04 Godzina czarownic t.4.pdf

ANNA RICE

GODZINA CZAROWNIC

The witching hour

Tom 4

Przełożyła: Agnieszka Izdebska

Wydanie polskie: 1995

CZĘŚĆ PIERWSZA

W czasie kolacji w „Dębowym Ustroniu” z Aaronem i Rowan Michael z grubsza

przemyślał, co powinno się kolejno zrobić przy remoncie domu. Mimo to w czwartkowy

ranek wszystkich ogarnęło istne szaleństwo.

Michael nie miał najmniejszej ochoty dłużej zaprzątać sobie głowy myślami i

skojarzeniami dotyczącymi grobowca i wszystkim, co kiedyś w związku z kryptą zapisał w

notesie - drzwi, numer trzynasty.

Cała wyprawa na cmentarz okazała się ponurym wydarzeniem. Ranek był piękny,

choć pochmurny, a Michaelowi sprawiało przyjemność spacerowanie z Aaronem, tym

bardziej że Anglik pokazał mu, jak blokować natłok wizji rodzących się na skutek dotykania

przedmiotów dłońmi. Próbował chodzić bez rękawiczek. Kładąc palce to tu, to tam, na

ułamanych gałązkach dzikiej lantany, słupkach bramy, starał się odpychać natrętne obrazy.

Ku jego zdumieniu prawie udawało mu się powstrzymać napływ przerażających, obsesyjnych

wizji.

Ale ten cmentarz! Nienawidził go, nienawidził jego romantycznego uroku, piękna

rozkładu, nienawidził stosu więdnących kwiatów, który wciąż jeszcze, od pogrzebu Deirdre,

otaczał grobowiec. I na dodatek ten ziejący pustką otwór, gdzie niebawem miała spocząć na

wieczność Carlotta Mayfair.

Potem, akurat gdy uświadomił sobie nagle z oszałamiającym i przykrym uczuciem, że

w grobowcu było dwanaście krypt, zaś portali nad nimi trzynaście, nadszedł z grupką

pobladłych Mayfairów jego stary przyjaciel, Jerry Lonigan. Za niewielkim konduktem

wieziono na wózku cmentarnym trumnę, w której mogło spoczywać tylko ciało Carlotty, i

która po bardzo krótkiej modlitwie odmówionej przez księdza została wsunięta do wolnej

niszy.

Dwanaście krypt, dziurka od klucza, a później ta trumna, wślizgująca się z głuchym

dźwiękiem! Oczy Michaela ponownie spoczęły na wrotach grobowca wyglądających zupełnie

tak, jak drzwi domu. Co to mogło oznaczać? Od rozmyślań oderwały go podziękowania

krewnych Carlotty, którzy myśleli, że zjawił się tu z Aaronem specjalnie, by uczestniczyć w

ceremonii. Potem wszyscy zaczęli się rozchodzić.

- Wpadnij do mnie kiedyś na piwo - zapraszał Jerry.

- Pozdrowienia dla Rity - odpowiedział Michael.

Kiedy uczestnicy pogrzebu odeszli, cmentarz spowiła oszałamiająca, wibrująca cisza.

Nic, co przydarzyło mu się od początku tej wyprawy, nawet wizje wynurzające się z chaosu

nie wzbudziły w nim takiego uczucia przerażenia jak widok grobowca.

- Portali jest trzynaście - powiedział do Aarona.

- Ale ciał pochowano tu więcej - wyjaśnił Anglik. - Przecież wiesz, że tak się zawsze

robi.

- To znak - wymamrotał Michael na wpół świadomie, czując jak krew odpływa mu z

twarzy. - Spójrz, dwanaście krypt i wrota. To znak, mówię ci. Widziałem już tę liczbę i drzwi

z nią związane. Nie wiem tylko, co to znaczy.

Później po południu, czekając na Rowan, gdy w pokoju obok Aaron na komputerze

wystukiwał prawdopodobnie kolejny fragment dziejów Mayfairów, Michael naszkicował w

notatniku te wrota. Na samo wspomnienie o nich poczuł odrazę. Nienawidził tej pustej

przestrzeni, otwierającej się w płaskorzeźbach obramowań, czyniącej z nich nie drzwi, ale

właśnie wrota do jakiejś czeluści.

Przypominam sobie skądś tę bramę - napisał w notatniku. - Widziałem ją gdzieś w

jakiejś innej postaci, ale ciągle nie wiem gdzie.

Myśli o niej przerażały Michaela. Nawet zjawa tajemniczego mężczyzny nie napawała

go takim lękiem.

Ale potem, siedząc z Rowan przy kolacji, kiedy patio „Dębowego Ustronia” tonęło w

popielatym zmroku, a płomyki świec odbijały się migotliwie w szkle kieliszków, doszli do

wniosku, że szkoda czasu na łamanie sobie głowy rozwiązywaniem zagadek. Tyle przecież

było do zrobienia. Noc spędzili we frontowej części domu, w sypialni mile różniącej się od

hotelowych pokoi, w których spali ostatnio.

Następnego dnia, kiedy Michael, obudzony świecącym mu prosto w twarz słońcem,

wstał o szóstej rano, Rowan siedziała na balkonie nad drugim już kubkiem kawy i czekała na

niego ze śniadaniem.

Zaraz po przyjeździe do Nowego Orleanu, około dziewiątej, Michael zabrał się do

pracy.

Od dawna nie czuł większej radości.

Wynajętym samochodem jeździł po mieście, zbierając adresy i nazwy firm

budowlanych, zatrudnianych przy odnawianiu najbardziej stylowych i eleganckich domów

Dzielnicy Francuskiej. Kolejno odwiedzał szefów przedsiębiorstw, rozmawiał z

pracownikami. Czasem, gdy trafiał na bardziej gadatliwych rozmówców, wchodził z nimi do

remontowanych budynków, przyglądał się prowadzonym pracom, dyskutował o szczegółach

robót, wypytywał o nazwiska stolarzy i malarzy, którzy poszukiwali zajęcia.

Wydzwaniał też do miejscowych biur architektonicznych, znanych z projektowania

dużych rezydencji, prosząc o polecenie mu dobrych fachowców. Zdziwiła go szczera

serdeczność ludzi, z którymi rozmawiał. Sama wzmianka o domu Mayfairów wzbudzała ich

zainteresowanie, a jedyną uciążliwość stanowiła nadmierna skłonność do udzielania dobrych

rad.

W mieście było bardzo dużo bezrobotnych rzemieślników. Rozkwit przemysłu

naftowego, przypadający na lata siedemdziesiąte i częściowo osiemdziesiąte, spowodował, iż

stało się modne restaurowanie starych, zabytkowych budowli. Ale teraz, wobec kryzysu

naftowego, interesy w tej branży szły kiepsko. Sporo domów zajęto za długi, trudno było o

kredyty. Nieruchomości odsprzedawano za połowę ich rzeczywistej wartości.

Nie minęła jeszcze pierwsza, a Michael miał wynajęte trzy ekipy znakomitych

malarzy i grupę najlepszych tynkarzy w mieście, Murzynów, których przodkowie zostali

uwolnieni na długo przed wojną secesyjną. Od siedmiu czy ośmiu pokoleń uprawiali ten sam

fach, pokrywając tynkiem ściany i sufity domów w Nowym Orleanie.

Michael umówił się też z dwiema brygadami hydraulików, załatwił także świetnych

dekarzy. Wreszcie koło drugiej z najlepszym w mieście projektantem ogrodów obszedł w pół

godziny posiadłość, wskazując zaniedbane otoczenie domu, rosnące wokół gigantyczne

kamelie, azalie, wybujałe krzewy róż.

W tym czasie dwie sprzątaczki, wynajęte z rekomendacji Beatrice Mayfair, rozpoczęły

generalne porządki. Odkurzały meble, czyściły srebra, myły porcelanę, usuwając z niej

wieloletnią warstwę kurzu.

Na piątek rano zamówiona została specjalna ekipa, która miała osuszyć basen i

zobaczyć, co trzeba zrobić, by ponownie uruchomić stare urządzenia do jego napełniania. Na

ten sam dzień Michael wezwał również fachowca od urządzeń kuchennych i grupę

inżynierów mających obejrzeć szczegółowo fundamenty i werandę. Zatrudniono też Darta

Henleya, znakomitego miejscowego cieślę, cieszącego się sławą człowieka, który zna się na

wszystkim. Pragnął on najwyraźniej zostać prawą ręką Michaela w tym gigantycznym

przedsięwzięciu remontowym.

O piątej, kiedy było jeszcze wystarczająco jasno, Michael wszedł pod ganek w masce

przeciwpyłowej i przez czterdzieści pięć minut czołgając się oglądał dokładnie wewnętrzną

stronę ścian domu. Stwierdził, że są suche i czyste, i że jest tam dostatecznie dużo miejsca, by

umieścić urządzenia, które zasilą system klimatyzacji i centralnego ogrzewania.

W tym samym czasie Ryan Mayfair krążył po domu, dokonując koniecznej przed

formalnym przejęciem spadku, dokładnej inwentaryzacji całego majątku Deirdre i Carlotty

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: