Zawistowska Helena - O zaginionych żeglarzach i latającej sz.pdf - Zawistowska Helena - ssaaggaa

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Helena Zawistowska

O zaginionych

żeglarzach

i latającej szafie

Ilustrowała Justyna Płońska-Stopikowska

Tower Press 2000

Rozdział pierwszy

TAJEMNICZA SPRAWA

Ta przedziwna historia, która wydarzyła się dawno, dawno temu, miała swój początek w

pewnym mieście położonym nad brzegiem morza.

Miasto, ludne i gwarne, słynęło ze swej wspaniałej floty, największej w tej części świata i z

największej, najpiękniejszej na tym wybrzeżu latarni morskiej. Mieszkańcy byli bardzo dumni

i z okrętów o pysznych żaglach, i z latarni morskiej, a byliby jeszcze bardziej dumni, gdyby

wiedzieli, że w mieście jest latająca szafa. Ale na razie nikt nie wiedział, że jest ona latająca,

bo jej wygląd i zachowanie były zupełnie normalne.

Większość mężczyzn w tym mieście – to żeglarze. Jedni, jako rybacy wypływali

codziennie na swych łodziach na połowy, inni jako marynarze żeglowali na okrętach po

dalekich morzach i oceanach. I wszyscy byli zadowoleni i szczęśliwi. Aż zaczęły się dziać

dziwne i straszne rzeczy. Oto jednego dnia, nie wiadomo dlaczego, nie wrócili do portu

rybacy. Nie było burzy, która zatopiłaby łodzie, nie było też piratów. Tak przynajmniej

twierdzili marynarze z okrętów, które dniem i nocą strzegły wybrzeży.

Od tego dnia znikał codziennie jakiś okręt, a z nim cała załoga. Coraz więcej rodzin

opłakiwało swoich mężczyzn, którzy przepadli gdzieś w nieznanych stronach świata.

Aż przyszedł dzień, że nie było już w porcie ani jednego okrętu, ani jednego kutra, ani

jednej łodzi i ani jednego żeglarza w całym mieście. Nawet okręty wojenne wysłane na

poszukiwania zaginęły bez wieści.

W mieście zapanowała żałoba i w każdym domu płakano, ale nic nie można było poradzić.

Mówiono, że trzeba na coś czekać, ale nikt nie wiedział na co. Jednak ta nadzieja zawarta w

czekaniu zagrzewała serca ludzkie i łatwiej było żyć. Więc długo i cierpliwie czekano.

A tymczasem latająca szafa stała sobie w kacie pewnego mieszkania, pełna ubrań i starzała

się. Wreszcie tak się zestarzała i zniszczyła, że stała się brzydka i bezużyteczna, bo zaczęła się

po prostu rozpadać. Właścicielka szafy chciała ją wyrzucić lub oddać komuś. Dowiedział się

o tym pewien stary stolarz i poprosił, aby oddała jemu, bo potrafi sam ją naprawić i sądził, że

będzie mieć z niej jakiś pożytek.

Stolarz mieszkał niegdyś z córką, jej mężem i wnuczkiem. Ale córka umarła, zaś jej mąż,

dzielny żeglarz, zaginął dawno na morzu, tak jak wszyscy marynarze z miasta. I został mu

tylko wnuczek, mały Danek. Początkowo – tak jak wszyscy – płakali, a teraz tak jak inni –

czekają.

Danek ma już 10 lat, ale gdy był malutki, mówił do swego dziadka Wiktora: „Dziadku

Wiku”, a potem „Dziadku Wilku”, bo „Wik” nic nie znaczyło, a „Wilk” to przecież był wilk. I

tak to przylgnęło do starego człowieka, że wszyscy w mieście też nazywali go dziadkiem

Wilkiem, mimo że był to człowiek łagodny, dobry i rozumny. Dziadek i Danek mając tylko

siebie, kochali się bardzo. Dziadek uczył chłopca różnych mądrych rzeczy, a Danek chodził

do szkoły i pomagał dziadkowi w jego ciężkiej pracy. Aż któregoś dnia pojawiła się w

mieście staruszka-żebraczka. Nikt by jej oczywiście nie zauważył, bo miasto było ludne, ale

staruszka zachodziła codziennie do wielu domów prosząc o jałmużnę, aż odwiedziła

wszystkich mieszkańców. Choć bardzo nieśmiała, zaczynała w każdym domu rozmowę o tej

okropnej sprawie – o zaginięciu okrętów i żeglarzy. Właściwie mówiła mało, ale potrafiła

nakłonić ludzi do opowiadań. Zadawała różne pytania, a ludzie nie wiedząc kiedy,

odpowiadali, dziwiąc się potem swojej rozmowności. Staruszka zaszła też do dziadka Wilka.

Danek na wspomnienie tatusia rozpłakał się, a potem powiedział, że przysiągł, iż go kiedyś

odnajdzie – tylko nie wie jeszcze jak. Dziadek za to miał w planie wybudowanie okrętu i

wypłynięcie nim na poszukiwania, gdy tylko wnuczek będzie większy i silniejszy.

Któregoś dnia staruszka tak jak pojawiła się – nagle znikła. Przez jakiś czas ludzie o niej

mówili, potem zapomnieli.

Wkrótce potem dziadek Wilk przypomniał sobie o obiecanej szafie i przywiózł ją do

swego domku, a że było ciepło i słonecznie, zaczął naprawę na podwórku pod wielką lipą.

Danek kręcił się obok i pomagał jak umiał.

Wreszcie szafa wyglądała zupełnie przyzwoicie. Stolarz wszedł do środka, by przybić

ostatnią deskę i wtedy... stało się coś nadzwyczajnego, cos niesamowitego: szafa drgnęła,

poruszyła się i zaczęła wolno, majestatycznie wznosić się do góry. Danek okropnie przeraził

się i zrozpaczony krzyknął:

– Dziadku Wilku, nie zostawiaj mnie, zatrzymaj się!

Błyskawicznie wdrapał się na lipę i, aby zatrzymać szafę, uczepił się dolnej szuflady. Ale

szafa, którą chwilowo zatrzymały gałęzie unosiła się coraz wyżej i wyżej. Dziadek Wilk,

oszołomiony, przestraszył się jeszcze bardziej, gdy ujrzał Danka uczepionego wątłymi

rączkami szuflady. Z niemałym trudem wciągnął go do środka. Danek padł w objęcia

staruszka i na dobre rozpłakał się.

– Dziadku Wilku, co z nami teraz będzie? Kiedy wrócimy do domu? Cóż ta szafa sobie

myśli, och, ja się tak boję!

– Spokojnie dziecko, trzeba opanować się i zastanowić. Nie ulega wątpliwości, że jest to

jakaś zaczarowana szafa. Zwykła szafa przecież nie lata. Muszę najpierw zbadać, co jest za tą

deską, której dotknąłem na końcu.

Odchylił ją i zdumiał się: zamiast jakichś nadzwyczajnych urządzeń ujrzał zwykły zwój

białego papieru starannie przewiązany wstążeczką.

– Danku! – zawołał. – zobacz co znalazłem. Tu jest chyba wyjaśnienie tej dziwnej sprawy.

Czytaj, ja nie mam ze sobą okularów. Skąd mogłem wiedzieć, że udamy się w podróż.

Danek rozwinął rulon. I rzeczywiście, u góry widniało słowo Dokument, a poniżej było

napisane:

Gdy znajdziesz ten dokument, będziesz daleko i wysoko.Jeśli wykonasz wszystko, co

nakazano, uratujesz się sam i uwolnisz wszystkich żeglarzy z tego miasta, którzy zaginęli, a

także zwrócone zostaną ich okręty i łodzie. Jeśli zaś nie wykonasz poleceń, wszystko

przepadnie. Podróż będzie trwała sześć dni. Siódmego dnia przylecisz do celu. Wraz z

zachodem słońca szafa będzie lądowała. Wtedy musisz z niej wyjść i noc spędzić z dala od

niej. Cokolwiek się wydarzy w nocy, o wschodzie słońca musisz być z powrotem. Wtedy szafa

odleci. Jeśli nie zdążysz, zostaniesz w tym miejscu lub w tych warunkach na zawsze. Musisz

też dopilnować, aby nikt obcy nie wszedł do szafy. Twoja głowa w tym abyś sprostał tym

zadaniom.

– Ach, dziadku Wilku! – zawołał Danek. – Przecież tam jest na pewno i mój tatuś!

Uwolnimy ich, cóż to trudnego lecieć sześć dni w szafie!

– Mylisz się, kochaneczku. Myślę, że będą jakieś kłopoty i zasadzki. Ale nareszcie ktoś,

choć nie wiadomo kto, zajął się naszą sprawą i możemy działać. Danku, czy jesteś odważny?

– Jestem odważny, dziadku. Koledzy mówią, że ja jeden z całej klasy nie boję się pana od

matematyki.

Zawistowska Helena - O zaginionych żeglarzach i latającej sz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: