Zelazny Roger - Bramy w piasku.pdf - Zelazny Roger - ssaaggaa

Roger śelazny

Bramy w piasku

Doorways in the Sand,

przełoŜyła Agnieszka Sylwanowicz

Isaacowi Asimovowi

z wielkim powaŜaniem,

głębokim szacunkiem

i całkowitą miłością.

Jeden

LeŜałem na spadzistym dachu z gontów w cieniu jednego z jego szczytów mając za

poduszkę lewą rękę i gapiłem się na chmury przypominające grudki twaroŜku, choć

pływające w popołudniowym błękitnym basenie, kiedy wydało mi się, Ŝe między

dwoma mrugnięciami oka zobaczyłem na niebie ponad dziedzińcem uniwersyteckim i

samym sobą błyskawiczną reklamę powietrzną.

CZY WĘSZYSZ MOJĄ ŚMIERĆ? — przeczytałem.

Chwila zamyślenia i reklama zniknęła. Wzruszyłem ramionami. Pociągnąłem takŜe

nosem badając zapach delikatnego podmuchu, który przed chwilką postanowił tędy

wionąć.

— Przykro mi — mruknąłem pod adresem nadprzyrodzonego dziennikarza. —

śadnych szczególnych smrodów.

Następnie ziewnąłem i przeciągnąłem się. Chyba się zdrzemnąłem i właśnie

zobaczyłem ostatni fragment snu. MoŜe to i dobrze, Ŝe nie mogłem go sobie

przypomnieć. Zerknąłem na zegarek. Pokazywał, Ŝe jestem spóźniony na rozmowę.

Co prawda mógł źle chodzić. Właściwie zwykle tak było.

Wychyliłem się w przysiadzie mocno do przodu, piętami opierając się o otworki

słuŜące do gromadzenia lodu, a prawą ręką o szczyt dachu. Pięć kondygnacji poniŜej

mnie dziedziniec tworzył studium w zieleni i cemencie, cieniu i blasku słońca, z

fontanną jak fallusem, który dostał grubym śrutem w drugi koniec. Za fontanną leŜał

Gmach Jeffersona, a na trzecim piętrze Jeffa znajdowało się biuro mojego ostatniego

opiekuna, Dennisa Wexrotha. Poklepałem się po tylnej kieszeni spodni. Ciągle z niej

wystawał brzeg mojego planu zajęć. Dobrze.

Skoro juŜ znajdowałem się na górze, właŜenie do środka, schodzenie na dół,

pokonywanie dziedzińca i znów wchodzenie na górę wydawało się okropną stratą

czasu. ChociaŜ wspinaczka przed zachodem słońca stała nieco w sprzeczności z

wielką, starą tradycją i moją osobistą praktyką, to biorąc pod uwagę, Ŝe wszystkie

budynki były ze sobą połączone lub leŜały bardzo blisko siebie, moja droga była łatwa

i w miarę nie rzucająca się w oczy.

Przesunąłem się na drugą stronę szczytu i górą przeszedłem do przeciwległego

okapu. Jakiś metr do przodu i dwa w dół, łatwy skok, i juŜ biegłem po płaskim dachu

biblioteki. Potem przez dachy i naokoło kominów na ustawionych w szeregu

zaadaptowanych kamienicach. Ponad kaplicą jak Quasimodo — tu trochę ślisko —

wzdłuŜ występu, w dół po rynnie, jeszcze jeden występ, i wreszcie przez duŜy dąb na

ostatni występ. Wspaniale! Byłem pewien, Ŝe zaoszczędziłem sześć czy siedem

minut.

Zaglądając przez okno poczułem się niezwykle grzecznie, bo zegar na ścianie

pokazywał, iŜ zjawiłem się o trzy minuty przed czasem.

Twarz Dennisa Wexrotha o szeroko otwartych oczach i ustach uniosła się znad

ksiąŜki, powoli się odwróciła, następnie pociemniała, kontynuowała ruch w górę,

wreszcie pociągnęła za sobą resztę ciała wokół biurka w moim kierunku.

Kiedy przesunął do góry połowę okna i powiedział: — Co pan do cholery robi,

panie Cassidy? — oglądałem się właśnie przez ramię, Ŝeby zobaczyć, w co się tak

wpatruje.

Odwróciłem się. Ściskał parapet, jakby był mu bardzo drogi, a ja chciałbym go

zabrać.

— Czekam na rozmowę z panem — odparłem. — Przyszedłem trzy minuty

wcześniej.

— MoŜe więc pan wrócić na dół i wejść tą samą drogą, jaką… — zaczął. — Nie!

Proszę zaczekać! — powiedział. — Wtedy mógłbym się stać współwinnym

wykroczenia. Proszę tu wejść!

Odsunął się, a ja wszedłem do pokoju. Wytarłem rękę w spodnie, ale nie chciał mi

jej uścisnąć.

Odwrócił się, podszedł do biurka i usiadł.

— Istnieje przepis zakazujący wspinania się po budynkach — rzekł.

— Tak — odpowiedziałem — ale jest on czysto formalny. Musieli wydać jakiś

zakaz i tyle. Nikt nie zwraca Ŝadnej uwa…

— Pan — rzekł, potrząsając głową. — Pan jest powodem tego zakazu. MoŜe

jestem tu nowy, ale jeśli o pana chodzi, to ze wszystkim się zapoznałem.

— To nie jest aŜ tak waŜne — rzekłem.

— O ile zachowuję dyskrecję, nikogo za bardzo nie obchodzi…

— Akrofilia! — parsknął i trzepnął ręką leŜącą na biurku teczkę. — Kupił pan

kiedyś wariackie zaświadczenie lekarskie, które uchroniło pana przed zawieszeniem:

dzięki temu zdobył pan nawet pewne współczucie i stał się na swój sposób sławny.

Właśnie o tym przeczytałem. Bzdura. Nie kupuję tego. Nawet nie uwaŜam, Ŝe to

zabawne.

Wzruszyłem ramionami. — Lubię się wspinać — powiedziałem. — Lubię być

wysoko. Nigdy nie twierdziłem, Ŝe to zabawne, a doktor Marko nie jest wariatem.

Cisnął we mnie spółgłoską wargową i zaczął przerzucać kartki w teczce.

Zaczynałem nie lubić faceta. Krótko ostrzyŜone, rudawoblond włosy, schludna,

pasująca do nich bródka i wąsy niemal skrywające jego paskudne usteczka. Pewnie

jakieś dwadzieścia pięć lat. Robi się nieprzyjemny, apodyktyczny i nawet nie

proponuje mi krzesła, a ja prawdopodobnie jestem od niego o kilka lat starszy i

zadałem sobie trud, Ŝeby zjawić się tu na czas. Spotkałem go przedtem tylko jeden

raz, przelotnie, na jakimś przyjęciu. Był wtedy zalany i zachowywał się znacznie

sympatyczniej. Oczywiście wtedy nie widział jeszcze moich papierów. Ale i tak nie

powinno mu to sprawiać róŜnicy. Powinien postępować ze mną de novo, a nie na

podstawie jakichś pogłosek. Opiekunowie jednak przychodzą i odchodzą — ogólni,

wydziałowi, specjalni. Miałem do czynienia z najlepszymi i z najgorszymi. Tak od

razu trudno mi powiedzieć, który był moim ulubionym. MoŜe Merimee. MoŜe

Crawford. Merimee pomógł mi wymigać się od zawieszenia. Bardzo przyzwoity gość.

Crawfordowi prawie udało się za pomocą róŜnych sztuczek doprowadzić mnie do

ukończenia studiów, za co prawdopodobnie dostałby nagrodę Opiekuna Roku.

Niemniej jednak dobry facet. Trochę zbyt twórczy. Gdzie oni się teraz podziewają?

Przysunąłem sobie krzesło i rozsiadłem się — Zapaliłem papierosa uŜywając jako

popielniczki kosza na śmieci. Jakby tego nie zauwaŜał i nadal kartkował materiały.

Minęło w ten sposób kilka minut, wreszcie się odezwał: — No dobrze, jestem juŜ

gotów.

Podniósł wtedy na mnie wzrok i uśmiechnął się.

— W tym semestrze, panie Cassidy, damy panu dyplom — powiedział.

Oddałem mu uśmiech.

— Wtedy, panie Wexroth, zrobi się zimno w piekle — odparłem.

— Sądzę, Ŝe byłem nieco sumienniejszy od moich poprzedników — odpowiedział.

— Przypuszczam, Ŝe zna pan wszystkie przepisy uniwersyteckie?

— Przeglądam je dość regularnie.

— Zakładam takŜe, iŜ orientuje się pan, z jakich przedmiotów będą prowadzone

zajęcia w nadchodzącym semestrze?

— To bezpieczne załoŜenie.

Z jakiejś kieszeni w marynarce wyjął fajkę oraz kapciuch i zaczął ją powoli

nabijać, zwracając wielką uwagę na kaŜde źdźbło tytoniu, co najwyraźniej sprawiało

mu przyjemność. I tak sklasyfikowałem go juŜ jako palacza fajki.

Wgryzł się w nią, zapalił, pyknął, wyjął z ust i spojrzał na mnie poprzez dym.

— A więc na podstawie wydziałowych przepisów o specjalizacji zostanie pan

zmuszony do zrobienia dyplomu — powiedział.

— Ale pan jeszcze nie widział mojej karty rejestracyjnej.

— Nieistotne. Poprosiłem, aby jeden z komputerowców zrobił mi listę wszystkich

pańskich moŜliwych decyzji, wszystkich kombinacji zajęć, jakie mógłby pan wybrać,

Ŝeby zachować swój status studenta studiów dziennych. Zestawiłem ją z pańską dość

obszerną dokumentacją i za kaŜ

dym razem wynalazłem jakiś sposób na pozbycie się pana. Bez względu na to, co pan

wybierze, skończy pan jakąś specjalizację.

— Wygląda, Ŝe był pan niezwykle dokładny.

— Owszem.

— Czy mogę zapytać, dlaczego tak bardzo chce się mnie pan pozbyć?

Oczywiście — odparł. — Chodzi o to, Ŝe jest pan trutniem.

— Trutniem?

— Trutniem. Nic pan nie robi i tylko się obija.

— A co w tym złego?

— Stanowi pan zagroŜenie, obciąŜenie dla intelektualnych i emocjonalnych

zasobów społeczności akademickiej.

— Bzdury — zauwaŜyłem. — Opublikowałem kilka niezłych rozpraw.

— Właśnie. Powinien pan uczyć lub prowadzić badania naukowe mając przed

nazwiskiem kilka tytułów, a nie zajmować miejsce jakiemuś biednemu studentowi

młodszych lat.

Odrzuciłem wyobraŜenie biednego studenta młodszych lat — chudego, o

zapadniętych oczach, z nosem i palcami przyklejonymi do szyby, śliniącym się na

myśl o wykształceniu, do którego blokowałem mu dostęp — i powiedziałem: —

Jeszcze raz bzdury. Dlaczego naprawdę chce się mnie pan pozbyć?

Popatrzył przez chwilę nieomal w zadumie na swą fajkę, a potem rzekł: — JeŜeli

dojść do sedna sprawy, to po prostu pana nie lubię.

— Ale dlaczego? PrzecieŜ prawie wcale mnie pan nie zna.

— Za to duŜo o panu wiem, co w zupełności mi wystarcza. — Postukał w moją

teczkę. — Tutaj jest wszystko. Reprezentuje pan postawę, której nie darzę

najmniejszym szacunkiem.

— Zechciałby pan wyjaśnić to nieco dokładniej?

— Proszę bardzo — odparł przewracając kartki do jednej z wielu zakładek

sterczących z teczki. — Według dokumentacji jest tu pan studentem od — zobaczmy

— około trzynastu lat.

— Chyba się zgadza.

— Dziennym studentem — dodał.

— Tak, zawsze byłem dziennym studentem.

— Wstąpił pan na uczelnię w młodym wieku. Był pan chłopcem nad wiek

rozwiniętym. Zawsze miał pan dość dobre stopnie.

— Dziękuję.

— To nie był komplement, lecz spostrzeŜenie. Mnóstwo prac na poziomie

magisterskim, ale zawsze na zwykłe zaliczenia. Właściwie jeśli chodzi o ilość, to jest

tu materiał na parę doktoratów. Narzuca się kilka moŜliwości połączenia odbytych

zajęć…

— Zajęcia łączone nie podlegają wydziałowym przepisom o specjalizacji.

— Zgadza się, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Obaj dość dobrze o tym

Zelazny Roger - Bramy w piasku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: