3. Gniew Bozy t.I.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

G N I E W B O ˚ Y

Tom I

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I

str - 2

Rozdzia∏ II

str - 10

Rozdzia∏ III

str - 16

Rozdzia∏ VI

str - 24

Rozdzia∏ V

str - 29

Rozdzia∏ VI

str - 37

Rozdzia∏ VII

str - 44

Rozdzia∏ VIII

str - 51

Rozdzia∏ IX

str - 61

Rozdzia∏ X

str - 69

Rozdzia∏ XI

str - 75

Rozdzia∏ XII

str - 81

Rozdzia∏ XIII

str -85

Rozdzia∏ XIV

str - 94

G N I E W B O ˚ Y T O M I

R O Z D Z I A ¸ I

Pierwsze promienie wschodzàcego s∏oƒca zalewa∏y z∏otem i purpurà wieczne Êniegi himalajskich

szczytów, a ˝yciodajne Êwiat∏o okry∏o blaskiem g∏´bokà dolin´, otoczonà sterczàcymi, szpiczastymi ska-

∏ami i poprzecinanà, zdawa∏oby si´, bezdennymi przepaÊciami.

Kr´tà Êcie˝kà, wijàcà si´ nad kraw´dzià ska∏, dost´pnà zaledwie dla górskich kóz, wolnym lecz pew-

nym krokiem sz∏o trzech ludzi w stroju Hindusów. Na przodzie szed∏ cz∏owiek wysokiego wzrostu, chudy,

o bràzowej twarzy. By∏ to m´˝czyzna w Êrednim wieku, lecz w jego du˝ych, czarnych oczach Êwieci∏a

nieugi´ta wola i pot´˝na si∏a.

Obaj jego towarzysze podró˝y to pi´kni, m∏odzi ludzie, powa˝ni i zamyÊleni. Kiedy niebezpieczna

Êcie˝ka wyprowadzi∏a ich na niewielkà p∏aszczyzn´ skalnà, wszyscy trzej zatrzymali si´, aby odpoczàç.

Nad czym si´ tak zaduma∏eÊ Supramati?- z uÊmiechem zapyta∏ cz∏owiek o bràzowej twarzy. Zapatrzy-

∏em si´ na te dziwnie wspania∏e i dzikie okolice, tà ponurà, wàskà rozpadlin´ czyniàcà wra˝enie bezden-

nej przepaÊci. Doprawdy mo˝na by sàdziç, ˝e to jedno z wejÊç do piek∏a, które opisywa∏ Dante. Nawet

o∏ówek Dore nie potrafi∏by stworzyç czegoÊ bardziej fantastycznego jak ta uderzajàca rzeczywistoÊç.

I przez takie diabelskie miejsca, prawdziwe uosobienie bezp∏odnoÊci i Êmierci, idziemy do êród∏a ˝ycia

naszej planety?... Czy daleko do niego Ebramarze?

- O! Czeka nas jeszcze spory szmat drogi - odpowiedzia∏ zapytany. Ominiemy zràb widniejàcej tam

ska∏y, a za nià dopiero znajduje si´ rozpadlina otwierajàca wejÊcie w podziemny Êwiat, dokàd mamy

dojÊç. A wi´c w drog´, przyjaciele! Widz´, ˝e Dachir p∏onie z niecierpliwoÊci.

Ten, którego dotyczy∏y te s∏owa lekko si´ zarumieni∏, lecz nie protestowa∏. Ze zwinnoÊcià i pewno-

Êcià górskich kóz wszyscy trzej przebyli zràb skalny i weszli w znajdujàcà si´ po drugiej stronie wàskà

i ciemnà rozpadlin´. Znaleêli si´ w ciasnym, kr´tym przejÊciu, które si´ stopniowo rozszerza∏o. Kiedy

szerokoÊç drogi pozwala∏a im ju˝ swobodnie poruszaç si´ i staç, podró˝ni zapalili wiszàce u pasów po-

chodnie i Êmia∏o ruszyli w dalszà drog´.

Czytelnicy nasi, którym znane sà dwie pierwsze cz´Êci tej powieÊci: „Eliksir ˝ycia” i „Magowie”, po-

znali niewàtpliwie hinduskiego maga Ebramara i dwóch jego uczniów, cz∏onków Bractwa NieÊmiertel-

nych; m∏odego lekarza Ralfa Morgana, b´dàcego od czasu wstàpienia do tajemnej spo∏ecznoÊci, ksi´-

ciem Supramati i Dachira, legendarnego kapitana widmowego okr´tu. Skoƒczywszy pierwszy okres

swego wtajemniczenia, ludzie ci powrócili do Indii dla prowadzenia dalszych nauk pod kierownictwem

Ebramara. Szybko posuwali si´ przejÊciem, które stopniowo stawa∏o si´ coraz szersze i bardzej sklepio-

ne, a przy blasku pochodni sprawia∏o fascynujàcy widok. Wsz´dzie wisia∏y dziwacznego kszta∏tu stalak-

tyty; grube i Êwiecàce jak brylanty krople zastyg∏e po Êcianach i powoli wszystko przyjmowa∏o zielonka-

wy odcieƒ. Nagle za zakr´tem znaleêli si´ w niewielkiej jaskini, która przy blasku pochodni zajaÊnia∏a jak

olbrzymi szmaragd. M∏odzi ludzie wydali okrzyk zachwytu.

- Bo˝e! Jaka wspania∏oÊç! Stokroç pi´kniejsza od b∏´kitnej groty na Capri! - zachwyca∏ si´ Dachir.

Skoro wam si´ to miejsce podoba, to zatrzymamy si´ tutaj, ˝eby odpoczàç i pokrzepiç swoje si∏y - rzek∏

Ebramar, zatykajàc pochodni´ w szczelin´ skalnà i siad∏ na du˝ym kamieniu. Towarzysze poszli za jego

przyk∏adem. Nast´pnie wyj´li z woreczków okràg∏e chlebki i maleƒkie buteleczki z mlekiem, zaÊ Ebra-

mar wydosta∏ zza pasa kryszta∏owe pude∏ko zawierajàce kulk´ z ró˝owego, pachnàcego ciasta i po∏knà∏

jà.

- Ciekawym by∏oby dowiedzieç si´ w jaki sposób i przez kogo zosta∏a odkryta ta droga do êród∏a

„eliksiru ˝ycia”? Trudno znaleêç jà Êmiertelnemu i nie ∏atwo iÊç po niej nawet „nieÊmiertelnemu” - zauwa-

˝y∏ Supramati.

- Je˝eli chcecie, opowiem wam legend´ o tym jak zosta∏a odkryta pierwotna materia - rzek∏ Ebramar.

Zauwa˝ywszy ciekawoÊç uczniów, mag rozpoczà∏ swoje opowiadanie.

W bardzo odleg∏ych czasach, o których w historii nie zachowa∏o si´ nawet wspomnienie, w pewnym

wielkim mieÊcie, na miejscu którego od wieków ju˝ rosnà dziewicze lasy ˝y∏ uczony Hindus imieniem

Ugrazena. By∏ to Êwi´ty starzec o przyk∏adnym ˝yciu i wielkiej màdroÊci, lecz nie by∏ lubiany w rodzin-

nym mieÊcie, a wielu nawet nienawidzi∏o go dlatego, ˝e surowo sàdzi∏ wyst´pki swoich wspó∏obywateli,

nie oszcz´dzajàc nikogo i bezlitoÊnie pot´pia∏ ich przest´pstwa i wykroczenia. Mieszka∏ samotnie

w skromnym domku w pobli˝u jednej z wi´kszych Êwiàtyƒ; ludzie uciekali od niego obawiajàc si´ suro-

wych napomnieƒ. Lubi∏a i szanowa∏a Êwi´tego starca jedna tylko m∏odziutka bajadera przy Êwiàtyni. Od-

wiedza∏a go, przynosi∏a po˝ywienie, czystà odzie˝ i w miar´ mo˝liwoÊci przychodzàc mu z pomocà,

a szczególnie od tej pory kiedy Ugrazena, od wielu lat cierpiàcy na oczy - zupe∏nie oÊlep∏. Lecz wrogo-

wie Êwi´tego starca wybrali ten w∏aÊnie czas jako najodpowiedniejszy dla dokonania zemsty i postano-

wili najpierw wyp´dziç go z miasta, a nast´pnie zabiç.

Przypadkowo bajadera dowiedzia∏a si´ o tym niecnym zamiarze, uprzedzi∏a starca i uciek∏a z nim,

postanawiajàc poÊwi´ciç si´ dla niego. Chocia˝ Êlepiec i dziewczyna ukryli si´ w górach, wrogowie spo-

strzegli ich ucieczk´, wpadli na Êlad i rozpocz´li poÊcig. Uciekinierzy doszli do najbardziej niedost´p-

nych miejsc, a starzec bezustannie wys∏awia∏ Brahm´ i wzywa∏ jego pomocy. Bóg przyprowadzi∏ ich do

rozpadliny w pewnej skale, gdzie si´ ukryli trafiajàc na t´ podziemnà drog´, którà my teraz idziemy.

Lecz szli oni po ciemku, nie wiedzàc dokàd droga prowadzi.

Starzec by∏ spokojny, a dziewczyna p∏aka∏a z ˝alu, a˝ oczy jej zapuch∏y od ∏ez. Nagle us∏yszeli g∏u-

chy szum wodospadu i kiedy bajadera wyciàgn´∏a r´k´ poczu∏a jakiÊ p∏yn, który pociek∏ jej po palcach.

Poniewa˝ oboje umierali z pragnienia, dziewczyna zaczerpn´∏a swoim kamiennym kubkiem to, co uwa-

˝a∏a za wod´: napoi∏a Ugrazen´ i napi∏a si´ sama. W tej˝e chwili poczu∏a jakby uderzenie w g∏ow´,

a cia∏o jej po˝era∏ ogieƒ. PomyÊla∏a, ˝e ju˝ umiera i pad∏a bez zmys∏ów na ziemi´. Ile czasu up∏yn´∏o,

bajadera nie by∏a w stanie odpowiedzieç. Kiedy si´ ockn´∏a zdawa∏o si´ jej, ˝e Êni czarowny sen. Le˝a-

∏a obok strumienia p∏ynnego ognia, a w odleg∏oÊci kilku kroków widnia∏a obszerna, zalana Êwiat∏em gro-

ta i w niej kaskadà sp∏ywa∏ potok tego ognistego p∏ynu. Nie zdà˝y∏a jeszcze przyjÊç do siebie ze zdumie-

nia, gdy nagle ujrza∏a schylonego nad sobà nieznajomego, pi´knego m∏odzieƒca. Krzykn´∏a i skoczy∏a

na nogi w wielkim strachu, lecz on rzek∏ do niej: ja jestem Ugrazena i nie rozumiem jaki cudem wróci∏a

mi m∏odoÊç.

Poczàtkowo bajadera nie chcia∏a wierzyç, lecz kiedy zobaczy∏a utkanà przez siebie odzie˝ i us∏ysza-

∏a o tym, co dotyczy∏o ich obojga: przekona∏a si´ wreszcie, ˝e mówi∏ prawd´. Weszli oboje do groty, ˝e-

by z bliska ujrzeç to bajeczne widowisko i wówczas we wg∏´bieniu zauwa˝yli s´dziwego starca, który ich

zapyta∏ czego potrzebujà. W odpowiedzi wyjawili wszystko, a wtedy stró˝ êród∏a rzek∏ im:

- Jak mam nazwaç was, których Brahma przyprowadzi∏ tutaj, szcz´Êliwymi czy te˝ nieszcz´Êliwymi?

SkosztowaliÊcie pierwotnej materii, która jest eliksirem ˝ycia i nie umrzecie; b´dziecie ˝yç bardzo

d∏ugo, prawie wiecznie. Nape∏nijcie wi´c czar´ drogocennym p∏ynem i dawajcie go tylko tym, kogo poko-

chacie ca∏ym sercem.

Bajadera zaczerpn´∏a pe∏ny kubek ognistego p∏ynu, po czym oboje opuÊcili grot´ i powrócili mi´dzy

ludzi. Nikt nie pozna∏ Ugrazeny, który ze swojà ˝onà zamieszka∏ w górach i to oni stali si´ pierwszymi

za∏o˝ycielami „Bractwa NieÊmiertelnych”.

Ebramar zamilk∏ i sm´tnym wzrokiem popatrzy∏ na swoich uczniów, którzy s∏uchali go w skupieniu.

Szcz´Êliwi my jesteÊmy w istocie, czy te˝ nieszcz´Êliwi? - zapyta∏ Supramati. - Nieszcz´Êliwi! - odrzek∏

Dachir. Tak jest nieszcz´Êliwi dlatego, ˝e ju˝ krótkie stosunkowo ˝ycie, jakieÊ 60 - 70 lat mo˝e rozczaro-

waç cz∏owieka i wywo∏aç pragnienie Êmierci. Jakie˝ m´ki przechodzimy my, zmuszeni wieÊç nieskoƒ-

czone ˝ycie wÊród t´pych, podst´pnych, fa∏szywych i wyst´pnych ludzi, nie majàc przy tym nic wspólne-

go z tym spo∏eczeƒstwem, w którym od czasu do czasu zmuszeni jesteÊmy ˝yç i widzieç jak wszystko

woko∏o nas umiera. ˚ywe zagadki, ludzie innego Êwiata chowajàcy w znu˝onej duszy wspomnienia

i wra˝enia tylu wieków, tylu ró˝nych cywilizacji, wiecznie samotni i obcy poÊród rojàcego si´ wko∏o

i szybko zmieniajàcego si´ cz∏owieczeƒstwa - jesteÊmy potrójnie nieszcz´Êliwi! W g∏osie jego tai∏a si´

niewypowiedziana gorycz, zaÊ w oczach Supramatiego pokaza∏y si´ ∏zy.

- A˝eby rozjaÊniç wasze d∏ugie ˝ycie moje dzieci i wskazaç tego ˝ycia cel, dano wam nauk´; czystà

i wielkà nauk´, która wywy˝sza was ponad ludzkoÊç nieokrzesanà i wyst´pnà, oczywiÊcie na skutek

swej ciemnoty. Wam udost´pniono jaÊniejsze i doskonalsze pojmowanie Bóstwa; zas∏ona skrywajàca

dla innych Êwiat niewidzialny, dla was jest ods∏oni´ta; i wreszcie macie otwarty dost´p do najniezwyklej-

szych wielkich tajemnic natury, którà na przyk∏ad za chwil´ b´dziecie si´ upajaç. G∏os Ebramara dêwi´-

cza∏ surowo, a jednoczeÊnie zach´cajàco. S∏owa jego wywo∏a∏y natychmiastowy skutek.

- Wybacz nam nauczycielu naszà s∏aboÊç niegodnà tej wiedzy, jakà ju˝ zdobyliÊmy - rzek∏ Suprama-

ti. A tak˝e i naszà niewdzi´cznoÊç, za wszystkie darowane nam przez los dobrodziejstwa - doda∏ Dachir.

- Widz´, ˝e ju˝ zwyci´˝yliÊcie mimowolnà s∏aboÊç, a to, co zobaczycie mam nadziej´, zupe∏nie was

uspokoi i pogodzi z waszym po∏o˝eniem „nieÊmiertelnych”.

Tymczasem w drog´ moi przyjaciele! - rzek∏ Ebramar z dobrodusznym uÊmiechem wstajàc z miej-

sca. Wszyscy trzej wyruszyli w dalszà drog´. Podziemne przejÊcie, którym szli coraz bardziej si´ roz-

szerza∏o, sklepienia by∏y coraz wy˝sze, spadek coraz bardziej pochy∏y; po bokach otwiera∏y si´ przej-

Êcia, a pochodnie okaza∏y si´ wkrótce niepotrzebne, gdy˝ pojawi∏ si´ pó∏blask jakiegoÊ nieokreÊlonego

koloru. I nagle przed nimi otwar∏o si´ tak czarowne i niezwyk∏e zjawisko, ˝e Dachir i Supramati oniemie-

li ze zdziwienia i zatrzymali si´.

Na pierwszym planie widaç by∏o olbrzymi ∏uk, wykuty w sklepieniu przez samà natur´, na podobieƒ-

stwo bramy gotyckiej Êwiàtyni. Za tym wejÊciem rozciàga∏a si´ olbrzymia grota ze sklepieniem, ginàcym

gdzieÊ w niedosi´g∏ej dla oka wysokoÊci. OÊlepiajàce, lecz zarazem dziwnie delikatne Êwiat∏o opromie-

nia∏o wszystko doko∏a; stalaktyty i stalagmity lÊni∏y jak diamenty. Powierzchnia dna groty wznosi∏a si´ ∏a-

godnie szerokimi stopniami i za najwy˝szym z nich pyszni∏ si´ w swej wspania∏oÊci olbrzymi, na kilka

metrów szeroki, ognisty strumieƒ, poczàtek którego znika∏ w nieprzejrzanej wysokoÊci sklepienia.

Otoczony iskrzàcym i migotliwym ob∏okiem, tajemny strumieƒ bi∏ ognistà fontannà ze z∏otymi i purpu-

rowymi odcieniami. Bulgocàce fale stacza∏y si´ po stopniach, u podnó˝a których mieÊci∏ si´ wielki, natu-

ralny basen, a nadmiar, ognistymi strugami sp∏ywa∏ w liczne boczne galerie, z których jedne by∏y wyso-

kie i szerokie, drugie znów niskie i wàskie, jak rozpadliny. Nad basenem i wy˝ej w ca∏ej grocie, na podo-

bieƒstwo ob∏oku, unosi∏a si´ z∏ocista mg∏a.

Supramati i Dachir jakby zastygli, zachwyceni bajecznà pi´knoÊcià obrazu. Oczarowany ich wzrok

b∏àdzi∏ od ognistego wodospadu do dziwacznych koronek pokrywajàcych Êciany, zwieszajàcych si´ gir-

land i przechodzi∏ z nisz na kolumienki. A wszystko to jaÊnia∏o, migota∏o i mieni∏o si´ ró˝nymi barwami:

ciemnoniebieskà jak szafir, czerwonà jak rubin, zielonà jak szmaragd, wreszcie fioletowà, jak ametyst.

- Bo˝e Ojcze Wszechmogàcy, jakie˝ cuda stworzy∏a Twoja bezgraniczna màdroÊç, a dobroç Twoja

obdarzy∏a nas szcz´Êciem zachwycania si´ nimi! - przemówi∏ Supramati, przyciskajàc obie r´ce do pier-

si.

- Tak, moje drogie dzieci, wielkà jest ∏aska Stworzyciela, który da∏ nam mo˝noÊç zbli˝enia si´ do jed-

nej z najwy˝szych tajemnic tworzenia. Wasz zachwyt i wzruszenie sà zupe∏nie naturalne, poniewa˝ wi-

dzicie przed sobà êród∏o ˝ycia, istotny pokarm planety, ognisko zachowania i odnawiania czynnych

i twórczych si∏ przyrody. Dawniej dziewi´ç podobnych êróde∏ nasyca∏o planet´; obecnie szeÊç z nich zu-

pe∏nie wysch∏o, a trzy pozosta∏e równie˝ utraci∏y ju˝ cz´Êç swojej si∏y. Kiedy zniknie ostatnie z nich,

ch∏ód i Êmierç obejmà naszà ziemi´.

- A wtedy? - przemówi∏ z trudem Supramati.

- Wtedy opuÊcimy skazanà na Êmierç ziemi´ i poszukamy przystani na nowej planecie, ˝eby tam

sp∏aciç nasz ostatni d∏ug „wtajemniczonych” i z∏o˝yç wreszcie cielesne brzemi´; po czym wrócimy

w Êwiat pozagrobowy. Lecz do tego jeszcze daleko, ˝e tymczasem nie warto nawet myÊleç o tym - do-

da∏ Ebramar spostrzeg∏szy, ˝e jego towarzysze zadr˝eli i pobledli.

- A teraz moje drogie dzieci pomódlmy si´! Dopiero w tej chwili Dachir i Supramati zauwa˝yli, ˝e

przed basenem wznosi∏ si´ jak gdyby o∏tarz. By∏ to szeroki, w kszta∏cie szeÊcianu przezroczysty kamieƒ,

a na nim na podstawie z tego materia∏u sta∏ kryszta∏owy kielich nape∏niony pierwotnà materià, z której

wyp∏ywa∏a jakby ognista mg∏a. Nad kielichem unosi∏ si´ przeêroczysty, jaÊniejàcy krzy˝.

Wszyscy trzej padli na kolana i z dusz ich pop∏yn´∏a goràca modlitwa ku Stwórcy wszechrzeczy, naj-

wy˝szej niepoj´tej Istocie, z której wyp∏ywa ca∏a mi∏oÊç, màdroÊç i wszelka si∏a. Poca∏owawszy o∏tarz

i kielich Supramati i Dachir powstali.

- A zatem drogie dzieci widzieliÊcie to, czego ludzie ca∏e wieki daremnie szukali i szukajà: „kamieƒ fi-

lozoficzny” „eliksir ˝ycia”, „êród∏o wiecznej m∏odoÊci”. Instynkt i przeczucia podpowiadajà ludziom, ˝e

skarby te istniejà, lecz nie mogà oni znaleêç ku nim drogi.

- Nauczycielu, wszak ten o∏tarz i kielich jest dzie∏em ludzkich ràk? - zapyta∏ Supramati.

- Tak, wykonane zosta∏y przez adeptów, kolejno mieszkajàcych tutaj przez okreÊlony czas. Oni

strzegà êród∏a i majà obowiàzek obserwowaç si∏´ fontanny oraz dok∏adnie mierzyç jej obni˝anie si´, po-

wolne wprawdzie lecz sta∏e.

Praca ta jest bardzo m´czàca i wymaga tyle wiedzy, ile najwy˝szej dok∏adnoÊci, lecz czyni ona wiel-

kie dobrodziejstwo pod wzgl´dem oczyszczania ich cia∏. Przez ca∏y czas pobytu tutaj adepci nie potrze-

bujà po˝ywienia, gdy˝ aromat êród∏a w zupe∏noÊci go zast´puje. A teraz dalej w drog´. Po raz ostatni

Supramati i Dachir z niemà czcià spojrzeli na czarowny obraz êród∏a ˝ycia i poszli w Êlad za Ebrama-

rem, który wszed∏ w jedno z bocznych przejÊç groty.

Droga teraz wznosi∏a si´ stromo i miejscami spotykali nawet wykute w skale schodki. Niebezpieczny

korytarz by∏ oÊwietlony lampami zawieszonymi u sklepieƒ, lub umocowanymi w szczelinach ska∏. Po kil-

ku godzinach ucià˝liwej drogi doszli wreszcie do obszernej groty, rozjaÊnionej b∏´kitnawym Êwiat∏em.

Przed nimi rozpoÊciera∏a si´ g∏adka powierzchnia podziemnego jeziora. Na s∏upie stojàcym przy brzegu

zawieszony by∏ metalowy dzwon.

Ebramar uderzy∏ w niego trzy razy i po kilku chwilach ukaza∏a si´ maleƒka ∏ódka z wioÊlarzem w bia-

∏ym ubraniu. Kiedy przybi∏a do brzegu, wszyscy trzej weszli do niej; Supramati i Dachir zacz´li wios∏o-

waç, a przyby∏y wioÊlarz usiad∏ przy sterze. By∏ to pi´kny, m∏ody cz∏owiek o zamyÊlonym obliczu,

awoczach jego Êwieci∏ ten sam dziwny blask, który wyró˝nia „nieÊmiertelnych”. ¸ódka jak strza∏a p´dzi-

∏a po jeziorze; a nast´pnie Êlizga∏a si´ przez kana∏y, to wàskie, to szerokie wijàce si´ dziwacznie. Nagle

podziemny kana∏ uczyni∏ raptowny skr´t, prawie pod prostym kàtem i Supramati omal nie krzyknà∏ ze

zdumienia. ¸ódka wÊlizgn´∏a si´ w wàski otwór w skale i jak jaskó∏ka lekko wyp∏yn´∏a na Êredniej wielko-

Êci jezioro, zalane promieniami s∏oƒca. Jezioro to le˝a∏o poÊrodku g∏´bokiej i widocznie nie majàcej wyj-

Êcia doliny. Ze wszystkich stron wznosi∏y si´ strome, skaliste góry, których szczyty wybielone wiecznym

Êniegiem gin´∏y w ob∏okach, jedynie tylko wzd∏u˝ samego brzegu jeziora, wznoszàcy si´ tarasami pas

ziemi pokryty by∏ pysznà roÊlinnoÊcià. W jednym miejscu pas znacznie si´ rozszerza∏ i tam, na wzgórku

widoczny by∏, oparty o ska∏´ niewielki, bia∏y pa∏ac wyglàdajàcy jak per∏a na tle otaczajàcej go zieleni. Po

kilku chwilach ostatnie stopnie wchodzi∏y w wod´. Dachir i Supramati serdecznie uÊcisn´li r´k´ swemu

sternikowi, po czym wszyscy trzej skierowali si´ do pa∏acu, który teraz zdawa∏ si´ byç jeszcze bardziej

czarujàcy ni˝ z oddali. Zbudowany by∏ w zupe∏nie nieznanym stylu i z jakiegoÊ niewiadomego kamienia,

bielszego od marmuru. Cienka jak koronka rzeêba upi´ksza∏a Êciany, wysmuk∏e kolumienki podtrzymy-

wa∏y dach szerokiego tarasu i sufit doÊç obszernej sali, mieszczàcej si´ za przedsionkiem. Poprzez wie-

le pokoi Ebramar wyprowadzi∏ ich na otwarty taras, przed którym rozciàga∏ si´ ogród.

Po szmaragdowo-zielonej polanie brodzi∏y, skuba∏y traw´, skaka∏y lub le˝a∏y wyciàgni´te w w s∏oƒcu

najró˝norodniejsze zwierz´ta: wielki tygrys, niedêwiedê razem z owcami, gazelami, psami, wielkimi pta-

kami itd.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: