White James - Szpital kosmiczny 03 - Trudna operacja.pdf - White James - ssaaggaa

Uuk Quality Books

James White

Trudna operacja

Trzeci tom cyklu o Szpitalu

Kosmicznym sektora Dwunastego

Przekład: Radosław Kot

Wydanie oryginalne: 1971

Wydanie polskie: 2002

NAJEŹDŹCA

Szpital Kosmiczny Sektora Dwunastego wisiał w próŜni juŜ poza dyskiem

galaktyki, gdzie nie było prawie Ŝadnych gwiazd i ciemności panowały niemal

absolutne. Na trzystu osiemdziesięciu czterech poziomach tej olbrzymiej konstrukcji

odtworzono środowiska Ŝycia wszystkich znanych w Federacji istot inteligentnych,

począwszy od szczególnie kruchych mieszkańców metanowych olbrzymów, przez

tleno- i chlorodysznych, po stworzenia, które Ŝywią się twardym promieniowaniem.

Poza zmieniającą się nieustannie liczbą pacjentów w Szpitalu przebywało takŜe kilka

tysięcy członków personelu medycznego i technicznego reprezentujących

sześćdziesiąt gatunków, które róŜniły się nie tylko wyglądem, zachowaniem i

wydzielanymi zapachami, ale równieŜ filozofią Ŝyciową.

Wysoko wykwalifikowany personel traktował powaŜnie swą pracę i chociaŜ

nie zawsze zachowywał powagę, tolerancję wobec róŜnych, niekiedy znaczących

odmienności traktował jako sprawę absolutnie, bezwzględnie wręcz priorytetową.

Brak skłonności do ksenofobii był zresztą podstawowym warunkiem stawianym

kandydatom do pracy w Szpitalu, którzy potem z dumą deklarowali, Ŝe dla nich

wszyscy pacjenci zawsze są i będą równi. Cieszyli się więc zawodową reputacją

najwyŜszej klasy. Było nie do pomyślenia, aby którykolwiek z nich mógł przez

zwykłą beztroskę zagrozić Ŝyciu pacjenta.

— Nie do pomyślenia? W Ŝadnym razie — rzucił oschle O’Mara, naczelny

psycholog Szpitala. — Potrafię sobie to wyobrazić. Niechętnie, ale potrafię. Podobnie

jak pan, nawet jeśli próbuje pan temu zaprzeczać. Co gorsza, Mannon sam jest

przekonany o swojej winie. W tej sytuacji nie mam wyboru...

— Nie! — krzyknął Conway, u którego wzburzenie przewaŜyło nad zwykłym

szacunkiem dla przełoŜonego. — Mannon to jeden z naszych najlepszych starszych

lekarzy. Dobrze pan o tym wie! Nie zrobiłby... To nie ktoś, kto... On...

— Jest pańskim przyjacielem — dokończył za niego O’Mara z uśmiechem.

Poczekał chwilę, a gdy Conway się nie odezwał, sam podjął wątek: — Prywatnie

zapewne nie cenię go tak jak pan, ale wiem o nim więcej od strony czysto

profesjonalnej. Jestem teŜ bardziej obiektywny. Na tyle obiektywny, Ŝe dwa dni temu

nie uwierzyłbym, by mógł się dopuścić czegoś podobnego. To nietypowe zachowanie

bardzo mnie niepokoi...

Conway rozumiał problem. Jako naczelny psycholog O’Mara odpowiadał

przede wszystkim za tłumienie konfliktów wśród personelu, ten jednak był tak liczny

i zróŜnicowany, Ŝe mimo wzajemnej tolerancji i szacunku tarcia co pewien czas i tak

się zdarzały.

Najgroźniejsze były konflikty wynikające z ignorancji albo zwykłych

nieporozumień. Zdarzały się teŜ przypadki neurozy ksenofobicznej wpływające na

sprawność zawodową albo równowagę psychiczną personelu. Na przykład ziemski

lekarz, który cierpiał na arachnofobię, nie był w stanie naleŜycie zajmować się

pająkowatymi cinrussańskimi pacjentami. Zadaniem O’Mary było rozpoznać i

zaŜegnać takie niebezpieczeństwo. W drastycznych przypadkach miał prawo usunąć

potencjalnie groźną jednostkę ze Szpitala. Walkę ze złem i nietolerancją toczył z

takim zapałem, Ŝe Conway nieraz słyszał, jak co niektórzy porównywali go do

niesławnej pamięci Torquemady.

Teraz jednak wydawało się, Ŝe czujność go zawiodła. Psychologia nie zna

objawów, które pojawiałyby się bez przyczyn i zwiastunów zmian, tak więc O’Mara

najpewniej zastanawiał się, co takiego przeoczył w zachowaniu starszego lekarza.

Jakieś przypadkiem rzucone słowo, gest albo przelotna zmiana zachowania powinny

wcześniej ostrzec o kłopotach Mannona...

Rozparł się w fotelu i zmierzył Conwaya szarymi oczami, które wiele juŜ

widziały i tak łatwo zaglądały innym do głów, Ŝe O’Mara wydawał się dzięki nim

wręcz telepatą.

— Bez wątpienia uwaŜa pan, Ŝe coś przeoczyłem — rzekł. — Jest pan pewien,

Ŝe problem Mannona jest psychologicznej natury i Ŝe wszystko da się wyjaśnić czymś

innym niŜ tylko zwykłym zaniedbaniem. Być moŜe wiąŜe to pan z niedawną śmiercią

jego psa, którego odejście głęboko i szczerze przeŜył. Zapewne szuka pan teŜ jeszcze

innych, równie prostych i absurdalnych powodów. Moim zdaniem jednak

poszukiwanie psychologicznych wyjaśnień zachowania doktora Mannona to strata

czasu. Został poddany drobiazgowym testom i jest równie zdrowy na umyśle jak my.

W kaŜdy razie jak ja...

— Dziękuję — wtrącił Conway.

— Wspominałem juŜ panu, doktorze, Ŝe jestem tu od upuszczania pary, a nie

od podbijania bębenka. Pański udział w całej sprawie jest czysto nieoficjalny, skoro

jednak profil osobowościowy Mannona nie podsuwa wyjaśnienia, chciałbym, aby

poszukał pan innych przyczyn, na przykład zewnętrznych, których istnienia sam

zainteresowany nie podejrzewa. Doktor Prilicla był świadkiem zajścia, moŜe więc

zdoła jakoś panu pomóc. Ma pan szczególny umysł, doktorze, i zwykł pan podchodzić

do problemów na swój sposób — powiedział O’Mara, wstając. — Nie chcemy stracić

Mannona, niemniej uprzedzam, Ŝe jeśli uda się panu oczyścić go z zarzutów,

zdziwienie chyba mnie zabije. Wspominam o tym, Ŝeby wzmocnić pańską

motywację...

Nieco wzburzony Conway wyszedł z gabinetu. O’Mara zawsze rzucał mu

prosto w twarz uwagi o jego rzekomo niezwykłym umyśle, podczas gdy na początku

pobytu w Szpitalu Conway był tak nieśmiały, szczególnie wobec pielęgniarek z

własnego gatunku, Ŝe znacznie swobodniej czuł się w towarzystwie nieziemców.

Nieśmiałość juŜ mu przeszła, ale nadal więcej przyjaciół miał wśród Tralthańczyków,

Illensańczyków czy tuzina innych jeszcze obcych niŜ wśród pobratymców. MoŜe to i

dziwne, przyznał w duchu, ale dla lekarza pracującego w tak wielośrodowiskowym

szpitalu to duŜy plus.

Conway skontaktował się z pracującym na sąsiednim oddziale Priliclą,

dowiedział się, Ŝe mały empata jest akurat wolny, i umówił się z nim na poziomie

czterdziestym szóstym, gdzie mieściła się sala operacyjna Hudlarian. Potem oddał się

rozmyślaniom nad przypadkiem Mannona, nie bez reszty wszelako, gdyŜ nieco uwagi

musiał poświęcać temu, by nikt nie stratował go po drodze.

Widoczna na ramieniu opaska starszego lekarza sprawiała, Ŝe pielęgniarki i

młodsi staŜem lekarze ustępowali mu, ale co rusz spotykał wyniosłych i nieobecnych

duchem Diagnostyków, którzy zwykli maszerować przed siebie prawie na oślep.

Trafiali się teŜ mniej rozgarnięci staŜyści, którzy dysponowali jednak znaczną masą

spoczynkową. Byli wśród nich Tralthańczycy klasy FGLI — ciepłokrwiści

tlenodyszni przypominający niskie sześcionogie słonie, oraz Kelgianie z klasy DBLF

— wielkie gąsienice o srebrnych futrach, które potrącone pohukiwały niczym syrena

mgielna niezaleŜnie od tego, czy przechodzący był niŜszy czy wyŜszy od nich rangą. I

jeszcze krabowaci ELNT z planety Melf IV...

Większość inteligentnych gatunków Federacji naleŜała do tlenodysznych,

chociaŜ reprezentowały one najróŜniejsze, czasem bardzo odległe typy fizjologiczne.

Najbardziej jednak trzeba się było mieć na baczności przed tymi, którzy poruszali się

w ubiorach ochronnych, jak TLTU, istoty oddychające przegrzaną parą i nawykłe do

ciąŜenia oraz ciśnienia atmosferycznego trzykrotnie większych niŜ ziemskie. Na

poziomach tlenowców pojawiali się zawsze w cięŜkim, klekoczącym niczym zbroja

kombinezonie. Ich naleŜało omijać za wszelką cenę.

White James - Szpital kosmiczny 03 - Trudna operacja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: