uzasa_projekt_ustawy_rm_01032006.pdf

Uzasadnienie

Przesłaniem do opracowania projektu nowej ustawy o ratownictwie medycznym jest potrzeba

usprawnienia funkcjonowania systemu ratownictwa medycznego w kraju, ocena realizacji

Programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne oraz analiza aktów prawnych regulujących

problematykę ratownictwa medycznego.

Działania zakładów opieki zdrowotnej zajmujących się obecnie ratownictwem medycznym

(Pogotowie Ratunkowe – Zespoły Ratownictwa Medycznego i Szpitalne Oddziały

Ratunkowe) są już w pewnej części zintegrowane dzięki obowiązującym przepisom ustawy

z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 113, poz. 1207,

z późn. zm. – ustawa o PRM) i ustawy z dnia 6 grudnia 2002 r. o świadczeniu usług

ratownictwa medycznego (Dz. U. Nr 241, poz. 2073, z późn. zm.) . Zakłady te posiadają

już zdolność od udzielania stosownej do potrzeb pomocy medycznej. Stosowanie

obowiązujących przepisów ustawy o PRM unaoczniło jednocześnie dysfunkcjonalność

niektórych z przyjętych w niej zapisów, np: w zakresie tworzenia i lokalizacji centrów

powiadamiania ratunkowego, wymagań dla szpitalnego oddziału ratunkowego, zasad

włączania jednostek do systemu i prowadzenia ich rejestrów, składu osobowego zespołów

ratownictwa medycznego. Ponadto dotychczasowe przepisy nie regulowały kwestii

związanych z upowszechnieniem edukacji z zakresu pierwszej pomocy.

Wprowadzenie w życie nowej ustawy o ratownictwie medycznym ma na celu usprawnienie

dotychczasowego funkcjonowania systemu ratownictwa medycznego w Polsce, zarówno

poprzez zapewnienie udzielenia świadczeń zdrowotnych na wysokim poziomie opartym

o standardy obowiązujące w państwach zachodnich (ratownictwo przedszpitalne

oraz wyspecjalizowane oddziały szpitalne) jak również zapewnienie niezbędnych rozwiązań

w zakresie powiadamiania o stanach nagłych (centra powiadamiania ratunkowego). Ustawa

ma zapewnić każdej osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowia lub życia możliwość

zgłoszenia i przyjęcia przed odpowiednie służby wezwania pomocy, niezwłocznego

przybycia na miejsce zdarzenia właściwych podmiotów systemu, zapewnieniu niezwłocznego

przewiezienia i przyjęcia do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej, udzielającego świadczeń

zdrowotnych we właściwym zakresie.

Ustawa ustanawia dzień 13 października Dniem Ratownictwa Medycznego – na cześć

prowansalskiego rycerza Gerarda z miasta Amalii, który jako pierwszy zorganizował służbę

Szpitalników Św. Jana, niosąca pomoc pielgrzymom zmierzającym do Jerozolimy. Powyższe

święto zaproponowane zostało na wniosek przedstawicieli środowiska pracodawców

ratownictwa medycznego.

Kompetencje i zadania polegające na zarządzaniu i koordynacji systemem na obszarze

województwa oraz sprawowaniu nadzoru nad funkcjonowaniem systemu powierzono

wojewodzie. W celu realizacji tych zadań wojewoda będzie sporządzał na zasadach i w trybie

określonym w ustawie plan zabezpieczenia ratownictwa medycznego. Plan ten oraz środki

określone w ustawie budżetowej i w planie finansowym Narodowego Fundusz Zdrowia będą

podstawą zawierania umów na świadczenia w zakresie ratownictwa medycznego.

Projekt ustawy o ratownictwie medycznym składa się z siedmiu rozdziałów:

1. Przepisy ogólne.

2. Ratownicy medyczni i ratownicy.

3. Organizacja administracji publicznej w zakresie wykonywania zadań systemu.

4. Jednostki systemu.

5. Akcja udzielania pomocy medycznej.

6. Finansowanie jednostek ratownictwa medycznego.

7. Zmiany w przepisach obowiązujących.

8. Przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe.

W odróżnieniu od obecnej ustawy o PRM, nowa ustawa w rozdziale 1 zmniejszyła w sposób

istotny ilość definicji przy jednoczesnej zmianie ich treści. Ponadto nowa ustawa wprowadza

pojęcie kwalifikowanej pierwszej pomocy (pierwsza pomoc wykonywana przez ratownika

do chwili podjęcia medycznych działań ratowniczych). Ponadto istotną nowością

wprowadzoną w rozdziale 1 jest wprowadzenie obowiązkowej edukacji w zakresie udzielania

pierwszej pomocy w szkołach podstawowych, gimnazjach i w szkołach średnich. Pierwsza

pomoc zostanie wprowadzona do podstaw programowych kształcenia, o których mowa w art.

3 pkt. 13 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Regulacja dotycząca edukacji

w zakresie pierwszej pomocy będzie wymagała zmiany rozporządzeń ministra właściwego do

spraw oświaty i wychowania wydanych na podstawie art. 22. ust. 2 ustawy o systemie

oświaty. Finansowanie edukacji w zakresie pierwszej pomocy odbywać się będzie z budżetu

państwa w ramach subwencji oświatowej. Jest to niezwykle ważny element, dotychczas

niedostrzegany, który poprawi wzorem innych państw bezpieczeństwo zdrowotne obywateli.

Szybka, właściwa reakcja poszczególnych osób, nie zajmujących się zawodowo

ratownictwem medycznym, w wielu przypadkach może uratować życie lub zdrowie innych

osób. W projekcie ustawy uregulowano więc rolę i miejsce w systemie ratownictwa

medycznego wolontariuszy – ratowników, którzy będą współpracować z jednostkami

systemu. Ma to istotne znaczenie, gdyż w przypadku zdarzeń masowych istnieje możliwość

natychmiastowej pomocy wyspecjalizowanym służbom. Wiąże się to także z koniecznością

przeszkolenia w tym zakresie funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej oraz Policji.

Zgodnie z projektem ustawy osoba, która chce uzyskać tytuł ratownika zobowiązana będzie

ukończyć kurs w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Powyższe kursy prowadzić

będą podmioty, które spełnią wymogi określone w ustawie i uzyskają zgodę wojewody.

Koszty kursu poniesie jego uczestnik, chyba, że umowa między uczestnikiem a podmiotem

prowadzącym kurs stanowić będzie inaczej. Zaświadczenie o ukończeniu kursu ważne będzie

maksymalnie przez 4 lata, po czym kurs powinien być powtórzony. Szczegółowe wymagania

dotyczące kursów w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy zostaną określone w

rozporządzeniu przez Ministra Zdrowia.

Nowa ustawa o ratownictwie medycznym reguluje także wprost wymagania a w

szczególności kwalifikacje dotyczące ratownika medycznego. Zgodnie z projektem ustawy

ratownikiem medycznym jest zarówno absolwent dwuletniej szkoły policealnej kształcącej w

zawodzie ratownik medyczny jak i absolwent trzyletnich studiów pierwszego stopnia na

kierunku ratownictwo medyczne. Z uwagi na fakt, iż w dotychczasowym systemie

szkolnictwa wyższego nie było wyodrębnionego kierunku ratownictwo medyczne a studia w

tym zakresie były prowadzone na innych kierunkach w ramach specjalności, ustawa

dopuszcza w przepisach przejściowych możliwość wykonywania zawodu przez absolwentów

tej specjalności, o ile kształcenie w ramach specjalności zostało rozpoczęte przed rokiem

2007. W skład wyjazdowych zespołów ratownictwa będzie wchodziło co najmniej dwóch

ratowników medycznych. Rolą ratownika medycznego jest ratowanie życia w stanach

nagłych a nie leczenie. Ratownicy medyczni przygotowywani są w procesie kształcenia do

wykonywania medycznych czynności ratunkowych między innymi takich jak: ocena stanu

pacjenta w celu ustalenia postępowania, układanie pacjenta w pozycji właściwej dla rodzaju

schorzenia lub odniesionych obrażeń, prowadzenie podstawowej i zaawansowanej

resuscytacji krążeniowo – oddechowej u dorosłych i dzieci, podawanie tlenu, wspomaganie

oddechu lub prowadzenie wentylacji zastępczej, wykonywanie intubacji dotchawiczej w

laryngoskopii bezpośredniej w nagłym zatrzymaniu krążenia przez usta, bez użycia środków

zwiotczających oraz prowadzenie wentylacji zastępczej z użyciem zastawki i worka

oddechowego, intubacja dotchawicza w nagłym zatrzymaniu krążenia rurką dwuświatłową,

wykonanie konikopunkcji przy braku możliwości wykonania intubacji, wykonanie

defibrylacji, wykonanie EKG, wykonanie kaniulacji żył obwodowych kończyn górnych i

dolnych, podawanie leków drogą dożylną, domięśniową, podskórną, dotchawiczą i wziewną

oraz doszpikową przy użyciu igły automatycznej, nakłucie jamy opłucnowej w odmie

prężnej, potwierdzonej badaniem fizykalnym, cewnikowanie pęcherza moczowego,

zakładanie sondy żołądkowej, pobieranie krwi żylnej i włośniczkowej do badań

laboratoryjnych, opatrywanie ran, unieruchamianie złamań, zwichnięć i skręceń,

unieruchamianie kręgosłupa ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego, odebranie

porodu nagłego w warunkach pozaszpitalnych, podejmowanie działań profilaktycznych w

celu ograniczenia skutków zdrowotnych zdarzenia oraz przygotowanie pacjenta i opieka

medyczna podczas transportu. Biorąc pod uwagę aktualną liczbę szkół kształcących w

zawodzie ratownika medycznego (szkoły policealne i 11 uczelni medycznych) nie należy

obawiać się braku wykwalifikowanej kadry dla potrzeb zespołów ratownictwa medycznego.

Ustaw nakłada na ratowników medycznych obowiązek stałego doskonalenia zawodowego,

przy czym sposób wypełniania tego obowiązku określi Minister Zdrowia, kierując się

międzynarodowymi standardami kształcenia w zakresie ratownictwa medycznego. Standardy

te określa Europejska Rada Resuscytacji.

Lekarze współpracujący z jednostkami systemu dostępni będą na wezwanie dyspozytora

centrum powiadamiania ratunkowego. Rejestr lekarzy dostępnych na wezwanie będzie

prowadził wojewoda, przy czym wpisywanie na listę będzie się odbywało na wniosek lekarza.

Lista ma być aktualizowana na bieżąco i co miesiąc dostarczana do centrum powiadamiania

ratunkowego. Warunki pozostawania lekarza w gotowości określi umowa zawarta między

lekarzem a wojewodą.

Nowością w ustawie o ratownictwie medycznym jest powierzenie wojewodom tworzenia i

utrzymania centrów powiadamiania ratunkowego oraz centrów koordynacji ratownictwa

medycznego.

Centrum powiadamiania ratunkowego będące zintegrowanym stanowiskiem dyspozytorów

medycznych, dyspozytorów Państwowej Straży Pożarnej i Policji będzie tworzone jedno na

co najmniej 250 tys. mieszkańców. Zadaniem dyspozytorów medycznych, obok

przyjmowania zgłoszeń o zdarzeniach i koordynowania medycznych czynności ratunkowych,

będzie również zbieranie aktualnych informacji o dostępnych jednostkach systemu, zbieranie

i archiwizowanie informacji o zdarzeniach i prowadzonych medycznych czynnościach

ratunkowych. Natomiast zadaniem centrów koordynacji ratownictwa medycznego będzie

zapewnienie kierowania medycznymi czynnościami ratunkowymi w razie konieczności

użycia jednostek systemu spoza obszaru działania jednego centrum powiadamiania

ratunkowego.

Finansowanie ratownictwa medycznego będzie następowało z dwóch źródeł:

1) z budżetu państwa;

2) ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.

Z budżetu państwa z części, której dysponentami są wojewodowie będą finansowane zespoły

ratownictwa medycznego, a z części której dysponentem jest Minister Zdrowia - lotnicze

zespoły ratownictwa medycznego. Natomiast ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia

będą finansowane świadczenia udzielane przez szpitalne oddziały ratunkowe i jednostki

organizacyjne zakładów opieki zdrowotnej wyspecjalizowane w zakresie udzielania

świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego w zakresie urazów,

kardiologii inwazyjnej i udarów. W tym przypadku nastąpiło rozszerzenie systemu

ratownictwa medycznego na jednostki organizacyjne zakładów opieki zdrowotnej (kliniki i

oddziały) wyspecjalizowane w leczeniu urazów, udarów oraz w kardiologii interwencyjnej.

Jednostki te oraz szpitalne oddziały ratunkowe będą zobowiązane do uzyskiwania akredytacji

podległego Ministrowi Zdrowia Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia.

Zawieranie umów z zespołami ratownictwa medycznego oraz ich rozliczanie i kontrolę

wojewoda będzie powierzał dyrektorowi właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego

Funduszu Zdrowia. Środki budżetowe na finansowanie ratownictwa medycznego

przez wojewodów będą ustalane w następujący sposób:

1) wojewodowie do dnia 31 marca roku poprzedzającego rok budżetowy, w trybie

i na zasadach określonych w przepisach o finansach publicznych dla przygotowania projektu

ustawy budżetowej, będą przedstawiać Ministrowi Finansów i Ministrowi Zdrowia założenia

dotyczące finansowania ratownictwa medycznego;

2) Minister Zdrowia do dnia 30 kwietnia roku poprzedzającego rok budżetowy, będzie

przedstawiał Ministrowi Finansów propozycję wysokości środków na finansowanie

ratownictwa medycznego przez wojewodów, przy czym wielkość tych środków będzie

ustalana z uwzględnieniem wskaźnika wzrostu przychodów Narodowego Funduszu Zdrowia

zakładanego z prognozie przychodów, o której mowa w art. 120 ustawy z dnia 27 sierpnia

2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Podział

ogólnej kwoty środków na finansowanie ratownictwa medycznego pomiędzy poszczególnych

wojewodów będzie dokonywany w oparciu o algorytm ustalony rozporządzeniem przez

Ministra Zdrowia.

Natomiast finansowanie lotniczych zespołów ratownictwa medycznego będzie następowało

na podstawie umowy zawartej Ministrem Zdrowia. W takim przypadku to zlecający zakład

będzie ponosił koszty z tym związane.

Przygotowana ustawa ma celu uporządkowanie systemu prawnego w zakresie medycznych

czynności ratunkowych i wyeliminowanie dotychczasowych nieprawidłowości w jego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: