Dr. Meredith J. Sprunger
Web design created by Solar
Copyright (c) 2000-2008 Małgorzata i Przemysław Jaworscy
Napisz do Nas: pmjaworski[at]optusnet.com.au
Artykuł ten jest próbą przedstawienia podstawowych faktów i niektórych prawd z Księgi Urantii, tak, aby ktoś nie zaznajomiony z książką, mógł w stosunkowo krótkim czasie uzyskać w miarę dokładny obraz jej nauk. Poniższe streszczenie nie obrazuje jednak odpowiednio wielkiej duchowej wartości Księgi Urantii, a przedstawione jest tylko w celu poglądowym. Przegląd tak skondensowany nie prezentuje wielu prawd książki oraz szerokiego, wszechświatowego ujęcia Rzeczywistości.
Żyjemy w jednym z wielkich, przełomowych okresów historii. Społeczeństwo przeszło więcej przemian w ostatnim stuleciu, niż w poprzednich dwu tysiącach lat. Odkrywamy sekrety mikrokosmosu i zaczynamy podróżować w przestrzeni kosmicznej. Wielkie kroki naprzód poczyniono w opanowaniu naszego środowiska fizycznego i w kierowaniu nim. W ubiegłym wieku stworzyliśmy nową fizykę, nową astronomię, nową psychologię oraz zapoczątkowaliśmy nową epokę filozoficzną.
Cywilizacja zmienia kurs wtedy, kiedy nowe punkty widzenia rzeczywistości przemieszczają myślenie ludzkie na nowe tory rozwoju. Wydaje się, że jesteśmy na granicy jednej z takich pojęciowych transformacji. Społeczeństwo nasze być może znajduje się na krawędzi następnej rewolucji w sposobie widzenia naszego świata i wszechświata. Epoka współczesna rozpoczęła się mniej więcej w połowie XVII wieku, kiedy to stary system autorytetu scholastycznego zaczął się załamywać pod wpływem nauki empirycznej. Wkrótce nawet prosty człowiek zaczął sobie uświadamiać, że żyjemy w świecie, w którym rzeczy stosują się do praw naukowych. Przez setki lat naukowo-techniczne ramy odniesienia kształtowały cywilizację zachodnią. Mamy wybitne osiągnięcia w rozwoju naukowym, jednak wśród czarów elektronicznych, komputerów i podróży kosmicznych, coś idzie na opak; nasza koncentracja na rzeczywistości została zamglona. Istnieje wielka dezorientacja w sprawach wartości i powszechne poczucie braku sensu.
Naukowcy z różnych dyscyplin, od fizyki do psychologii, oraz uczeni nauk humanistycznych, wszyscy odkrywają dowody nowego, lecz wciąż w znacznej mierze ukrytego czynnika, kształtującego rzeczywistość, zwanego czasami "tworzywem umysłowo-duchowym", którego nie obejmują nasze obecne systemy filozoficzne i systemy wierzeń. Generalnie uznaje się, że nasze poglądy na świat potrzebują szerszej koncepcji rzeczywistości. Szerzy się głód całościowego ujęcia ostatecznego planu. Nasze społeczeństwo przechodzi zbiorową, psychologiczną i duchową reorientację, równoważną w swoim znaczeniu z pojawieniem się chrześcijaństwa na ruinach cywilizacji grecko-rzymskiej.
Tysiące zrównoważonych i spostrzegawczych ludzi, z rozmaitymi poglądami religijnymi, wierzy, że klucz do zapoczątkowania tej nowej epoki duchowej znajduje się w nauczaniu Księgi Urantii. Jest to jedno z najbardziej obiecujących źródeł twórczej myśli w filozofii, religii oraz kulturze naszego współczesnego świata. Wśród tych, którzy czytali książkę, występuje przytłaczająca zgodność w opiniach, że uzyska ona powszechne uznanie za jej wysoką jakość duchową i poszerzoną wizję rzeczywistości. Na swoich dwu tysiącach stron Księga Urantii przedstawia zintegrowany obraz wszechświata. Jej wszechogarniające ujęcie dynamiki cywilizacji i kultury rzutuje mądrością na każdą prawie dziedzinę ludzkich wysiłków. Księga Urantii ma doniosłość Piątego Epokowego Objawienia, a jednak jej orędzie jest bezpośrednie i życzliwe. Usiłuje ona działać w procesie ewolucyjnym i poprzez ten proces, jak też w obrębie społecznych instytucji naszego świata. Po raz pierwszy w historii naszej planety mamy spójny i zintegrowany obraz natury rzeczywistości, kosmologii wszechświata oraz historii progresywnego rozwoju objawienia na naszym świecie.
Zanim będziemy mogli zrozumieć historię objawienia, musimy dowiedzieć się nieco o naturze rzeczywistości i organizacji wszechświata, w którym żyjemy. Bóg, Pierwsze Źródło i Centrum wszystkich rzeczy i istot, jest pierwotny w stosunku do rzeczywistości; jest Ojcem Uniwersalnym całego stworzenia. Bóg jest duchem i powinniśmy uważać go za stwórcę, kontrolera i nieskończonego podtrzymywacza wszystkich rzeczy. Jest on nieskończony, wieczny, prawy, sprawiedliwy, kochający, miłosierny, wszechmocny, wszechobecny i wszechwiedzący. Bóg jest osobą, która może znać oraz być poznaną; jest osobowością i czymś nieskończenie więcej. Trójca -- Ojciec Uniwersalny, Wieczny Syn i Nieskończony Duch -- przebywa na Wyspie Raju, w centrum wszechświata wszechświatów. Wyspa Raju otoczona jest przez sześć koncentrycznych poziomów kreacji astronomicznej. Pierwszy z tych poziomów wszechświata składa się z doskonałych światów wzorcowych, Wszechświata Centralnego -- Havony. Ten wszechświat doskonałości jest na wiele sposobów podobny do platońskiej wizji "idei doskonałych", Ostatecznej Rzeczywistości i koncepcji nieba w chrześcijaństwie tradycyjnym. Raj i Wszechświat Centralny otoczone są przez siedem ewoluujących wszechświatów z niezliczonymi jednostkami astronomicznymi, galaktykami, konstelacjami i systemami gwiezdnymi -- pełnymi zamieszkałych planet. Raj, Havona i siedem superwszechświatów zamieszkałe są przez niebiańskie istoty o rozmaitych i złożonych zdolnościach oraz możliwościach, stosownie do ich specyficznych obowiązków i odpowiedzialności. Poza tymi, zamieszkałymi obecnie segmentami kosmosu, znajdują się cztery gigantyczne poziomy przestrzeni zewnętrznej. Miriady galaktyk gwiezdnych tej niewiarygodnie rozległej kreacji, znajdującej się teraz w trakcie tworzenia, są niezamieszkałe, lecz pewnego dnia będą z pewnością zaludnione.
Podstawową jednostką administracyjną siedmiu superwszechświatów jest wszechświat lokalny, złożony z konstelacji, systemów gwiezdnych i słońc razem z ich rodzinami zamieszkałych planet. Po tym jak Ojciec Uniwersalny, o świcie wieczności, powołał do istnienia Wyspę Raju i Wszechświat Centralny, ustanowił on plan stworzenia dla skończonych wszechświatów ewolucyjnych. Ojciec Uniwersalny i Wieczny Syn dali początek Rajskim Synom Stwórcy klasy Michała, którzy otrzymali moc i zostali mianowani stwórcami wszechświatów lokalnych oraz światów czasu i przestrzeni. Każdy Syn Stwórcy jest unikalny w swej naturze i osobowości; każdy jest "jedynym zrodzonym Synem" dla swego wszechświata. Syn Michał jest w swoim wszechświecie uosobieniem Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna. Wszyscy, którzy idą w jego wszechświecie do Ojca, przechodzą przez jego łaskawą opiekę. Każdy Syn Stwórcy musi zdobyć swą władzę przez wcielanie się w swoim wszechświecie w formy różnych klas istot stworzonych. Ten szeroki obraz wszechświata, w którym żyjemy, musimy zachować w pamięci, jeśli mamy zrozumieć historię objawienia. W dodatku do wiedzy o makrokosmosie, potrzebujemy informacji o początku, naturze i rozwoju naszego świata, Urantii, zanim wiele wydarzeń z objawienia da nam ogólny pogląd i nabierze właściwego znaczenia.
Nasze słońce zostało wyrzucone po torze spiralnym z mgławicy Andronover, miliardy lat temu. Nasz świat i jego siostrzane planety powstały z materii wyciągniętej ze słońca przez duże, przechodzące w pobliżu ciało niebieskie. Kiedy powierzchnia Ziemi ochłodziła się wystarczająco dla ukształtowania atmosfery i kiedy wody oceaniczne stały się słone, Nosiciele Życia stworzyli formę życia opartą na chlorku sodu. Życie rozwijało się miliony lat dzięki nieodłącznym mu potencjałom ewolucyjnym, postępując poprzez erę życia morskiego i wczesną erę życia lądowego, by jakieś pięć milionów lat temu dojść do stadium ssaków. Istnieje kontrola nadrzędna ewolucji; jest ewolucja zatem, w swej całościowej formie, zawsze celowa. Wczesne istoty ludzkie pojawiły się około miliona lat temu. Wiele grup wczesnych autochtonów, plemiona heidelberskie i neandertalskie oraz różne rasy kolorowe panowały okresowo nad znacznymi obszarami świata. Pierwsze pół miliona lat historii ludzkiej naszych wczesnych przodków nacechowane było prymitywnymi, ewolucyjnymi zmaganiami o przetrwanie. Życie kontrolowały strach i tradycja. Ludzie byli myśliwymi i wojownikami. Wędrowali po ziemi w poszukiwaniu bizonów, jeleni i innych zwierząt, które mogły być użyte do jedzenia, na ubranie i narzędzia. Kobiety, zdominowane przez mężczyzn, cierpiały długo wykonując obowiązki domowe i roboty rolne. Potrzeba żywności, pociąg seksualny, poszukiwanie schronienia przed niebezpiecznymi zwierzętami, przerażające żywioły i katastrofy naturalne zajmowały naczelne miejsce w życiu wczesnych ludzi. Powtarzające się epoki lodowcowe, trzęsienia ziemi, choroby i liczne inne niemożliwe do kontroli trudności sprawiły, że wcześni ludzie wierzyli, iż różne duchy i widma odpowiedzialne były za taką działalność. Wszystkie te zmagania pomagały ugruntować ludzkie wartości i tradycje. Gdy świat stawał się zaludniony, stopniowo rozwinęła się cywilizacja i kultura, tworząc różne instytucje społeczne.
Ewolucja jest powolnym procesem, opartym na stwórczej mocy działającej z niebiańskiej inicjatywy i ma na celu przeprowadzenie modyfikacji biologicznych, ulepszeń umysłu, udoskonaleń społecznych i rozwoju duszy, na podstawie czego mogą być stworzone warunki dla wyższego rozwoju człowieka. Ewolucja funkcjonuje wraz z objawieniem, w dynamicznym i uzupełniającym się wzajemnie oddziaływaniu. Istnieją dwa typy objawienia: osobiste czy autoobjawienie i planetarne czy objawienie epokowe. Osobiste objawienie jest dziełem zamieszkującego człowieka ducha Bożego i zdarzyć się może podczas doświadczenia życiowego jednostki. Epokowe objawienia są okresowe i dawane światu przez nadzorujące go niebiańskie osobowości z wszechświata. Ogólnie mówiąc, nie można otrzymać objawienia, zanim nie ma dla niego ewolucyjnie wypracowanej gotowości; a religia nie zostaje udoskonalona przez epokowe objawienie tak długo, jak długo dynamika duchowa poprzedniego objawienia nie przestaje stymulować odpowiedniego, twórczego wzrostu w rozwoju ewolucyjnym, albo zanim nie pojawi się potrzeba większej i głębszej wizji rzeczywistości dla stymulacji postępu planetarnego.
Objawienia epokowe przekształcają i zmieniają na zawsze historię planetarną. Oszczędzają cywilizacji sporo czasu przy porządkowaniu i integrowaniu różnych ewolucyjnych faktów i prawd oraz przedstawiają je w formie całościowego obrazu. Czasami takie planetarne objawienia wypełniają brakujące luki w historii, podczas gdy jednocześnie prezentują rozbudowaną prawdę duchową, która prowadzi ludzkość ku epoce głębszego zrozumienia i miłości. Epokowe objawienia dostarczają nowych punktów widzenia całej cywilizacji. Na takim powiększonym i rozszerzonym fundamencie prawdy ludzkość zaczyna kształtować nowe formy rozwoju aby zaktualizować i udoskonalić społeczeństwo.
Dzięki objawieniu religia ożywia się gwałtownie. W następstwie takich, objawieniowych przełomów, pojawiają się prorocy i kapłani w istniejących religiach świata, aby przedstawić na nowo starożytne prawdy i dać nowy punkt odniesienia ich współczesnym wyrażeniom. Przywódcy religijni inspirują tworzenie nowych religii, które dają pełniejszą ekspresję ewolucyjną epokowemu objawieniu, wolną od więzów tradycji. Wraz z przybyciem Księgi Urantii wchodzimy w posiadanie zrozumiałego i spójnego obrazu historii epokowych objawień, które są solidnie zakorzenione w dziejach planetarnych. Nasz świat otrzymał pięć następujących, epokowych objawień:
1. Dalamatyńskie nauki Księcia Planetarnego (około 500.000 lat temu).
2. Edeniczne nauki Adama i Ewy (około 38.000 lat temu).
3. Nauczanie Machiventy Melchizedeka w Salem (około 4.000 lat temu).
4. Jezus z Nazaretu (około 2.000 lat temu).
5. Księga Urantii (około 60 lat temu).
Pierwsze epokowe objawienie dla Urantii miało miejsce około 500.000 lat temu, kiedy to nasz Książę Planetarny, Caligastia, i stu członków jego cielesnego personelu, przybyli z Jerusem, zarządu naszego systemu Satanii (najniższej administracyjnej sekcji wszechświata lokalnego). Caligastia był niewidzialny dla oczu ludzkich, lecz jego nadludzki personel został zmaterializowany jako ludzie i nawiązali oni pełny kontakt z ludzkością. Pięćdziesięciu mężczyzn i pięćdziesiąt kobiet znajdowało się tym samym wystarczająco blisko ludów planety, aby się dobrze porozumiewać, podczas gdy w tym samym czasie wzbudzali oni szacunek i lojalność. Wraz z przybyciem Księcia i jego personelu, Najwyżsi Ojcowie przysłali na Urantię drzewo życia z Edentii (zarząd konstelacji Norlatiadek). Owoc drzewa życia umożliwiał cielesnemu personelowi życie przez czas nieokreślony, tak długo jak mieli do niego dostęp. Normalnie Książę Planetarny przybywa na zamieszkałą planetę zaraz jak tylko rozwiną się u ludzi zdolności czczenia i nabywania mądrości, oraz jak rozwinie się u nich wola i percepcja prawdy. Ponieważ Urantia jest planetą eksperymentalną, Nosiciele Życia zdolni byli doprowadzić do wczesnego pojawienia się woli. Wszelako uznano za właściwe przełożenie przybycia Caligastii do tego czasu, kiedy ludzka populacja będzie bardziej ustabilizowana. Pojawienie się Księcia i jego personelu było zgrane w czasie z odpowiednią gotowością ludów planety do przyspieszenia rozwoju ewolucyjnego. Ewolucja biologiczna postępowała zadowalająco a pół miliarda ludzi rozrzucone było na obszarze Azji, Bliskiego Wschodu, Afryki i Europy.
Zaraz po przybyciu na Ziemię, cielesny personel zaczął budować miasto, Dalamatię. Miejsce budowy zostało zlokalizowane w rejonie Zatoki Perskiej, znanym w historii pod nazwą Mezopotamii. Dalamatia była pięknym lecz nieskomplikowanym miastem, otoczonym ścianą o wysokości dwunastu metrów. To centrum zarządzania zapewniało odpowiednie warunki do życia dla członków personelu oraz do ich działania, zapewniało im ochronę i wywierało także odpowiednie wrażenie, wzbudzające szacunek i podziw u otaczających ludów. Mezopotamia była wtedy żyzną krainą obfitującą w zwierzęta i rośliny. Właściwości te, wraz z łagodnym klimatem, tworzyły idealne środowisko dla działalności zarządu planetarnego.
W celu rozwinięcia i ulepszenia podstawowych instytucji cywilizacyjnych i kulturowych Caligastia zorganizował dziesięć autonomicznych rad. Każda rada zarządzana była przez członka personelu Księcia i składała się z dziewięciu innych asystentów, również członków personelu. Pięć rad ukształtowało strategię działania w celu poprawy fizycznych warunków życia. Grupy te zajmowały się produkcją żywności i dobrami materialnymi, programami poprawy zdrowia, udomowieniem i stosowaniem zwierząt, zwalczaniem zwierząt drapieżnych, rozwojem wytwórczości oraz wymiany. Dwie rady koncentrowały się na ulepszaniu systemu rządzenia, poprawie związków międzyplemiennych i na arbitrażu prawnym. Edukacja była zasadniczym zadaniem dwu innych rad, które usiłowały szerzyć wiedzę, promować sztukę i naukę oraz zachowywać informację w społeczeństwie. Wreszcie rada kierowana przez Hap, została przeznaczona dla promowania religii objawionej. Takie programy, inicjowane w różnych radach, ogółem biorąc dawały rezultaty i pomagały otaczającym plemionom stopniowo doskonalić życie planetarne, budowane na fundamencie uprzednio istniejącego społeczeństwa. Dalamatia przyciągała mężczyzn i kobiety o najlepszych umysłach i charakterach, gdzie nauczano ich i odsyłano z powrotem, jako emisariuszy do ich ludów. Zwyczaje i obyczaje Dalamatii nie były narzucane innym kulturom. Zamiast tego Książę i jego personel działali cierpliwie w kierunku ulepszenia i zaawansowania wiekowych tradycji każdego plemienia. Zachęcano do życia rodzinnego za przykładem personelu Księcia, który utworzył pięćdziesiąt wzorowych rodzin, gdzie adoptowane dzieci były wychowywane i kształcone. Dorastająca młodzież uczyła się trzy lata w szkołach Dalamatii, po czym była uznawana za dojrzałą do małżeństwa i odsyłana z powrotem do swych poszczególnych plemion i ras. We wszystkich naukach Księcia i jego personelu kładziono główny nacisk na hodowlę zwierząt i uprawę roli.
Doskonalenie prymitywnego umysłu i rozwój ludzkich idei duchowych były procesami powolnymi. Podstawowym celem rady religii objawionej było przetworzenie politeistycznej praktyki strachu przez duchami w bardziej zaawansowane, monoteistyczne ukierunkowanie -- strachu przed Bogiem. Personel Księcia nie nauczał objawienia, które mogłoby skomplikować rozwój ewolucyjny. Ponieważ świat duchowy uważany był za potężny i niebezpieczny, ludzie ówcześni niewielką mieli znajomość doświadczenia duchowego z pierwszej ręki. W odpowiedzi na prośby Dalamatian o jakąś formę obrzędu religijnego, rada religii objawionej dała im siedem pieśni religijnych i codzienne formuły pochwalne. Hap dał później tym wczesnym ludom kod postępowania, zawierający siedem przykazań, znanych jako "Droga Ojca". Sześć z tych przykazań pojawiło się ponownie, wiele wieków później, pośród dziesięciu przykazań Mojżesza.
Misją Księcia Planetarnego było założenie centrum cywilizacji, które mogłoby wnosić swój wkład w poprawę ludzkich warunków życia przez całą historię planety. Wyobraźcie sobie jak wyglądałby dziś nasz świat, jeśli mielibyśmy centrum kulturowe, ustalające standardy doskonałości, istniejące przez setki tysięcy lat! Życie w Dalamatii kwitło przez 300.000 lat. Zostały wypracowane nowe metody wytwarzania żywności i jej przechowywania, zostały udomowione zwierzęta, budowano domy, w których używano systemu kanalizacji. Pojawiły się początki podstawowej wytwórczości. Został wprowadzony alfabet, zawierający dwadzieścia pięć liter a biblioteka Dalamatii miała ponad dwa miliony oddzielnych zapisów. Rozwijały się sztuka i nauka a związki międzyplemienne w pobliżu Dalamatii były względnie pokojowe i kooperatywne. Cały ten postęp został zniszczony, kiedy nasz Władca Systemu, Lucyfer, proklamował swą "Deklarację Wolności" i wszczął bunt przeciwko rządowi naszego Syna Stwórcy, Michała. Lucyfer był błyskotliwym Synem Lanonandekiem z naszego wszechświata; pycha przywiodła go do nieszczerości, samozłudy i iluzji. Jego pierwszy zastępca, Szatan, wraz z trzydziestoma siedmioma Książętami Planetarnymi z systemu Satanii i znaczną liczbą osobowości anielskich, przyłączyli się do buntu. Lucyfer wydał manifest, który głosił:
1. Ojciec Uniwersalny z Raju nie istnieje. 2. Żaden system lokalny czy poszczególna planeta nie powinny poddawać się nadzorowi naszego Syna Stwórcy, Michała i rządowi wszechświata lokalnego. 3. Zbyt wiele czasu zostało zmarnowane na szkolenie wznoszących się śmiertelników, dla fikcyjnego przeznaczenia. Rzucił on wyzwanie całej władzy nadzorującej i argumentował, że umysł jest nieomylny.
Caligastia, nasz Książę Planetarny i jego asystent Daligastia, przyłączyli się do buntu w systemie. Kiedy Caligastia ogłosił się absolutnym władcą Urantii, obwody systemu zostały przerwane a nasz świat został odizolowany od porady i konsultacji z zewnątrz. Van, przewodniczący najwyższej rady koordynacji i jego lojalny, ludzki towarzysz Amadon, kierowali opozycją przeciwko rewolcie. Czterdziestu członków personelu Księcia odmówiło przyłączenia się do buntu, niemniej jednak straty wśród osobowości anielskich były ogromne. Biblijna relacja tych wydarzeń głosi: "I nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą Ziemię, został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie". Ap 12:7-9 (BT)
Caligastia zaczął całkowitą reorganizację programów edukacyjnych Urantii. Rewolucja zastąpiła ewolucję, stając się metodą inicjacji postępu kulturowego. Tymczasowo nastąpiła gwałtowna poprawa wśród ludów w pobliżu Dalamatii, które były staranniej nauczane. Lecz kiedy spróbowano tych metod w stosunku do ludów oddalonych, zaczęła się dezorientacja i rozpasanie. Wkrótce półdzikie hordy zaczęły szturmować Dalamatię i wypchnęły secesyjny personel Caligastii z ich bezpiecznego sanktuarium. Rewolucyjny system Caligastii skończył się kompletnym fiaskiem. W przeciągu 50.000 lat planeta cofnęła się do czasów sprzed przybycia Księcia.
W następstwie buntu Van oraz lojalni członkowie personelu Księcia, wraz z Amadonem i jego wiernymi ludzkimi towarzyszami, oddalili się w góry leżące na zachód od Indii. Członkowie lojalnego nadludzkiego personelu, za wyjątkiem Vana, powrócili do Jerusem. Van zorganizował dziesięć komisji, takich samych jak te istniejące za rządów Księcia, by kontynuować postęp planetarny. W rezultacie takiej działalności setki zaawansowanych grup ludzkich rozsianych zostało po świecie. Van i Amadon, mając dostęp do drzewa życia, nadzorowali progresywną działalność na Urantii aż do przybycia Adama i Ewy. Ślady po towarzyszach Vana znajdują się w Turcji jak również w wielu muzeach na świecie. Jezioro Wan, w Turcji wschodniej, upamiętnia tego odważnego i szlachetnego przywódcę. Sześćdziesięciu członków personelu planetarnego, którzy przyłączyli się do buntu, wybrało Noda na swego przywódcę, udając się na północ i na wschód. Nodyci, pozbawieni pożywienia z drzewa życia, zdali sobie wkrótce sprawę, że zostali zredukowani do statusu śmiertelników. Natychmiast zaczęli rozmnażanie seksualne, aby zapewnić przetrwanie swej rasy i kultury. Takie nadludzkie kojarzenie się z synami i córkami ziemskimi dało początek legendarnym historiom o bogach, schodzących na Ziemię aby kojarzyć się ze śmiertelnikami. Zapisane są one w Biblii i gdzie indziej. Ziemia zajmowana przez Nodytów nazwana została "ziemią Nod". Czytelnicy Biblii mogą sobie przypomnieć, że Kain, po zabiciu Abla, odszedł do ziemi Nod, na wschód od Edenu.
Po tym jak każda osobowość w Jerusem dokonała wyboru pomiędzy Lucyferem a Gabrielem, reprezentantem naszego Syna Stwórcy Michała, administratorzy konstelacji wprowadzili na urząd nowego Władcę Systemu, Lanaforge, oraz jego personel. Lanaforge zameldował władcom Norlatiadeku, że na Jerusem ani jeden ze wznoszących się śmiertelników nie został stracony podczas buntu, wykazując tym samym, że niebiański plan wznoszenia się jest znakomitym zabezpieczeniem przed buntem i grzechem. Przez prawie dwieście tysięcy lat szefowie buntu mieli pozwolenie na lansowania ich dzieła w całym systemie, lecz żaden inny świat nie został zwiedziony. Boska mądrość opóźnia sąd aby zezwolić buntowi biec swym naturalnym kursem samozagłady. Sprawiedliwość wszechświata nigdy nie niszczy tego, co miłosierdzie może oszczędzić. Z początku wydawało się, że bunt Lucyfera będzie klęską dla systemu i wszechświata, ale stopniowo zaczęły narastać z niego korzyści. Już obecnie uważa się, że dobro wynikające z buntu w Satanii tysiąckrotnie przekracza sumę zła. Obecnie Lucyfer i Szatan uwięzieni są na światach-więzieniach w pobliżu Jerusem. Od czasu kiedy Michał obdarzył sobą nasz świat, jako Jezusa z Nazaretu, zdrajcy Caligastia i Daligastia zostali poniżeni w obliczu boskiego majestatu zamieszkującej nas obecności Ojca Uniwersalnego -- Dostrajaczy Myśli i chroniącego nas Ducha Prawdy pochodzącego od Chrystusa Michała. Działalność związana z wcieleniem się Chrystusa Michała na naszym świecie z zasady zakończyła bunt Lucyfera. Cały nasz system oczekuje transmisji z superwszechświata, która zakończy byt osobowości wszystkich nie skruszonych buntowników.
W trakcie wieków, które nastały po buncie Caligastii, trwał powolny postęp w rozwoju fizycznym ludów i umacnianiu społecznych instytucji cywilizacji. Kultura ludzka nie jest nieodłączna rozwojowi biologicznemu. Podstawowe ludzkie instytucje, samozachowania, zachowania gatunku i samozadowolenia ustanawiane są i zachowywane jedynie dzięki oświeconemu zabezpieczeniu dziedzictwa społecznego. Natura nie nadaje praw jednostce; to przepisy, tradycje i prawa społeczeństwa przydają bezpieczeństwa ludzkości. Życie według wysokich standardów etycznych i moralnych musi posiadać odpowiednią ochronę przed niekompetentnymi i antyspołecznymi członkami społeczeństwa, którzy mogliby eksploatować i zniszczyć strukturę posuwającej się naprzód cywilizacji. Idealne państwo reguluje postępowanie społeczne tylko na tyle, aby zapobiec nieuczciwości i krzywdzie we współzawodnictwie i indywidualnej inicjatywie.
Około 40.000 lat temu przebywający na planecie Nosiciele Życia dostrzegli, że rozwój biologiczny na Urantii zbliża się do swego szczytu i zalecili, żeby nasz świat otrzymał Materialnego Syna i Córkę, aby udoskonalili rozwój mieszkańców planety. Kiedy ludzkie doskonalenie biologiczne, na zamieszkałych światach, osiąga szczyt swego potencjału ewolucyjnego, Materialny Syn i Córka, Adam i Ewa, posyłani są ze stolicy systemu, aby poszerzyli fundację biologiczną i przyspieszyli rozwój duchowy oraz kulturowy. Van i jego towarzysze, wiedząc o ewentualnym przybyciu tych udoskonalaczy biologicznych i nauczycieli prawdy, zaczęli poszukiwać miejsca na ich główną siedzibę. Po trzech latach poszukiwań wybrany został wąski półwysep, wybiegający na zachód ze wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego. Obszar ten był prawdopodobnie najpiękniejszym miejscem na Ziemi a klimat był tam wprost idealny. Półwysep nazwany został "Ogrodem Eden" na cześć biologicznego piękna Edentii, stolicy naszej konstelacji. Van i Amadon zwerbowali ponad trzy tysiące entuzjastycznie nastawionych pracowników, aby zagospodarować miejsce głównej siedziby Adama. Dwa lata zajęło im przesunięcie kulturalnego centrum świata do nowego miejsca.
Pierwszym zadaniem, podczas przygotowywania miejsca na Ogród, była budowa ściany z cegieł biegnącej w poprzek przesmyku półwyspu. Został utworzony ogród zoologiczny, zawierający różne gatunki dzikich zwierząt, odgrodzony drugą ścianą na zewnątrz ściany głównej. Była to dodatkowa ochrona przed możliwością wrogich ataków. Następnie robotnicy Ogrodu rozpoczęli główne przedsięwzięcie urządzania otoczenia i budowy domów. Wszystkie rodzaje drzew, krzewów, kwiatów, owoców i zbóż rozpościerały się na żyznej ziemi. Ogród Eden, pod kierownictwem Vana i Amadona, został przekształcony w najpiękniejsze miejsce kwiatowego i ogrodowego piękna jaki nasz świat kiedykolwiek widział. W centrum półwyspu Eden zbudowali oni piękną kamienną świątynię Ojca Uniwersalnego, gdzie Van zasadził drzewo życia, które tak długo zachowywało go na Ziemi. Wiedział on, że Adam i Ewa będą także zależni od jego owoców dla podtrzymania ich przy życiu, kiedy pojawią się na Urantii jako istoty materialne. Ogród, częściowo ukończony, miał tysiące kilometrów rowów irygacyjnych i około dwudziestu tysięcy kilometrów brukowanych ścieżek i dróg. Ponad pięć tysięcy budynków z cegły posiadało zaawansowane urządzenia sanitarne oraz zakryty, ceglany system odprowadzania ścieków. Piękno i sprawna organizacja Ogrodu Eden były najwyższej klasy. Ogród, aczkolwiek nieskończony, był gotowy na przybycie naszego Syna Materialnego i Córki.
Kiedy Adam i Ewa przybyli na Urantię, ze stolicy naszego systemu Jerusem, około 38.000 lat temu, zaczęło się drugie epokowe objawienie. Zostali oni wybrani spośród wielu ochotników i dokładnie przeszkoleni odnośnie problemów jakie mogą napotkać na odosobnionej planecie. Para obudziła się w świątyni Ojca, w Ogrodzie; były to wspaniałe istoty, które miały ponad dwa metry czterdzieści. Skóra ich promieniowała fioletową poświatą, co sprawiało wrażenie, że jarzą się ich odkryte głowy; dało to początek tradycji przedstawiania świętych osób z aureolą. Para Edeńska została zaprowadzona na formalne powitanie, gdzie rada zarządców komisarycznych Melchizedeków powierzyła im obowiązki opieki nad planetą. Po złożeniu przysięgi Najwyższym Ojcom z Norlatiadeku i Michałowi z Nebadonu, ogłoszeni zostali władcami Urantii. Tej nocy Adam i Ewa przekonali się boleśnie o swym planetarnym odosobnieniu. Nie było znanych im transmisji wszechświatowych. Syn i Córka z Jerusem, poważni i pozbawieni złudzeń, spacerowali w świetle księżyca w pełni, rozważając plany na przyszłość.
Pierwsze sześć dni po swym przybyciu, Adam i Ewa spędzili na zapoznawaniu się z Ogrodem. Na skutek ogromnego wrażenia jakie wywarli na mieszkańcach Ogrodu, owe pierwsze sześć dni zostało wypaczone w legendach świata jako sześć dni, w których świat został stworzony. Chociaż Adam i Ewa zostali w pełni poinstruowani odnośnie warunków panujących na naszej planecie, nie całkiem uświadamiali sobie trudności jakie napotkają na tej, odosobnionej sferze, nim nie zapoznali się z nimi osobiście. Siódmego dnia zamierzali odpocząć, lecz stanęli w obliczu rozentuzjazmowanego tłumu, który upierał się uznać ich za bogów, aby ich czcić. Adam i Ewa, protestując energicznie, wskazali świątynię i nakazali ludziom, aby udali się tam i czcili Ojca Wszystkich i tylko jego. Taki jest początek szabatu, tradycji wciąż przestrzeganej na naszym świecie. Mieszkańcy Edenu wprowadzili zwyczaj spędzania siódmego dnia tygodnia na samodoskonaleniu. Przedpołudnie poświęcone było doskonaleniu fizycznemu, południe praktykom duchowym, popołudnie doskonaleniu umysłu a wieczór spotkaniom towarzyskim.
Zasadniczą misją naszego Syna Materialnego było udoskonalenie dziedzictwa biologicznego ras ewolucyjnych, poprzez tworzenie nowej rasy fioletowo zabarwionych ludzi, którzy mieli potem zawierać związki małżeńskie pośród różnych ludów świata. Genetyczne cechy Adama zawierały zdolności umysłowe, artystyczne i duchowe znacznie przewyższające takie same cechy ewolucyjnych mieszkańców Urantii. Rasa fioletowa była także nadzwyczaj odporna na choroby. Niebiański plan przewidywał, że na planecie ma być przynajmniej milion ludzi fioletowych, zanim rasy ludzkie mogłyby wchodzić z nimi w związki małżeńskie. Dodatkowa misja Adama i Ewy polegała na organizacji i doskonaleniu cywilizacji oraz kultury Ogrodu, aby mogła ona służyć za wzór dla reszty świata i stymulować jego rozwój. Kładziono nacisk na rozwój zgodny z niebiańskim planem. Planowano stopniowe szerzenie się kultury edenicznej. Adam usiłował wprowadzić przedstawicielski rząd światowy, lecz zauważył, że większość mieszkańców świata nie posiada dostatecznej samodyscypliny dla takiej formy ustroju politycznego. Udało mu się jednak wprowadzić zwyczaj wymiany ambasadorów między plemionami. Zostały ustanowione prawa, na wzór starszych zasad Dalamatii, które wspierały podstawowe instytucje społeczeństwa. Rozwijana była sztuka wytwórczości i nawiązane zostały stosunki handlowe. Organizowane były szkoły, w których uczono faktów, wartości i umiejętności życia w społeczeństwie. Kobiety na równi z mężczyznami zajmowały ważne pozycje społeczne. Życie rodzinne stanowiło punkt centralny tej rozwijającej się cywilizacji.
Postęp kulturalny wewnątrz Ogrodu przebiegał powoli lecz systematycznie. Rasa fioletowa rozrastała się oraz umacniała się struktura społeczna. Jednakże po ponad stu latach Adam nie zauważał większego postępu na zewnątrz Ogrodu. Plemiona były prymitywne, wojowały ze sobą a ich rozwój duchowy był na poziomie animalistycznym. Adam zastanawiał się, czy nie są potrzebne jakieś innowacje, które nie zostały zawarte w planie pierwotnym i często dzielił się swymi wątpliwościami z Ewą. Nie mieli oni doświadczenia wymaganego podczas długiej próby wytrzymałości, potrzebnej dla ratowania zdezorientowanej i odosobnionej planety, takiej jak Urantia. Caligastia, podczas częstych odwiedzin w Ogrodzie, robił sugestie kompromisu w celu poprawy sytuacji, lecz Adam i Ewa niewzruszenie odrzucali jego propozycje pójścia na skróty. Chytry Caligastia zrozumiał, że musi użyć metody pośredniej, aby uniknąć ich opozycji w stosunku do swoich planów. W związku z tym podsycał rozwijające się przyjazne stosunki pomiędzy Ewą a przywódcą Nodytów, Serapatatią, który stał się jednym z najzdolniejszych współpracowników Adama. Nodyci byli rozwiniętym plemieniem. Podczas mrocznych czasów jakie nastały pomiędzy Dalamatią a Edenem wielu najzdolniejszych przywódców wyszło z plemion Nodytów.
Któregoś dnia, podczas rozmowy z Ewą, Serapatatia zasugerował z całą szczerością, że dobrze by było, gdyby oczekując na przyrost dużej liczby ludzi rasy fioletowej, Nodyci mogli mieć przywódcę zrodzonego dla nich, w części z gatunku fioletowego. Możliwość taka była po cichu omawiana przez ponad pięć lat, gdy wreszcie Ewa zgodziła się na tajne spotkanie z Cano, najznakomitszym przywódcą pobliskiej kolonii Nodytów. Adam i Ewa, za każdym razem gdy spożywali owoc drzewa życia, napominani byli przez archanioła, opiekuna drzewa, aby nie ulegali sugestiom Caligastii, by mieszać dobro i zło. Ostrzeżeniem tym podzieliła się Ewa z Cano. Ten pociągający przywódca Nodytów zapewnił jednak Ewę, że mężczyźni i kobiety, kierujący się dobrymi motywami i szczerymi intencjami nie mogą popełnić niczego złego. Pod wpływem pochlebstwa i entuzjazmu dla możliwości istniejących w planie Ewa zgodziła się na długo omawiane przedsięwzięcie i zanim się w pełni zorientowała co się stało, plan został przeprowadzony. Otrzeźwienie Ewy było gwałtowne, patetyczne i zupełne. Kiedy spotkała Adama, wiedział on zaraz, że stało się coś strasznego. Ewa opowiedziała ze smutkiem całą historię swemu zdumionemu małżonkowi. Adam, niezdolny pogodzić się z myślą o utracie Ewy, zdecydował się rozmyślnie podzielić jej los. Zdesperowany odszukał Laottę, kobietę nodycką zarządzającą zachodnimi szkołami Ogrodu i z premedytacją popełnił głupstwo Ewy. Wiadomości o tych tragicznych zdarzeniach szybko rozeszły się po Ogrodzie; jego mieszkańcy byli rozwścieczeni; gniewni Edenici rzucili się tłumnie na pobliskie osiedle Nodytów i wybili wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci. Ciało Cano leżało pośród zabitych; nienarodzone jeszcze jego dziecko, Kain, będzie trwałą pamiątką tego, bolesnego zniszczenia nadziei Edenu. Męka umysłowa i duchowa zadręczała Adama i Ewę. Lecz nie wiedzieli na pewno, czy zawiedli, czy zaniedbali swą misję, zanim zarządcy komisaryczni Melchizedecy nie powrócili na Urantię.
...
tinloh