London Jack - Mieszkancy otchlani.pdf - London Jack - gosiadabrowska

Jack London

Mieszkańcy otchłani

Arcykapłani i władcy skarżą się:

„Mistrzu i Panie, nie nasza wina,

Wszak budujemy z ojca na syna.

Patrz, twe obrazy królują w krąg

Wśród naszej ziemi wiosek i łąk.

Ciężkie zadanie — ogniem i mieczem

£adzić w spokoju sprawy człowiecze,

Hakiem żelaznym stada twych trzód

Gnać, by się pasły kornie jak wprzód".

Chrystus wyszukał nędznego człeka

O drżących dłoniach, smutnych powiekach,

A z nim dziewczynę spod nędznych strzech,

Którą przeżarły bieda i grzech.

A gdy ich stawił między kapłany —

Ten się i tamten cofnął zmieszany,

By szat nie zbrudzić. — ,,Oto wasz znój!

Coście zrobili na obraz mój?"

James Russell Lowell

ROZDZIA£ I

ZST¥PIENIE DO OTCH£ANI

Na miasto nasze spójrz, o Chryste,

Niech miłość w domach naszych lśni,

A serca niechaj będą czysfe

Aż po ostatnie dni.

Thomas Ashe

Sam chyba rozumiesz, że nie wolno ci tego robić — powiedzieli przyjaciele, gdy poprosiłem,

aby mi pomogli zagłębić się w londyński East End. — Zwróć się lepiej do policji i zażądaj

przewodnika — dodali po chwili zastanowienia, usiłując bezskutecznie dostroić się do

psychologii wariata, który ma co prawda listy polecające, ale nie ma rozumu.

— Kiedy ja nie chcę zwracać się do policji — zaprotestowałem. — Chcę natomiast dotrzeć

,do East Endu i zobaczyć go na własne oczy. Chcę się przekonać, dlaczego ludzie tam

mieszkają, jak i w jakim celu tam mieszkają. Słowem, sam chcę tam zamieszkać.

— Przecież ty nie możesz tam mieszkać! — mówili wszyscy, a na ich twarzach malowała się

wyraźna nagana. — Przecież tam są podobno zaułki, w których życie człowieka niewarte jest

funta kłaków.

— Te właśnie zaułki chciałbym obejrzeć — przerwałem.

— Sam chyba rozumiesz, że nie wolno ci tego robić — brzmiała niezmienna replika.

— Przyszedłem do was nie po to, żebyście mnie o tym przekonywali — odpowiedziałem

szorstko, trochę zniecierpliwiony tym brakiem zrozumienia. — Jestem tu obcy i chcę się

dowiedzieć od was czegoś o East Endzie, po prostu, żeby mieć jakiś punkt zaczepienia.

— Kiedy my nic nie wiemy o East Endzie. Jest gdzieś tam... o tam... — i machali rękami w

kierunku, gdzie niekiedy można było ujrzeć wschodzące słońce.

— Wobec tego zwrócę się do Cooka.

— O tak! — Odetchnęli z ulgą. — Cook na pewno będzie wiedział.

O Cooku, Tomaszu Cooku i Synu! Wy, którzy wytyczacie ścieżki i ścieracie pył spod nóg

turystów, którzy jesteście żywymi drogowskazami dla całego świata i udzielacie pierwszej

pomocy zagubionym podróżnym — wysłalibyście mnie bez chwili wahania i zwłoki,

wysłalibyście mnie łatwo i szybko do najczarniejszej Afryki i w samo serce Tybetu, lecz do

East Endu w Londynie, odległego zaledwie o rzut kamieniem od Ludgate Circus, nie znacie

drogi!

— Sam pan chyba rozumie, że nie wolno panu tego robić — oświadczył żywy katalog

szlaków podróży i taryf kolejowych w jednej z filii biur Cooka. — To jest takie... hm...

niezwykłe.

Proszę, poradzić się policji — zakończył autorytatywnie, gdy nie przestawałem nalegać. —

Nie mamy żadnej praktyki w wożeniu podróżnych do East Endu. Nikt nie zwracał się do nas

w tej sprawie i nic nam nie wiadomo o tej dzielnicy.

— Mniejsza o to — przerwałem w obawie, że zostanę zmyty z powierzchni ziemi powodzią

jego przeczeń. — Coś jednak będziecie mogli dla mnie zrobić. Chciałbym, aby pan z góry

znał moje zamierzenia i w razie potrzeby stwierdził moją tożsamość.

— Aha, rozumiem! Chodzi panu o to, żebyśmy mogli zidentyfikować trupa, gdyby pana

zamordowano.

Powiedział to tak lekko i z taką zimną krwią, że natychmiast pojawiły mi się przed oczami

własne sztywne i okaleczałe zwłoki rozciągnięte na kamiennej płycie, którą chłodzi

nieustanny strumień zimnej wody. Ujrzałem także tego pana, jak nachyla się i ze smutkiem,

cierpliwie rozpoznaje ziemską powlokę pomylonego Amerykanina, który uparł się, że zobaczy

East End.

— Nie, nie — odparłem. — Mam na myśli ewentualne kłopoty z policją. — To ostatnie słowo

przejęło mnie dreszczem. Doprawdy, zaczynałem poznawać tajniki mowy ojczystej.

— Ta sprawa — zawyrokował — należy do kompetencji naszej Centrali. Widzi pan, to takie

nie spotykane — dodał tonem usprawiedliwienia.

Pan w Komendzie Policji chrząkał i pokasływał.

— Przestrzegamy zasady — powiedział — żeby nie udzielać informacji o naszych klientach.

— Ale w tym przypadku — nie dawałem za wygraną — sam klient żąda, abyście udzielili o

nim informacji.

Znowu zaczął chrząkać i pokasływać.

— Oczywiście — uprzedziłem go pośpiesznie — wiem, że jest to bez precedensu, ale...

— Jak zamierzałem właśnie powiedzieć — ciągnął nieporuszony — jest to rzecz bez

precedensu i nie sądzę, abyśmy mogli pomóc panu w czymkolwiek.

Wyszedłem jednak stamtąd z adresem detektywa zamieszkałego w East Endzie i udałem się

prosto do amerykańskiego konsula generalnego. Tutaj wreszcie trafiłem na człowieka, z

którym mogłem się porozumieć. Nie było żadnego chrząkania ani pokasływania, unoszenia w

górę brwi, otwartego niedowierzania czy bezgranicznego zdumienia. W pierwszej minucie

rozmowy wyjaśniłem, kim jestem i jakie mam zamiary, a on potraktował je jako coś

najnaturalniejszego w świecie. W drugiej minucie zapytał, ile mam lat, jaki wzrost i wagę, i

obejrzał mnie od stóp do głów. W trzeciej minucie, w chwili gdy wymienialiśmy pożegnalny

uścisk dłoni, powiedział:

— W porządku, Jack. Będę o panu pamiętał i postaram się nie stracić pana z oczu.

Odetchnąłem z ulgą. Spaliwszy za sobą mosty mogłem teraz zapuścić się w tę ludzką

dżunglę, o której nikt nic nie wiedział. Ale natychmiast natknąłem się na nową przeszkodę,

tym razem w postaci dorożkarza — niezwykle szacownej osobistości, o twarzy okolonej

siwymi bokobrodami — który już od kilku godzin obwoził mnie z niewzruszonym spokojem po

City.

— Do East Endu — poleciłem, zajmując miejsce w dorożce.

— Dokąd, panie? — zapytał z niekłamanym zdumieniem.

— Do East Endu, wszystko jedno dokąd. Jedźmy.

Przez kilka minut dorożka toczyła się bez celu, potem stanęła, jak gdyby zdumiona. Otwór w

dachu nie był zasłonięty i dorożkarz pochylił się nade mną z zakłopotaniem.

— Panie — zaczął— a dokąd to para chce jechać?

— Do East Endu — powtórzyłem. — Nigdzie w szczególności. Zawieź mnie pan, dokąd

chcesz.

— Ale jaki adres, panie?

— Słuchaj no! — zagrzmiałem. — Zawieź mnie do East Endu! Ruszaj!

Widać było, że nie zrozumiał, cofnął jednak głowę i gderliwie popędził konia.

Nigdzie na ulicach Londynu nie zdołasz uciec przed widokiem nędzy, a po pięciominutowym

spacerze z każdego niemal punktu miasta trafisz na slums. Ale dzielnica, w którą zapuścił się

teraz mój powóz, była jednym nie kończącym się slumsem. Ulice zaludniała jakaś nowa i

całkiem odmienna rasa ludzi niskiego wzrostu, o zbiedzonym lub zapijaczonym wyglądzie.

Mila za milą jechaliśmy wzdłuż ceglanych ścian i pośród nieopisanego brudu, a na każdym

skrzyżowaniu ukazywały się nowe perspektywy murów i nędzy. Tu i tam zataczał się pijany

mężczyzna lub kobieta, a powietrze aż ciężkie było od wrzasków i kłótni. Na targowisku

żałośni starcy i drżące staruchy wygrzebywali ze śmieci rzuconych w błoto zgniłe kartofle,

fasolę i warzywa, a małe dzieci jak roje much obsiadły kupę gnijących owoców. Rękami

zanurzonymi aż po ramiona w fermentującej cieczy wyciągały z niej nadpsute owoce i

pożerały w okamgnieniu.

Nie spotkałem dotąd ani jednego powozu, a moja dorożka, sądząc po gromadach

biegnących za nią i obok niej dzieci, była zjawiskiem z innego, lepszego świata. Jak wzrok

sięgał, ciągnęły się ceglane mury, oślizłe bruki i wrzaskliwe ulice. Po raz pierwszy w życiu

ogarnął mnie lęk przed tłumem. Było to uczucie podobne do lęku przed morzem. Zalegająca

ulice wynędzniała ciżba wydała mi się ogromnym, i cuchnącym oceanem, którego fale

pomrukiwały wokół groźnie, jak gdyby miały wezbrać i zamknąć się nad moją głową.

— Stepney, panie. Dworzec kolejowy Stepney — zawołał dorożkarz.

Rozejrzałem się. Był to istotnie dworzec kolejowy. Strapiony dorożkarz przywiózł mnie tutaj,

do jedynego miejsca w całej tej dżungli, którego nazwa nie była mu obca.

— No, tak — powiedziałem.

Zabełkotał coś i potrząsnął głową. Minę miał bardzo nieszczęśliwą. — Jestem nietutejszy —

zdołał wymamrotać. — A jeśli nie chodzi panu o dworzec Stepney, to chciałbym wiedzieć, o

co panu chodzi.

— Zaraz wam powiem, o co mi chodzi. Jedźcie prosto i rozglądajcie się za sklepem ze

starzyzną. Gdy spostrzeżecie taki sklep, pojedźcie do najbliższego skrzyżowania, skręćcie za

róg i zatrzymajcie się, a wtedy ja wysiądę.

Widziałem, jak wzrasta jego niepokój o zapłatę, niebawem jednak skręcił za róg i powiedział,

że nieco w tyle jest sklep ze starzyzną.

— Ale zapłaci mi pan — prosił. — Należy się siedem i pół szylinga.

— Tak — odparłem ze śmiechem — tylko nie radzę, żebyście mi się więcej pokazywali na

oczy.

— Niech Bóg bronił Ale jak mi pan nie zapłaci, to wtedy ja panu poradzę, żeby mi się pan

lepiej nie pokazywał na oczy — warknął.

Tymczasem dorożkę otoczył tłum obszarpanych gapiów, więc roześmiałem się ponownie i

zawróciłem do sklepu.

Nie łatwo było mi przekonać sklepikarza, że naprawdę przyszedłem po stare ubranie. Bez

skutku usiłował wetknąć mi nową i okropną marynarkę i spodnie, aż wreszcie wyniósł na

światło dzienne stos starej odzieży. Przybrał jednocześnie tajemniczą minę i robił niejasne

aluzje, chcąc dać do zrozumienia, że „wie, czym to pachnie“, i zmusić mnie, abym z obawy

przed wykryciem słono zapłacił. Byłem w jego oczach człowiekiem w krytycznym położeniu

lub może wybitnym kryminalistą zza oceanu — w obu przypadkach kimś, kto pragnie uniknąć

wszelkiej styczności z policją.

Tak długo jednak protestowałem przeciw oburzającej dysproporcji między ceną i wartością,

że w końcu wybiłem mu z głowy podejrzenia. Przystąpił więc do nieustępliwych targów z

nieustępliwym klientem. W rezultacie wybrałem parę solidnych, choć mocno znoszonych

spodni, wytartą marynarkę, z jednym tylko guzikiem, oraz parę trzewików, które najwyraźniej

odbywały służbę przy przesypywaniu węgla, cienki skórzany pasek i przeraźliwie brudną

czapkę. Natomiast bieliznę i skarpetki wybrałem ciepłe i nowe, ale z gatunku tych, jakie kupić

mógł każdy amerykański włóczęga nawet w okresie niepowodzeń życiowych.

— Muszę przyznać, że twarda z pana sztuka — powiedział handlarz z nieszczerym

podziwem, gdy wręczałem mu dziesięć szylingów, czyli uzgodnioną ostatecznie cenę

kompletnego ubioru. — Niech trupem padnę, jeśli nie zwiedził pan przedtem całej Petticoat

Lane. Za pana spodnie każdy zapłaci pięć szylingów, a za buty tragarz z doków dałby

najmniej dwa i pół, nie mówiąc już o marynarce, czapce, nowym podkoszulku i innych

drobiazgach.

— Ile mi pan za nie zapłaci? — spytałem niespodzianie. — Dałem panu za wszystko dziesięć

szylingów i chętnie odprzedam od ręki za osiem. Zgoda?

Ale handlarz wyszczerzył zęby i potrząsnął głową, a mnie, choć zrobiłem dobry interes,

nurtowała nieprzyjemna świadomość, że on zrobił lepszy.

Dorożkarza zastałem w towarzystwie policjanta. Rozmawiali z pochylonymi ku sobie głowami.

Policjant rzucił mi bystre spojrzenie i zlustrował dokładnie tobołek, który niosłem pod padną,

po czym odszedł. Dorożkarz, pozostawiony na pastwą rosnącego w nim buntu, nie chciał

zrobić ani kroku dalej, dopóki nie zapłaciłem należnych mu siedmiu i pół szylinga. Gdy to

nastąpiło, gotów był zawieźć mnie na koniec świata, przepraszał wylewnie za natarczywość i

tłumaczył, że w Londynie spotyka się rozmaitych pasażerów.

Pojechaliśmy jednak tylko do Highbury Vale w północnej dzielnicy Londynu, gdzie czekał na

mnie bagaż. Tutaj zdjąłem nazajutrz buty (nie bez uczucia żalu, bo były lekkie i wygodne),

ciepły szary garnitur podróżny i wszystkie inne części garderoby, a włożyłem ubranie obcych i

nie znanych mi mężczyzn, dla których los musiał być bardzo niełaskawy, skoro kazał im się

rozstać z tymi łachmanami za nędzne grosze płacone przez handlarzy.

W ciepły podkoszulek, tuż pod pachą, wszyłem złotego suwerena (była to skromna suma

przeznaczona na czarną godzinę), we wnętrzu zaś tego podkoszulka umieściłem samego

siebie. Potem usiadłem i zacząłem moralizować na temat pięknych i tłustych lat, dzięki

którym moja skóra stała się cienka, a nerwy znalazły się taż pod jej powierzchnią.

Podkoszulek bowiem był szorstki jak włosiennica i jestem pewien, że najzagorzalszy asceta

nie cierpi boleśniej, niż cierpiałem ja przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny.

Przywdzianie reszty stroju poszło mi dość gładko, choć co prawda przy butach, a raczej

buciorach, natrafiłem na nie lada przeszkodę. Były twarde i sztywne jak drewniane chodaki i

dopiero po długotrwałym waleniu pięścią w przyszwy zdołałem wcisnąć w nie stopy.

Wetknąwszy w kieszenie kilka szylingów, nóż, chustkę do nosa, trochę papieru i zapas

prasowanego tytoniu, zbiegłem po schodach grzmocąc ciężko buciorami i pożegnałem

przyjaciół pełnych najgorszych obaw. W chwili gdy przekraczałem próg, „pomocnica domowa

“. przystojna kobieta w średnim wieku, nie zdołała opanować grymasu, który wykrzywił jej

usta i rozszerzał je dopóty, dopóki gardło, mimowolnie reagujące na skurcz, nie wydało z

siebie chrapliwych zwierzęcych dźwięków, jakie skłonni jesteśmy określać mianem śmiechu.

Zaledwie znalazłem się na ulicy, uderzyła mnie zmiana mojej przynależności społecznej

wywołana nowym ubraniem. Zniknęła bez śladu służalczość w zachowaniu ludzi prostych, z

którymi się stykałem. Zdumiewające! Można by powiedzieć, że w mgnieniu oka stałem się

jednym z nich. Moja przetarta, dziurawa na łokciach marynarka była symbolem i godłem ich

klasy. Uczyniła mnie członkiem tej klasy, a w miejsce płaszczenia się i zbyt gorliwych oznak

szacunku, jakie mi dotąd okazywano, zadzierzgnęła się między nami nić braterstwa.

Mężczyzna w welwetowych spodniach i brudnym szaliku na szyi nie nazywał mnie już

„panem" ani „wielmożnym panem". Byłem teraz przyjacielem, jest to zaś słowo piękne i

szczere, chwytające za serce, zaprawione ciepłem i życzliwością, których brak tamtym

zwrotom. Wielmożny pan! Jest w tym posmak wyższości, siły i władzy — hołd człowieka na

dnie człowiekowi na szczycie, składany w nadziei, że ów zwolni nieco ucisk i ujmie trochę

ciężaru, czyli, innymi słowy, jest to błagalna prośba o jałmużnę.

Muszę tu jeszcze wspomnieć o rozkoszy, jakiej doznałem ubrawszy się w swoje szmaty i

gałgany, rozkoszy niedostępnej dla przeciętnego Amerykanina poza granicami własnego

kraju. Amerykanin podróżujący po Europie, jeśli nie jest krezusem, daje się bardzo szybko

zepchnąć do chronicznego stanu świadomego sknerstwa, zawdzięcza zaś to hordom

płaszczących się przed nim rabusiów, którzy nie odstępują go od świtu do nocy i opróżniają

jego portfel z szybkością, jakiej nie powstydziłby się nawet procent składany.

Mając szmaty i gałgany na grzbiecie, uniknąłem plagi dawania napiwków i stykałem się z

ludźmi jak równy z równymi. Ba, nim dzień upłynął, zmieniły się role i dżentelmenowi,

któremu przytrzymałem konia i który wrzucił pensa do mojej wyciągniętej dłoni, powiedziałem

z niekłamaną wdzięcznością:

— Dziękuję, panie.

ROZDZIA£ II

JOHNNY UPRIGHT

Zauważyłem też, że nowy ubiór dokonał innych jeszcze zmian w moim położeniu.

Przekonałem się, że przy przechodzeniu na drugą stronę zatłoczonych jezdni muszę żwawiej

umykać przed pojazdami, i uświadomiłem sobie nie bez wstrząsu, że moje życie potaniało

proporcjonalnie do ubrania. Gdy przedtem pytałem policjanta o drogę, słyszałem zazwyczaj

pytanie: — Omnibusem czy dorożką, proszę pana? — Teraz pytanie brzmiało: — Pieszo czy

omnibusem? — A na dworcach kolejowych wtykano mi bez wahania bilet trzeciej klasy.

Powetowałem to sobie jednak stokrotnie. Po raz pierwszy zetknąłem się twarzą w twarz z

dolnymi warstwami społeczeństwa angielskiego i zobaczyłem, co są warte. Gdy robotnik lub

włóczęga wdawał się ze mną w rozmowę na rogu ulicy czy w piwiarni, mówił jak równy z

równym, tak, jak jeden mężczyzna powinien mówić do drugiego — swobodnie, bez zamiaru

wyłudzenia czegoś za to, co i jak mówił.

Kiedy wreszcie dotarłem do East Endu, przekonałem się z zadowoleniem, że nie trawi mnie

już lęk przed tłumem. Zostałem cząstką tłumu. Wody ogromnego i cuchnącego morza

wezbrały i zamknęły się nade mną lub może ja łagodnie się w nich zanurzyłem. I nie było w

tym nic przerażającego — z wyjątkiem chyba jednego: ciepłego podkoszulka.

Ludzie żyją w nędznych norach trawieni chorobami, bez nadziei na lepsze jutro, złorzecząc

losowi i tym, do których należą bogactwa.

Thorold Rogers

Nie podam wam adresu Johnny Uprighta. Niech wystarczy, że mieszka na najszacowniejszej

ulicy East Endu — ulicy, która w Ameryce uważana byłaby za nędzny zaułek, ale jest istną

oazą na pustyni wschodniego krańca Londynu. Otaczają ją ze wszystkich stron stłoczone

ciasno rudery i uliczki, gdzie w braku innych miejsc do zabaw hasa brudne i zdziczałe

najmłodsze pokolenie. Ale na chodnikach ulicy Johnny Uprighta widać stosunkowo niewiele

dzieci i panuje na niej atmosfera opuszczenia — tak nieliczni są tutaj przechodnie.

Domy na tej, jak i na sąsiednich ulicach stoją w zwartym szeregu. Każdy ma jedno tylko

wejście, drzwi frontowej szerokość każdego wynosi około osiemnastu stóp i każdy ma na

tyłach małe podwórko wśród murów, skąd, jeśli deszcz nie pada, widać ołowiane niebo. Ale

pamiętajmy, że zajmujemy się teraz bogaczami East Endu. Stopień zamożności niektórych

mieszkańców tej ulicy jest tak wielki, że trzymają w domu „pomoc". Johnny Upright ma

„pomoc", o czym przekonałem się na własne oczy, jako że z nią pierwszą zawarłem

znajomość w tej szczególnej części świata. Gdy stanąłem przed domem Johnny Uprighta, w

drzwiach ukazała się „pomoc". Pomyślcie tylko: jej pozycja społeczna była godna politowania

i wzgardy, ale to ona spojrzała na mnie z politowaniem i wzgardą. Dała mi wyraźnie do

zrozumienia, że chce się mnie pozbyć. Była niedziela i Johnny Upright wyszedł z domu. To

wszystko. Ale zwlekałem z odejściem i zastanawiałem się na głos, czy to naprawdę

wszystko, aż nasza rozmowa zwabiła do drzwi żonę Johnny Uprighta. Pani Upright

zwymyślała dziewczynę, że nie zamknęła w porę drzwi i niepotrzebnie traci czas.

Nie, pana Johnny Uprighta nie ma w domu, zresztą i tak nie przyjmuje nikogo w niedzielę! A

to wielka szkoda, powiedziałem. Czy szukam pracy? Nie, przeciwnie. Przyszedłem do pana

Johnny Uprighta w interesie, który może okazać się dla niego korzystny.

Atmosfera uległa błyskawicznej zmianie. Pan domu jest w kościele, ale wróci mniej więcej za

godzinę, a wtedy z pewnością będę się mógł z nim zobaczyć.

Czy nie zechciałbym wejść do środka? O nie, pani domu ani myślała mnie zaprosić, chociaż

usiłowałem sprowokować ją do tego oświadczeniem, że pójdę na najbliższy róg i zaczekam

w piwiarni. Poszedłem więc na róg, ale że była to pora nabożeństwa, knajpę zamknięto. Mżył

drobny, przenikliwy deszcz i nie pozostawało mi nic innego, jak usiąść na progu sąsiedniego

domu i czekać.

Ale zaledwie usiadłem, zjawiła się „pomoc", bardzo niechlujna i bardzo zakłopotana, i

oznajmiła, że pani pozwoli mi zaczekać w kuchni.

— Tyle różnych ludzi przychodzi prosić o pracę — wyjaśniła tonem przeprosin żona Johnny

Uprighta. — Mam nadzieję, że nie czuje pan do mnie urazy o to, co mówiłam.

— Bynajmniej, bynajmniej — odpowiedziałem wyniośle, na tę jedną okazję przydając

godności moim łachmanom. — Rozumiem to doskonale, zapewniam panią. Przypuszczam,

że ludzie poszukujący pracy zanudzają państwa na śmierć?

— Jakby pan zgadł — odparła rzucając mi wymowne i znaczące spojrzenie. Po czym

zaprowadziła mnie wcale nie do kuchni, lecz do pokoju stołowego — dowód niezwykłej

łaskawości, która jak przypuszczam, była nagrodą za moje pełne godności obejście.

Pokój stołowy położony był na tym samym piętrze co kuchnia, mniej więcej cztery stopy

poniżej poziomu ulicy i tak był ciemny nawet w samo południe, że dopiero po dłuższej chwili

oczy przywykły do mroku. Przez okno, którego górna krawędź znajdowała się na poziomie

chodnika, sączyło się do środka brudne światło. W tym świetle mogłem odczytać druk gazety.

A teraz, kiedy czekam na przyjście Johnny Uprighta, niech mi będzie wolno wyjaśnić cel tej

wizyty. Chociaż żyłem, jadłem i spałem wśród ludzi East Endu, pragnąłem mieć gdzieś pod

ręką cichy port, do którego mógłbym od czasu do czasu zawinąć i upewnić się, że istnieją

jeszcze na świecie takie rzeczy, jak porządne ubranie i czystość. Ponadto w takiej przystani

mógłbym odbierać pocztę, opracowywać notatki i po zmianie odzienia robić wypady do

świata cywilizowanego.

Tutaj jednak nasuwał się dylemat. Moja własność byłaby bezpieczna tylko w takim

mieszkaniu, którego gospodyni odniosłaby się podejrzliwie do mężczyzny prowadzącego

podwójne życie. Natomiast w mieszkaniu, którego gospodyni nie zawracałaby sobie głowy

podwójnym życiem lokatorów, moja własność nie byłaby bezpieczna. I właśnie dla uniknięcia

tych komplikacji przyszedłem do Johnny Uprighta. Jako detektyw od trzydziestu kilku lat

wykonujący swój zawód w East Endzie, a ponadto człowiek znany powszechnie pod

przydomkiem nadanym mu przez pewnego notorycznego złoczyńcę z doków, Johnny Upright

miał wszelkie dane po temu, aby wyszukać mi uczciwą gospodynię i uspokoić jej obawy co

do dziwnego zjawiania się i znikania, które ewentualnie będę miał na sumieniu.

W drodze z kościoła do domu wyprzedziły Johnny Uprighta jego dwie córki. Wyglądały ładnie

w swych odświętnych sukienkach, była to jednak krucha i delikatna uroda, właściwa

dziewczętom z East Endu, uroda, która stanowi zaledwie nietrwałą obietnicę i skazana jest

na to, że szybko przygaśnie, podobnie jak przygasa barwa zachodu na wieczornym niebie.

Obejrzały gościa z nie ukrywaną ciekawością, tak jak ogląda się jakieś osobliwe zwierzę, a

potem już do końca nie zwracały na mnie najmniejszej uwagi. Wreszcie nadszedł sam

Johnny Upright i wezwał mnie do siebie na rozmowę.

— Proszę mówić głośno — przerwał moje wstępne wywody. — Jestem bardzo zaziębiony i

nie dosłyszę.

Na prochy Wielkiego Tajniaka i Sherlocka Holmesa! Ciekaw byłem, gdzie siedzi pomocnik

Johnny Uprighta, obowiązany zapisywać informacje, jakich ewentualnie mogłem udzielić. I po

dziś dzień, choć tak często widywałem Johnny Uprighta i tak często łamałem sobie głowę

nad zagadką naszego pierwszego spotkania, po dziś dzień nie jestem pewien, czy był, czy

taż nie był wtedy zaziębiony i czy w sąsiednim pokoju tkwił jego pomocnik. Ale jednej rzeczy

jestem pewien: chociaż padałem Johnny Uprightowi wszystkie dane dotyczące mojej osoby i

moich planów, powstrzymał się z wydaniem sądu do dnia następnego, to jest do chwili, gdy

London Jack - Mieszkancy otchlani.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: