Flewelling Lynn - Księżyc zdrajcy 01-10 korekta.pdf - Traitor's Moon - Nightrunner 3 - ciri134

Lynn Flewelling

Księżyc zdrajcy

tytuł oryginalny: Traitor's Moon

tłumaczyła amatorsko ciri134*

korekta maharette

Dedykacja

Moim ludkom, Thelmie** i Win White oraz Frances Flewelling, za ich nieustającą miłość i

wsparcie.

Podziękowania

Najserdeczniejsze dzięki wszystkim tym, którzy pilnują bym nie zwariowała, nie umarła z

głodu i nie utonęła w śmieciach. Wierzcie mi, to praca na pełen etat!

Po pierwsze i najważniejsze, mojemu mężowi i najlepszemu kumplowi, Dr. Dougowi, dzięki

któremu żaden rozdział nie skończył niedopracowany. I do tego potrafi gotować!

Dynamicznemu Duetowi - edytorce Anne Lesley Groell i agentce Lucienne Diver - oraz tym

dobrym ludziom w Bantam Spectra*** i Spectrum Literary Agency, którzy utrzymywali ich

przy zdrowych zmysłach, karmili i ratowali od powodzi śmieci.

Usual Suspects**** - Darby Crouss, Laurie Hallman, Julie Friez i Scottowi Burgessowi oraz

mojej rodzinie. Wszystkim nowym czytelnikom, Michele De France oraz NextWavers

Devon Monk, Jamesowi Hartley'owi, Charlene Brusso i Jasonowi Tannerowi. Nareszcie,

dziękuję swojemu lokalnemu płatnerzowi (Kto z was może powiedzieć coś takiego?),

Adamowi Willisowi, za jego porady techniczne i ogólnie wsparcie. Gary'emu Ruddellowi za

nadanie mojemu wyobrażeniu konkretnej formy.

Dziękuję wam wszystkim za wsparcie, znawstwo i napływające komentarze.

Dodatkowo chciałam podziękować zespołowi The Eagels, który powrócił akurat na tyle

długo by nagrać Hell Freezes Over.

*Mój angielski nie jest perfect ale postaram się najlepiej jak mogę :) Proszę o wyrozumiałość.

** Tłumaczenie imion, nazwisk i nazw własnych to kwestia, którą wolałam wyjaśnić na początku.

Wszystko odmieniam według polskiego wzoru deklinacji i wszystko mi jedno czy to poprawne czy nie :)

*** Bantam Spectra - nazwa amerykańskieo wydawcy książki, a przynajmniej tego konkretnie egzemplarza,

z którego tłumaczę.

****W tekście nie tłumaczyłam tego na polski, szczerze mówiąc nie wiem co to jest, może jakieś imię

grupki przyjaciół? Albo nazwa organizacji? Tak czy inaczej tłumaczyłabym to jako Pierwsi Podejrzani :)

Uwag kilka od Autorki

Od kiedy w 1996r wydana została pierwsza część cyklu Nightrunner, ludzie pytali czy mam

zamiar napisać trylogię. Łatwo to zrozumieć, zważywszy na gatunek, dlatego też

postanowiłam wykorzystać okazję i w części trzeciej raz na zawsze wyjaśnić tę kwestię.

To nie jest trylogia.

Zaś pierwsza osoba, która spyta czy to będzie pentalogia, dostanie cudownym, srebrnym

piórem wiecznym prosto w serce.

No dobrze, może i bym tego nie zrobiła. Kocham swoje pióro.

Nie mam nic przeciwko trylogiom, to po prostu nie to, co chcę zrobić z tą serią. Cykl

Nightrunner ma wyglądać dokładnie według tego opisu: seria nienastępujących po sobie

wzajemnie opowiadań o życiu i przygodach bohaterów, z którymi mam dużo zabawy. Jak

natchnienie pozwoli, będzie więcej książek.

Tak więc czy musisz przeczytać dwa poprzednie tomy, Szczęście w mrokach i Na tropach

ciemności, żeby zrozumieć tę książkę?

Prawdopodobnie nie.

Jeszcze raz więc. Mam dwójkę dzieciaków w liceum.

Tak, koniecznie musisz przeczytać dwie pierwsze części. Tak samo wszyscy twoi

przyjaciele i krewni.

Księżyc zdrajcy

01. Mroczne nadzieje

Wiatr przesycony deszczem i śniegiem miotał Magyaną, chłoszcząc mokre szaty

pozbawione charakterystycznych dla czarodziejów szerokich, białych lamówek, gdy ta z

trudem brnęła przez wywołujące mdłości pole bitwy. W oddali widać było rozpostarte

namioty obozowiska jej królowej, kłębiące się wzdłuż brzegu rzeki niczym czarne widmo na

szaroburej równinie. W prowizorycznych zagrodach konie tłoczyły się razem, tyłem do

wiatru. Pechowi żołnierze, którym przyszło stanąć na warcie, robili to samo, a ich zielone

tuniki stanowiły jedyny kolorowy akcent w tej ponurej palecie barw.

Magyana mocniej otuliła się przemoczoną peleryną. Nigdy jeszcze w swoim

trzystutrzyletnim życiu nie odczuwała tak dotkliwego zimna. Ze smutkiem pomyślała, że

być może to wiara pozwoliła jej dotychczas cieszyć się ciepłem. Wiara w wygodną rutynę

codziennego życia i wiara pokładana w Nysandra, czarodzieja, który był częścią jej życia

przez dwa ostatnie wieki. Ta przeklęta wojna odebrała jej obie te rzeczy, a nawet więcej.

Prawie jedna trzecia czarodziejów Orёski była martwa - brutalnie odebrane stulecia życia i

nauki. Drugi król-małżonek i dwóch młodszych synów królowej Idrilain poległo na polu

bitwy, pospołu z kilkoma dziesiątkami szlachciców i niezliczoną liczbą zwykłych żołnierzy -

za sprawą miecza lub choroby zostali odesłani ku Wrotom Bilayr'ego.

Rozpacz Magyany pomieszana była z żalem za swoim utraconym uporządkowanym życiem.

Była wędrowcem, mistrzynią wiedzy, skarbnicą cudów i baśni. Niedawno niechętnie zajęła

miejsce Nysandra u boku starzejącej się już królowej.

- Mój biedny Nysander - wytarła łzę, która rozpłynęła się po policzku pod podmuchami

wiatru. - Ty byś się tym wszystkim cieszył jak jakąś grą, którą trzeba wygrać.

A ona znalazła się tu, uwięziona przez zimę w dziczy południowej Myceny, krainy po raz

kolejny skąpanej we krwi przez swoich wojowniczych sąsiadów. Plenimar wyciągał chciwe

szpony na zachód ku granicom Skali i na północ ku żyznym polom położonym wzdłuż

Złotej Drogi. Sroga zima w drugim roku wojny spowolniła działania wojenne, ale w miarę

zbliżania się wiosny dni stawały się coraz dłuższe. Królewscy szpiedzy w swoich dziennych

sprawozdaniach przynosili nowiny, których nikt się nie spodziewał: Myceńczycy, ich

sprzymierzeńcy, rozważali kapitulację.

I nie mogę im się dziwić - pomyślała Magyana, docierając wreszcie do obrzeży obozu. Od

ostatniej bitwy minęło zaledwie 5 dni. Pola, na których niegdyś rolnicy ścinali łany zbóż,

teraz obsiane były zbożem wojny - strzępami chorągwi, połamanymi sprzączkami, grotami

strzał, które przegapiły cmentarne hieny podążające za oddziałami, a także żałosnymi

fragmentami ludzkich zwłok, tak zlodowaciałych, że nawet kruki nie mogły ich tknąć.

Wiosenne roztopy zaowocują gorzkim plonem, chociaż Magyana nie sądziła, by któryś z

farmerów pozostał wystarczająco długo by być świadkiem tego, jak zły obrót przybrały

sprawy.

Plenimarianie zaskoczyli ich tuż przed świtem. Zarzuciwszy zbroję, królowa Idrilain

pospieszyła do swoich żołnierzy, zanim Magyana zdążyła do niej dołączyć. Część

napierśnika królowej została niezapięta. W czasie bitwy plenimariański łucznik wykorzystał

otwarcie i przestrzelił lewe płuco władczyni. Przeżyła operację usuwania strzały, ale rana

szybko zaczęła się jątrzyć. Łucznicy ich przeciwników przed bitwą mazali groty strzał

własnymi odchodami.

Od tamtej chwili chmara drysiańskich uzdrowicieli wspólnymi siłami robiła wszystko, by ją

ocalić, gdy rana gniła, a ciało odpadało od kości z powodu gorączki. Obserwowanie Idrilain

podczas tej cichej bitwy było jak agonia, jednak królowa nie pozwoliła ulżyć sobie w

cierpieniach.

- Jeszcze nie teraz. Nie, dopóki mamy taką sytuację - wyjęczała, ściskając dłoń Magyany,

dysząc ciężko, drżąc i wciąż obmyślając plan.

Zbliżając się do wielkiego namiotu królowej, Magyana zmówiła w myślach cichą

modlitwę: O Illiorze, Sakorze, Asthellusie i Dalno, nadeszła ta godzina! Obdarzcie naszą

królową siłą, by mogła przejrzeć podstępy naszych wrogów.

Strażnik uniósł dla niej klapę namiotu i kobieta weszła do dławiącego gorącem wnętrza.

Ogromne gobeliny zawieszone dookoła na masztach wyznaczały prywatną komnatę, już

zatłoczoną wezwanymi przez królową oficerami i czarodziejami. Magyana zajęła swoje

miejsce po lewej stronie tronu i skinieniem przywitała się ze stojącym niedaleko Thero,

swoim uczniem i współspiskowcem. Odkłonił się jej, a jego spokojna, ascetyczna niemal

twarz nic nie zdradzała.

Gobeliny wiszące za tronem rozchyliły się i wsparta na ramieniu najstarszego syna, księcia

Korathana, pojawiła się Idrilain. Za nią weszły jej trzy córki. Wszystkie poza pulchną

Aralain nosiły mundury.

Kiedy królowa usiadła na swoim miejscu, jej dziedziczka, Phoria, położyła w poprzek kolan

matki obnażony Miecz Gherilain. Śmiała w czasach wojny, rozważna w pokoju, Idrilain

dzierżyła starożytne ostrze przez ponad cztery dekady. Teraz, ukrywając to przed

wszystkimi prócz swoich doradców, nie była wstanie unieść go bez czyjejś pomocy.

Gęste siwe włosy spod złotego diademu gładko opadały na ramiona, zakrywając wychudłą

szyję. Rękawice z miękkiej skóry ukrywały osłabłe dłonie. Wyniszczone ciało owinięto w

szaty, by ukryć to, jak bardzo straciła na wadze. Specyfiki drysian stępiły ból na tyle, by nie

dręczył jej wykończonego serca, ale nawet ich możliwości miały ograniczenia. Magii Thero

zawdzięczała złudne kolory na policzkach i siłę w głosie. I jedynie jej bladoniebieskie oczy

pozostały niezmienione, ostre i wyczulone jak u rybołowa. Jednak taki efekt miał swoje

wady. Najgorsze było to, że oszustwu ulegały jej własne dzieci. Miała troje dzieci zarówno z

pierwszym, jak i z drugim małżonkiem. Dzieci tak różne, jak mężczyźni będący ich ojcami.

Starsi - księżniczka Phoria, jej bliźniak Korathan i ich młodsza siostra Aralain byli wysocy,

prawi i poważni.

Klia, najstarsza i jedyna z pozostałej trójki pozostała przy życiu, była równie urodziwa, co

jej ojciec i dwaj bracia. Ku ich pamięci wciąż nosiła czarną szpadę. Orёska, spośród całej

szóstki, zawsze uważnie obserwowała najstarszą i najmłodszą córkę.

Uzdolniona i nieustraszona w bitwie Phoria awansowała w szeregach Królewskiej Gwardii

Konnej do rangi Generała Skalańskiej Kawalerii. Zbliżając się do pięćdziesiątki, była sławna

zarówno w kręgach wojskowych za swoje ulepszenia z zakresu taktyki, jak i na dworze za

bezpośredni sposób mówienia i złowróżbną dla rodu bezpłodność. Mimo, że jej zalety jako

wojowniczki wystarczałyby ludowi w czasach jej prababki, to obecnie czasy się zmieniły.

Nie tylko Magyana obawiała się, że Phoria może nie poradzić sobie z rządzeniem narodem,

który zaraził się złożonością szerokiego świata.

Tuż przed śmiercią Nysander zwrócił jej uwagę na konflikt między królową i jej

następczynią, jednak z powodu przysięgi nie mógł powiedzieć więcej.

- Kochana, jesteśmy najstarszymi magami w Orёsce. Nikt tak jak my nie wie, jak

niebezpieczne jest utrzymywanie zwyczajnej równowagi na ostrzu Miecza Gherilain -

ostrzegał. - Trzymaj się blisko tronu i każdego, kto może kiedyś na nim zasiąść.

Magyana ponownie skupiła uwagę na Klii i poczuła znajomy przypływ sympatii. Ta

dziewczyna, mając dwadzieścia pięć lat nie tylko dowodziła całą eskadrą Królewskiej

Gwardii Konnej, ale wykazała się również talentem dyplomatycznym. Nie było tajemnicą,

że znaczna część Skalańczyków wolałaby ją jako pierworodną.

Idrilain podniosła rękę i zebrani zamilkli.

- Przegramy tę wojnę - powiedziała ochrypłym z wysiłku głosem. Magyana w milczeniu

przelała część własnej życiowej energii w wyniszczone ciało kobiety. Wraz z połączeniem

nadeszło odbicie bólu królowej, przepełniając żyły magiczki miażdżącym natłokiem

cierpienia i wyczerpania Idrilain. Zmusiła się do spokojnego oddechu, wznosząc myśli

ponad to i zachowując skupienie. Thero robił to samo z drugiego końca komnaty.

- Bez pomocy z Aurenen przegramy wojnę - powiedziała królowa mocniejszym już głosem.

- Potrzebujemy siły Aurenfaie. Potrzebujemy ich czarodziejów, by odeprzeć napływ mocy

plenimarskich nekromantów. A jeśli Mycena padnie, będziemy potrzebować ich towarów:

koni, uzbrojenia i żywności.

- Radzimy sobie bez pomocy faie - zaprzeczyła Phoria. - Plenimar nie dał rady zepchnąć nas

znad Folcwine nawet z pomocą swoich nekromantów i innych pakudztw.

- Ale to zrobią! - wychrypiała Idrilain. Ktoś ze świty podał jej kielich, ale odgoniła go

ruchem dłoni, której drżenia nikt nie mógł dostrzec. - Nawet jeśli zdołamy ich pokonać, to i

tak po wojnie będziemy potrzebować pomocy Aurenfaie. Ich krew znów musi zmieszać się z

naszą.

Gestem nakazała Magyanie, by ta kontynuowała.

- Nasz lud zyskał magiczne moce dzięki zmieszaniu dwóch ras - ludzi i Aurenfaie -

czarodziejka zaczęła mówić, przypominając te fakty tym, którzy najwyraźniej potrzebowali

powtórki z własnej historii. - To właśnie Aurenfaie nauczyli naszych pierwszych

czarodziejów magii Orёski. - Zwróciła się do członków rodziny królewskiej. - Nawet wy

macie w sobie znamiona tej krwi, dziedzictwo Idrilain Pierwszej i jej króla-małżonka z rodu

Aurenfaie, Corrutha í Glamien. Od momentu, gdy króla zamordowano i Aurenfaie zamknęli

dla nas swoje granice, do Skali przybyło tylko kilku przedstawicieli tego ludu, a dziedzictwo

ich krwi w nas słabnie. Do Domu Orёski przybywa coraz mniej kandydatów naznaczonych

darem magii, a i ich umiejętności bywają często ograniczone. Ponieważ czarodzieje nie

mogą mieć dzieci, nie ma innej rady, jak odnowienie stosunków między naszymi

państwami. Jeszcze zanim wojna zaczęła się na dobre, podczas ataku na Dom Orёski,

straciliśmy wielu z naszych najlepszych uczniów, a walki uszczupliły nasze szeregi jeszcze

bardziej. W skrzydle adeptów Orёski stoi wiele pustych już teraz łóżek, a dwie z wież Domu

Orёski pozostają wymarłe.

- Magia to podstawowa siła Skali - odezwała się Idrilain. - Dopóki nie zaczęła się wojna,

nawet nie domyślaliśmy się, jak silni stali się plenimarscy nekromanci. Jeśli utracimy

władzę nad magią, podczas gdy oni zyskają taką siłę, w przeciągu kilku pokoleń Skala

upadnie! – Zamilkła, a Magyana znów poczuła magię Thero, który dołączył do niej. kiedy

przekazywała moc ku słabej sylwetce władczyni.

- Lord Torsin i ja od ponad roku prowadziliśmy negocjacje z Aurenfaie - kontynuowała. -

Jest teraz w Viresse i przesyła wiadomości o tym, że Iia'sidra zgodziła się przyjąć skromną

delegację w tej sprawie. - Idrilain wskazała na Klię. - Będziesz moją wysłanniczką. Musisz

zyskać nam ich poparcie. Szczegóły można ustalić później.

Klia z ponurą miną ukłoniła się na znak, że akceptuje polecenie, jednak Magyana dostrzegła

błysk radości w błękitnych oczach. Zadowolona, czarodziejka szybko muskała umysły

innych. Księżniczka Aralain promieniowała ulgą, w głębi serca chcąc jedynie cieszyć się

bezpiecznym spokojem. Z pozostałymi było inaczej. Wyraz twarzy Phorii nie zdradzał

niczego, jednak zżerająca ją zazdrość zostawiła w gardle Magyany gorzki posmak. Korathan

był mniej subtelny.

- Klia? - prawie wywarczał te słowa. - Do istot żyjących ponad czterysta lat wysyłasz

najmłodszą z nas? Roześmieją jej się w twarz! Co innego ja...

- Nie wątpię w ciebie, synu - zapewniła go matka, szybko ucinając protesty. - Jednak

potrzebny mi jesteś tutaj. Obejmiesz pozycję Phorii. - Zwróciła się do najstarszej córki. - Co

Flewelling Lynn - Księżyc zdrajcy 01-10 korekta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: