wokoło wielkich kieszeni, ale nigdy w życiu nie miał na sobie długich spodni. Jego szeroka, podwójna broda spoczywała z wyrazem zadowolenia na białym koronkowym żabocie.

Wszyscy śmieli się wraz z nim, głównie jednak z uszanowania dla głowy rodziny. Pani Antoinette Buddenbrook, z domu Duchamps, chichotała zupełnie tak samo jak jej mąż.

Była to korpulentna dama o pięknych, białych lokach ułożonych nad uszami, ubrana w suknię w czarne i szare pasy, pozbawioną wszelkich ozdób, co świadczyło o prostocie i skromności, złożone na kolanach ręce, w których trzymała mały aksamitny woreczek pompadour były jeszcze teraz piękne i białe. Rysy jej twarzy z biegiem lat w dziwny sposób upodobniły się do rysów męża. Jedynie wykrój i żywość czarnych oczu zdradzały na pół romańskie pochodzenie; dziadek jej wywodził się ze szwajcarsko-francuskiej rodziny, ona zaś urodzona była w Hamburgu.

Synowa jej, konsulowa Elżbieta Buddenbrook, z domu Kroger, śmiała się podobnie jak wszyscy Krogerowie; rozpoczynała parsknięciem i przyciskała przy tym brodę do piersi. Wyglądała, jak wszyscy w jej rodzinie, nadzwyczaj elegancko i jeśli nie można było nazwać jej pięknością, to jednak swym dźwięcznym, poważnym głosem, spokojnymi i łagodnymi ruchami wzbudzała w otoczeniu uczucie pewności i zaufania. Rudawe jej włosy, ułożone wysoko w koronę i ufryzowane nad uszami w szerokie kunsztowne loki, harmonizowały z niezmiernie delikatną białą cerą, pokrytą z rzadka drobnymi piegami. Charakterystyczne dla jej twarzy o nieco za długim nosie i małych ustach było to, że między dolną wargą a brodą nie zarysowywało się zwykłe wgłębienie. Krótki stanik z bufiastymi rękawami łączył się z wąską spódniczką z lekkiego jedwabiu w kwiaty i odsłaniał szyję skończonej piękności, ozdobioną atłasową wstążeczką, na której lśnił medalion wysadzany brylantami.

Konsul pochylił się w fotelu ruchem nieco nerwowym. Miał na sobie surdut barwy cynamonowej, z szerokimi wyłogami, którego rękawy zwężały się dopiero poniżej łokci wokół dłoni. Spodnie uszyte były z białego materiału do prania; na zewnętrznych stronach widniały czarne lampasy. Wokoło sztywnego wysokiego kołnierzyka, otaczającego podbródek, zawiązany był jedwabny krawat, który szeroko i obficie wypełniał całe wycięcie pstrej kamizelki. Konsul miał trochę zbyt głęboko osadzone, niebieskie, uważne oczy swego ojca, jakkolwiek wyraz ich był może bardziej marzycielski; rysy jego były jednak poważniejsze i ostrzejsze, nos uwydatniał się mocnym łukiem, a policzki, aż do połowy pokryte jasnym, kędzierzawym zarostem, były o wiele mniej pełne niż u ojca..

Pani Buddenbrook zwróciła się do synowej, ujęła ją za ramię, spojrzała na nią, zachichotała i rzekła sznurując usta:

- Zawsze ten sam, mon vieux, (mój staruszek - franc.) Betsy...

Konsulowa pogroziła tylko w milczeniu drobną ręką, a ogniwa jej złotej bransoletki lekko zadźwięczały; potem wykonała właściwy sobie ruch ręką od kącika ust do fryzury, jak gdyby chciała doprowadzić do porządku jakiś zabłąkany włosek.

Konsul jednak odezwał się na pół z uśmiechem, na pół z wyrzutem:

- Ależ ojciec znowu wyśmiewa się z najświętszych rzeczy!

Siedzieli w pokoju „pejzażowym”, na pierwszym piętrze obszernego, starego domu na Mengstrasse, który firma „Jan Buddenbrook” nabyła w swoim czasie i gdzie rodzina niedawno właśnie zamieszkała. Na grubych, elastycznych tapetach, rozpiętych w pewnej odległości od ścian, widniały wielkie pejzaże, delikatne w kolorycie - jak i cienki dywan zaściełający posadzkę - przedstawiające idylle w guście XVIII wieku: wesołe winobranie, skrzętnych rolników, zdobne we wstążki pasterki, które nad brzegami przejrzystych wód tuliły do łona bielutkie owieczki lub całowały się z czułymi pasterzami... Obrazy te utrzymane były w żółtawym tonie zachodzącego słońca, a z tonem tym harmonizowało żółte obicie biało lakierowanych mebli, jak również żółte jedwabne firanki w obu oknach.

Jak na tak wielki pokój, sprzętów w nim było niewiele. Okrągły stół o cienkich, prostych nogach, pokrytych lekkim, złotym ornamentem, nie stał przed sofą, lecz u przeciwległej ściany, na wprost małej fisharmonii, na której leżał futerał fletu. Prócz symetrycznie pod ścianami rozstawionych sztywnych foteli był tam jeszcze tylko pod oknem mały stolik do szycia, a na wprost sofy delikatna, zbytkowna sekretera, zastawiona bibelotami.

Poprzez oszklone drzwi, na wprost okien, widać było półcień sali kolumnowej, wysokie, białe drzwi na lewo prowadziły do sali jadalnej. Z przeciwnej strony dobiegał trzask drzewa płonącego w piecu umieszczonym w półokrągłej niszy, poza kratą z kutego żelaza.

Wcześnie bowiem nadeszły chłody. Już teraz, w połowie października, pożółkły młode lipy otaczające cmentarzyk kościoła Panny Marii, wznoszącego się po drugiej stronie ulicy; wokół potężnych gotyckich narożników świszczał wiatr i mżył drobny, zimny deszcz. Na życzenie starszej pani Buddenbrook założono już podwójne okna.

Był to czwartek, dzień, w którym raz na dwa tygodnie zbierała się cała rodzina; tym razem jednak prócz zamieszkałych w mieście krewnych zaproszono również na skromny obiad starych przyjaciół domu i oto teraz, około czwartej po południu, siedziano tak razem o zmroku, oczekując gości...

Żarty dziadka nie zbiły z tropu małej Toni; wysunęła tylko jeszcze bardziej swą nieco wystającą górną wargę. Zjechała teraz aż na sam dół Góry Jerozolimskiej; nie mogąc jednak zatrzymać się od razu na gładkiej drodze, minęła metę.

- Amen - rzekła - a ja coś wiem, dziadziu!

- Tiens! (Patrzcie! - franc.)

Ona coś wie! - zawołał stary pan udając, że nie może wytrzymać z ciekawości. - Słyszałaś, mamo? Ona coś wie! Czyż nikt nie może mi powiedzieć...

- Kiedy piorun trzaska na gorąco, to mamy błyskawicę - mówiła Tonia, kiwając głową przy każdym słowie.

- A kiedy trzaska na zimno, wtedy mamy grzmot.

Tu skrzyżowała ręce i spojrzała po roześmianych twarzach, pewna powodzenia. Pan Buddenbrook rozgniewał się jednak na tę mądrość i chciał koniecznie wiedzieć, kto opowiada dziecku takie brednie; gdy okazało się, że była to świeżo przyjęta do dzieci panna Ida Jungmann z Kwidzynia, konsul musiał aż stanąć w obronie owej Idy.

- Ojczulek jest za surowy.

Dlaczegóż by nie można mieć w tym wieku swych własnych, choćby i dziwacznych poglądów na takie rzeczy...

- Excusez, mon cher!... Mais c’est une folie! (wybacz, mój drogi! Przecież to idiotyzm! - franc.) Wiesz przecież, że nie znoszę tego ogłupiania dzieci! Co, piorun trzaska? To niech zaraz w nią trzaśnie! Dajcie mi spokój z waszą Prusaczką!

Chodziło o to, że starszy pan Buddenbrook nie lubił Idy Jungmann. Nie był to bynajmniej człowiek ograniczony. Zwiedził kawał świata, anno 13 jeździł czwórką koni na południe Niemiec po zboże jako dostawca pruskiej armii, bywał w Paryżu i w Amsterdamie, a jako człowiek oświecony nigdy nie uprzedzał się z góry do wszystkiego, co nie pochodziło z jego rodzinnego miasta. Jednakże poza interesami, w życiu towarzyskim, był on bardziej niż jego syn, konsul, ekskluzywny i okazywał więcej nieufności w stosunku do obcych. A gdy ze swej podróży do Prus Wschodnich państwo konsulostwo przywieźli młodą panienkę, sierotę - miała ona wówczas zaledwie dwadzieścia lat, ojciec jej, oberżysta z Kwidzynia, umarł bezpośrednio przed przyjazdem Buddenbrooków do tego miasta - konsul miał z powodu tego zbożnego uczynku ciężką przeprawę ze swym ojcem, podczas której stary pan mówił wyłącznie po francusku oraz dialektem „platt”... Ida Jungmann okazała się zresztą dzielną pomocnicą w gospodarstwie i przy dzieciach, dzięki zaś swej lojalności oraz prawdziwie pruskiemu pojmowaniu rang społecznych nadawała się znakomicie do tego domu. Miała arystokratyczne zapatrywania; odróżniała z całą ścisłością sfery najwyższe od nieco niższych, stan średni od stanu niskiego; stanowisko guwernantki w pierwszorzędnym domu napełniało ją dumą i z niechęcią patrzyła na to, iż Tonia przyjaźni się w szkole z dziewczynką, którą panna Ida Jungmann zaliczała zaledwie do stanu średniego...

W tym właśnie momencie panna Jungmann we własnej osobie ukazała się w sali kolumnowej i weszła przez oszklone drzwi; była to dość wysoka, czarno ubrana koścista pannica o gładko zaczesanych włosach i uczciwym wyrazie twarzy. Prowadziła za rękę małą Klotyldę, dziecko niezwykle chude, w perkalikowej kwiecistej sukience, o pozbawionych połysku włosach koloru popiołu i bezbarwnej twarzyczce starej panny. Dziewczynka owa należała do rodziny; pochodziła z bocznej, zupełnie zubożałej linii; ojciec jej, siostrzeniec starszego pana Buddenbrooka, był administratorem dóbr w Rostoku, a ponieważ Klotylda, poczciwe stworzenie, była rówieśnicą Toni, wychowywała się w tym domu.

- Wszystko gotowe, proszę państwa - rzekła panna Jungmann, której „r” zawarczało gardłowo, gdyż dawniej w ogóle nie mogła go wymówić. - Tyldzia chwacko pomagała w kuchni, Katarzyna prawie nic już nie miała do roboty...

Słysząc dziwaczną wymowę Idy, pan Buddenbrook parsknął drwiąco w żabot; konsul zaś pogłaskał dziewczynkę po policzku i rzekł:

- To ślicznie, Tyldziu.

Powiedziane jest: módl się i pracuj. Nasza Tonia powinna brać z ciebie przykład. Za bardzo skłonna jest do zbytków i lenistwa...

Tonia spuściła główkę i spod oka spoglądała na dziadka, gdyż dobrze wiedziała, że jak zwykle będzie jej bronił.

- Co znowu - rzekł - głowa do góry, Toniu, courage! (odwagi! - franc.) Co dobre dla jednego, to nie dla wszystkich. Każdy na swój sposób. Tyldzia jest dzielna, ale my też nie ostatni. Czy to raisonnable (rozsądne - franc.), Betsy?

Zwrócił się do synowej, która zazwyczaj brała jego stronę, podczas gdy pani Antoinette, może bardziej z rozsądku niż z przekonania, podzielała zwykle zdanie konsula. W ten sposób dwa pokolenia podawały sobie ręce niby w chasse-croise (figura taneczna - franc.).

- Ojczulek jest bardzo dobry - rzekła konsulowa.

- Tonia będzie się starała wyrosnąć na rozsądną i dzielną kobietę... Czy chłopcy przyszli już ze szkoły? - zapytała Idy.

W tej samej chwili Tonia, spojrzawszy w okno, zawołała:

- Tom i Chrystian są już na Johannisstrasse... i pan Hoffstede... i wujek doktor...

W tej chwili z kościoła Panny Marii rozległ się dźwięk dzwonów: bam! bim, bim-bum! - trochę jakby pozbawiony rytmu, tak że nie można było od razu rozpoznać, co oznacza, choć brzmiał uroczyście; i podczas gdy mniejsze dzwony radośnie i z godnością oznajmiły godzinę czwartą, jednocześnie z dzwonkiem w sieni na dole weszli Tom i Chrystian w towarzystwie pierwszych gości, pana Jeana Jacquesa Hoffstede, poety, i doktora Grabowa, lekarza domowego.

Rozdział drugi

Jean Jacques Hoffstede, poeta miejscowy, który z pewnością i tym razem przyniósł w kieszeni rymy stosowne na dzień dzisiejszy, był mniej więcej w wieku Jana Buddenbrooka starszego i, pominąwszy zielony surdut, ubierał się podobnie. Był szczuplejszy i bardziej ruchliwy od swego starego przyjaciela, miał bystre, małe, zielonkawe oczy i długi, spiczasty nos. Uścisnął ręce panom, a paniom, zwłaszcza zaś konsulowej, którą nadzwyczajnie poważał, wyraził piękne, wyszukane compliments, którym towarzyszył miły uśmiech.

- Serdeczne dzięki czcigodnym państwu za łaskawe zaproszenie. Tych oto młodych ludzi spotkaliśmy z doktorem na Konigstrasse, gdy powracali z nauki - rzekł wskazując na Toma i Chrystiana stojących obok niego w niebieskich bluzach ze skórzanymi paskami. - Wspaniałe chłopaki, pani konsulowo! Tomasz, to poważna i solidna głowa, zostanie na pewno kupcem, to nie ulega wątpliwości. Co do Chrystiana, jest to, zdaje się, mały urwis, co? trochę incroyable... (nie do wiary - franc.) Nie taję jednak mego engouement (zachwyt - franc.). Mam nadzieję, że będzie się uczył, jest przy tym dowcipny i ma duże zadatki...

Pan Buddenbrook wziął szczyptę ze swej złotej tabakierki.

- To szelma! A może by tak został od razu poetą? Co, Hoffstede?

Panna Jungmann zasunęła zasłony u okien i wkrótce pokój wypełnił się dyskretnym i miłym, choć trochę niespokojnym światłem, płynącym z kryształowego żyrandola i świeczników stojących na sekreterze.

- Cóż, Chrystianku - rzekła konsulowa, której włosy zabłysły złotawo - czego nauczyłeś się dzisiaj? - Okazało się, że Chrystian miał dziś lekcję pisania, rachunków i śpiewu.

Był to siedmioletni chłopczyk, wprost śmiesznie podobny do ojca. Miał takie same nieduże, okrągłe, głęboko osadzone oczy, taki sam wystający i zakrzywiony nos, a pewne rysy poniżej kości policzkowych wskazywały, że nie na długo zachowa on dziecięcą krągłość twarzy.

- Strasznieśmy się dziś śmieli - zaczął paplać, podczas gdy oczy jego wędrowały wkoło po wszystkich obecnych. - Słuchajcie, co pan Stengel powiedział Zygmusiowi Kostermannowi. - Pochylił się, potrząsnął głową i mówił dobitnie: - Z wierzchu, moje dziecko, z wierzchu jesteś gładki i przylizany, tak, ale w środku, moje drogie dziecko, w środku jesteś czarny...

Mówiąc to opuszczał literę „r” i wyraz „czarny” wymawiał jak „czałny”, a na twarzy jego malował się taki wstręt do owej zewnętrznej gładkości, że wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- A to szelma! - powtórzył stary pan Buddenbrook chichocząc.

Pan Hoffstede natomiast nie posiadał się z zachwytu.

- Charmant! (urocze - franc.) - zawołał. - Nieporównane!

Trzeba znać Marcelego Stengla! Zupełnie tak samo! Nie, jakież to cudowne!

Tomasz, który nie posiadał takiego talentu, stał obok młodszego brata i śmiał się serdecznie, bez żadnej zazdrości. Nie miał szczególnie ładnych zębów, były one małe i żółtawe; za to nos miał bardzo kształtny, a z oczu i owalu twarzy przypominał dziadka.

Usadowiono się powoli na krzesłach, na sofie, rozmawiano z dziećmi, pogadywano o wczesnych chłodach, o domu...

Pan Hoffstede podziwiał wspaniały kałamarz stojący na sekreterze; była to figurka z sewrskiej porcelany, wyobrażająca łaciatego myśliwskiego psa. Rówieśnik konsula, doktor Grabow, którego dobra, uśmiechnięta twarz okolona była faworytami, oglądał rozstawione na stole ciasto z rodzynkami, ciasteczka, pierniki oraz napełnione solniczki. Były to „chleb i sól” przesłane rodzinie przez krewnych i przyjaciół z powodu zmiany mieszkania. Na znak, że dary te pochodzą z zamożnych domów, chleb wyobrażały tam słodkie korzenne ciastka, sól zaś spoczywała w oprawie z masywnego złota.

- Zdaje się, że będę tu miał dużo do roboty - rzekł doktor wskazując na słodycze i pogroził dzieciom. Potem, kiwając głową, podniósł ciężki przybór do soli, pieprzu i musztardy.

- To od Lebrechta Krogera - rzekł z uśmiechem pan Buddenbrook. - Zawsze elegancki, mój drogi pan krewniak. Ja nie obdarowałem go tak wspaniale, gdy zbudował sobie willę za miastem. Zawsze już był taki... szlachetny! hojny! prawdziwy kawaler a la mode! (modny - franc.)

Dźwięk dzwonka kilkakrotnie rozległ się po całym domu. Wszedł pastor Wunderlich, tęgi starszy pan w długim, czarnym surducie, z upudrowanymi włosami i jasną, wesołą twarzą, w której błyszczały pogodne, szare oczy. Od wielu lat był wdowcem i należał do typu starych kawalerów z dawnych czasów, podobnie jak i makler giełdy zbożowej, pan Gratjens, który zjawił się jednocześnie z pastorem, miał on zwyczaj przykładać do oka dłoń zwiniętą w trąbkę, jak gdyby oceniał obraz; i w istocie był wielkim znawcą sztuki.

Przyszedł również senator doktor Langhals z żoną, dawni przyjaciele domu - należy też wymienić kupca winnego, Koppena, z wielką czerwoną twarzą, tkwiącą między wysoko wywatowanymi ramionami, oraz jego równie zażywną małżonkę...

Było już wpół do piątej, gdy zjawili się wreszcie starzy Krogerowie oraz ich dzieci, konsulostwo Krogerowie z synami Jakubem i Jurgenem, rówieśnikami Toma i Chrystiana. Prawie jednocześnie z nimi weszli rodzice konsulowej Kroger, hurtownik drzewny Oeverdieck z żoną, stare zakochane w sobie małżeństwo, które stale wobec wszystkich czule do siebie przemawiało.

- Eleganccy ludzie spóźniają się - rzekł konsul Buddenbrook całując rękę teściowej.

- I to porządnie! - Jan Buddenbrook uczynił szeroki gest podając rękę staremu...

Lebrecht Kroger, kawaler a la mode, wysoki i dystyngowany, pudrował jeszcze lekko włosy, poza tym jednak ubierał się podług nowszej mody. Na jego aksamitnej kamizelce błyszczały dwa rzędy guzików wysadzanych drogimi kamieniami. Syn, Justus, nosił spiczaste wąsy i niewielkie faworyty, z postaci zaś i zachowania żywo przypominał ojca; miał też te same okrągłe i eleganckie ruchy.

Nie zasiedli od razu do stołu, lecz w oczekiwaniu najważniejszego momentu prowadzili tymczasem stojąc lekką, swobodną rozmowę. Ale oto Jan Buddenbrook starszy, podając ramię pani Koppen, rzekł głośno:

- Cóż, jeśli jesteśmy wszyscy przy apetycie, mesdames et messieurs... (panie i panowie - franc.)

Panna Jungmann wraz z pokojówką otworzyła białe drzwi i towarzystwo powoli, spokojnie i z ufnością przeszło do sali jadalnej; u Buddenbrooków można było przecież liczyć na smaczny kąsek...

Rozdział trzeci

Wśród ogólnego poruszenia młodszy z gospodarzy sięgnął do bocznej kieszeni na piersiach, w której zaszeleścił jakiś papier, wyraz troski i niepokoju zastąpił dotychczasowy światowy uśmiech, a na skroniach zagrały mięśnie, jak gdyby zaciskał zęby. Dla niepoznaki jedynie przestąpił próg sali jadalnej, później jednak cofnął się i poszukał oczami matki, która szła przy końcu orszaku, wsparta na ramieniu pastora Wunderlicha.

- Pardon drogi pastorze...

Mamo, jedno słówko... - Pastor skinął z uśmiechem głową; konsul Buddenbrook przepuścił starą damę z powrotem do pokoju pejzażowego; stanęli u okna.

- Krótko i węzłowato, przyszedł list od Gottholda - powiedział szybko i cicho, patrząc w jej ciemne, pytające oczy i wyciągając z kieszeni zapieczętowany papier. - Jest to trzecie jego pismo, a ojciec odpowiedział dotąd tylko na pierwsze... Co robić? Nadeszło już o drugiej godzinie, ale czyż mogłem dzisiaj psuć ojcu humor? Co mama myśli? Jeszcze jest czas, by go wywołać...

- Nie, nie, masz rację, ŃJean, lepiej z tym zaczekać! - rzekła pani Buddenbrook i swoim zwyczajem uchwyciła rękę syna. - Cóż tam może znów być! - mówiła zmartwiona. - Ten chłopiec nie daje spokoju. Pewnie nudzi o to odszkodowanie za udział w domu. Nie, nie, Jean, nie teraz... Może wieczorem, przed pójściem do łóżka...

- Co robić? - powtórzył konsul potrząsając opuszczoną głową. - Sam nieraz prosiłem papę, by ustąpił... Nie powinno wyglądać, jakobym ja, przyrodni brat, zagnieździł się u rodziców i intrygował przeciw Gottholdowi... Muszę wystrzegać się tej roli także wobec ojca. Ale jeśli mam być szczery, ostatecznie, jestem associe (wspólnik - franc.). A zresztą, Betsy i ja płacimy przecież normalne komorne za drugie piętro... Co do siostry we Frankfurcie rzecz jest załatwiona. Mąż jej otrzymuje już teraz, za życia ojczulka, jako odstępne czwartą część sumy, za którą dom został nabyty. Jest to korzystny interes, który ojczulek przeprowadził gładko i dobrze, z zyskiem dla firmy. I jeśli ojciec zachowuje się tak opornie względem Gottholda, to jest to...

- Ach, cóż znowu, Jean, twój stosunek do sprawy jest przecież zupełnie jasny. Ale Gotthold sądzi, że ja, jako macocha, troszczę się tylko o własne dzieci, a ojca oddalam od niego. To smutne...

- Ależ to własna jego wina! - zawołał konsul prawie głośno, lecz rzuciwszy okiem na salę jadalną ściszył zaraz głos.

- To jego wina, ten smutny stosunek! Niech mama sama osądzi! Dlaczegoż nie był rozsądny? Czemuż poślubił tę jakąś demoiselle Stuwing, no a... ten sklepik... - Przy słowie „sklepik” zaśmiał się gniewnie, a jednocześnie z pewnym zawstydzeniem. - Zapewne, to słabość ten wstręt ojca do sklepu; ale Gotthold powinien był uszanować tę małą jego próżnostkę...

- Ach, Jean, byłoby najlepiej, gdyby ojciec się zgodził!

- Ale czyż ja mogę to doradzać? - szepnął konsul podnosząc nerwowo rękę do czoła.

- Jestem zainteresowany osobiście, powinien bym więc powiedzieć: ojcze, zapłać. Ale z drugiej strony jestem associe, muszę bronić interesów firmy i skoro papa uważa, że dla nieposłusznego i zbuntowanego syna nie ma obowiązku uszczuplać kapitału obrotowego... Idzie tu o przeszło jedenaście tysięcy talarów. To nie byle co... Nie, nie mogę tego doradzać... ani też odradzać. Nie chcę o tym nic wiedzieć. Tylko scena z ojczulkiem jest dla mnie desagreable... (niemiła - franc.)

- Później, wieczorem, Jean. A teraz chodźmy już, czekają na nas...

Konsul ukrył list w bocznej kieszeni, podał ramię matce i przeszli razem do jasno oświetlonej sali jadalnej, gdzie towarzystwo właśnie zdążyło rozmieścić się dookoła długiego stołu.

Białe postacie bóstw występowały niemal plastycznie z błękitnego tła tapet między wysmukłymi kolumnami. Okna osłonięte były ciężkimi czerwonymi zasłonami, a w każdym rogu pokoju płonęło po osiem świec w wysokich pozłacanych kandelabrach; poza tym lśniły na stole srebrne lichtarze. Nad masywnym kredensem wisiało duże malowidło, przedstawiające włoską zatokę; mglistobłękitne barwy wywierały w tym oświetleniu bardzo żywe wrażenie. Pod ścianami stały potężne sofy o sztywnych oparciach, obite czerwonym adamaszkiem.

Gdy pani Buddenbrook zasiadła między prezydującym po stronie okna starszym Krogerem a pastorem Wunderlichem, z twarzy jej znikł wszelki ślad troski i niepokoju.

- Bon appetit (smacznego - franc.) - rzekła z lekkim skinieniem głowy, obejmując szybkim spojrzeniem cały stół aż do miejsca, gdzie siedziały dzieci...

Rozdział czwarty

- Jak powiadam, z całym szacunkiem, panie Buddenbrook! - Gruby głos pana Koppena zapanował nad ogólną rozmową, podczas gdy pokojówka o czerwonych nagich rękach w grubej prążkowanej spódnicy i białym stroiku na czubku głowy roznosiła, z pomocą panny Jungmann oraz służącej od konsulowej z góry, gorącą zupę jarzynową z grzankami.

- Z całym szacunkiem. Ileż przestrzeni, co za szyk trzeba przyznać, niebrzydkie mieszkanko, ani słowa...

Pan Koppen nie bywał u poprzednich właścicieli tego domu; był on dopiero od niedawna bogaty, nie pochodził ze szczególnie patrycjuszowskiej rodziny i niestety nie mógł się oduczyć używania pewnych zbytecznych gwarowych wyrażeń, jak na przykład owego „trzeba przyznać”. Poza tym wymawiał on „szaconek” zamiast „szacunek”.

- A w dodatku nic nie kosztowało - zauważył sucho pan Gratjens, który zapewne wiedział coś o tym, i przez zwiniętą dłoń zaczął się przyglądać włoskiej zatoce.

Starano się tak rozmieścić gości, by między krewnymi siedzieli przyjaciele domu; nie wszędzie to się jednak udało; starzy Oeverdieckowie zasiedli jak zwykle jedno obok drugiego, nachylając się ku sobie serdecznie i kiwając głowami. Starszy Kroger rezydował jednak sztywno między senatorową Langhals a panią Antoinette i dzielił swe gesty oraz wstrzemięźliwe żarty między obie damy.

- Kiedy to zbudowano ten dom? - poprzez stół zapytał pan Hoffstede starszego Buddenbrooka, który jowialną i nieco złośliwą rozmową zabawiał panią Koppen.

- Około roku... czekaj no... 1680, jeśli się nie mylę. Mój syn zna się zresztą lepiej na takich datach...

- W osiemdziesiątym drugim - potwierdził skłoniwszy się konsul, siedzący dość daleko, bez damy, obok senatora Langhalsa. - Budowa została ukończona zimą roku 1682. Firmie „Ratenkamp i Ska” zaczęło się wówczas wspaniale powodzić... Smutny jest ten upadek firmy w ciągu ostatnich dwudziestu lat...

Na chwilę zapadła ogólna cisza. Każdy patrzył w swój talerz myśląc o tej niegdyś tak świetnej rodzinie, która zbudowała ów dom, zamieszkiwała go, a następnie zubożała, podupadła, zmuszona była go opuścić...

...