2007_3.pdf

Droga Prawda Życie

DPŻ

droga prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

W numerze

Panie – Leonard Jaworski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Upamiętanie – Ryszard Krawczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Poszukiwanie sensu życia – Henryk Turkanik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .4

Jak rozpoznać chrześcijanina – Jan Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Jedność? Tak, ale… – Mateusz Wichary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .6

Najmniejszy z największych sprawców zła na świecie – Marek Głodek . . 10

Symbol ryby – Gabriela Misiak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Nie sądź! – Halina Bugajska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Wybrany – Eugeniusz Kuteń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Purim – Święto Estery – dr Victor Buksbazen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17

Czy znasz swoje przeznaczenie? – Wiesław Janik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .20

Ciągły Adwent – Paweł Kuciński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

Gorliwość o dom Twój ... – Waldemar Świątkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Zaczęłam życie od nowa – Anna K. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23

Konkurs Wiedzy Biblijnej – Joanna Domieniuk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Prosta droga za pługiem – Jeremiasz Zerbe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .26

Ciekawostki, informacje. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29

Golgota – Joachim Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .30

Spoza granic naszego kraju – Mieczysław Kubejko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Wiedzieć warto – Zbigniew L. Gadkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Przemijanie – Joachim Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34

Sentencje. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34

Historia Zboru w Wysowej – Kazimierz Poręba i Józef Poręba . . . . . . . . . 36

Rada Redakcyjna:

Zbigniew L. Gadkowski (zlg@ol.onet.pl) ,

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Redaguje:

Zbigniew L. Gadkowski

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes Redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

Redakcja techniczna:

Andrzej Gocyła (aango@alpha.net.pl)

komputeRopisanie

Mirosława Poręba, Aneta Zerbe,

Nazariusz Zerbe, Daniel Flis

koRekta

Maria Olech (maria-zoia@wp.pl) ,

Jeremiasz Zerbe (nimrod@epf.pl) ,

Andrzej Poręba,

okładka

Arkadiusz Jelewski

zdjĘcie na okładkĘ

Jan Stypuła (redaktor@lupa.chwz.pl)

cena pRenumeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

poczta e–mail:

dpz@chwz.pl

inteRnetoWe aRchiWum:

http://dpz.chwz.pl

Materiałów nie zamówionych redakcja nie

zwraca. Zastrzegamy sobie prawo do skra-

cania i adiustacji tekstów, oraz do zmiany

tytułów. Kopiowanie i powielanie dozwo-

lone pod warunkiem druku tekstu w całości

z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

Panie

L eonard J aworski

Nauka nasza oparta jest na wiernym wykładzie

Pisma Świętego. Dla nas Pismo Święte jest je-

dynym źródłem i normą wiary chrześcijańskiej

oraz życia chrześcijańskiego. Zgodnie z nauką

Pisma Świętego nie ma w nikim innym zbawie-

nia jak tylko w Jezusie Chrystusie, jedynym

Zbawicielu, Odkupicielu i Pośredniku, ukrzy-

żowanym i zmartwychwstałym Panu. Jego

śmierć jest drogą do odkupienia i zbawienia.

Wierzący zostaje usprawiedliwiony jedynie

z łaski Bożej. Zbawienie nie można zyskać przez

własne zasługi, lecz jedynie przez zasługę Je-

zusa Chrystusa.

Wiara w Jezusa Chrystusa jest zupełnym

zaufaniem Bogu, a dobre uczynki wypływa-

ją z tej żywej wiary. Człowiek czyni dobrze

z wdzięczności za darowane mu zbawienia.

Sposób życia i uczynki nie są więc czymś

oderwanym od wiary, one należą do wiary

i z niej wypływają. Nie ma chrześcijańskiej wia-

ry bez chrześcijańskiego życia. Tam gdzie nie

ma miłości i troski o drugiego człowieka, gdzie

nie są przestrzegane przykazania Boże, tam nie

ma wiary – prawdziwego chrześcijaństwa.

Panie Boże jesteś tu z nami

chociaż niebo jest Twoim domem

Twoje imię Boże jest święte

Jesteś Który Jesteś

Jesteś w każdym, kto Ciebie poznał

We wszystkich tych, którzy przyjęli

Twojego Syna

Mieszkasz w tych, którzy sycą się Twoim słowem,

Którzy wypełniają Twoje nakazy

Przyjdź Mądrość Twoja

Łaska Twoja Panie nie ma granic.

Droga Prawda Życie

Upamiętanie

r yszard k rawczyk

Opamiętanie – upamiętanie – na-

wrócenie – oznacza radykalną zmianę

dotychczasowego stylu życia, co jest

istotą biblijnych obrazów nawrócenia,

chociaż samo to słowo jest rzadko

w Biblii używane. Kwestie dotyczące

upamiętania zajmują ważne miejsce,

zwłaszcza w Nowym Testamencie. Bóg

wprawdzie puszcza płazem czasy nie-

wiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie

wszystkich ludzi, aby się upamiętali

(Dz 17, 30). Opamiętanie jest Bożym

nakazem dla wszystkich bez wyjątku,

również dla wierzących, którzy często

uważają się bardziej za kontrolerów

niż odbiorców Słowa. Do opamięta-

nia wezwany jest każdy, kto źle czyni.

Chrześcijaństwo ma być światłością,

która przenika ciemność. Chrześcijań-

stwo ma być solą. Tymczasem wśród

chrześcijan spotykamy się ze zgorzk-

nieniem, zniechęceniem, czyli z solą

raczej zwietrzałą.

Grzesznik potrzebuje nawrócenia,

które powinno być szczere i głębokie.

Duch Święty, doprowadzając nas przed

oblicze Boże, wskazuje kontrast mię-

dzy naszym życiem a Bożą świętością.

Po takim doświadczeniu, nie wraca się

już do nieświadomego starego życia.

Można być lepszym albo gorszym, ale

nie takim samym.

Czym jest prawdziwe nawrócenie

do Boga i co znaczy opamiętanie? Pod-

czas spotkania bohaterów biblijnych

z Bogiem często dochodziło do zmiany

starego sposobu postępowania. Gdy

na drodze ich życia stanął Bóg, oni

się opamiętali, nawrócili się do Boga

i zmienili swoje życie. Oczywiście, każ-

de nawrócenie różni się w szczegółach,

ale pewne cechy są wspólne dla wszyst-

kich. Wszyscy potrzebujemy pogłębio-

nej releksji nad stanem naszych dusz.

Prześledźmy, jakie cechy są konieczne,

aby nasze nawrócenie było głęboko

prawdziwe:

1. świadomość grzechu i żal, że zo-

stał popełniony

2. głębokie i szczere upamiętanie

3. imienne wyznanie grzechów Bo-

Jezus głosił Dobrą Nowinę: upa-

miętajcie się i wierzcie Ewangelii

(Mk 1, 15). Do tego samego nawoływali

prorocy Starego Testamentu. Zawsze

chodzi o to, aby dokonać przewartoś-

ciowania swego życia, wyznać grzechy

i właściwie je ocenić.

Prawdziwie zabrzmiało, słysza-

ne kiedyś przeze mnie świadectwo

nawracającego się człowieka, który

powiedział – „Wiem, że jestem winny

przed Bogiem i że to, co czyniłem, jest

grzechem, bo powiedział mi o tym sam

Pan,” – i zapłakał. W ciemnym żywio-

le tego świata wcześniej nie zauważał

swojej grzeszności. Dopiero słowa

Ewangelii sprawiły, iż zdał sobie spra-

wę, że w zbliżeniu do Boga przeszka-

dza mu grzech. Odnośnie głębokiego

i szczerego opamiętania możemy prze-

czytać: Albowiem smutek, który jest

według Boga, sprawia upamiętanie ku

zbawieniu i nikt go nie żałuje. Smutek

zaś światowy sprawia śmierć (2Kor

7, 10). Zbawienie musi być poprze-

dzone nawróceniem, które jest darem

i łaską od Pana. Człowiekowi pozostaje

tylko prosić o odpuszczenie grzechów.

Patrzący na krzyż Chrystusa grzesznik

jest smutny i skruszony, dopóki we-

wnątrz nie odczuje ulgi odpuszczenia

grzechów. Ten Boży smutek jest dla

człowieka zbawienny.

Bez wiary w Boga

smutek wygląda

zupełnie inaczej.

W skrajnym przy-

padku doprowadza

człowieka do samo-

bójstwa. Przykładem

jest Judasz, który się

powiesił. Jeżeli za-

smucenie z powodu

grzechu jest szczere,

to w człowieku ro-

dzi się nienawiść do

grzechu i otrzymuje

on od Boga łaskę

opamiętania. Kto

ukrywa występki,

nie ma powodzenia,

lecz kto je wyznaje

i porzuca, dostępuje

miłosierdzia

28, 13). Jeśli wyznajemy swoje grzechy

wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści

nam grzechy, i oczyści nas od wszela-

kiej nieprawości (1J 1, 9). Odpuszczenie

grzechów jest cudem Bożym i kiedy

raz doświadczyliśmy przebaczenia, nie

wracajmy do ponownego rozpamięty-

wania, które podpowiada nam szatan,

aby spowodować w naszej głowie za-

męt.

Następstwem prawdziwego nawró-

cenia jest zadośćuczynienie wyrzą-

dzonego zła. Celnik Zacheusz, kiedy

się opamiętał, powiedział do Jezusa:

Panie, oto połowę majątku mojego daję

ubogim, a jeśli co na kim wymusiłem,

jestem gotów oddać w czwórnasób .

Na to usłyszał odpowiedź: Dziś zbawie-

nie stało się udziałem domu tego, po-

nieważ on jest synem Abrahamowym.

Przyszedł bowiem Syn Człowieczy,

by szukać i zbawić to, co zginęło ( Łk 19,

8-10). Celnik otrzymał od Pana od-

puszczenie, łaskę i nowe duchowe

życie, w którym znalazło się także

miejsce na naprawienie krzywd wyrzą-

dzonych bliźnim. A tym, którzy w swej

zatwardziałości tkwią w grzechach,

warto jeszcze raz przypomnieć sło-

wa: Teraz jednak wzywa Bóg wszędzie

wszystkich ludzi, aby się upamiętali

(Dz 17, 30).

4. zadośćuczynienie za wyrządzo-

ne krzywdy.

(Prz

Droga Prawda Życie

Poszukiwanie sensu życia

H enryk T urkanik

Słowa kaznodziei, syna Dawidowe-

go, króla w Jeruzalemie. Marność nad

marnościami, powiada kaznodzieja,

marność nad marnościami – wszystko

marność. Jaki pożytek ma człowiek

z całego swego trudu, który znosi pod

słońcem? Pokolenie odchodzi i pokole-

nie przychodzi, ale ziemia trwa na wie-

ki. Słońce wschodzi i słońce zachodzi,

i śpieszy do swego miejsca, gdzie znowu

wschodzi. Wiatr wieje ku południowi

i skręca ku północy; wiatr ustawicznie

krąży i w swoim biegu okrężnym wra-

ca. Wszystkie rzeki płyną ku morzu,

a jednak morze nie wzbiera; w dalszym

ciągu płyną rzeki do miejsca, do którego

zdążają. Ludzie się trudzą mówieniem,

lecz i tak nikt wszystkiego nie wypowie.

Oko nie nasyci się widzeniem, a ucho

nie zadowoli się słyszeniem. To, co było,

znowu będzie, a co się stało, znowu się

stanie: nie ma nic nowego pod słońcem.

Czy jest coś, o czym można by powie-

dzieć: Oto jest coś nowego? Dawno to już

było w czasach, które były przed nami

(Koh 1, 1-10).

W naszych czasach ludzie stoją

wobec licznych, skomplikowanych

problemów, poważniejszych niż

w przeszłości. Epoka – w której ży-

jemy – nazywana erą atomową, erą

kosmiczną, epoką elektroniki, oprócz

niesłychanego postępu technicznego,

który przyniosła piętrzy przed współ-

czesnymi wiele trudności.

Co dzień jesteśmy świadkami

wydarzeń, które dzieją się w błyska-

wicznym tempie. Wojny, kataklizmy,

epidemie wstrząsają całym światem,

który drży w posadach. Dwom trzecim

mieszkańców świata brak podstawo-

wych środków do życia. W niektórych

środowiskach panuje koszmar zaży-

wania narkotyków, wywołujących

halucynacje, czyniących człowieka

zupełnie niezdolnym do pracy i ży-

cia.

zmagał się z problemem sensu życia,

a rezultat tego zmagania został zapisa-

ny na kartach Księgi Kaznodziei Salo-

mona. Zatrzymajmy się nad tekstem

przytoczonym na wstępie, w którym

postawione zostało ważne pytanie

o sens życia? Salomon zadał sobie

bardzo osobiste pytanie. Jaki jest sens

życia ludzkiego na ziemi? Życie wydaje

się być nie kończącym się, bezsensow-

nym, stale powtarzającym się cyklem,

podobnie jak w przyrodzie. Jedno po-

kolenie następuje po drugim, podob-

nie jak następuje zachód po wschodzie

słońca, jak wiatr krąży po wytyczonych

przez Boga szlakach, jak rzeki płyną

do morza, a jednak morze nie wylewa.

Co z tego, że wiatr wieje? Co z tego, że

rzeki płyną, ale ku jakiemu celowi?

Co z tego, że żyję, skoro życie jest próż-

ne, monotonne i bolesne – snuje roz-

ważania współczesny człowiek, który

nie może znaleźć rozwiązania zagadki

życia. Brak zadawalającej odpowiedzi

na pytanie o sens męczy człowieka

i sprawia, że całe jego życie jest jakby

ustawicznym odczuwaniem mdłości.

Drogi Przyjacielu, Pismo Święte

mówi, że brak celu w życiu odczuwa

tylko człowiek znajdujący się daleko od

Boga, buntujący się przeciwko Stwór-

cy. Właśnie z powodu buntu człowiek

utracił sens i cel swego istnienia. Salo-

mon snuł swoje rozważania w okresie

swego odstępstwa i upadku w grzech,

w czasie, kiedy utracił społeczność

z Bogiem, i próbował żyć, szukając ce-

lu życia przy pomocy rozumu, zapeł-

niając czas rozrywkami, programami

kulturalnymi i wieloma innymi rze-

czami, aby po wielu latach bezowoc-

nych poszukiwań szczęścia napisać

księgę, która na zawsze stała się zna-

kiem ostrzegawczym, swego rodzaju

„memento” dla każdego człowieka,

który bez Boga niewątpliwie zmarnu-

je całe swoje życie i w końcu sromotnie

rozczarowany i sfrustrowany stwier-

dzi, że tego, czego szukał – nie zna-

lazł.

Codziennie spotykamy wielu roz-

goryczonych ludzi. W Słowie Bożym

czytamy jednak:

Jeden bardzo fundamentalny prob-

lem nurtuje dzisiejszego człowieka,

a mianowicie: jaki jest cel istnienia?

Po co istnieję? Jaki jest sens życia? Oto

dylemat współczesnego człowieka.

Pytania, których nie możemy prze-

oczyć czy zignorować, one bowiem

zawsze nurtowały ludzi żyjących na

przestrzeni historii. Stawiają one czło-

wieka przed zagadką życia.

Istnieje jednak księga, napisana ty-

siąc lat przed narodzeniem Chrystusa,

która w zdumiewający sposób zajmuje

się problemem celu istnienia czło-

wieka. Jej autorem jest Salomon, król

izraelski, znany w ówczesnym świecie

jako wielki mądry człowiek. Salomon

Droga Prawda Życie

Młodzi się męczą i nużą, słabną

i chwieją się młodzieńcy: lecz ci, którzy

ufają Panu, nabierają siły, otrzymują

skrzydła jak orły, biegną bez zmęczenia,

bez znużenia idą (Iz 40, 30-31).

Drogi Przyjacielu, póki nie jest za

późno, przyjdź do Pana Jezusa Chry-

stusa, który powiedział: Pójdźcie do

Mnie wszyscy, którzy jesteście spra-

cowani i obciążeni, a Ja wam sprawię

odpocznienie (Mt 11, 28). Porzuć swój

pesymizm i przyjdź do Jezusa! Już

tysiące, miliony ludzi przyszło do

Pana Jezusa Chrystusa ze swoimi

problemami, wyznało Mu swoją

bie-dę i grzechy, a On im przebaczył,

posilił, uwolnił od nałogów i uczynił

ich ludźmi szczęśliwymi – odnaleźli

cel w życiu, sens istnienia i rację bytu.

Zacznij czytać Biblię. Ewangelia

Jana przytacza wiele rozmów Pana Je-

zusa z ludźmi rozczarowanymi życiem.

Po rozmowie z Jezusem każdy wraca

do domu z rozwiązanym problemem.

To samo spotka i ciebie. Przyjdź do

Pana Jezusa Chrystusa, a On wyjaśni

ci tajemnicę życia. Uczyń to dziś!

Jak rozpoznać chrześcijanina

J an n owak

Jak poznać, czy ktoś jest prawdzi-

wym chrześcijaninem?

– Po nazwie i formalnej przynależ-

ności do jakiegoś Kościoła?

– Po wyglądzie, zachowaniu się

i praktykach religijnych?

Owszem, te informacje mogą się

okazać pomocne. Jednak to za mało, by

kogoś uznać za „człowieka Chrystusa”

– bo tak właśnie wykłada się słowo

„chrześcijanin”.

Pozory często mylą. Wielu ludzi

może uchodzić za porządnych i religij-

nych, jednak formalna przynależność

i obecność na nabożeństwach nie sta-

nowi gwarancji czyjegoś uduchowie-

nia i odrodzenia. Bo przypomnijmy

sobie faryzeuszy i uczonych w Piśmie,

na których w czasach Jezusa ogół Izrae-

litów patrzył jak na wzór doskonałości

i pobożności... Jakże się mylili!

Z kolei Pan Jezus i Jego uczniowie

często byli lekceważeni i odrzucani.

Bo nie pochodzili z liczących się ro-

dzin, nie posiadali odpowiedniego

wykształcenia, byli prości i biedni...

Także my często oceniamy powierz-

chownie. Stąd nasze wnioski pełne są

uproszczeń i uogólnień.

Aby kogoś uczciwie i rzetelnie oce-

nić, należy go dobrze poznać. Pierwsze

wrażenie może być trafne, ale może

też być bardzo mylące. Jest wielu ludzi,

którzy na użytek publiczny, wobec

obcych, zachowują się wzorowo. Sobą

są dopiero w domu. O człowieku wiele

mówią jego zainteresowania, słowni-

ctwo oraz zachowanie się w trudnych,

stresujących sytuacjach. Nieraz osoby

starające się uchodzić za chrześcijan,

w codziennym życiu są leniwe, nie-

słowne, niepunktualne, albo nieuczci-

we. Inni z kolei nie dbają o higienę,

izyczną i psychiczną, brak im ogłady,

kultury i taktu. Jeszcze inni poprzez

brak pokory i rozsądku oraz kłótli-

wość, powodują zamęt i spory. Gdy

kogoś lepiej poznajemy, możemy się

zorientować, czy osoba ta rzeczywiście

jest chrześcijaninem, czy jedynie stara

się za takiego uchodzić. – Nie można

cały czas nosić maski, bo uwiera!

O chrześcijaństwie człowieka wiele

mówi jego stosunek do prawa – Prawa

Bożego, ale i prawa państwowego, tak-

że np. drogowego. Niektórzy nauczyli

się zręcznie omijać niewygodne dla

nich prawa i ustawy, a swoją samowolę

i wiarołomstwo umieją usprawiedli-

wić na sto sposobów. Do swego niepo-

słuszeństwa względem Boga dorabiają

stosowną teologię (por. 1J 2, 4), a łamiąc

kolejne zasady współżycia, wskazują

na innych, jako winowajców. – A jak

postępujesz Ty?

Czy przestrzegasz Bożych przyka-

zań z potrzeby serca, czy jedynie ze

strachu przed karą? Postępujesz uczci-

wie, by podobać się Bogu, czy dlatego,

że ludzie patrzą?

Różne niepokojące zjawiska obser-

wujemy dziś zarówno w małych, jak

i dużych kościołach. Żyjemy w rzeko-

mo chrześcijańskim społeczeństwie

– tak to przynajmniej wynika ze staty-

styk – na co dzień zaś, w życiu wielkich

i maluczkich, obserwujemy tendencje,

zjawiska i postawy, stanowiące do-

kładne zaprzeczenie chrześcijaństwa.

Wbrew imponującym liczbom, bardzo

Droga Prawda Życie

mało jest dziś prawdziwie odrodzo-

nych i posłusznych Bogu ludzi.

Największy w Polsce, nominalnie

chrześcijański kościół, chlubi się hi-

storią, tradycją i statystykami. Jego

hierarchowie starają się utrzymać jak

największy wpływ na politykę i na

sprawy społeczne oraz pozyskać jak

najwięcej funduszy – w czym walnie

wspierają ich politycy i zdominowane

przez jedynie słuszną ideologię media.

Swoje sukcesy zawdzięczają ustalonej

hierarchii, organizacji i ... totalnej

nieświadomości swych wyznawców

(pozbawionych wiedzy biblijnej

i historycznej!). Odwoływanie się do

Pisma Świętego to jedynie zewnętrz-

ny sztafaż, rodzaj zasłony dymnej,

pozwalający utrzymać pozór biblijnej

prawowierności. Naprawdę liczy się

przede wszystkim to, co zewnętrzne

– rozbudowany, robiący wrażenie, pe-

łen przepychu, rytualizm i poklask roz-

entuzjazmowanych tłumów, co tworzy

ów pozór pobożności (2Tm 3, 5) , który

tak surowo piętnował Apostoł Paweł

– nazywany, jakby na ironię, „nową

ewangelizacją”! Nie ma to jednak nic

wspólnego z wiernym zwiastowaniem

Ewangelii Chrystusowej. Nie zachęca

do poważnego traktowania Biblii i nie

powoduje autentycznego opamiętania

ani odrodzenia.

Czy jesteś człowiekiem dojrzałym

i rozsądnym? Czy wzrastasz w wierze

i poznaniu Jezusa? Czy inni zauważają

Twój postęp? Co pozytywnego wno-

sisz do swojego małżeństwa i rodziny,

do swego kościoła i otoczenia? Szczere

odpowiedzi na te pytania pozwolą Ci

obiektywnie ocenić jakość Twojego

chrześcijaństwa.

Jedność? Tak, ale…

M aTeusz w icHary

Po pierwsze, nie ma znaczenia (nie

powinna go mieć dla nas, jako chrześ-

cijan), żadna inna podstawa duchowej

jedności z ludźmi, którzy wspólnie

chcą z nami uwielbiać Boga, jak właś-

nie te wskazane wartości duchowe,

dane prawdziwym uczniom Chrystusa

z łaski. Nie ma bowiem czego zacho-

wywać, kiedy nie ma wspólnej wiary,

Pana, Ducha, nadziei, chrztu i Boga

Ojca. W praktyce oznacza to, że jed-

ności nie powinno się nie tworzyć, ale

ją rozpoznawać.

Znak zapytania w tytule nie sugeru-

je wątpliwości, co do wartości jedności.

Istnieje jednak wiele różnych rodzajów

jedności, a większość z nich to wartości

Boże. Na przykład jedność małżeńska

– unia jednego ciała z dwojga ludzi. To

jedność jak najbardziej zdrowa i ob-

darzona błogosławieństwem, Pismo

Święte o tym jasno naucza. Z drugiej

strony można mówić o jedności ze

światem, czyli – byciu jedno ze świe-

cką, niechrześcijańską kulturą. To

akurat zła jedność, bowiem mamy być

nie z tego świata , jakkolwiek pozostając

ciągle w świecie . Ów znak zapytania

wskazuje więc na konieczność zada-

nia sobie dodatkowych pytań, kiedy-

kolwiek pytamy o jedność. Jedność

– kogo z kim? Co w zasadzie w prak-

tyce miałaby ona oznaczać? W końcu,

we wszystkich tych odpowiedziach

należy się poważnie zastanowić nad

tym, czyj jest to pomysł. Czy wynika

z objawionej w natchnionym Piśmie

Świętym Bożej woli, czy z pewnych

czysto ludzkich trendów, którym się

poddajemy, płynąc z prądem tendencji

społecznych i innych.

zrzeszającymi setki czy nawet tysią-

ce zborów, wykracza daleko poza in-

tencję Pawła. Paweł chciał pogodzić

zwaśnionych braci. Wskazuje im na

prosty fakt, że bez względu na różnice,

wszyscy są chrześcijanami i w związku

z tym powinni się szanować i trakto-

wać z miłością.

Po drugie, warto zastanowić się nad

tymi różnicami – nad byciem Pawło-

wym, Apollosowym, Kefasowym czy

Chrystusowym. Na jakiego rodzaju

różnice pośród braci wskazują te przy-

miotniki? Nie na różne ewangelie,

bo gdyby tak było, Paweł nie dopusz-

czałby do pluralizmu. Głoszenia ja-

kiejkolwiek „innej ewangelii” Paweł

jednoznacznie nie toleruje przeciwnie,

przeklina i potępia (por. Ga 1). Ozna-

cza to więc preferowanie pewnego

określonego stylu w prezentacji Ewan-

gelii.

Styl Pawła jest misyjny i nastawio-

ny na służbę wśród pogan; jego sposób

mówienia był prosty i skupiony raczej

na doktrynalnej treści niż na pięknej

formie. Bracia Pawłowi podkreślali

więc rolę doktryny i praktycznego jej

głoszenia – czyli ewangelizacji. Apol-

los znów był człowiekiem światłym,

wychowanym w stolicy ówczesnej wie-

dzy – Aleksandrii, z pewnością oczy-

tanym i z łatwością radzącym sobie

w dyskusjach z ilozofami czy ogólnie

mówiąc wyedukowanymi ludźmi. Do-

datko-wo, najwyraźniej miał retorski,

krasomówczy styl kazań. Braciom

Apollosowym więc najwyraźniej

Jedność w Piśmie

Aby w jasny sposób sformułować

deinicję jedności, na której chrześci-

janom powinno zależeć, powinniśmy

zwrócić się do źródła poznania woli

naszego Pana. Podstawą będą trzy naj-

częściej używane fragmenty we wszel-

kich dyskusjach (por. 1Kor 1, 11 - 13, Ef

4, 1) – (6 i J 17, 21).

Jedność w zborze a nie na

świecie (1Kor 1, 11-13)

Z Listu do Koryntian często wy-

korzystuje się jako rzekomy argument

przeciw podziałom na wyznania. Nie

wolno nam się dzielić (mówić: ja jestem

Pawłowy, ja Apollosowy, ja Kefasowy),

ale wszyscy mamy być Chrystusowi,

czytaj: mamy zniszczyć, znieść wszel-

kie cechy, odróżniające nas od siebie,

by powstał wreszcie jeden Kościół. Czy

jest to właściwe zrozumienie tego teks-

tu? Uważam, że nie. Przede wszystkim

jest to w oczywisty sposób nadin-

terpretacja tego tekstu z bardzo pro-

stego powodu: tekst mówi o sytuacji

w ZBORZE, a nie pomiędzy zborami

czy pomiędzy grupami zborów, jak

można by opisać dzisiejsze wyznania.

Bezmyślne odnoszenie wskazanego

tekstu do sytuacji nie tylko międzyz-

borowej, ale nawet międzywyznanio-

wej, relacji pomiędzy organizacjami

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: