CZŁOWIEK Z KAMERĄ:
Reżyseria: Dżiga Wiertow
Scenariusz: Dżiga Wiertow
Zdjęcia: Michaił Kaufman
Muzyka: Caleb Sampson, Michael Nyman, Konstantin Listow, Nigel Humberstone, Pierre Henry
Produkcja: ZSRR
Rok produkcji: 1929
· Poetycki obraz Moskwy lat 20, obserwowanej od wczesnych godzin rannych do momentów szczytu.
· Setki perspektyw, doskonały montaż i wielki żywioł filmowania.
· Wiertow nie tylko rejestruje rzeczywistość ale tworzy ją na nowo za pomocą wszechmocnego oka kamery.
· Niezwykłe rytmiczne zestawienia ujęć prowokują skojarzenia, obrazy codzienności zderzają się z autotematycznymi zdjęciami ukazującymi proces tworzenia dzieła filmowego.
· Poemat na cześć wszechpotęgi operatora filmowego, był - jak stwierdza sam jego twórca próbą stworzenia "filmu o języku filmowym, pierwszego filmu bez słów, nie wymagającego przekładu na obce języki. Jeśli w Człowieku z kamerą dominuje nie cel, ale środki, to dlatego, że jednym z zadań filmu było zaznajomić widza z tymi środkami, nie zaś ukrywać je, jak się to zwykle dzieje w innych filmach"
· W tym dokumencie Wiertow realizuje w praktyce swoją teorię "kinooka". Bohaterem filmu nie jest człowiek, lecz właśnie kamera. Widz śledzi, jak operator pędzi autem przez miasto, wspina się na kominy i wisi na jadącym pociągu. Szeregi scen przerywane są sekwencjami z laboratorium i montażowni. Widzowie przeżywają powstawanie filmu.
· Oficjalna krytyka radziecka piętnuje jednak jego film jako formalistyczny: Wiertow wprawdzie wirtuozersko wykorzystuje techniczne możliwości kamery filmowej, ale nie pokazuje życia codziennego ludzi.
· Dokument ukazuje pracę zespołu filmowego kręcącego film o zwykłym dniu w Moskwie lat trzydziestych. W filmie zobaczymy wszystko to, co dzieje się w wielkim mieście: wizytę u fryzjera, ćwiczenia na siłowni, narodziny dziecka, mycie zębów, jeżdżące tramwaje, wypoczynek nad rzeką, imprezę w barze itp. Każdej scenie towarzyszy odważny operator kamery kładący się na torach, biegający po dachach, wskakujący z kamerą do tramwaju czy auta.
Kalietis