Isaac Asimov - Nieuczciwe środki.pdf - I. Asimov - seithe

Nieuczciwe środki (Gimmicks Three) by Issac Asimov

Nieuczciwe środki

(Gimmicks Three)

Autor : Issac Asimov

PrzełoŜył : Eloa

HTML : Argail

- No dalej! –powiedział Shapur, zupełnie miło, jeśliby wziąć pod uwagę fakt,

Ŝe był demonem. –Tracę przez ciebie mój

cenny czas. A ty zresztą równieŜ tracisz swój, powiedziałbym, bardziej cenny od

mojego, jako Ŝe zostało ci juŜ tylko

pół godziny. – Zamachał ogonem.

- Na pewno nie chodzi tu o dematerializację? – spytał zamyślony Izydor

Wellby.

- Mówiłem ci juŜ, Ŝe nie. –odpowiedział Shapur.

Po raz setny Wellby spojrzał na nieskazitelnie gładki brąz otaczający go ze

wszystkich stron. Demon z diabelską przy-

jemnością (a z jakąŜ by inną?) oświadczył, Ŝe podłogę, sufit i cztery ściany

tworzyły identyczne płyty brązowe o gru-

bości dwóch stóp, idealnie połączone ze sobą.

Było to całkowicie zamknięte pomieszczenie, a Wellby miał jeszcze tylko pół

godziny by się z niego wydostać. De-

mon obserwował go z wyrazem twarzy mówiącym, Ŝe wprost nie moŜe doczekać się

końca.

Dziesięć lat wcześniej (od tej chwili, oczywiście) Izydor Wellby podpisał

cyrograf.

- Zapłatę dostajesz najpierw –mówił Shapur przekonywująco. –Dziesięć lat

czegokolwiek byś chciał, w granicach

zdrowego rozsądku, a potem zostaniesz demonem. Będziesz jednym z nas, przyjmiesz

nowe, demonicznie brzmiące

imię, i otrzymasz wiele innych przywilejów. Prawie nie zauwaŜysz, Ŝe jesteś

potępiony. A jeśli się nie podpiszesz, i tak

istnieje moŜliwość, Ŝe wylądujesz w końcu w ogniu, to przecieŜ zwyczajna kolej

rzeczy. Nigdy nie wiadomo… Spójrz

tylko na mnie. Idzie mi wcale nieźle. ZłoŜyłem podpis, dostałem swoje dziesięć

lat no i jestem tutaj. Wcale nieźle.

- W takim razie dlaczego tak bardzo chcesz mnie przekonać do podpisania,

skoro i tak mogę zostać potępiony? –za-

pytał Wellby.

- Nie tak łatwo jest rekrutować armię piekieł – powiedział demon, po czym

westchnął szczerze, co spowodowało, Ŝe

nikły zapach dwutlenku siarki w powietrzu stał się trochę silniejszy. –KaŜdy

decyduje się polegać na szansie znalezie-

nie się w Niebie. Szanse są małe, ale są. Myślę, Ŝe kto jak kto, ale ty jesteś

na to za mądry. No a my mamy więcej dusz

potępionych niŜ potrzeba i deficyt w dziale administracji.

Wellby, który niedawno wyszedł z wojska i zyskał jedynie kontuzję i list

poŜegnalny od dziewczyny, którą jednak

wciąŜ kochał, nakłuł koniuszek palca i złoŜył podpis.

Oczywiście, najpierw przeczytał tą część z małym drukiem. Po podpisaniu

cyrografu zostanie mu przyznana pewna

ilość demonicznej mocy. Nie będzie dokładnie wiedział jak się nią posługiwać,

ani nie pozna jej natury, jakkolwiek

wszelkie jego pragnienia będą spełniane tak, Ŝe będzie się wydawało, Ŝe doszło

do tego w wyniku działania środków

konwencjonalnych.

Oczywiście nie zostanie spełnione Ŝadne Ŝyczenie, które kłóci się z celami

wyŜszymi bądź teŜ ma wpływ na historię

rodzaju ludzkiego. Czytając ten fragment Wellby uniósł brwi w zdumieniu.

Shapur zakasłał. –Zostaliśmy zmuszeni do wprowadzenia tej uwagi przez, ee,

Górę. Jesteś człowiekiem rozsądnym.

To ograniczenie nie będzie ci przeszkadzało.

- Macie tu teŜ jakieś sprytne zastrzeŜenie… -zauwaŜył Wellby.

- Coś w tym stylu, masz rację. Po wszystkim będziemy musieli sprawdzić twoje

kwalifikacje do pełnionej w przyszłości

funkcji. Mówi ono, jak widzisz, o tym Ŝe pod koniec tych dziesięciu lat będziesz

zmuszony do wykonania dla nas

pewnego zadania, co umoŜliwi ci jedna z twych demonicznych mocy. Na razie nie

moŜemy ci zdradzić jego istoty, ale

będziesz przecieŜ miał całe dziesięć lat by poznać swoje nowe moŜliwości. Spójrz

na to jak na rodzaj egzaminu

wstępnego.

- A co jeśli nie uda mi się zaliczyć tego testu?

- W tym wypadku, - powiedział demon - staniesz się jednak zwykłą duszą

potępioną.

A jako Ŝe był on demonem, na samą myśl o tym jego oczy zaświeciły

wewnętrznym blaskiem, a jego zakrzywione

szpony zacisnęły się, jak gdyby juŜ spoczywały głęboko w czyichś wnętrznościach.

Ale zaraz dodał uspokajająco:

- Nie martw się, egzamin ten nie będzie zbyt trudny. PrzecieŜ naszą wolą jest

zdobycie towarzysza, a nie następnego

uciąŜliwego obowiązku.

Wellbiego, przepełnionego myślami o straconej ukochanej, nie bardzo

obchodziło to, co zdarzy się za dziesięć lat,

więc się podpisał.

JednakŜe te dziesięć lat minęło dosyć szybko. Izydor Wellby był człowiekiem

rozsądnym, jak powiedział demon, więc

wszystko poszło dobrze. Wellby dostał pracę i dlatego Ŝe zawsze był o właściwej

porze na właściwym miejscu i zaw-

sze mówił właściwe rzeczy do właściwych ludzi, szybko doczekał się awansu i

szanowanej pozycji w społeczeństwie.

Jego inwestycje zawsze dawały zysk, a co waŜniejsze, wróciła do niego jego

dziewczyna, szczerze Ŝałując swej po-

chopnej decyzji i nie straciwszy nic na swej urokliwości.

Jego małŜeństwo było szczęśliwe. Został pobłogosławiony czwórką dzieci

(dwoma synami i dwiema córkami), z któ-

rych wszystkie były bardzo inteligentne i grzeczne w granicach zdrowego

rozsądku. Pod koniec owych dziesięciu lat

osiągnął pełnię władzy, reputacji i bogactwa, a o jego Ŝonie moŜna było

powiedzieć tylko tyle, Ŝe z kaŜdym rokiem

staje się ładniejsza.

I dziesięć lat (co do dnia, oczywiście) po podpisaniu cyrografu, obudził się

by znaleźć się nie w swojej sypialni, lecz w

przeraŜającym pokoju o ścianach z brązu, cechujących się wręcz nieznośną

spójnością, mając za towarzystwo jedynie

podnieconego demona.

- Musisz jedynie stąd wyjść, i wtedy staniesz się jednym z nas – powiedział

Shapur. – Zrobić to moŜesz zgodnie z zasa-

dami logiki, uŜywając twych demonicznych mocy, jeśli tylko wiesz dokładnie co

masz zamiar wykonać. Do tego czasu

powinieneś był do tego dojść.

- Moja Ŝona i dzieci będą bardzo zaniepokojeni moim zniknięciem – powiedział

Wellby, zaczynając odczuwać Ŝal.

- Odnajdą twoje martwe ciało – zapewnił demon pocieszająco. – Wszystko będzie

wskazywało na to, Ŝe umarłeś na

atak serca. Będziesz miał przepiękny pogrzeb. Pastor pośle cię do nieba, a my

nie wyprowadzimy z błędu ani jego, ani

tych, którzy będą słuchali jego kazania. No dobra, Wellby, masz czas do

południa.

Wellby, który podświadomie przygotowywał się na ten moment przez całe

dziesięć lat, był mniej przeraŜony niŜ

mógłby teraz być. Rozglądnął się podejrzliwie. –Czy to pomieszczenie jest

całkowicie zamknięte? śadnych ukrytych

wyjść?

- śadnych, ani w ścianach, ani w podłodze, ani w suficie. – oświadczył demon

z poczuciem satysfakcji z dobrze wyko-

nanej roboty. – Ani na granicach kaŜdej z tych powierzchni. Poddajesz się?

- Nie, nie. Daj mi tylko trochę czasu.

Wellby myślał usilnie. Pomieszczenie nie wydawało się zamknięte. MoŜna było

nawet wyczuć ruch powietrza. Powie-

trze mogło wpływać do pokoju materializując się poprzez ściany. MoŜliwe, Ŝe

demon wstąpił tu poprzez demateriali-

zację i moŜe Wellby teŜ mógłby wydostać się w ten sposób. Zapytał o to.

Demon wykrzywił usta. –Dematerializacja nie jest jedną z twoich mocy. Ja

równieŜ nie uŜyłem jej Ŝeby się tu dostać.

- Jesteś tego pewien?

- Sam stworzyłem ten pokój – dumnie odpowiedział demon. –Skonstruowałem go

specjalnie dla ciebie.

- I wszedłeś tu z zewnątrz?

- Tak.

- UŜywając zwykłych demonicznych mocy, jakie i ja posiadam?

- Dokładnie tak. No dobrze, będę precyzyjny. Nie moŜesz przenieść się przez

materię, lecz moŜesz poruszać się w

kaŜdym wymiarze samym wysiłkiem woli. MoŜesz przemieścić się w górę, w dół, w

lewo, w prawo, na ukos i tak dalej,

ale nie moŜesz poruszać się poprzez materię.

Wellby myślał dalej, a Shapur rozwodził się nad całkowitą spójnością

brązowych ścian, podłogi i sufitu, ich nieza-

chwianą jednością.

Wellbiemu wydawało się oczywiste, Ŝe Shapur, nie waŜne jak bardzo wierzył w

potrzebę zasilenia rzeszy demonów,

nie mógł się doczekać by zaspokoić swą demoniczną Ŝądzę zabawienia się zwykłą

duszą potępioną.

- Przynajmniej – powiedział Wellby, w narastającym poczuciu Ŝalu sięgając do

filozofii, - będę miał dziesięć szczęśli-

wych lat, które będę mógł wspominać. Na pewno to przyniesie jakąś ulgę, nawet

potępionej duszy w piekle.

- A właśnie Ŝe nie. – odpowiedział demon. –Piekło nie mogłoby być nazywane

piekłem, gdyby pozwalano w nim na

poczucie ulgi. Cokolwiek człowiek zyskuje na ziemi poprzez pakt z diabłem, jak w

twoim przypadku, mógłby otrzy-

mać bez podpisywania owego, gdyby tylko cięŜko pracował i wierzył w, ee, Górę.

To właśnie sprawia, Ŝe wszystkie te

pakty są takie diabelskie. – I zaśmiał się głośno z nutką triumfu w głosie.

- To znaczy, Ŝe moja Ŝona wróciłaby do mnie nawet gdybym nie podpisał Ŝadnego

cyrografu?! – zapytał gniewnie

Wellby.

- MoŜe by i wróciła. –odpowiedział Shapur. – Wszystkie sprawy są wolą, ee,

Góry. My sami nie jesteśmy w stanie zro-

bić nic Ŝeby na nią wpłynąć.

Poczucie klęski, które wywołały w Wellbym te słowa, musiało jakoś wyostrzyć

jego intelekt, bo wtedy właśnie rozpły-

nął się w powietrzu, zostawiając za sobą puste pomieszczenie, nie licząc jednego

zaskoczonego demona. A poczucie

zaskoczenia przerodziło się w kompletną wściekłość, gdy jego wzrok padł na

cyrograf podpisany przez Wellbiego,

który aŜ do tej chwili spoczywał w jego dłoni, czekając na rozwój spraw, dobry

czy teŜ zły.

Kiedy minęło dziesięć lat (co do dnia, oczywiście) odkąd Izydor Wellby

podpisał pakt z Shapurem, ten pojawił się w

biurze Wellbiego i gniewnie powiedział: -Słuchaj no…

Wellby podniósł na niego wzrok znad dokumentów, kompletnie zaskoczony. –Kim

jesteś?

- Bardzo dobrze wiesz, kim jestem. – odparł Shapur.

- Obawiam się, Ŝe nie. – zaprzeczył Wellby.

Demon rzucił na niego badawcze spojrzenie. – Widzę Ŝe mówisz prawdę, ale nie

wiem dokładnie, jak to moŜliwe.

Następnie przedstawił Wellbiemu wydarzenia ostatnich dziesięciu lat.

- Ah tak. Oczywiście, mogę ci wszystko wytłumaczyć, ale czy nikt nam nie

przeszkodzi? – powiedział Wellby.

- Zapewniam cię, Ŝe nie – zimno odpowiedział demon.

- Siedziałem w tym zamkniętym pokoju z brązu, - zaczął Wellby –i…

- Mógłbyś się streszczać? – zapytał nerwowo demon. – Chcę wiedzieć…

- Proszę, chciałbym Ŝebyś mi nie przerywał.

Demon zagryzł szczęki i wionęło od nim dwutlenkiem siarki, tak Ŝe Wellby

zaczął kaszleć a na jego twarzy pojawił się

wyraz obrzydzenia.

Wellby rozpoczął opowieść: - Mógłbyś się trochę odsunąć… Dziękuję. No więc –

siedziałem w tym zamkniętym po-

koju z brązu i przypomniałem sobie, jak cały czas wytykałeś tą całą

niezniszczalność ścian, podłogi i sufitu. Zastana-

wiałem się dlaczego ciągle o tym mówiłeś, co było jeszcze poza ścianami, podłogą

i sufitem. Zdefiniowałeś mi trój-

wymiarową przestrzeń ograniczoną ze wszystkich stron.

- No właśnie: trójwymiarową. Pokój nie był zamknięty w czwartym wymiarze. Nie

istniał nieskończenie w przeszłości.

Powiedziałeś, Ŝe skonstruowałeś go specjalnie dla mnie. Więc jeŜeli ktoś

przeniósł by się w przeszłość, dotarłby w

końcu do chwili, w której pokój ten jeszcze nie istniał, i znalazłby się wtedy

poza nim.

- Co więcej, zaznaczyłeś, Ŝe mogę poruszać się w kaŜdym wymiarze, a czas,

naturalnie, moŜe być postrzegany jako

wymiar. No więc kiedy postanowiłem przemieścić się w przeszłość, zacząłem bardzo

szybko cofać się wzdłuŜ mojego

Ŝycia, aŜ wreszcie brąz wokół mnie zniknął.

Shapur zapłakał Ŝałośnie. – Rozumiem to wszystko. Nie mógłbyś się wydostać w

Ŝaden inny sposób. Niepokoi mnie

jednak sprawa cyrografu, który przecieŜ podpisałeś. Nie staniesz się zwykłą

duszą potępioną – no dobrze, to przecieŜ

część gry. Ale musisz przynajmniej zostać jednym z nas, członkiem rzeszy

demonów; za to ci zapłaciliśmy, i jeśli nie

dostarczę cię na dół, będę miał przeogromne kłopoty.

Wellby wzruszył ramionami. –Współczuję ci, oczywiście, ale nie mogę ci

pomóc. Zapewne utworzyłeś to pomieszcze-

nie z brązu zaraz potem jak złoŜyłem podpis na papierze, jako Ŝe po tym, jak

wydostałem się z pokoju, znalazłem się

dokładnie w momencie zawierania z tobą paktu. Byłeś tam ty, byłem tam ja, ty

wciskałeś mi cyrograf wraz z piórem,

którym miałem nakłuć swój palec. Wydaje mi się, Ŝe kiedy cofałem się w czasie,

pamięć o tym, co działo się w przy-

szłości nieco się zatarła, ale widać nie całkowicie. Podczas gdy próbowałeś

nakłonić mnie do podpisania, poczułem,

Ŝe to nie dobry pomysł. Nie pamiętałem raczej przyszłości, ale poczułem, Ŝe

popełniam błąd. Więc się nie podpisa-

łem. Odmówiłem ci.

Shapur zazgrzytał zębami. –Powinienem był się domyślić. Gdyby tylko schematy

prawdopodobieństwa obejmowały

sobą demony, ja równieŜ znalazłbym się w tej linii wydarzeń. Jest jak jest. Mogę

ci jedynie powiedzieć, Ŝe straciłeś

dziesięć lat szczęśliwego Ŝycia, które ci oferowaliśmy. To przynosi mi ulgę. No

i w końcu cię dostaniemy. To równieŜ.

- Zaraz, zaraz – powiedział Wellby. – CzyŜby w piekle pozwalano na uczucie

ulgi? Przez ostatnie dziesięć lat nie wie-

działem nic o tym, co mogłoby mnie czekać. Ale teraz, gdy przywołałeś

wspomnienie tamtej mogącej się wydarzyć

dekady, przypomniałem sobie coś jeszcze. W tym pomieszczeniu z brązu mówiłeś mi,

Ŝe pakty z diabłem nie dają

niczego, co nie mogłoby zostać uzyskane poprzez usilną pracę i wierzenie w Górę.

A ja pracowałem, i wierzyłem.

Isaac Asimov - Nieuczciwe środki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: