System Instytucjonalny UE.pdf

System instytucjonalny UE

Struktura instytucjonalna UE opiera się na instytucjach WE. Jedynym organem UE wymienionym w traktatach założy-

cielskich jest Rada Europejska. Instytucje WE to: Parlament Europejski, Radę, Komisję, Trybunał Sprawiedliwości, Try-

bunał Obrachunkowy. TN dodaje do tej listy jeszcze Sąd Pierwszej Instancji Osobne.

Oprócz wymienionych instytucji, we Wspólnotach działają organy pomocnicze nazywane również organami dodatko-

wymi, takie jak Komitet Ekonomiczny i Społeczny oraz Komitet Regionów. System instytucjonalny Wspólnot obejmuje

także wiele innych organów, do których należną: Europejski System Banków Centralnych i Europejski Bank Centralny,

Europejski Bank Inwestycyjny, Europejski Fundusz Wyrównawczy i Gwarancyjny Rolnictwa i in. jedynie instytucje mo-

gą wydawać wiążące decyzje.

Główne uprawnienia kontrolne posiadają ETS i Rzecznik Praw Obywatelskich, tzw. Ombudsman, którego wybiera PE.

PE kontroluje KE i Radę UE. Kontrola ta przejawia się m.in. w obowiązku udzielania odpowiedzi na zapytania parlamen-

tarzystów europejskich.

Zasada równowagi instytucjonalnej nie odpowiada klasycznemu systemowi trójpodziału władzy. ETS odrzucił koncepcję

trójpodziału władzy v orzeczeniu w sprawach połączonych Francja, Włochy i Wielka Brytania przeciwko Komisji.

Zasada równowagi instytucjonalnej oznacza, że żadna z instytucji nie ma pełni władzy prawodawczej lub wykonawczej.

Jedynie funkcje sądownicze sprawowane są na zasadzie wyłączności przez organy sądowe, takie jak ETS, Sąd I Instancji

i Izby Sądowe. Kompetencje prawodawcze i wykonawcze podzielone są natomiast między Radę UE, KE i PE.

1. Rada Europejska

Rada Europejska była początkowo uważana za szczególną formę Rady UE, obradującą w składzie szefów państw i rzą-

dów. Zapoczątkowała ona działalność w grudniu 1974 r., a została zinstytucjonalizowana przez Jednolity Akt Europejski

(JAE).

Działanie Rady Europejskiej usankcjonował JAE, a następnie TUE.

Podstawy prawne funkcjonowania RE stworzył dopiero JEA, który wprowadził postanowienia dotyczące współpracy

europejskiej w dziedzinie polityki zagranicznej. W art. 2 JAE określono zarówno skład RE , jak też częstotliwość jej spo-

tkań.

W skład Rady Europejskiej, zgodnie potwierdzoną przez art. 4 TUE, wchodzą szefowie państw (w praktyce prezydenci

Francji i Finlandii) oraz rządów państw członkowskich oraz przewodniczący KE. Towarzyszą im ministrowie spraw za-

granicznych oraz jeden z członków KE. W obradach uczestniczą ponadto: sekretarz generalny Rady, sekretarz generalny

KE oraz kilku urzędników Sekretariatu Rady, odpowiedzialnych za przygotowanie sprawozdania z obrad, przedstawiciele

państw członkowskich akredytowani przy siedzibie Wspólnt przedstawiciele krajowych ministerstw spraw zagranicznych

oraz gospodarki i finansów.

Konferencje na szczycie umożliwiały państwom członkowskim wymianę informacji i przeprowadzanie wzajemnych kon-

sultacji.

Przygotowaniem spotkań RE zajmują się organy krajowe tego państwa, Rada UE, CORPER, KE, Sekretariat Rady i Ko-

mitet Polityczny. Od roku 2002 jedno spotkanie RE w czasie każdej Prezydencji odbywało w Brukseli. Obecnie, w UE

liczącej 25 państw (Deklaracja mówi o UE składają, się co najmniej z 18 członków), wszystkie spotkania RE odbywają

się w Brukseli.

Rada Europejska spotyka się, co najmniej dwa razy w roku (na sesjach zwyczajnych pod koniec każdej Prezydencji, w

czerwcu i w grudniu; a w razie potrzeby na spotkaniach nieformalnych), na posiedzeniu trwającym zwykle dwa dni (w

sobotę i niedzielę). Miejsce obrad wyznacza państwo sprawujące Prezydencję w UE. Są one przygotowywane na kilku

różnych poziomach, od narodowego po wspólnotowy, przy czym w pracach przygotowawczych uczestniczą różne orga-

ny. Zazwyczaj dominującą rolę pełnią departamenty polityczne MSZ, koordynujące system konsultacji, ale na równi z

nimi w przygotowaniach uczestniczą COREPER, Rada UE, KE, Sekretariat Rady oraz Komitet Polityczny.

Przedmiotem obrad RE są kwestie o zróżnicowanej tematyce, które wykracz poza I filar i obejmują sprawy należące do II

i III filara.

Przed rozpoczęciem obrad Rada Europejska wysłuchuje wystąpienia przewodniczącego PE. Następnie uczestnicy dzielą

się na dwie grupy:

 osobno spotykają się szefowie państw i rządów oraz przewodniczący KE ( nieformalne rozmowy określane jako

„pogawędka przy kominku"),

 osobno ministrowie spraw zagranicznych i członek KE.

Obrady kontynuowane są w czasie posiłków roboczych. Na zakończenie Rada Europejska zbiera się ponownie na posie-

dzeniu plenarnym, zazwyczaj w nocy z soboty na niedzielę, które odbywa się według uzgodnionego, formalnego porząd-

ku obrad, a na którym w drodze konsensusu przyjmowane są konkluzje Prezydencji. Konkluzje i sprawozdania nie są

jedynymi instrumentami przyjmowanymi przez Radę Europejską. Rada Europejska wydaje również różnorakie deklara-

cje, dotyczące zwłaszcza aktualnych aspektów polityki międzynarodowej. Projekty deklaracji opracowuje dyrektor poli-

tyczny MSZ państwa Prezydencji, a przyjmuje je Komitet Polityczny. Wszystkie dokumenty posiedzenia Rady Europej-

skiej ogłaszane są na konferencji prasowej Prezydencji i przewodniczącego KE, która ma miejsce w niedzielę wczesnym

popołudniem. Pomimo olbrzymiego znaczenia politycznego, dokumenty Rady Europejskiej nie są wiążące prawnie.

Podstawowymi zadaniami Rady Europejskiej są:

 nieformalne konsultacje w różnorakich sprawach,

 wymiana poglądów i osiąganie konsensusu bez formalnego podejmowania decyzji,

 nadawanie impetu politycznego dla konstruowania zjednoczonej Europy,

 poszerzanie zakresu działalności UE poprzez poszerzanie jej na nowe obszary,

 wydawanie ogólnych zaleceń politycznych,

 gwarantowanie spójności działań UE we wszystkich dziedzinach. W praktyce obok tych zadań decyzyjnych Rada

Europejska spełnia rolę arbitra w sytuacjach, w których ministrowie wchodzący w skład Rady UE nie mogą dojść

do porozumienia.

 upoważnia Radę Europejską do stwierdzenia naruszenia przez państwo członkowskie zasad wymienionych w art.

6 (wolność, demokracja, praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych swobód), oraz nałożenie

sankcji na to państwo;

 uchylić przez Radę Europejską sprzeciwu poszczególnych państw członkowskich wobec ściślejszej współpracy,

opartego na ważnych względach polityki narodowej.

W doktrynie podkreśla się, że Rada Europejska odgrywa niezwykle istotną rolę w procesie integracji europejskiej, a w

szczególności pozwala na uzgadnianie decyzji politycznych w sprawach szczególnie wrażliwych.

RE jest najważniejszym organem decyzyjnym UE. Najwyższy czynnik decyzyjny państw członkowskich, który wyznacza

podstawowe kierunki działalności UE i jej rozwoju. Rola instytucji i organów wspólnotowych często ogranicza się do

zatwierdzania i wykonywania politycznych uchwał RE.

Kompetencje RE wynikają z przepisów TUE i TWE. Podstawowy zakres kompetencji RE wyznacza art. 4 TUE. W świe-

tle tego przepisu RE nadaje UE impulsy niezbędne do jej rozwoju i określa w tej mierze ogólne kierunki polityczne. RE

pełni zatem rolę katalizatora integracji europejskiej. W szczególności do kompetencji RE należy:

 Określanie zasad i ogólnych wytycznych WPZiB, na podstawie których Rada UE realizuje cele WPZiB,

 Decydowanie o wspólnych strategiach wprowadzanych w życie przez UE w dziedzinach, w których państwa

członkowskie mają ważne wspólne interesy,

 Decydowanie o przyjęciu wspólnej polityki obronnej,

 Podejmowanie, na wniosek członków Rady UE, decyzji w sprawie ustanowienia wzmocnionej współpracy,

 Prowadzenie dyskusji nad ogólnymi kierunkami polityk gospodarczych państw członkowskich i Wspólnoty oraz

nad stanem zatrudnienia we Wspólnocie i przyjmowanie konkluzji w tych dziedzinach,

 Przyjmowanie rocznych sprawozdań EBC z działalności ESBO i w spraw polityki pieniężnej za rok ubiegły i rok

bieżący,

 Rozstrzyganie kwestii spornych, co do których ministrom państw członkowskich wchodzącym w skład Rady UE

nie udało się dojść do porozumieniu.

 Podejmowanie politycznych decyzji w sprawie rozszerzenia UE,

 Inicjowanie zwołania konferencji międzyrządowych, mających na celu rewizję traktatów.

2. Parlament Europejski

W pierwotnym brzmieniu TWE, organ złożony z przedstawicieli parlamentów narodowych państw członkowskich, nosił

nazwę Zgromadzenia Parlamentarnego i był instytucją wspólną dla wszystkich trzech WE. Na podstawie uchwał z 19

marca 1958 r. i 30 marca 1962 r. zmienił nazwę na PE.

Wprowadzenie w 1979 r. bezpośrednich wyborów wzmocniło pozycję PE jako jedynego organu posiadającego legityma-

cję demokratyczną, co usprawiedliwiało stopniowe uzyskanie przezeń coraz większych kompetencji.

Obecnie działalność PE regulują przepisy art. 189-201 TWE oraz regulamin, którego zasadniczy kształt pochodzi z 1993

r., ale został kilkakrotnie zmodyfikowany. Kwestie nieuregulowane prawem wspólnotowym (ordynacja wyborcza, włą-

czając warunki kandydowania, organizację wyborów- pozostają w gestii prawa krajowego.

2.1. Skład PE

Liczba deputowanych ulegała zmianom w miarę kolejnych poszerzeń WE oraz w związku ze zjednoczeniem Niemiec, i

wynosi obecnie 785. Kadencja deputowanych wynosi pięć lat i nie może zostać skrócona. Deputowanym na terytorium

ich państw ojczystych przysługuje immunitet, którego zakres odpowiada immunitetowi członków parlamentów krajo-

wych, a który czasowo nie jest ograniczony do okresu sesji, lecz ma charakter trwały. Mandat do PE jest niepołączalny z

funkcjami rządowymi oraz z członkostwem w instytucjach europejskich. Możliwe jest natomiast łączenie funkcji depu-

towanego europejskiego z mandatem do parlamentu krajowego, chyba że zabrania tego prawo krajowe. Jego członkowie

nie grupują się według obywatelstwa, lecz według przynależności do frakcji politycznych. Podkreśla to tzw. europejski

charakter mandatu. Każdy deputowany reprezentuje całość społeczeństwa unijnego. Partie polityczne na poziomie eu-

ropejskim spełniają istotną rolę w procesie rozwoju UE. Do powstania grupy potrzeba w zasadzie 12 deputowanych z

trzech państw członkowskich, 18 w przypadku pochodzenia z dwóch państw członkowskich i 23 z jednego państwa.

Frakcje parlamentarne powstają przez złożenie odpowiedniego oświadczenia przez członków PE. Odgrywają one istotną

rolę przy przyjmowaniu opinii dotyczących aktów prawnych, przy udzielaniu głosu poszczególnym mówcom, powoły-

waniu komisji parlamentarnych itp.

Liczba deputowanych do PE z poszczególnych państw członkowskich kształtuje się aktualnie następująco (kadencja 1999

— 2004):

 Niemcy — 99;

 Francja, Wielka Brytania, Włochy — po 87;

 Hiszpania — 64;

 Holandia — 31;

 Belgia, Grecja, Portugalia — po 25;

 Szwecja — 22;

 Austria — 21;

 Dania, Finlandia — po 16;

 Irlandia — 15;

 Luksemburg — 6.

Dane dotyczące liczebności PE w poszczególnych latach:

 1962 - 162 posłów

 1979 - 410 posłów

 1981 - 434 posłów

 1986 - 518 posłów

 1994 - 567 posłów

 1999 - 626 posłów

 2004 - 732 posłów

 2007 - 785 posłów

 2009 - 736 posłów (751 po wejściu Traktatu Lizbońskiego)

W obecnej kadencji (2004-2009) w skład PE wchodzi 732 parlamentarzystów (pierwotnie, na mocy TEWWiS, było ich

78).

Liczba ta ustalana za każdym razem z chwilą wejścia do UE nowych państw bądź na skutek innych zdarzeń, które mają

znaczący wpływ na potencjał ludnościowy UE. Reprezentacja narodowa poszczególnych państw członkowskich nie jest

wprost proporcjonalna do wielkości populacji tych państw.

Postanowienia nicejskie dotyczące składu PE w UE liczącej 27 państw zostało zapisane w Deklaracji w sprawie rozsze-

rzenia UE.

W okresie przejściowym biegnącym od dnia przystąpienia nowych państw d< początku kadencji obecnego PE polska

reprezentacja w PE liczyła 54 osoby. Zgodnie z art. 190 ust. 2 TWE z mocą od początku okresu 2004-2009 liczba przed-

stawicieli wybieranych do PE w każdym państwie członkowskim przedstawia się następująco:

 Niemcy - 99

 Francja, Zjednoczone Królestwo, Włochy - po 78

 Hiszpania, Polska- po 54

 Niderlandy - 27

 Belgia, Grecja, Portugalia, Republika Czeska, Węgry- po 24 (w rzeczywistości Belgia ma 22 deputowanych)

 Szwecja- 19

 Austria- 18

 Dania, Finlandia, Słowacja - po 14

 Irlandia, Litwa - 13

 Łotwa - 9

 Słowenia- 7

 Cypr, Estonia, Luksemburg - po 6

 Malta - 5.

Kadencja parlamentarzystów trwa 5 lat. W tym czasie nie mogą oni pozostawać w czynnej służbie urzędniczej w innych

instytucjach wspólnotowych. Nie mogą być też członkami rządów krajowych.

Członkowie PE korzystają z licznych przywilejów i immunitetów na podstawie postanowień Protokołu w sprawie przy-

wilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich oraz Regulaminu PE. Podstawowym przywilejem parlamentarzystów jest

swoboda przemieszczania się z ich własnego okręgu wyborczego do miejsca obrad. Parlamentarzystów nie można, pocią-

gnąć do odpowiedzialności cywilnej lub karnej za ich działania w zakresie funkcji pełnionych w PE, zwłaszcza w związ-

ku z treścią ich wystąpień bądź sposobem, w jaki głosują. Poza granicami ich kraju ojczystego, na terenie pozostałych

państw członkowskich, parlamentarzyści europejscy nie podlegają zatrzymaniu i odpowiedzialności cywilnej lub karnej

w trakcie trwania sesji parlamentarnej. Parlamentarzyści europejscy korzystają ze wszystkich innych przywilejów i im-

munitetów, jakie przysługują członkom parlamentu w ich kraju ojczystym.

Wynagrodzenie członków PE jest zróżnicowane i zależy od wysokości wynagrodzenia parlamentarzystów w ich państwie

ojczystym. Parlamentarzystom europejskim przysługują diety, które nie są opodatkowane podatkiem krajowym , ryczałty

na utrzymanie własnych biur poselskich oraz zwrot kosztów podróży do miejsca obrad czy posiedzeń komisji.

Parlamentarzyści reprezentują interesy swoich wyborców. Nie są związani żadnymi wskazówkami czy wytycznymi ze

strony rządów państw członkowskich. W PE zasiadają według klucza partyjnego. Każdy parlamentarzysta może należeć

tylko do jednej grupy politycznej bądź pozostać niezależny. Do utworzenia grupy politycznej potrzeba minimum 19 osób.

Utworzenie grupy należy zgłosić przewodniczącemu PE.

Partie polityczne na poziomie europejskim są ważnym czynnikiem integracji w ramach UE. Przyczyniała się do kształto-

wania świadomości europejskiej i wyrażania woli politycznej obywateli UE.

2.3. Struktura wewnętrzna PE

Parlament wybiera ze swojego grona przewodniczącego i prezydium (14 wiceprzewodniczących oraz 5 kwestorów gło-

sem doradczym), na okres 2 i 1/2 roku. Przewodniczący spełnia w zasadzie funkcje reprezentacyjne, kieruje pracami PE i

ogłasza jego decyzje, ale nie wyklucza to posiadania przezeń znaczących wpływów. W skład PE wchodzą także prze-

wodniczący frakcji parlamentarnych z głosem doradczym. Wspólnie z Przewodniczącym PE tworzą oni Konferencję

Przewodniczących, która jest organem właściwym dla tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych organów PE, a także

dla jego stosunków z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi Prezydium decyduje o sprawach finanso-

wych i organizacyjnych PE oraz deputowanych, o kompetencjach i składzie komisji, a także w sprawach stosunków mię-

dzy PE i innymi instytucjami WE.

Wszystkie decyzje PE są przygotowywane przez komisje. Działa ich obecnie …………………; przedmiotem ich dzia-

łalności są odpowiednie dziedziny traktatów założycielskich. Do najważniejszych należą komisje:

 polityczna (właściwa dla spraw struktury instytucjonalnej Unii oraz stosunków z innymi organami),

 do spraw stosunków zewnętrznych (wspólnej polityki handlowej),

 do spraw rolnictwa,

 społeczna,

 do spraw rynku wewnętrznego,

 gospodarczo-finansowa,

 do spraw administracji i budżetu,

 prawna oraz do spraw petycji Komisje powoływane są z uwzględnieniem proporcjonalnej reprezentacji poszcze-

gólnych frakcji parlamentarnych.

Posiedzenia komisji są w zasadzie zamknięte, ale może w nich uczestniczyć każdy deputowany oraz zaproszeni goście.

Działania PE wspiera technicznie i logistycznie Sekretariat, na którego czele stoi Sekretarz Generalny.

Początkowo PE nie miał stałej siedziby; uważano za takową zazwyczaj Luksemburg jako siedzibę Generalnego Sekreta-

riatu Parlamentu. Sesje plenarne obradowały jednak w Strasburgu. Na posiedzeniu Rady Europejskiej w Edynburgu w

1992 r. zdecydowano ostatecznie, że siedzibą Parlamentu będzie Strasburg.

Protokół do TA definitywnie rozstrzygnął te kwestie na rzecz utrwalenia dotychczasowych rozwiązań prowizo-

rycznych (pozwoliło to m.in. na oddanie w 1999 r. nowoczesnego gmachu PE w Strasburgu). Tym samym sekretariat PE

usytuowany jest nadal w Luksemburgu, a komisje obradują w Brukseli

PE obraduje w systemie sesyjnym. Sesje zwyczajne odbywają się więc w Strasburgu, poczynając od marca, raz w miesią-

cu, przez okres od poniedziałku do piątku. PE może zbierać się na sesje nadzwyczajne na żądanie większości deputowa-

nych, KE lub Rady. Do tego dochodzą liczne posiedzenia komisji i frakcji parlamentarnych. Posiedzenia plenarne są

otwarte dla publiczności. Podejmowanie decyzji następuje zazwyczaj bezwzględną większością głosów, przy kworum

wynoszącym jedną trzecią deputowanych.

2.4. Funkcje PE

Wśród funkcji PE wymienia się:

2.4.1. Funkcje prawodawcze

W zasadzie kompetencje PE mają charakter opiniodawczy i konsultacyjny; opinia PE jest jednak na tyle istotna dla proce-

su legislacyjnego, że jej pominięcie może stanowić podstawę unieważnienia aktu normatywnego przez ETS.

„Rada działając na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem [..]". Rada nie jest związana stanowiskiem PE.

Uprawnienia PE są natomiast dużo dalej idące w sprawach, dla których TWE przewiduje procedury współdecydowania i

współpracy; w praktyce PE uzyskał w tych kwestiach prawo weta. Procedury te są jednak stosowane stosunkowo rzadko.

Szczególny charakter i znaczenie mają kompetencje PE w procedurze uchwalania budżetu (w praktyce rozstrzyga on o

wydatkach nieobowiązkowych, a przewodniczący PE ogłasza formalnie przyjęcie budżetu) oraz przy zawieraniu niektó-

rych umów międzynarodowych (m.in. dla zawarcia umów akcesyjnych i stowarzyszeniowych jest wymagana jego zgo-

da).

PE posiada także prawo zwracania się do KE, aby wystąpiła z propozycjami działań lub środków koniecznych dla reali-

zacji celów określonych w TWE. Uchwała PE w takiej sprawie powinna być podejmowana większością głosów. Upraw-

nienie to można określić jako inicjowanie inicjatywy ustawodawczej.

Bardzo ważnym problemem z punktu widzenia uczestniczenia PE w procesach legislacyjnych jest nieuwzględnianie sta-

nowiska PE przez Radę oraz przeniesienie decyzji w wielu sprawach spornych z instytucji wspólnotowych na organ po-

zawspólnotowy, jakim jest Rada Europejska (jej działanie jest całkowicie wyłączone spod oddziaływania PE).

2.4.2. Funkcje opiniodawcze i doradcze

W gruncie rzeczy polityką „małych kroków" i faktów dokonanych PE rozszerzył swoje kompetencje doradcze na politykę

zagraniczną, sprawy budżetowe, badania naukowe, edukację i ochronę zdrowia. Niezależnie od funkcji przewidzianych w

traktatach założycielskich, PE od dawna uczestniczył w wydawaniu opinii i zaleceń w różnych sprawach wykraczających

poza jego kompetencje.

2.4.3. Funkcje kontrolne

Najważniejsze znaczenie ma sprawowanie kontroli politycznej nad KE.

KE jest zobowiązana do przedstawiania corocznych sprawozdań, zarówno ogólnego, jak i poświęconego stosowaniu pra-

wa wspólnotowego oraz innych, dotyczących działań poszczególnych organów, które są rozpatrywane przez PE na pu-

blicznym posiedzeniu. Sprawozdanie KE jest zazwyczaj bardzo obszerne, KE przedstawia również swój punkt widzenia

na kwestię dalszego rozwoju WE. Na wniosek którejkolwiek z frakcji lub dowolnych pięciu deputowanych możliwe jest

odbycie dyskusji w PE na temat odpowiedzi KE na dane pytanie.

Zdecydowanie słabiej rozwinięte są uprawnienia kontrolne PE wobec Rady. W praktyce możliwe jest zadawanie przez

deputowanych członkom Rady pytań (rozciągnięte również na II i III filar). PE ma prawo otrzymać sprawozdanie z każ-

dego posiedzenia Rady Europejskiej, a raz w roku — raportu Rady Europejskiej w sprawie postępu w integracji.

Parlament ma też prawo rozpatrywania petycji indywidualnych, wnoszonych przez obywateli europejskich w sprawach

ich bezpośrednio dotyczących.

Szczególną rolę przy wykonywaniu funkcji kontrolnej przez PE spełniają:

 wprowadzona przez Traktat Mastricht kompetencja powoływania nadzwyczajnej komisji śledczej, której zadaniem

jest badanie nadużyć oraz naruszeń prawa wspólnotowego,

 a także kompetencje:

o do mianowania Rzecznika Praw Obywatelskich (Ombudsmana) jest powoływany na okres kadencji

PE z prawem reelekcji. Ma on prawo prowadzenia postępowania wyjaśniającego kierowanej do niego

skargi.

o do przyjmowania skarg na funkcjonowanie instytucji wspólnotowych.

2.4.4. Funkcje związane z powoływaniem i funkcjonowaniem innych organów UE

PE zatwierdza skład KE i jej przewodniczącego. Ma również prawo odwołania KE poprzez uchwalenie większością

dwóch trzecich głosów przy kworum jednej drugiej deputowanych wotum nieufności. Pomiędzy zgłoszeniem wniosku i

głosowaniem muszą upłynąć trzy dni.

PE uczestniczy także w procedurze powoływania członków Dyrektorium EBC oraz TO.

Posiada też uprawnienia w postępowaniach przed ETS.

2.4.5. Inne funkcje PE

PE utrzymuje bliskie stosunki z parlamentami państw członkowskich i państw trzecich. Deleguje także swoich przedsta-

wicieli do wspólnych organów o charakterze przedstawicielskim, utworzonych na podstawie umów międzynarodowych

zawartych przez WE. Szczególne znaczenie ma współpraca z parlamentami narodowymi. Wiodącą rolę odgrywa w nich

Konferencja organów parlamentów narodowych wyspecjalizowanych w sprawach europejskich (CO-SAC).

Wybory do PE.

PE jest jedyną instytucją wspólnotową, która posiada pełną legitymację demokratyczną do sprawowania swych funkcji.

Członkowie PE są wybierani w wyborach powszechnych i bezpośrednich.

Parlamentarzyści są wybierani spośród obywateli państw członkowskich według różnych procedur ustanowionych prze-

pisami prawa wyborczego każdego z państw członkowskich. Prawo wyborcze przysługuje obywatelom UE, którzy mogą

głosom i kandydować w wyborach w miejscu swojego zamieszkania, a nie tylko w państwie pochodzenia.

Wybory do PE przeprowadzane są równocześnie na terenie całej UE, ale nie tego samego dnia. Liczenie głosów i ogła-

szanie wyników następuje jednocześnie we wszystkich krajach, po zakończeniu głosowania, tak aby wyborcy nie suge-

rowali się wynikami wyborów z innych krajów członkowskich.

3. Rada UE

3.1. Skład Rady

Organ ten został utworzony jako Rada Ministrów; obecną nazwę przyjął na mocy własnej uchwały w 1993 r.

Rada UE jest organem specyficznym. Obraduje i podejmuje decyzje w różnym składzie:

 albo jako Rada do spraw Ogólnych, złożona z ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich,

 albo też jako Rada wyspecjalizowana, złożona z odpowiednich ministrów resortowych.

Co miesiąc odbywają się posiedzenia Rady do spraw ogólnych, która odpowiada za kwestie unijnej polityki zagranicznej,

ale również za pewne zagadnienia o charakterze specjalistycznym, ale poważnej wagi politycznej. Rada zajmuje się pro-

blematyką finansową, a także ma za zadanie realizację decyzji Rady Europejskiej. Skład Rady pozwala zresztą na odby-

wanie posiedzeń w różnych gremiach w tym samym czasie. W sumie Rada odbywa około 80 posiedzeń rocznie.

Państwo musi być reprezentowane przez polityka, a nie przez urzędnika państwowego. W razie nieobecności ministra

danego państwa może on upoważnić do oddania głosu jedynie ministra innego państwa członkowskiego, a nie niższego

rangą przedstawiciela delegowanego w jego zastępstwie.

Niekiedy ministrowie zlecają reprezentowanie ich przez stałych przedstawicieli lub ich zastępców akredytowanych w

Brukseli

Na posiedzenia Rady zapraszani są przedstawiciele KE, odpowiadający resortowo profilowi danej Rady. W posiedze-

niach Rady biorą ponadto udział urzędnicy różnych resortów, zależnie od porządku obrad Rady.

Ze względu na skład Rady UE i rodzaje rozpatrywanych przez nią spraw wyróżnia się Radę Ogólną i Spraw Zagranicz-

nych oraz następujące rady techniczne:

 Finansów i Gospodarki (Ecofin),

 Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości

 Zatrudnienia, Polityki Socjalnej, Zdrowia i Konsumentów

 Konkurencji (Rynku Wewnętrznego, Przemysłu i Badań)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: