Rywale.pdf

ALISON ROBERTS

RYWALE

ROZDZIAý PIERWSZY

W powietrzu rozlegþ siħ ogþuszajĢcy trzask.

- O BoŇe, co to?! - Strach malujĢcy siħ w oczach pacjentki nie

miaþ nic wsplnego ze stanem, ktry zmusiþ jĢ

do pobytu w szpitalu.

Doktor Jennifer Tremaine spojrzaþa przez okno, po czym

zwrciþa siħ do niej z uspokajajĢcym uĻmiechem.

- To nie sĢ strzaþy - zapewniþa jĢ. - Wichura zþamaþa

gaþĢŅ starej wierzby przy wjeŅdzie.

Liz opadþa na poduszki.

- To musiaþ byę bardzo gruby konar.

- Owszem. Radio podaþo, Ňe wiatr osiĢga w porywach

sto kilometrw na godzinħ.

Pielħgniarka Wendy skoıczyþa przygotowania. Gdy podniosþa

siħ znad dziecinnego þŇeczka, o szyby uderzyþa fala deszczu.

- Mwili, Ňe to juŇ koniec tego huraganu, ale na moje

oko to dopiero poczĢtek.

- Cieszmy siħ, Ňe nas w porħ ostrzeŇono. Kutry nie wy

szþy dzisiaj z portu i wczeĻniej skoıczyþy siħ lekcje w szkole -

rzekþa Jennifer i ze ĻciĢgniħtymi brwiami pochyliþa siħ

nad kartĢ pacjentki.

Nowozelandzkie miasteczko Akaroa na Wyspie Poþudniowej

nie byþo najlepiej przygotowane na taki atak zimy.

PrzyczynĢ niepokoju lekarki byþy ewentualne komplikacje

podczas porodu Liz, poniewaŇ najbliŇszy specjalistyczny

oĻrodek znajdowaþ siħ dopiero w Christchurch. Ewakuacja

drogĢ powietrznĢ nie wchodziþa w rachubħ.

- GaþĢŅ kompletnie zablokowaþa wjazd - zauwaŇyþa

pielħgniarka. - Miejmy nadziejħ, Ňe nikomu nic siħ nie staþo.

Jennifer spojrzaþa na zegarek.

- Muszħ zadzwonię do domu, Ňeby siħ upewnię, Ňe dzieci

szczħĻliwie wrciþy ze szkoþy. - Nie spuszczaþa wzroku

z zegarka. - Minħþo ponad dziesiħę minut od poprzedniego

skurczu. Znowu zwalniasz.

- No nie! Czy to kolejny faþszywy alarm?

- Zobaczymy. Na pewno nie puszczħ ciħ do domu w takĢ

pogodħ. Jak juŇ ci tþumaczyþam, nietypowe uþoŇenie pþodu

moŇe znacznie przedþuŇyę pierwszĢ fazħ porodu. Na do

datek odczuwasz silne ble w krzyŇu.

Liz westchnħþa.

- Mogþam siħ spodziewaę, Ňe dziecko Petera bħdzie ta

kie trudne, zanim siħ urodzi. Ma to po tatusiu.

- Dzwoniþ jeszcze raz?

- Pþ godziny temu. Lotnisko w Dunedin jest zamkniħte

z powodu silnego wiatru, wiħc nie ma mowy, Ňeby wrciþ

dzisiaj. Miejmy nadziejħ, Ňe to jest kolejny faþszywy alarm.

- Jak plecy?

- Nie gorzej niŇ wczoraj. Jak siħ nazywa to uþoŇenie?

- Prawo-potyliczno-tylne. To znaczy, Ňe dziecko tyþem

gþwki uciska koĻę krzyŇowĢ, a nie powþoki brzuszne, jak

to jest najczħĻciej.

- Co bħdzie dalej?

- Prawdopodobnie pod koniec pierwszego etapu, lub na

samym poczĢtku drugiego, dziecko odwrci siħ i wtedy bħdzie

juŇ znacznie lepiej.

- Ile to bħdzie trwaþo?

- Nie wiem. Rozwarcie wynosi dopiero trzy centymetry,

wiħc nawet trudno nazwaę to rozpoczħciem porodu. Na razie

w miarħ moŇliwoĻci staraj siħ jak najwiħcej ruszaę. Kiedy

bħdziesz chodzię, dziecko przechyli siħ, przez co bl zelŇeje.

RŇne pozycje powinny przynosię ulgħ i przyspieszyę zmia-

nħ uþoŇenia dziecka. Dostaniesz gorĢcy kompres. Poza tym

w kaŇdej chwili moŇesz poprosię Wendy, Ňeby rozmasowaþa

ci plecy. Nastaw czajnik - zwrciþa siħ do pielħgniarki. -

Pora na herbatħ. Pjdħ do biura, Ňeby zadzwonię do Saskii,

bo juŇ powinna wrcię z dzieęmi do domu.

Wysokiego holu wyþoŇonego boazeriĢ ze szlachetnego drewna

nie powstydziþaby siħ Ňadna elegancka rezydencja. Szpital w

Akaroa wybudowano w czasach, kiedy w tego typu

przedsiħwziħciach liczyþy siħ rwnieŇ walory estetyczne. CzħĻę

dobudowana pŅniej byþa znacznie nowoczeĻniejsza.

Jennifer rozpieraþa duma z powodu wyposaŇenia izby

porodowej, gabinetw zabiegowych i lekarskich. DuŇe, jasne

pokoje, zazwyczaj z werandĢ, pomagaþy pacjentom znieĻę

upalnĢ porħ letniĢ. Mimo Ňe przestarzaþa instalacja wodno-

kanalizacyjna pozostawiaþa sporo do Ňyczenia, moŇna byþo

wybaczyę to architektom z poczĢtku wieku, poniewaŇ nader

rzadko wszystkie dziesiħę þŇek byþo zajħtych.

Biuro byþo w starym skrzydle budynku. Zajmowaþo wprawdzie

jeden pokj, lecz bez trudu mieĻciþa siħ tam Jennifer, jej

znacznie starszy wsplnik doktor Brian Wallace i sekretarka,

ktra pracowaþa tylko do poþudnia.

Jennifer przystanħþa w drzwiach. Powodem jej niepokoju

nie byþ widok roztrzaskanego drzewa, lecz mħŇczyzna, ktry

siedziaþ przed komputerem.

- Co siħ staþo? - zapytaþa.

Brian Wallace energicznym ruchem zamknĢþ szufladħ biurka.

- Katastrofa. Przepadþo mi sprawozdanie, ktre wþaĻnie

skoıczyþem pisaę. Przez tħ przerwħ w zasilaniu. Jestem

przekonany, Ňe zasejfowaþem ten dokument.

- Nie o to pytam. - Podeszþa bliŇej. - Widziaþam, jak

wrzucaþeĻ inhalator do szuflady. Dlaczego mi nie powie

dziaþeĻ, Ňe masz atak dusznicy?

WestchnĢþ zrezygnowany.

- Nie chciaþem ciħ niepokoię. Nie jest Ņle, naprawdħ.

- ZaczĢþ siħ tu, przed komputerem?

- Z powodu stresu, jaki wywoþujĢ te piekielne wyna-

lazki. Przez caþy tydzieı Ļlħczaþem nad tym cholernym spra-

wozdaniem. UwaŇam, Ňe przesadziliĻmy z tĢ modernizacjĢ.

Dawniej teŇ byþo dobrze. Domagam siħ zwrotu mojej po

czciwej maszyny do pisania.

- Korzystasz z Internetu czħĻciej niŇ inni. - UĻmiech

nħþa siħ. - Zginiesz bez niego. - Zmieniþa ton. - ChodŅ,

zrobiħ ci EKG.

- Daj mi go poszukaę - wykrħcaþ siħ. - Zresetujħ kom

puter.

Rozlegþ siħ þoskot, po czym wszystkie biurowe lampki

przygasþy, a ikonki na ekranie komputera zniknħþy.

- WyþĢcz komputer - powiedziaþa stanowczym tonem,

nasþuchujĢc. - Zdaje siħ, Ňe uruchomiþ siħ nasz awaryjny

generator. Musimy oszczħdzaę prĢd. Daj sobie spokj

z komputerem.

- I z EKG.

- EKG ma wþasny akumulator - zauwaŇyþa, po czym

dodaþa þagodnym tonem: - ChodŅ, Brian, pozwl mi siħ zba-

daę.

OciĢgajĢc siħ, ruszyþ za niĢ. Byþ juŇ po szeĻędziesiĢtce i

zapewne powinien byþ pjĻę na emeryturħ juŇ po pierwszym

zawale, dwa lata wczeĻniej. Tak jak Jennifer urodziþ siħ tutaj i

od samego poczĢtku wiedziaþ, Ňe chce poĻwiħcię caþe swoje

Ňycie pracy dla tej niewielkiej spoþecznoĻci.

Ona natomiast wrciþa do Akaroa niezupeþnie z wþasnej woli,

ale przez ten czas miaþa niejednĢ okazjħ przekonaę siħ, jak

wszyscy byli tu zŇyci. Ta wiħŅ dawaþa jej silne poczucie

bezpieczeıstwa, a zarazem stawiaþa powaŇne wyzwania.

Jennifer miaþa wraŇenie, Ňe stanowi czĢstkħ Ňycia wielu ludzi.

Czuþa siħ odpowiedzialna za ten szpital i za Briana Wallace'a,

od lat jej przyjaciela i mentora.

EKG wypadþo pomyĻlnie.

- Nadal czujesz bl w klatce piersiowej?

- JuŇ nie.

- Ten atak byþ podobny do poprzedniego?

- Raczej tak.

- Objawy towarzyszĢce?

- ņadnych.

- BraþeĻ dzisiaj aspirynħ?

- Tak jest, pani doktor. - UĻmiechnĢþ siħ do niej. - Czy

juŇ jestem wolny?

- Nie. Muszħ ci jeszcze sprawdzię ciĻnienie i ciħ osþu

chaę. Puszczħ ciħ, jeĻli bħdĢ w normie. Pojedziesz do domu.

OdpoczĢę.

- Dopiero trzecia.

- Jest ciemno jak o szstej. Lepiej ŇebyĻ dotarþ do do

mu, zanim wiatr siħ nasili.

- MoŇemy mieę wiħcej pacjentw.

- Mam Wendy do pomocy. I tylko dwie osoby hospi

talizowane oraz Liz. Jej skurcze mogĢ znowu okazaę siħ

faþszywym alarmem.

- No cŇ, Wendy jest wspaniaþĢ pielħgniarkĢ, a do ciebie

mam peþne zaufanie. - Zadumaþ siħ. - Obiecaþem, Ňe

w drodze do domu wpadnħ do Jacka Curriego obejrzeę jego

wrzd.

Westchnħþa.

- Kto jeszcze czeka, Ňe wpadniesz? - RozwiĢzywaþa

opaskħ ciĻnieniomierza. - CiĻnienie w porzĢdku. Sto czter-

dzieĻci na dziewiħędziesiĢt. - PrzyþoŇyþa stetoskop do jego

klatki piersiowej. - Oddychaj gþħboko...

Kiedy dotarþa do kuchni, herbata caþkiem juŇ ostygþa. Gdy

zaparzyþa nowĢ, weszþa Wendy z tacĢ z pustymi filiŇankami i

talerzykami.

- Pani Dobson prosi o herbatnika - powiedziaþa, siħga

jĢc do pudeþka. - A zjadþa juŇ dwa!

- To znaczy, Ňe nie przejħþa siħ pogodĢ.

- Chyba nawet niczego nie zauwaŇyþa.

Dziewiħędziesiħciosiedmioletnia pacjentka przebywaþa

w szpitalu na staþe, poniewaŇ wymagaþa ciĢgþej opieki, a nikt

nie miaþ serca wysyþaę jej daleko od miejsca, w ktrym

spħdziþa caþe Ňycie, mimo Ňe juŇ nie bardzo zdawaþa sobie

sprawħ z tego, gdzie siħ znajduje.

- Jak Lester?

- Spaþ.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: