Trillium Series 1-Czarne Trillium.pdf

A NDRE N ORTON

M ARION Z IMMER B RADLEY

J ULIAN M AY

C ZARNE T RILLIUM

P RZEŁOŻYŁA E WA W ITECKA

T YTUŁ ORYGINAŁU : B LACK T RILLIUM

Dla Uwe Luserke

Która zasiała ziarno Czarnego Trillium

P ROLOG

Z K RONIKI L AMPIANA ZMARŁEGO UCZONEGO Z L ABORNOKU

W roku osiemsetnym po tym, jak Ruwendianie przybyli, żeby rządzić moczarami zwanymi

Błotnym Labiryntem (nie w pełni jednak im się to udało, gdyż nigdy nie zapanowali nad

niepoprawnymi Odmieńcami), legenda i historia odnotowały jedną z wielkich przemian, które

co pewien czas zmieniają oblicze świata.

Cywilizowane narody Półwyspu — a szczególnie my, Laboraokowie, sąsiedzi Ruwendy —

uważały tę krainę błot za przysparzającą goryczy, rozczarowań i kłopotów prowincję, która

istniała tylko po to, by tkwić jak cierń w ciele energiczniejszych, bardziej postępowych ludów.

Ruwenda nie była właściwie zorganizowanym królestwem, nie zdołała bowiem narzucić

zwierzchnictwa tubylczym plemionom żyjącym w obrębie jej granic. Co gorsza, władca tej

krainy łaskawie pozwolił na istnienie enklaw bezprawia zamieszkanych przez tak zwanych

Odmieńców, często z krzywdą dla swoich prawowitych poddanych oraz uszczerbkiem dla

pokoju i ładu w królestwie.

Z tych wędrujących po bagnach tubylczych plemion mali Nyssomu i blisko z nimi

spokrewnieni, ale bardziej wyniośli Uisgu (wyraźnie nie należący do rodzaju ludzkiego i

dlatego skazani przez naturę na służbę u lepszych od siebie) byli traktowani zarówno przez

urzędników królewskich, jak i przez kupców Ruwendy jak równe ludziom istoty, chociaż nigdy

nie żądano od nich złożenia przysięgi lennej. W rzeczy samej niektórzy Nyssomu często

odwiedzali słynną ruwendiańską Cytadelę, a nawet kilka tych nieokrzesanych istot przyjęto do

królewskiej służby, i to w wysokiej randze!

Dwa inne plemiona Odmieńców — kochający góry Vispi i na wpół ucywilizowani

Wywilowie z południowych lasów deszczowych, choć niechętnie nastawione do rodzaju

ludzkiego, zdobywały się jednak na regularny handel z ruwendiańskimi kupcami. Ludzie

rzadko spotykali mieszkających w dżungli, widmowych Glismaków, których terytoria

graniczyły z ziemiami Wywilów. Ci złośliwi dzikusi uwielbiali mordować swoich sąsiadów—

Odmieńców. Największe plemię Odmieńców, ohydni Skritekowie, zwani też Topielcami,

licznie zamieszkiwali tereny bagienne, zarówno rozległe, śmierdzące moczary położone na

południe od królewskiej Cytadeli, jak i Cierniste Piekło na północy Ruwendy. Wszyscy

wiedzieli, że te demony z Błotnego Labiryntu napadały na kupieckie karawany i na izolowane

ludzkie zamki i zagrody, i od razu topiły swoje ofiary, albo najpierw je brutalnie torturowały. A

przecież król po królu wstępował na tron Ruwendy nie podejmując żadnych prób uwolnienia

kraju od tego zagrożenia.

Szeptano po kątach, że bagienna zgnilizna osłabiła umysły i ciała człowieczych

mieszkańców Ruwendy. Ich lekkomyślnym władcom całkowicie obca była prawdziwie

feudalna dyscyplina. Za rządów uczonego, ale upartego i politycznie krótkowzrocznego Kraina

III, stało się rzeczą oczywistą, że już wkrótce będzie trzeba użyć środków bardziej niż

dotychczasowe oświeconych i postępowych dla uzdrowienia zaognionych stosunków z

sąsiednimi narodami. Nasze wielkie królestwo Labornoku zmierzało do tego od lat.

Na swoje nieszczęście Labornok odczuwał brak tego wszystkiego, co nieudolni sąsiedzi

mogli mu sprzedać. Ponieważ już dawno wykarczowaliśmy nasze bory, zamieniając je na pola

uprawne, byliśmy uzależnieni od ruwendiańskich lasów deszczowych jako źródła dostaw

drewna dla podtrzymania naszego handlu morskiego. Potrzebowaliśmy też szlachetnych

gatunków drewna dla ozdobienia i wyposażenia wspaniałych gmachów Derorguili. Na domiar

złego, dziwacznym kaprysem natury, labornockie zbocza nieprzebytych Gór Ohogan były

całkowicie pozbawione pożytecznych surowców, podczas gdy po ruwendiańskiej stronie kryły

się pokłady złota i platyny oraz wiele rodzajów kamieni szlachetnych. Te cenne metale i

kryształy, wypłukiwane przez wodę i osadzane po brzegach potoków, zbierali Odmieńcy z rasy

Vispi, którzy sprzedawali je Uisgu, ci zaś człowieczym mieszkańcom Ruwendy. Innymi

poszukiwanymi towarami z tego przewrotnego małego królestwa były zioła lecznicze,

przyprawy i korzenie, futra worramów i skóry fedoków oraz niezwykłe starożytne przedmioty,

które Odmieńcy znajdowali w zrujnowanych miastach położonych w najbardziej niedostępnych

zakątkach Krainy Błot.

Nawet w najlepszych czasach handel pomiędzy Labornokiem i Ruwendą wywoływał nasze

rozdrażnienie i gniew, czasami bywał też zajęciem zgoła niebezpiecznym. Wielu naszych

sławnych królów gryząc wąsy z wściekłości nad jakimś zuchwałym postępkiem Ruwendian,

żądało od swych generałów opracowania planu ich podboju. Trudno jednakże najechać kraj, do

którego jest tylko jedno dojście — stroma i wąska Przełęcz Vispir w Górach Ohogan, strzeżona

przez dobrze rozlokowane ruwendiańskie forty. Smutnej pamięci labornoccy królowie, którzy

podjęli taką próbę, nie wrócili żywi.

Ocaleli żołnierze opowiadali o straszliwych mroźnych mgłach, trąbach powietrznych, z

których zda się spoglądały ze złością nieczłowiecze oczy, burzach ze śniegiem, deszczem i

gradem, potwornych kamiennych lawinach, dziesiątkujących armię morowych zarazach oraz

innych nieszczęściach, które spadały na najeźdźców. Wydawało się, że stawiały im opór jakieś

nadprzyrodzone siły. A jeśli nawet zdołali zdobyć strzegące przełęczy strażnice, grząskie błota

na ich zapleczu stanowiły jeszcze groźniejszą przeszkodę dla naszej armii inwazyjnej.

I każdy labornocki kupiec dobrze o tym wiedział.

Ta gildia zuchwałych, przedsiębiorczych kupców, przekazujących sobie z ojca na syna

koncesje handlowe i jakieś chroniące życie zaklęcia, skupiała tylko tych obywateli naszego

królestwa, którzy znali tajemną drogę do serca Ruwendy. Niejeden labornocki dowódca,

rozwścieczony daremnymi próbami uzyskania wyraźnych wskazówek lub użytecznej mapy od

niechętnych do współpracy kupców, oskarżał ich o używanie czarnej magii zamykającej im usta

i uniemożliwiającej mówienie podczas przesłuchań. W końcu drogę tę odnalazł za pomocą

swojej sztuki potężny czarodziej Orogastus, o którym więcej dalej. Zanim to jednak nastąpiło,

kupcy dobrze strzegli swojej tajemnicy i nie tylko mieli monopol na handel z Ruwendą, ale i

niemałe wpływy polityczne.

Typowa karawana, organizowana przez czterech kupców, była mała i składała się z nie

więcej niż dwudziestu czterech wozów ciągniętych przez volumniale i około pięćdziesięciu

ludzi. Podawszy dowódcom ruwendiańskich strażnic pewne im tylko znane hasła, kupcy

prowadzili karawanę do Krainy Błot nieoznaczoną i zdradziecką górską drogą. Tylko w kilku

odizolowanych miejscach pomiędzy górami granicznymi a odległą od nich o dwieście mil

ruwendiańską Cytadelą napotykali błogosławiony, twardy grunt. Największa połać suchego

lądu, położona na wschód od Drogi Handlowej, nazywała się Krainą Dyleks, gdzie na

polderach — odgrodzonych groblami i osuszonych obszarach — znajdowały się pola uprawne,

pastwiska i rozrzucone z rzadka miasta. Virk, największe z owych miast, celował w wytapianiu

rud dostarczanych przez Odmieńców — Uisgu albo Nyssomu — i był drugim co do wielkości

ruwendiańskim ośrodkiem handlu kamieniami szlachetnymi i cennymi metalami. Znacznie

więcej tych transakcji zawierano w Cytadeli, stolicy Ruwendy, przycupniętej na skalnym

wzniesieniu w centrum Błotnego Labiryntu.

W Cytadeli kupcy płacili królewskie myto, a przed odjazdem musieli też zapłacić różnej

wysokości składowe od przywiezionych towarów, co było jednym z punktów zapalnych w

stosunkach Ruwendy z Labornokiem. Dopiero wtedy mogli bez przeszkód sprzedawać towary

na wielkim jarmarku Cytadeli, a następnie nabywać artykuły pierwszej potrzeby, jakimi były

minerały lub drewno. To ostatnie ruwendiańscy agenci otrzymywali od mieszkającego w lasach

plemienia Wywilów. Kupcy poszukujący bardziej luksusowych towarów płynęli ruwendiańską

płaskodenną łodzią jakieś sto mil w górę Mutaru do miejsca, w którym rzeka ta łączy się z

Visparem. Leży tam zrujnowane miasto Trevista, na którego placach odbywają się słynne

jarmarki Odmieńców. Odbywają się wyłącznie podczas pory suchej — podróż bagiennymi

drogami wodnymi jest niemożliwa, gdy znad Morza Południowego nadciągają monsuny. Wtedy

Odmieńcy odważają się wędrować po Błotnym Labiryncie, używając tylko sobie znanych od

wieków sposobów.

Trevista pozostaje jedną z wielkich tajemnic naszego Półwyspu. Jest niewiarygodnie stara i

niebywale piękna, nawet w obecnym, opłakanym stanie. Labirynt kanałów, rozpadające się

mosty i majestatyczne, choć zrujnowane, budowle porośnięte są obficie leśnymi kwiatami.

Resztki oryginalnego planu miasta pozwalają dojrzeć, iż budowniczowie Trevisty posiadali

doświadczenie i techniczne mistrzostwo znacznie przewyższające najwyżej rozwinięte

cywilizacje Półwyspu.

Znawcy utrzymują, że Ruwenda była niegdyś wielkim, utworzonym przez lodowiec

jeziorem, usianym wyspami, które obecnie są tylko pagórkami wznoszącymi się na moczarach.

Na wielu stoją podobne do Trevisty ruiny. Nawet Odmieńcy niewiele wiedzą o tych

starożytnych miastach. Mówią tylko, że zbudowali je Zaginieni i że istniały, kiedy ich

przodkowie przybyli do krainy bagien. Powiadają też, że ruwendiańską Cytadela, prawdziwa

góra wzniesiona z połączonych w skomplikowany system murów, bastionów, baszt, wież i

gmachów, miała być siedzibą owych władców Półwyspu.

Bardziej odizolowane ruiny, dostępne tylko dla tubylców, są źródłem najbardziej

poszukiwanych towarów — starożytnych dzieł sztuki i tajemniczych miniaturowych

mechanizmów. Kupowali je po bardzo wysokich cenach nie tylko kolekcjonerzy z Labornoku,

lecz także niedoszli badacze nauk tajemnych z najdalszych krańców znanego świata. Ten

handel, z powodów, które później staną się zrozumiałe, podupadł, gdy książę Voltrik

odziedziczył tron Labornoku i rozpoczął przygotowania do podboju naszego niewielkiego, acz

nieznośnego południowego sąsiada.

Voltrik musiał długo czekać na koronę, ponieważ jego stryj, król Sporikar, przekroczył

znacznie owe sto lat, których dożywają zwykle mieszkańcy Półwyspu. Voltrik skracał sobie

czas oczekiwania na planach zdobycia jeszcze jednej korony i podróżach po świecie. Z jednej z

takich wypraw do ziem leżących na pomoc od Raktum wrócił z nowym doradcą, który miał mu

dostarczyć kluczy do Ruwendy — czarownikiem Orogastusem.

Voltrik miał wtedy trzydzieści osiem lat. Był niezwykle silnym mężczyzną, czarnobrodym i

przystojnym, o rysach jak wykutych z kamienia i nieobliczalnym usposobieniu. Ukochana

pierwsza żona Voltrika, księżniczka Janeel, zmarła wydając na świat Antara, jego jedynego

syna. Druga małżonka, Shonda, zginęła w podejrzanych okolicznościach podczas łowów na

lothoka, ponieważ nie zaszła w ciążę po dziesięciu latach małżeństwa. Frywolna księżniczka

Narice, jego trzecia żona, poniosła karę za zdradę, gdyż próbowała uciec z koniuszym. Narice i

jej kochanek zostali wsadzeni do wora z cierniowego runa i spaleni żywcem.

Czarownik Orogastus został głównym doradcą Voltrika i po krótkim już czasie budził

szacunek i lęk w całym Labornoku. To on nalegał, żeby książę zaczekał z czwartym

małżeństwem i nauczył się cierpliwości, jeśli chce spełnienia swych wielkich ambicji.

Przezorny czarodziej nie zdradził jednak porywczemu księciu, że będzie musiał czekać jeszcze

siedemnaście lat na śmierć starego króla Sporikara.

Tymczasem Orogastus zbudował twierdzę w górach Ohogan wysoko na pomocnym zboczu

góry Brom, i zamieszkał tam, żeby doskonalić swoją sztukę. Wszystkie niezwykłe przedmioty

kupione od Odmieńców przez labornockich kupców trafiały teraz bezpośrednio do jego rąk.

Ujrzał bowiem w wizji, że za pośrednictwem tych rzeczy można zdobyć wielką moc. Potem

wziął sobie trzech pomocników, ponure indywidua, nazwane później jego Głosami. Byli

akolitami i wysłannikami czarownika, a obawiano się ich prawie tak jak samego Orogastusa.

Po przeciwnej stronie Gór Ohogan, na ruwendiańskim podgórzu, gdzie powolniały wartkie

dotąd hurty Notharu, a jego koryto się rozszerzało, znajdowała się siedziba innego badacza

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: