Rozdział 4.pdf

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Ro z zd z z i ia ł ł 4

To jest koszmar! Edward to brat Jaspera! Czułam się dziwnie... Jego wzrok

już nie był ciepły, ale wręcz zimny. Nie rozumiem jak można tak szybko

zmienić swoje zachowanie. Odwróciłam wzrok od niego i spojrzałam na

wściekle zarumienioną twarz Alice. Przeprosiłam ładnie i podeszłam do

Alice.

– Hej. Ty się rumienisz! - Rzuciłam oskarżycielsko szeptem.

– Przeprosimy państwa na chwilę, ale musimy pomówić o WAŻNEJ

sprawie z Alice – Zaakcentowałam słowo poważnie.

– Dobrze, ale macie dwie minutki – Powiedziała mama. Odeszłyśmy

kilka kroków od nich

– Mów – Zarządziłam.

– Co mam mówić? - Spytała zbita z tropu.

– Mów z jakiego powodu się tak rumienisz, a raczej kto jest powodem

twoich rumieńców – All, spuściła głowę i zarumieniła się jeszcze bardziej.

– Eeee... no ten tego... - Uratował ją Emmet który wskazał że mamy

podejść do nich. Wróciłyśmy do reszty. Prowadzili ciekawe rozmowy na

temat Volttery.

– Isabello słuchasz mnie? - Spytał Charlie.

– Ja...? Tak – Powiedziałam szybko – Jak się państwu u nas podoba?

– To piękny kraj – Odezwała się Rosalie – Wszystko jest tu takie inne

niż u nas, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu – Posłała mi uroczy

uśmiech.

– Dziękuje – Odparłam z uśmiechem

– A ty co myślisz Jasper? - Zapytałam blondyna.

– Ogromnie się cieszę że tu jestem oraz z naszych zaręczyn Bello –

Posłał mi cudowny uśmiech – Postaram się być dobrym i silnym władcą.

– Musisz nim być niestety - Sykną Edward.

– A to niby dlaczego? - Spytałam.

– No cóż, Ty raczej się nie nadajesz. Biorąc pod uwagę twój wiek i

intelekt... Bale są dla ciebie. Będziesz ich prawdziwą ozdobą.

– Co tym o mnie wiesz? - Warknęłam – W ogóle jak śmiesz mnie tak

traktować?!

– Sądzę iż się nie mylę – Potwierdził.

– Ty... - Podeszłam do Niego. Złapałam go za ramiona wymierzając

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

mu kolanem silnego kopniaka w krocze. - Dupek – Skomentowałam.

– Isabella! - Skarcił mnie ojciec, podczas gdy chłopak wił się z bólu –

Co to za zachowanie! Idź do swojego pokoju i przemyśl swoje zachowanie!

I wróć jak będziesz chciała przeprosić! - Renne zaczęła przepraszać

Edwarda. Misiek podszedł do Mnie i szepnął na ucho.

– Brawo mała – Uśmiechnęłam się. Wyszłam na taras aby odetchnąć.

Byłam wściekła. Jak on śmiał? Nic o mnie nie wie, nie zna mnie... Wątpię

czy miał choć mgliste pojęcie o tym ile wiem o polityce mojego kraju i

mogłabym go zaskoczyć, również znajomością języków. Poza tym nie

byłam pusta lalą. Kocham mój kraj i jestem dla niego gotowa zrobić

wszystko. Chodziłam w tą i z powrotem starając się opanować. Zawsze

uważałam się za osobę spokojną. Ojciec chyba miał rację, nie powinnam

się dać wyprowadzić z równowagi. Nie ważne co mówił mi, On. Kiedy go

spotkałam na korytarzu był taki... inny. Inny od wszystkich. Te oczy... i to

że cytował mi Szekspira... A teraz tej jego chłód i zimne spojrzenia, które

mogłyby zamrozić ocean. Drzwi prowadzące na taras skrzypnęły i wszedł

na taras Jasper.

– Przepraszam – Coś wyraźnie go trapiło.

– Ty? Za co? - Spytałam zbita z tropu.

– Za brata. Nie myśl o nim źle... Nigdy taki nie był – Spojrzał na mnie

swoimi niebieskimi oczami.

– Jakoś trudno mi w to uwierzyć.. - Powiedziałam patrząc przed siebie.

– Naprawdę. Zawsze jest inny. Taki ciepły i miły, nie wiem co go

naszło – Tłumaczył.

– Zapomnijmy o tym – Uśmiechnęłam się.

– Może usiądziemy? - Wskazał ławeczkę znajdującą się przy drzwiach

prowadzących do środka.

– Dobrze – Przez chwilę milczeliśmy.

– A więc..

– Więc – Mruknęliśmy w tym samym czasie i oboje zaśmialiśmy się.

– Czyli weźmiemy ślub – Wtrącił.

– No raczej tak – Uśmiechnęłam się delikatnie.

– Trochę mnie to przeraża – Przyznał po chwili, ku mojemu zdziwieniu.

– Ciebie to przeraża? - Byłam w szoku.

– No tak, nie jest to coś co robię na co dzień – Zażartował, starając się

rozluźnić atmosferę – Ale chcę Ci coś obiecać a raczej przyrzec.

– Och, co takiego? - Spytałam zdziwiona.

– Chcę abyś wiedziała, że będę starał się dobrze rządzić twoim krajem

i pokocham go jak własny – Zaczerpnął powietrza – Poza tym będę

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

dobrym mężem, będę Cię szanować i będę Cię wspierać we wszystkim co

postanowisz – Jego słowa naprawdę mnie wzruszyły.

– Postaram się o wzajemność – Posłał mi olśniewający uśmiech.

– Chyba czegoś Ci brakuje... - Wyjął z kieszeni bordowe pudełeczko i

otworzył je – Chyba tego – Wziął moją prawą dłoń i włożył na nią

pierścionek zaręczynowy. Spojrzałam na pierścionek. Był z białego złota z

białym diamencikiem. Uśmiechnęłam się delikatnie.

– Dziękuje – Powiedziałam. Poszłam na żywioł i przytuliłam Jaspera.

Delikatnie mnie objął.

– Nie ma za co. Przecież już dawno powinnaś otrzymać pierścionek

zaręczynowy – Powiedział.

– To może mi powiesz coś o sobie? - Zapytał.

– Co byś chciał wiedzieć?

– Wszystko – Przyznał.

– Kto pyta, nie błądzi – Odparłam.

– Tak więc, panno Swan – Parsknął – Kiedy masz urodziny?

– Trzynasty września. A ty? - Spytałam.

– Osiemnasty kwietnia. Co lubisz robić w wolnym czasie? -

– Jeździć konno i słuchać muzyki – Wyznałam.

– Jakiej? - Dociekał.

– Różnej. Najbardziej klasycznej. Pianino i gitara – Spojrzałam na

niego. Uśmiechał się delikatnie.

– To zabawne – Mruknął

– Co takiego? - Spytałam zdziwiona.

– Jesteś tak podobna do Edwarda – Zmroziło mnie.

– Wcale nie – Warknęłam wstając, już chciał coś powiedzieć kiedy na

taras wkroczyła Anna.

– Isabello przyjechali posłowie Volttery

– Idę. Jasper – Skinęłam mu głową na pożegnanie. Weszłam do sali

balowej. Przedstawiono mnie kilku posłom i gościom z Volttery.

– Księżniczko, jest poseł Volttery którego musisz poznać – Powiedział

do mnie Carlisle. Gdy odszedł w stronę tego posła, westchnęłam i

spytałam Annę

– Anno, dużo jeszcze tych posłów? - Uśmiechnęła się do mnie

pocieszająco.

– Jeszcze tylko dwóch księżniczko – Odpowiedziała i oddaliła się.

Szłam w stronę króla Carlisla i posła z którym rozmawiał. Nagle kelner

przeciął mi drogę niosąc tacę wysoko. Niechcący zahaczył tacą o moją

koronę. W ostatniej chwili, przechodzący obok Edward ją złapał.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

– Przepraszam księżniczko! Nie chciałem, to było niechcący... - Zaczął

przepraszać mnie kelner. Edward wskazał mu dłonią aby się oddalił.

Podszedł bliżej do mnie i delikatnie zamieścił diadem na mojej głowie.

– Uważaj, bo jeszcze Ci ją ktoś odbierze – Powiedział i uśmiechnął się.

Poczułam jak kolana mi miękną gdy tak na mnie parzy. Odwzajemniłam

uśmiech i podeszłam do ojca Jaspera i posła.

Byłam naprawdę zmęczona i znudzona. Jasper okazał się być bardzo miły

i wspaniały, więc miałam nadzieję że będzie nam razem dobrze.

– Rozpoczynamy tańce – Oznajmił Ojciec – Isabello, Jasperze

zapraszamy na środek – Rozległy się pierwsze takty Walca i chłopak

poprowadził mnie na środek parkietu. Tańcząc prowadził mnie płynnie

przez kolejne kilka piosenek. Tańczyłam i rozmawiałam z nim pomiędzy

tłumem, który dołączył do nas w połowie walca. Kiedy muzyka

nieznacznie zwolniła w jakąś melodię graną na skrzypcach, odbił mnie

Edward. Jazz tańczył z Allie. Tańczyliśmy w ciszy, nie zamieniając ani

jednego słowa, jedynie patrząc sobie w oczy. Miedzianowłosy wyglądał

jakby podejmował jakąś trudną decyzję.

– Bella – Zaczął cicho, ale wtedy podbiegła Alice ciągnąc za sobą

Jake'a.

– Hej Jake – Uściskałam chłopaka siostry – Dawno przyjechałeś?

– Dosłownie przed chwilką – Odpowiedział obejmując Alice jedną

ręką w talli.

– Jacob to Edward, brat mojego narzeczonego Jaspera – Przedstawiłam.

– Miło mi poznać – Podali sobie ręce.

– Bynajmniej – Odpowiedział i skinął głową do mnie oraz Alice i

odszedł w kierunku oszałamiającej blondynki. Poprosił ją do tańca...

Czułam się dziwnie... Byłam...zazdrosna?... Nie to nie możliwe.

– Dziwny typ – Wytrącił mnie z rozmyśleń Jake.

– Taa – Przytaknęłam.

– Jak się bawisz? - Spytał chłopak.

– Wspaniale – Odparłam z uśmiechem. Zaczęliśmy się śmiać, kiedy

nagle znów mi przerwano. Tego wieczoru to już chyba wchodzi w nawyk...

– Bella chodź – Złapał mnie Emmet, ciągnąc do reszty. Gdy podeszłam,

Tata nagle przemówił.

– Każdy chyba wie dlaczego się tutaj zebraliśmy. Wznieśmy toast za

Jaspera i Isabellę – Wszyscy wznieśli toast. Następnie zaczęli nam

gratulować, klaskać oraz wiwatować. A ja czułam dziwny ścisk w żołądku

jakby coś było nie tak... Jednak uśmiechałam się szeroko, udając

najszczęśliwszą dziewczynę na świecie. Dziś niestety musiałam zostać do

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

końca balu. Gdy stałam sama z Jasperem, zauważyłam podążającą w naszą

stronę Ashley. Przybliżyłam się do niego i wyszeptałam mu na ucho.

– Uważaj. To Ashley, córka jednego z posłów Genovii. Straszna

podrywaczka, uważa że wszystko może kupić za pieniądze tatusia – Posłał

mi uśmiech.

– Będę uważał – Odszeptał mi na ucho. Blondynka podeszła do nas,

kołysząc biodrami.

– Isabella!

– Witaj, Ashley – Przywitałam się grzecznie. A następnie

wymieniłyśmy ukłony.

– Kurczę! A Ty już zaręczona? - Pokręciła głową z niedowierzaniem.

– No wiesz, oboje się kochamy i chcemy tego – Skłamałam. Jasper

objął mnie ramieniem w talli.

– Och, przedstawię was sobie. To Jasper mój narzeczony, Jasper to

Ashley córka jednego z posłów – Przywitali się. Rozmawialiśmy kilka

minut o Genovii i Voltterze. Następnie chodziliśmy razem, i

rozmawialiśmy z ważnymi osobami z różnych zakątków świata. Po dwóch

godzinach takiego chodzenia i rozmawiania z różnymi osobami, byłam

naprawdę zmęczona. Nogi myślałam że zaraz mi odpadną. Pod koniec

wieczoru już niemal wisiałam na ramieniu Jaspera. Po jakimś czasie

goście zaczęli wychodzić. Chodziliśmy i żegnaliśmy się z gośćmi. Gdy w

końcu pożegnaliśmy się z ostatnim gościem była druga w nocy.

Oczywiście Jasper i jego rodzina zostają u nas na dwa tygodnie. Mamy

dwa tygodnie aby się bliżej poznać z Jasperem. Każdy dostał własny

apartament w naszym pałacu. Gdy ostatni gość tylko wyszedł z pałacu,

usiadłam na schodach i zdjęłam buty.

– Nigdy więcej butów na obcasie na bal nie założę! - Mruczałam. Allie

się zaśmiała

– I tak Cię do tego zmuszę, siostrzyczko – Zagroziła.

– I gdzie ta siostrzana solidarność? - Spytałam patrząc do góry.

Wszyscy w pomieszczeniu się roześmiali. Gdy wstałam ledwo trzymałam

się na nogach.

– Wszystko dobrze Isabello? - Zapytała królowa Esme. Gdy oparłam

głowę o barierkę i wzięłam głęboki oddech.

– Tak, wszystko dobrze, wasza wysokość – Odparłam. Carlisle z Esme

się zaśmiali.

– Isabello, proszę mówi nam po imieniu – Poprosił Carlisle.

– Dobrze. I proszę nie mówcie ,,Isabello'' tylko Bello – Posłałam mi

delikatny uśmiech. Wstałam i wzięłam buty.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: