Warren Tracy Anne - Milosna pulapka 02 - Milosny fortel.pdf - Warren Tracy Anne - ssaaggaa

Lady Jeannette jest załamana.

Zamiast brylować na salonach stolicy, musi wyjechać

na prowincję. Taką karę wyznaczyli jej rodzice

za romans zakończony skandalem.

Okazuje się jednak, Ŝe i wieś ma swoje uroki.

jednym z nich jest flirt z przystojnym architektem.

Rozkapryszona dama jest przekonana,

Ŝe doskonale panuje nad sytuacją. I nawet nie podejrzewa,

Ŝe nowy znajomy jest niezupełnie tym, za kogo się podaje...

TRACY ANNE WARREN

MIŁOSNY FORTEL

Irlandia, czerwiec 1817

Lady Jeannette Brantford wydmuchała nos w chusteczkę. ZłoŜyła starannie

kawałek jedwabiu z rządkiem wyhaftowanych konwalii i wytarła dwie świeŜe,

spływające po policzkach łzy.

Powinnam wreszcie przestać płakać, upomniała się w myślach. Ta nieznośna

męka musi się skończyć.

Podczas podróŜy morskiej wydawało jej się, Ŝe panuje nad uczuciami. Poddała

się okrutnemu losowi. Jednak tego ranka, kiedy wsiadła do powozu zmierzającego do

majątku kuzynostwa, na nowo przyjrzała się swemu połoŜeniu. Świadomość, Ŝe

znalazła się w sytuacji bez wyjścia, przygniotła ją niczym głaz, którymi usiana była

dzika irlandzka kraina.

Jak rodzice mogli zrobić mi coś takiego? - jęknęła w duchu. Jak mogli być tak

okrutni, Ŝeby zesłać mnie do tej zapomnianej przez Boga głuszy? Wielkie nieba,

nawet Szkocja byłaby lepsza. Ma przynajmniej tę zaletę, Ŝe leŜy tuŜ obok Anglii.

PodróŜ do Szkocji byłaby długa, ale Irlandię dzieliło od domu całe morze!

Jednak mama i papa okazali się nieugięci, za nic nie chcieli odstąpić od

decyzji zesłania jej tutaj. Po raz pierwszy w ciągu dwudziestu jeden lat swojego Ŝycia

nie zdołała ich ułagodzić prośbami, przymilaniem się ani płaczem.

Nie miała nawet przy sobie swojej wypróbowanej pokojówki, Jacobs, która w

tej sytuacji mogłaby uczynić jej Ŝycie znośniejszym. Nawet jeŜeli oszukała Jacobs co

do swojej toŜsamości, kiedy zeszłego lata postanowiły z Violet zamienić się rolami,

nie usprawiedliwiało to dezercji. A fakt, Ŝe rodzice Jeannette ukarali ją za ten skandal

wygnaniem do Irlandii, nie stanowił wystarczającego powodu, Ŝeby Jacobs poszukała

sobie innego pracodawcy. Gdyby naprawdę była oddaną słuŜącą, nie wahałaby się

towarzyszyć swojej pani. Jeannette wytarła kolejną łzę i spojrzała na siedzącą na-

przeciwko nową pokojówkę, Betsy. ChociaŜ miła i łagodna, była zupełnie obca. W

dodatku brakowało jej doświadczenia. Musiała się jeszcze wiele nauczyć o

zajmowaniu się strojami, układaniu włosów i najnowszej modzie. Jacobs miała to

wszystko w małym palcu.

Jeannette westchnęła.

Och, cóŜ, przyuczenie Betsy da jej jakiś cel w nowym Ŝyciu. Na myśl o

„nowym Ŝyciu” w jej oczach znowu się zakręciły łzy.

Sama. Była tak rozpaczliwie samotna.

Powóz zatrzymał się gwałtownie. Zsunęła się z ławki, o mało nie spadając na

podłogę w obłoku spódnic.

Złapała ją Betsy, albo raczej podtrzymały się nawzajem i usadowiły z

powrotem na swoich miejscach.

- Wielkie nieba, co to było? - Jeannette poprawiła kapelusz, który zsunął się jej

na oczy.

- Wygląda na to, Ŝe w coś uderzyliśmy, milady. - Betsy się odwróciła, Ŝeby

popatrzeć na ponury krajobraz za oknem. - Mam nadzieję, Ŝe to nic powaŜnego.

Powóz zakołysał się, kiedy woźnica i lokaje zeskoczyli na ziemię; na zewnątrz

rozległy się męskie głosy.

Jeannette zgniotła chusteczkę w dłoni. A niech to. Co się znowu stało? Jakby

nie dość było kłopotów.

W chwilę później w oknie ukazały się pomarszczona twarz i przygarbione

ramiona woźnicy.

- Przykro mi, milady, chyba utknęliśmy.

Jeannette uniosła brwi.

- Co masz na myśli?

- To ta pogoda, milady. Deszcz zmienił drogę w trzęsawisko. Trzęsawisko?

Wsysające wszystko bagna? Stłumiła jęk i siłą woli powstrzymała drŜenie warg.

- Będziemy próbowali z Jemem i Samuelem ruszyć powóz - ciągnął woźnica -

ale to moŜe potrwać. Czy zechciałaby pani wysiąść, podczas gdy my...

Rzuciła mu tak zaszokowane spojrzenie, Ŝe aŜ umilkł.

Czy temu człowiekowi brakuje piątej klepki? A moŜe jest ślepy? Czy nie

widzi jej pięknej, jasnoczerwonej sukni podróŜnej? Ani modnych skórzanych

trzewików, które kazała specjalnie ufarbować na ten sam kolor przed wyjazdem z

Londynu? Najwidoczniej brak mu rozsądku i wyczucia stylu. A moŜe zbyt surowo go

oceniała? Jaki męŜczyzna zna się, ostatecznie, na damskiej modzie?

- Wysiąść? Gdzie, w to błoto? - Pokręciła energicznie głową.

- Poczekam tutaj.

- Powóz moŜe się przechylić, milady. To niebezpieczne.

- Nie martw się o moje bezpieczeństwo. W powozie będzie mi dobrze. śeby

było wam lŜej, moŜecie wyładować kufry. Nie Ŝyczę sobie jednak, Ŝeby się

pobrudziły albo uszkodziły. - Machnęła dłonią w rękawiczce. - Betsy moŜe wyjść,

jeśli ma ochotę.

Betsy wydawała się zmieszana.

- Na pewno, milady? Nie powinnam pani opuszczać.

- JuŜ dobrze, Betsy. I tak nie masz tu nic do roboty. Idź z Johnem.

Poza tym, pomyślała Jeannette Ŝałośnie, to nic nowego. Przyzwyczaiłam się

ostatnio, Ŝe wszyscy mnie opuszczają.

Siwowłosy męŜczyzna spojrzał łagodnie na słuŜącą.

- Lepiej chodź ze mną. Odprowadzę cię w bezpieczniejsze miejsce.

Betsy wyszła z powozu i stanęła w moŜliwie suchym miejscu. Drzwi berlinki

starannie zamknięto. SłuŜący wyładowali bagaŜ, a potem zabrali się do wydobywania

kół z koleiny.

Minęło pół godziny. Nic się nie zmieniło. Jeannette mocno trzymała się

siedzenia. Od silnego kołysania, gdy ludzie i konie usiłowali wyciągnąć powóz z

pułapki, robiło jej się lekko niedobrze. Z okrzyków złości, które rozlegały się od

czasu do czasu, wywnioskowała, Ŝe ich trud poszedł na marne. Koła zagłębiły się

tylko bardziej w błoto.

Wyciągnęła z torebki świeŜą chusteczkę i otarła czoło z potu. Słońce i wiatr

przegnały chmury, ale nie osuszyły traktu. Popołudniowy Ŝar, niezwykły w tych

stronach nawet w środku lata, wisiał w przesyconym lepką wilgocią powietrzu.

Przynajmniej przestała płakać. Szczęśliwa okoliczność, bo niezręcznie byłoby

zjawić się u kuzynostwa - o ile kiedykolwiek tam dotrze - z zapuchniętymi i

zaczerwienionymi oczami. Sama świadomość tego, co musieli myśleć o jej wygnaniu,

dostatecznie ją upokarzała. Nie chciała witać się z nimi, wyglądając gorzej niŜ

zwykle.

Do powozu wpadła mucha, tłusta, czarna i paskudna.

Jeannette skrzywiła się z obrzydzeniem. Machnęła w stronę owada chusteczką,

w nadziei, Ŝe wyleci przez okno. Zamiast tego mucha zawróciła, kierując się prosto ku

niej. Pisnąwszy głośno, Jeannette po raz drugi usiłowała przepędzić ją chusteczką.

Mucha przeleciała, brzęcząc, koło jej nosa i wylądowała na ramie okna.

Przezroczyste skrzydełka lśniły w słońcu. Zaczęła się przechadzać po malowanym

drewnie na cienkich jak włos owadzich nóŜkach.

Jeannette sięgnęła po wachlarz. Poczekała chwilę, przesuwając kciukiem

wzdłuŜ pozłacanej ramki z kości słoniowej. Gdy stworzonko przystanęło, trzepnęła je

wachlarzem.

W jednej chwili owad zamienił się w czarną plamę. Zadowolona z tego

drobnego zwycięstwa, przyjrzała się uwaŜnie wachlarzowi, bojąc się, Ŝe uszkodziła

delikatną konstrukcję pręcików; bardzo go lubiła.

Zerknąwszy jeszcze raz na zgniecionego owada, otrząsnęła się ze wstrętem, po

czym szybko wyrzuciła zwłoki za okno.

- Masz celne oko, dziewczyno - odezwał się łagodny męski głos, dźwięczny i

melodyjny jak irlandzka ballada. - Nie miała szans, ta mucha. Czy tak samo radzisz

sobie z prawdziwą bronią?

Zaskoczona, odwróciła głowę; obcy męŜczyzna przyglądał się jej przez okno

po przeciwnej stronie. Silnym ramieniem podtrzymywał ramę okienną.

Jak długo tam stał? Najwyraźniej widział jej starcie z muchą.

Był wysoki i szczupły, z krótko obciętymi, falującymi ciemno - kasztanowymi

włosami, jasną cerą i przenikliwymi, błękitnymi jak polne kwiaty oczami. Pojawiły

się w nich iskierki, kiedy na nią patrzył. Nie próbował nawet ukryć ciekawości. Jego

wargi wygięły się w uśmiechu.

Diabelsko przystojny.

To zdanie pojawiło się nieproszone w jej głowie. Nie mogła odmówić mu

urody. Serce zabiło jej mocniej, a pierś zafalowała pod materiałem stanika.

Wielki BoŜe!

Nie chcąc przyznać się, Ŝe nieznajomy wzbudził jej zainteresowanie, zaczęła

wyszukiwać niedoskonałości w jego rysach. Coś co uczyniłoby go niegodnym jej

uwagi. Czoło miał kwadratowe i raczej prostackie. Nos odrobinę za długi - podobny

do dzioba sępa - brodę o twardym zarysie, wskazującą na upór. Wargi zbyt cienkie.

Całość jednak robiła przyjemne wraŜenie. KaŜda kobieta zwróciłaby na niego

uwagę. Wręcz promieniował magnetyzmem, co sprawiało, Ŝe sama jego obecność

rodziła grzeszne myśli.

Grzeszne, w istocie. Westchnęła z Ŝalem, jako Ŝe męŜczyzna z pewnością nie

był dŜentelmenem. Zwyczajny, prosty strój - płócienna koszula, chustka na szyi i

brązowy kubrak - oraz brak manier, zdradzały plebejskie pochodzenie. Wystarczyło

spojrzeć, Ŝeby go ocenić, kiedy opierał się o drzwi powozu niczym rozbójnik.

Zesztywniała, uświadomiwszy sobie, Ŝe to zupełnie moŜliwe. CóŜ, jeśli chciał

ją obrabować, nie sprawi mu satysfakcji, okazując strach. Zdarzało jej się wybuchnąć

płaczem, ale nie naleŜała do tych, co z byle powodu wołają o sole trzeźwiące.

- Potrafię się bronić - oświadczyła twardo. - Bez trudu wpakuję ci kulę w

głowę.

Co za kłamstwo, pomyślała, uznając, Ŝe najmądrzej będzie nie wspominać o

tym, Ŝe nigdy w Ŝyciu nie strzelała ani nie ma w powozie pistoletu. Tylko woźnica

miał broń.

Gdzie on się właściwie podziewał? Miała nadzieję, Ŝe ani on, ani pozostali nie

leŜą gdzieś związani.

Oczy łotrzyka rozbłysły ze zdumienia.

- Jaki masz powód, Ŝeby do mnie strzelać?

Warren Tracy Anne - Milosna pulapka 02 - Milosny fortel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: