Cukrzyca a Zdrowie Nr 11.pdf

SPIS TREŚCI

4 Życie z pompą

6 Ile wiosny jesienią?

11 Kryteria orzecznicze o niepełnosprawności osób z cukrzycą

15 Modlitwa świętego Tomasza

16 Gdy nodze zagraża stopa

19 Cukrzyca i małżeństwo

23 O światło twoich oczu

25 Margaryna czy masło?

27 Dozgonna świeżość

29 Strategie i linie obrony

31 Jak poradzić sobie ze stresem?

34 Twój umysł – wróg czy przyjaciel?

37 Ryżowy skarb

39 Starsza siostra sztuki lekarskiej

43 Słodka trucizna

46 Dobry, zdrowy oddech

48 Cukrzycowe menu

Redakcja Magazynu „cukRzyca a zdRowie”

wydawca:

wszechnica diabetologiczna PSd

zarząd wojewódzki w Białymstoku

tyle trwają – stadne fascynacje nastolat-

ków idolem z estrady czy ekranu – i za-

garniają niemal wszystkich młodych niczym fale

powodziowe. Budzą przy okazji, nieuświadomio-

ne wprawdzie, uczucie przynależności pokolenio-

wej do grupy o jednolitym wyglądzie, sposobie

bycia i… myślenia, co zazwyczaj dla dorosłych

stanowi dowód bezmyślności, więc nie bawi,

a irytuje.

Mają te fascynacje coś, o co później, w życiu

dojrzałym, dość trudno – młodzieńczą szczerość.

Później się tej szczerości wstydzimy, tłumacząc,

że już wyrośliśmy. Bo w dorosłym życiu jest już

inaczej, niestety, niekoniecznie lepiej. Okazuje się,

że nie ma prostej odpowiedzi na wiele pytań. Nie

wiemy, jacy jesteśmy. Czy tacy jak inni? I co o nas

ci inni sądzą, czy zaakceptują?

Lęk przed odrzuceniem, a w konsekwencji – osa-

motnieniem – sprawia, że nie wiadomo kiedy

przestajemy być sobą. Rezygnujemy z własnych

poglądów, dostosowujemy się do przyzwyczajeń

i zainteresowań osób, wobec których chcieliby-

śmy uchodzić za równie interesujących, lepszych,

mądrzejszych.

Nie łudźmy się. W takiej grze pozorów i stroje-

nia się w cudze piórka nie urodzi się ani przyjaźń,

ani partnerstwo, ani zaufanie.

– „Bądź sobą” – radzą specjaliści od kontaktów

międzyludzkich. – „Nie udawaj kogoś, kim nie

jesteś, bo staniesz się nim naprawdę” – prze-

strzegają ludzie mądrzy. Masz przecież prawo do

własnego zdania, swobodnego myślenia i otwarte-

go wyrażania uczuć, zaś prawdziwe więzi między-

ludzkie nie muszą oznaczać rezygnacji ze swoich

poglądów, zainteresowań i przyzwyczajeń. To

one nadają koloryt naszemu normalnemu życiu,

które z wieku dojrzałego zmierza nieuchronnie ku

starości – oby godnej i pogodnej.

adres redakcji:

ul. warszawska 23, 15-062 Białystok

tel. 085 741 57 01, tel./fax 085 732 99 74

e-mail: pol_stow_diabetykow@wp.pl

Redaktor naczelna:

danuta Maria Roszkowska

z Redakcją wSPółPRacują:

Sylwester Barski

prof. dr hab. Maria Borawska

prof. dr hab. n. med. ewa otto-Buczkowska

Marek dolecki

dr n. med. joanna Filipowska

mgr Małgorzata Frąś

dr n. med. Hanna Bachórzewska-gajewska

mgr wiesława gołąbek

prof. dr hab. n. med. Maria górska

józef gwiazdowski

Michał iwańczuk

prof. dr hab. n. med. ida kinalska

dr n. med. Małgorzata korolczuk-zarachowicz

jolanta kowalska

mgr Bogumiła ławniczak

daniel Michno

Beata nowakowska

Radosław Roszkowski

Renata Saniewska

prof. dr hab. n. med. jacek Sieradzki

prof. dr hab. n. med. Małgorzata Szelachowska

Lucyna Szepiel

prof. dr hab. n. med. Mirosława urban

dorota wysocka

dr n. med. Halina wójcik

Tłumaczenie z języka angielskiego:

Michał iwańczuk

Redakcja graiczna:

Lucyna Szepiel

wydanie magazynu zostało doinansowane

przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji

osób niepełnosprawnych

Danuta Maria Roszkowska

W ybuchają niczym fajerwerki, często też

ludzi z cukrzycą,

bowiem część

uzbieranych

pieniędzy będzie

przeznaczona

na zakup pomp

insulinowych.

właściwy i podać ko-

lejny zastrzyk. Używa-

jąc pompy, wystarczy

tylko zmierzyć poziom

cukru we krwi, po

czym zaprogramować

pompę.

Najnowsze pompy mają pamięć,

która notuje, czy została podana

dodatkowa dawka insuliny, czy

nie. Dużym udogodnieniem jest

też informacja, ile węglowoda-

nów znajdowało się w spożytym

posiłku, a związku z tym, czy

trzeba dodać insuliny, czy też

nie. Nie bez znaczenia jest fakt,

iż zamiast kilku zastrzyków

dziennie, pompę insulinową

wkłuwa się raz na trzy lub cztery

dni. Lęk przed igłą odczuwają

nie tylko mali pacjenci, nawet je-

żeli obiektywnie ukłucie nie jest

bolesne. Wprawdzie wiedzą, że

jest to konieczne, nie buntują się,

bo muszą dostosować się do no-

wej sytuacji, jednak nie oznacza

to, że nie cierpią z tego powodu.

Dyskomfort odczuwany przy

podawaniu insuliny wynika z in-

dywidualnego procesu odczuwa-

nia bólu. Nie ma związku z wie-

kiem, może pojawić się z czasem

trwania choroby. W konse-

kwencji chory unika zastrzyków

z insuliny, co doprowadza do

przewlekłej hiperglikemii i braku

kontroli metabolicznej. Inne

przyczyny zachwiania kontroli

metabolicznej to nieregularny

tryb życia, trudności w zapro-

gramowaniu posiłków oraz

nieprzewidywalne zachowania.

Czynniki te są trudno zauwa-

żalne, wynikają z indywidual-

nych cech osobowościowych

osób z cukrzycą lub ich trybu

pracy czy innych zajęć. Dotyczą

wszystkich grup wiekowych;

pacjentowi dorosłemu praca

Życie

z pompą

Terapia z pompą insulinową jest szczególnie

korzystna dla małych pacjentów, którzy potrze-

bują mniejszych, niż dorośli, dawek insuliny.

Dzięki pompie mały organizm może ją otrzymy-

wać w niewielkich ilościach przez cały czas. Nie

zapewnia tego strzykawka czy pen. Pompa jest

urządzeniem precyzyjniejszym. Może odmie-

rzać jednostki insuliny z dokładnością do kilku

dziesiętnych części. Żeby zaaplikować między

posiłkami dodatkową dawkę insuliny w penie,

trzeba poczekać aż poziom glukozy będzie

W tym roku Wielka

Orkiestra Świątecznej

Pomocy grała

również

dla nich –

zmianowa albo w godzinach

nocnych burzy dobowy rytm

organizmu i utrudnia jedzenie

posiłków w określonych godzi-

nach. Planowanie posiłków staje

się problemem. Z małymi pacjen-

tami jest jeszcze trudniej, trzeba

bowiem pamiętać, że jeszcze

nie nabyły zdolności określania

swojego apetytu. We wszystkich

nietypowych przypadkach pompa

umożliwia podanie insuliny

w kilku bolusach na jeden po-

siłek, co pozwala na dokładne

dopasowanie dawki insuliny do

wielkości posiłku, który u dzie-

ci może trwać nawet godzinę.

Lekarze zwracają również uwagę

na fakt, iż planowanie wysiłku

izycznego u dzieci, zwłaszcza

małych, jest wręcz niemożliwe.

Tymczasem niewielka zmiana

aktywności pociąga za sobą gwał-

towne zmiany glikemii; podczas

zabawy z rodzeństwem albo

spaceru może dojść do spadku

poziom cukru we krwi. W lecze-

niu pompą można natychmiast

zahamować dopływ insuliny,

w terapii penowej jest to niemoż-

liwe. Pozostaje szybkie podanie

czegoś do jedzenia, pod warun-

kiem, że dziecko zechce to zjeść.

Jednym ze wskazań

lekarskich do leczenia

ciągłym podskórnym

wlewem insuliny, co za-

pewnia pompa insulinowa,

są częste i nawracające

niedocukrzenia lub bezob-

jawowe hipoglikemie. Stały

dopływ insuliny ma zasad-

niczy wpływ na zmniejsze-

nie się incydentów ciężkich

hipoglikemii. Ostatnie

badania donoszą, że wśród

dzieci wskaźnik ciężkich

hipoglikemii obniżył się

aż pięciokrotnie. Dlatego

leczenie pompą zalecane

jest wszystkim pacjentom,

którzy doświadczyli takich

stanów i nie mogą opa-

nować nagłych spadków

poziomu glukozy we krwi.

Jest to również metoda

dla osób, które boją się

niedocukrzeń, i strach

przed hipoglikemią staje

się przyczyną irracjonal-

nego postępowania.

Leczenie pompą

insulinową zale-

cane jest wszyst-

kim pacjentom,

którzy doświad-

czyli ciężkich

hipoglikemii i nie

mogą opanować

nagłych spadków

poziomu glukozy

we krwi.

Decyzję o zmianie leczenia na te-

rapię pompową podejmuje zawsze

rodzina chorego dziecka, lub oso-

ba bezpośrednio zainteresowana.

Nie jest łatwa, wiąże się z dużym

wydatkiem, towarzyszy jej również

lęk przed „uzależnieniem się od

urządzenia” – noszeniem pompy

na stałe. Ponadto życia z pompą

trzeba dokładnie się nauczyć.

– Można się z tym oswoić – mówią

osoby, którym udało się przejść

na terapię pompową i dodają:

– Życie z pompą pozwala cie-

szyć się każdą chwilą i nie drżeć,

że cukier może być wyższy …

Irena Lus

PS Profesor William Tamborlane, szef programu

leczenia dzieci z cukrzycą na Wydziale Pediatrii

AM Uniwersytetu Yale, mówi o planowanych pra-

cach nad pompami ze sprzężeniem zwrotnym:

– Jedynym sposobem na to, aby pompa sama po-

dawała pacjentom odpowiednią dawkę insuliny, jest

stałe mierzenie glukozy we krwi. Dopiero powstają

urządzenia, które mają sensory wykrywające ten

poziom. Polega to na podłączeniu sensora z jednej

strony a pompy insulinowej z drugiej. Sensor monito-

ruje poziom we krwi i przez komputer przekazuje tę

informację pompie. Ta zaś podaje odpowiednią ilość

insuliny. Urządzenie to jest w fazie testów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: