2008_3.pdf

Droga Prawda Życie

DPŻ

droga prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

W numerze

Droga – Achim Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Ważne lekarstwo dla duszy – Andrzej Poręba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Co począć, gdy jesteś z kimś w konlikcie? – James Pittman . . . . . . . . . . . .4

Troje przeciw dwojgu, czyli pięć osób i trzy konlikty . . . . . . . . . . . . . . . . .6

Przyobleczenie mocą – Oswald J. Smith . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Rola i praca Ducha Świętego w budowaniu Kościoła Jezusa Chrystusa

– Dawid Dragan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

Prawda – Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Z Tomaszowa Lubelskiego – Daniel Mattson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Człowiek jako naczynie – Wiesław Janik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Jeśli w proch rzucisz złoty kruszec... – Waldemar Świątkowski . . . . . . . . 17

Przesłanie Księgi Koheleta – Przemysław Gola . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Kupieckie miasto Tyr – Andrzej Poręba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .20

Ale mi się tak podoba, mi jest tak dobrze…– Roman Jawdyk . . . . . . . . . . 21

Byłem bramkarzem – Józef Surwiło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Konferencja w Mołdawii: „Czystość nauczania” i wizyta na Ukrainie

– Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27

IX Konferencja w Górach Sowich . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29

Spoza granic naszego kraju – Mieczysław Kubejko . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29

Spotkanie braterskie w Świebodzinie – Jan Stypuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Na inał do Kostrzyna – Anna i Jan Herba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Jeszcze w starości przynoszą owoc, są pełni sił i świeżości

– Maria i Nazariusz Zerbe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33

Śladami mężów wiary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .35

Śladami mężów wiary. . . . . . . 35

Rada Redakcyjna:

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@interia.pl)

RedaktoR naczelny:

Andrzej Poręba

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes Redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

RedaktoR Wydania:

Jan Stypuła (redaktor@lupa.chwz.pl)

Redakcja techniczna:

Andrzej Gocyła (aango@konto.pl)

komputeRopisanie:

Mirosława Poręba, Nazariusz Zerbe,

Daniel Flis

Redakcja tekstu:

Joanna Domieniuk (joanna.domieniuk@ajsystem.pl) ,

Jeremiasz Zerbe (nimrod@epf.pl) ,

Andrzej Poręba,

okładka:

Robert Bartlewski

cena pRenumeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

poczta e–mail:

dpz@chwz.pl

inteRnetoWe aRchiWum:

http://dpz.chwz.pl

zdjęcie na okładce:

Etiopia – Takele Kebede

Droga

A chim P Aluch

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

Wiele lat świat przemierzałem

Lecz Ciebie Ojcze nie znałem

Nie znałem też Syna Twego

I mocy Ducha Świętego

Błądziłem tak w życiu swoim

Lecz wreszcie zostałem Twoim

WieRzymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnione

przez Ducha Świętego, jako najwyższy autory-

tet w sprawach: prawdy, wiary i życia chrześci-

jańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej

wiary. Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bożego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich

ludzi i sąd Boży oraz życie wieczne zbawio-

nych i wieczne potępienie niezbawionych.

Twoim dzieckiem Ojcze drogi

Bym mógł zejść z fałszywej drogi

Poznać syna Twego Boże

By w twym duchu żyć w pokorze

Resztę lat Ci oddać Panie

Bo Ty jesteś zmartwychwstanie

Tak już zawsze z Tobą kroczyć

By krwią czyjąś rąk nie zbroczyć

Gdy nadejdzie przyjście Twoje

Bym zachował życie swoje

Droga Prawda Życie

Ważne lekarstwo dla duszy

A ndrzej P orębA

„Tak bardzo zostałem skrzywdzo-

ny, że nie mogę wybaczyć!” – Takie

i podobne słowa skargi możemy nie-

raz usłyszeć. Człowiek potrzebuje

wybaczenia podobnie, jak zaogniona

rana dezynfekującego środka. Na

taki ból spowodowany poranie-

niem – najbardziej potrzebne jest

lekarstwo zwane „przebaczeniem”.

Tylko w taki sposób możemy oczy-

ścić „gangrenę” naszej duszy.

Statystyki podają, że bardzo duży

odsetek ludzi leczących się w szpi-

talach psychiatrycznych znalazł się

tam z powodu poczucia winy oraz

nieprzebaczenia.

Przebaczenie – to nie jest zwykła

formalność lub kilka nieszczerych

słów, powiedzianych bez głębsze-

go przekonania. Przebaczenie – to

ogół działań, w które zaangażowane

jest nasze uczucie i wola. To zmiana

sposobu myślenia powodująca odbu-

dowę zerwanych relacji. Przebacze-

nie uzdrawia duszę poranionego lub

obrażonego.

Przebaczanie osiąga się głównie

wysiłkiem woli. Nawet wtedy, kiedy

sprawca naszej krzywdy czy obrazy

nie chce nas przeprosić, skrzywdzo-

ny często wbrew swoim uczuciom,

podejmuje decyzję przebaczenia.

Czasami serce może podpowiadać

coś innego i nie jest zbyt skore do

wybaczenia, lecz człowiek praw-

dziwie wierzący, zapiera się samego

siebie (swojego ja) i pierwszy jest

gotów podejść do swego nieprzyja-

ciela. Apostoł Paweł polecił: znosząc

jedni drugich i przebaczając sobie

nawzajem, jeśli kto ma powód do

skargi przeciw komu. Jak Chrystus

odpuścił wam, tak i wy (Kol 3, 13).

Oczywiście taki krok bez szczerej

modlitwy jest praktycznie niewy-

konalny. Zanim pójdziemy do tych,

którzy nam zadali ból, należy o tym

opowiedzieć Niebieskiemu Ojcu. To

Bóg znający najlepiej ludzkie serca

i motywy zachowania naszych

krzywdzicieli poda właściwą myśl,

jak tego dokonać, a również przy-

sposobi nasze serca do takiej rozmo-

wy.

Krwawiąca rana obrazy może

jeszcze przez długi czas dawać znać

o sobie, lecz proces uzdrowienia

rozpoczyna się od tego momentu,

kiedy podejmiemy przemyślaną

decyzję z mocnym postanowie-

niem przebaczenia. Już pierw-

sze kroki poczynione w kie-

runku pojednania przyniosą

uspokojenie poranionej duszy, jakby

ją ktoś namaścił leczniczym olejem

i ból wyraźnie ucichnie. Z serca

ustąpi wrogość a zacznie rodzić

się uczucie miłosierdzia i łaski do

sprawcy naszego cierpienia i obrazy.

Po takim działaniu nie będzie pro-

blemem spojrzeć swemu bliźniemu

prosto w oczy i z życzliwością uści-

snąć dłoń. Przeszłość dość szybko

spłowieje a mury wrogości zupełnie

się rozpadną. Niektóre poranienia

potrzebują nieco więcej czasu na ich

pełne wyleczenie, jest to oczywi-

ście pewien proces. Pełne zaufanie

i podporządkowanie się lekarzowi

ordynującemu choremu lekarstwo

oraz sposób leczenia pozwala dojść

do pełnej sprawności fizycznej.

Podobnie z leczeniem ran ducho-

wych i emocjonalnych, jeśli w pełni

zaufamy najlepszemu Lekarzowi

– Jezusowi Chrystusowi i zastosuje-

my się do Jego poleceń i rad zawar-

tych w Biblii dojdziemy do pełnej

duchowej sprawności. Nasza dusza

zostanie uzdrowiona! Łatwiej nam

będzie wybaczać, gdy przypomnimy

sobie jak wiele wybaczył nam Bóg.

Pan Jezus w przypowieści

o złym słudze cytuje słowa pana:

Czy i ty nie powinieneś był zlito-

wać się nad współsługą swoim,

jak i ja zlitowałem się nad tobą?

(Mt 18, 33). Modlitwa Pańska bę-

dzie nam przypominać o tej ważnej

zależności: …I odpuść nam nasze

winy, jak i my odpuszczamy naszym

winowajcom (Mt 6, 12).

Jeżeli zaś ranę, spowodowaną

jakąkolwiek krzywdą lub obrazą

w porę nie wyleczymy przebacze-

niem i błogosławieniem krzywdzi-

ciela, grozi nam duchowa gangrena

mogąca zarazić całe nasze życie.

Z czasem to uprzedzenie i żal

przeradza się w gorycz i nienawiść

szkodzącą nie tylko zwaśnionym

stronom, ale również całemu oto-

czeniu, wśród których przebywa ta

osoba. Ma wpływ na życie i relacje

małżeńskie, rodzinne, zborowe,

sąsiedzkie. Oddziałowuje na relacje

z naszymi podwładnymi, bądź prze-

łożonymi, naznacza piętnem relacje

z przyjaciółmi i znajomymi. Wielu

chrześcijan zatruło sobie życie tą

skrytą, piekącą nienawiścią. Staje

się to poważnym zagrożeniem

wiecznego zbawienia dla człowieka

żyjącego w takiej nienawiści i złości.

Apostoł Jan przestrzega: Każdy kto

nienawidzi brata swego, jest zabójcą,

a wiecie, że żaden zabójca nie ma

w sobie żywota wiecznego (1J 3, 15).

Autor listu do Hebrajczyków po-

wiada: Bacząc żeby nikt nie pozostał

z dala od łaski Bożej, żeby jakiś

gorzki korzeń, rosnący w górę nie

wyrządził szkody i żeby przezeń nie

pokalało się wielu (Hebr 12, 15). Żal

pielęgnowany przez dłuższy czas

przeradza się w gorycz, a ta podob-

na jest do wspomnianego powyżej

korzenia, który potrafi wyrządzić

poważne szkody. Ze zdumieniem

przyglądałem się kiedyś betonowemu

cokołowi ogrodzenia naszej lokalnej

szkoły, rozwalonemu przez rosnące

korzenie pobliskiego kasztanowca.

Siła niszczycielska tego korzenia

była ogromna. Nie należy zwlekać

i zrzucać wszystkiego na karb zba-

wiennego działania czasu, ale nie-

zwłocznie próbować porządkować

wszystkie relacje, gdyż możemy do-

znać bolesnego rozczarowania. Nie

leczone zakażenie w szybkim cza-

sie doprowadza do zatrucia całego

organizmu i grozi śmiercią. Jeżeli

nawet przeciwnik nie przyznał się

do winy i nie przeprosił, ani też nie

Droga Prawda Życie

podejmuje żadnej inicjatywy w tym

kierunku, nie jesteśmy przecież

zwolnieni od przykazania miłości

zawierającego przebaczenie i znosze-

nie wszystkiego (patrz 1Kor 13, 7). Jest

tylko jedna droga wiodąca do nieba

– droga wąska, po której idący, trosz-

cząc się o swoją i bliźniego wieczność

– gotowy jest wybaczać.

Mogą zdarzyć się przypadki

nieświadomego, niezamierzonego

skrzywdzenia, kiedy winowajca

może nawet nie wiedzieć o naszym

bólu. Trudno więc oczekiwać na jego

przeprosiny. On w swoim sumie-

niu może być spokojny, a my się

męczymy podwójnie: z powodu wy-

rządzonej nam krzywdy i nieprzeba-

czenia.

Bezwzględnym obowiązkiem

krzywdziciela jest naprawić szkody

i przeprosić poszkodowanego, taka

jest Boża wola (patrz Mt 5, 22-26).

Jednak niewłaściwa postawa i nie-

dojrzałe zachowanie naszych wi-

nowajców nie może usprawiedliwić

naszego nieprzejednanego stanowi-

ska. Powinniśmy być zawsze gotow

i wybaczać bez warunków wstęp-

nych, a tym bardziej, kiedy ktoś nas

przeprasza. Na pytanie Piotra ile

razy może wybaczyć bratu grzeszą-

cemu przeciwko niemu Pan Jezus

odpowiedział: Nie powiadam ci do

siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu

siedmiu razy (Mt 18, 22). Następnie

ostrzega, że tych, którzy nie wybaczą

czeka Boży gniew: I rozgniewał się

pan jego…Tak i Ojciec mój niebieski

uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści

z serca swego bratu swemu (Mt 18,

34-35). Nie możemy kolekcjonować

urazów, gdyż ciężar takiej „ozdoby”

naszego życia ściągnie nas do piekła.

Przebaczając nie możemy już

nigdy później tego wypominać, co

staje się nieodpartą pokusą w niektó-

rych sytuacjach. Tak robi oskarżyciel

dusz naszych – szatan. Naśladujmy

Boga, który wybaczonych grze-

chów nigdy wypominać nie będzie

(Mi 7, 18-19).

Kto będzie korzystał z Bożej

rady – cudownego lekarstwa zwa-

nego przebaczeniem, ten nie tylko

zdobędzie serce bliźniego, lecz sam

wzrośnie duchowo, odniósłszy zwy-

cięstwo nad samym sobą. Tylko zwy-

cięzca otrzyma wspaniałą nagrodę:

Zwycięzca zostanie przyobleczony

w szaty białe, i nie wymażę imienia

jego z księgi żywota, i wyznam imię

jego przed moim Ojcem i przed jego

aniołami. Kto ma uszy, niechaj

słucha, co Duch mówi do zborów

(Ap 3, 5-6).

Co począć, gdy jesteś z kimś w konlikcie?

j Ames P ittmAn

Przyznajmy, że gdzie są już co naj-

mniej dwie osoby, to tam konlikty są

nieuniknione. Ktoś na kogoś się ob-

raził, kogoś poniosło... Różnica zdań,

poglądów doprowadza do ożywio-

nych dyskusji a nierzadko sporów.

Wcześniej ktoś przez kogoś był uwiel-

biany a później nie może nawet patrzeć

na niego. Często znajomość i przyjaźń

nie wytrzymują pierwszego takiego

doświadczenia.

Czy u Ciebie też tak bywa? Jeżeli

tak, to modlimy się, aby ten artykuł,

który napisał James Pittman, pomógł

Ci odnaleźć potrzebne odpowiedzi na

Twoje problemy.

lub liście twojego drzewa spadające na

ziemię sąsiada. Zaczynają „szczekać”

sąsiedzi, przyjaciel na przyjaciela.

Kłótnie rozprzestrzeniają się, jak

epidemie i są dla nas znacznie strasz-

niejsze, niż grypa, rak lub miażdżyca

tętnic.

W takich przypadkach podobnie

jak, podczas choroby, pojawiają się

symptomy ostrzegające nas, że zaczy-

na się dziać coś złego, że coś nie funk-

cjonuje już prawidłowo. Na pewno

z własnego doświadczenia są ci znane

takie symptomy.

Ludzie unikają jeden drugiego .

Po rozmowie bez wyjaśnienia, przy-

jaciel zaczyna stronić od przyjaciela.

Przedtem im było tak dobrze razem,

a teraz wolą się trzymać z daleka jeden

od drugiego. „Ludzkość – to ja lubię,

a ludzi wprost znieść nie mogę!” (wy-

powiedź pewnego człowieka).

Ludzie popadają w rozdrażnie-

nia : „Co ty powiedziałeś?”; „Zostaw

mnie w spokoju!”; „Mnie z jej powodu

źle się robi!”; „Nie leź, gdzie ciebie nie

proszą!”; „No i co?”; „Jeśli raz powie-

działem ‘nie’, to znaczy ‘nie’!”; „Mnie

wystarczy!”; „Dość jechania po mnie!;

„Zamknij się”. Znajome słowa! Oczy-

wiście, znajome. Wszyscy coś takiego

słyszymy. I trzeba się przyznać, że cza-

sami sami je wypowiadamy.

Ludzie uciekają w milczenie . Jest

to częsta reakcja w odpowiedzi za wy-

rządzoną krzywdę – „odejście w sferę

milczenia”. Po prostu nie chcemy pro-

wadzić żadnych rozmów z tym, który

nam krzywdę wyrządził. W ten sposób

przekazujemy przeciwnikowi sygnał,

oznaczający: „Nie chcę z tobą mieć nic

wspólnego, więc zostaw mnie w spo-

koju”. Dla jednych jest to metoda na

zabezpieczenie się od możliwego bólu

w przyszłości. Ten, który milczy, ma

nadzieję, że w ten sposób nie krzywdzi

drugiej osoby. Dla innych milczenie

jest formą uderzenia w akcie zemsty

wobec tego, który skrzywdził.

Ludzie poszukują sojuszników .

Bardzo szkoda, że niektórzy po kłótni

zachowują się dokładnie tak jak pań-

stwo, które wypowiada wojnę inne-

mu państwu. Od razu rozpoczynają

poszukiwania sojuszników, przedsta-

wiając im wyłącznie własny punkt wi-

dzenia. Taka jednostronna informacja

jest bronią burzącą o wielkiej mocy.

Jeżeli człowiek tak się zachowuje, to

świadczy o jego wyraźnej słabości

i braku wiary we własne siły. Można

wnioskować, iż człowiek ten nie po-

Symptomy

Jeżeli nie mieszkasz na bezludnej

wyspie, to na pewno znasz uczucie

gniewu, żalu i bólu wynikających

z powstałych konliktów. Pokłócić się

mogą nawet najlepsi przyjaciele. Nie

wszystko i nie zawsze idzie tak gładko

w życiu rodzinnym. Czasami ciche

i przytulne miejsca zamieniają się

w najprawdziwsze pola bitwy. Z powo-

du niezgody, rozpadają się kościoły,

rodziny. Czasami powodem pojawia-

jących się konliktów jest pomówie-

nie, innym razem szczekający pies

Droga Prawda Życie

siada nadziei na osobiste rozwiązanie

zaistniałego problemu.

Ludzie uciekają się do duchowego

terroryzmu . Terroryzm pomówień

i osądów podobnie jak terroryzm po-

lityczny działa podstępnie nie ostrze-

gając o ataku. Unikając otwartej walki

i wykonując uderzenia w podstępny

sposób, kaleczymy nie tylko naszych

przeciwników, lecz również szkodzi-

my osobom postronnym, nie zaanga-

żowanym w nasz konlikt. Narzędziem

takiego ataku są gniewne poglądy, złe

słowa a czasami nawet obelgi i zniewa-

gi. Taki „terrorysta” użyje wszelkich

sposobów by osiągnąć swój cel, ponie-

waż nie zależy mu na czyjejś reputacji

czy zdrowiu.

Pojawienie się takich symptomów,

może wskazywać na zaistnienie kon-

liktu i powinno zdopingować do do-

kładnego zrewidowania swoich relacji.

Takiego sygnału nie wolno lekceważyć

i należy rozpocząć działania napraw-

cze.

postępuje dokładnie tak samo. Jednak,

jeżeli problem ignorujemy, to będzie

on rozrastać się, jak rak, niszcząc na

swojej drodze wszystko i wszystkich.

 Rzucamy się do ataku. Bardzo

pospolity nasz błąd: rzucać się nie na

problem, a na człowieka. Często przy

tym zapominamy, z jakiego powodu

rozpalił się konlikt i zaczynamy pole-

wać przeciwnika ogniem wielkokali-

browej krytyki, a za zwartą ścianą tego

ognia, istoty konliktu rozpatrzyć już

po prostu nie można.

 Manipulujemy. Czasami je-

steśmy zainteresowani przede wszyst-

kim swoim wygodnictwem. Może

nam się wydawać, że znamy odpowie-

dzi na wszystkie pytania i będziemy

narzucać innym osobom nasz punkt

widzenia. W istocie, takie podejście

jest niczym innym, jak delikatnym

przejawem pychy i egoizmu.

 Wciągamy do konliktu nie-

powołane osoby. Możemy niepotrzeb-

nie wciągać do swego konliktu kogoś

spośród ludzi, których bardziej intere-

suje chęć plotkowania, niż prawdziwa

pomoc w osiągnięciu pokoju i zgody

(por. Prz 16, 28).

 Nie umiemy słuchać. Na-

stawieni jesteśmy na mówienie i nie

lubimy słuchać innych ludzi, jakby

lekceważąc ich zdanie i wewnętrzne

przeżycia. Czy chcemy wysłuchać

człowieka i dążymy do tego, aby go

zrozumieć?.

 Nie rozwiązujemy problemów

we właściwym czasie. Można mieć

dobre zamiary, podawać dobre rady,

używać właściwe słowa, lecz pożytku

nie będzie żadnego, jeśli nie uczyni-

my tego we właściwym czasie: Jakże

dobre jest słowo we właściwym czasie!

(Prz 15, 23).

 Staramy się „zatuszować”

sprawę. „Tak o tym nie myślcie!”; „Kto

dawne wspomina...”, itp.. Tak można

mówić wtedy, gdy problem rzeczy-

wiście został rozwiązany, gdy pokój

prawdziwie został odbudowany. Lecz

to nie będzie miało żadnego sensu, je-

żeli pokoju nie ma. Złamanej nogi nie

wyleczysz plastrem. Jeśli ktoś kogoś

zranił w samo serce, to takim słowem

trudno jest to wyleczyć i relacje upo-

rządkować.

 Spisujemy na straty. Czasami

ludzie skreślają innych ze swego „po-

rządku dziennego”, nawet z powodu

ich małych błędów. Wydaje się, że

łatwiej problem przeznaczyć do „utyli-

zacji” niż się nim zajmować. Niektórzy

ludzie są przekonani, że najlepszą w ta-

kim przypadku jest decyzja o zerwaniu

wszelkich kontaktów z problemowym

człowiekiem.

Podchodzenie do problemów z nie-

właściwej strony i w niewłaściwy spo-

sób powoduje tylko ich pogłębianie.

Wszystkie problemy można rozwiązać

tylko wtedy, gdy zastosujemy się do

pouczeń Pana Boga.

Prawidłowe podejście

Wyobraź sobie na chwilę, że je-

steś żołnierzem i otrzymałeś rozkaz

zdobycia szturmem wrogą twierdzę.

Powoli zbliżasz się do swego celu i oto

przed tobą stoi w całej okazałości wa-

rownia. Widok, który budzi ogromną

bojaźń. Miasto otoczone okazałymi

murami, a na nich przed tobą stoją

po zęby uzbrojeni obrońcy warowni.

Masywna metalowa brama wydaje się

być nie do sforsowania. Drżą twoje

kolana, a ty nie wiesz, co w tej sytuacji

czynić.

To tylko ilustracja duchowej rze-

czywistości, ponieważ w Biblii czy-

tamy, że utrzymywanie relacji

z pokrzywdzonym przez siebie czło-

wiekiem – to tak samo, jak próbować

zdobyć warownię, umocnione miasto.

Złość i gniew – według Biblii – jest

tak samo trudno pokonać, jak bramę

warowni. Brat oszukany mocniejszy

stawia opór niż warowny gród, a jego

upór jest jak zasuwy pałacu (Prz 18,

19).

Tak problemu nie rozwiążesz

Gdy oparzysz się pokrzywą, wtedy

nawet białe światło staje się niemiłe.

Nie dość tego, że skóra pali nie do wy-

trzymania, to jeszcze chce się bardzo

ją podrapać. Ale, jeśli poddać się po-

kusie, to lżej od tego wcale nie będzie,

bo wprowadzamy w ten sposób jad

w skórę, a przez to pogłębiamy swoje

cierpienia. Trzeba postąpić zupełnie

inaczej – posmarować chore miejsce

specjalnym kremem i w żadnym przy-

padku nie czynić tego, czego domaga

się skóra oparzona pokrzywą.

Białe światło może się stać niemi-

łe też wtedy, gdy oparzyłeś się czło-

wiekiem. Lecz tu, jak i w przypadku

z pokrzywą, twoja naturalna reakcja

może wszystkim wyrządzić szkodę.

Często problemy nas męczą, bo nie

chcemy lub nie potraimy właściwie je

rozwiązywać. Przypatrzmy się najczę-

ściej popełnianym błędom w postawie

i działaniu.

 Nic nie robimy z problema-

mi chowając je często „pod dywan”.

Największy ptak na ziemi – struś,

w związku ze zbliżającym się niebez-

pieczeństwem reaguje absurdalnie:

chowa głowę w piasek. Takie zacho-

wanie nie nazwiesz mądrym. Nieste-

ty, wiele osób ze swoimi konliktami

Odbudowanie relacji z osobą, z któ-

rą zostały one poważnie nadwyrężone,

jest bardzo trudne, ale zawsze możli-

we. Tu po prostu trzeba dokładnie wie-

dzieć, jakich użyć sposobów, by zdobyć

Droga Prawda Życie

taką warownię. Sam Pan Bóg podaje

nam w swoim Słowie (Biblii) plan

i sposób zdobycia takich warowni.

Patrząc na Pana Jezusa Chrystu-

sa widzimy, co przedsięwziął Bóg,

aby odbudować więź pomiędzy Sobą

a ludźmi, naruszoną przecież nie z Jego

winy. Popatrzmy, co uczynił Bóg

w Chrystusie Jezusie, by świat z sobą

pojednać i pokój ludziom darować.

Apostoł Paweł napisał: Pan Bóg

w Chrystusie świat z Sobą pojednał

(2Kor 5, 19).

Jakie Bóg przedsięwziął kroki, aby

nas znowu z Sobą pojednać? W Biblii

dana jest taka odpowiedź: On umi-

łował, On wyparł się Samego Siebie,

uniżył Samego Siebie, On cierpiał,

On oiarował się, On przebaczył.

On umiłował . W tym objawiła

się miłość Pana Boga do nas, iż Syna

Swego Jednorodzonego posłał Pan Bóg

na świat, abyśmy przezeń żyli. Na tym

polega miłość, że nie myśmy umiłowali

Pana Boga, lecz że ON nas umiłował

i posłał Syna Swego jako ubłaganie za

grzechy nasze (1J 4, 9-10). Aby między

nami został ustanowiony pokój, Pan

Bóg przejął inicjatywę. Nie czekał,

kiedy my pierwsi wyjdziemy ku

Niemu, choć to my byliśmy stroną

winną, lecz Pan w swojej miłości uczy-

nił pierwszy krok, posyłając do nas

Syna Swego. Chrystus umarł za nas,

kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami

(Rz 5, 8).

Pan Jezus uniżył się. Wyparł się

Samego Siebie, przyjął postać sługi i stał

się podobny ludziom; a okazawszy się

z postawy człowiekiem, uniżył Samego

Siebie i był posłuszny aż do śmierci,

i to do śmierci krzyżowej (Flp 2, 7-8).

Jaka ważna prawda! Pan Jezus uniżył

się, Syn Boży stał się człowiekiem.

Rezygnując ze Swoich praw i swojej

chwały nasz Zbawiciel zadbał o nasze

potrzeby. Ten porażający akt uniżenia

był konieczny w tym celu, aby stosun-

ki pomiędzy nami i Bogiem mogły być

odnowione.

Pan Jezus ucierpiał. Chrystus raz

za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za

niesprawiedliwych, aby was przywieść

do Boga, w ciele wprawdzie poniósł

śmierć, lecz w duchu został przywróco-

ny życiu (1P 3, 18). Grzech postawił ścia-

nę pomiędzy nami a Panem Bogiem

i tylko za cenę strasznej oiary krzyżo-

wej tę ścianę można było zburzyć. Pan

Bóg posyłając Swojego Syna na śmierć,

tę cenę zapłacił za nas.

To było ogromne poświęcenie!

Pan Bóg postanowił posłać na cier-

pienia i śmierć Swojego Syna, abyśmy

mogli żyć.

Pan Bóg zaproponował . I przy-

szedłszy, zwiastował pokój wam, któ-

rzyście daleko, i pokój tym, którzy są

blisko. Albowiem przez niego mamy

dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym

Duchu (Ef 2, 17-18). W Chrystusie Pan

Bóg uczynił jeszcze jeden krok. Posłał

wieść do Żydów i do pogan. Istota tej

wieści polega na tym, że przez oiarę

Swojego Syna proponuje ludziom po-

kój, daje możliwość przyjścia do Niego

i uznania, że rzeczywiście jesteśmy

odłączeni od Pana Boga, aby przez

przyznanie się rozwiązać problem

i przyjąć od Pana Boga zapropono-

wane pojednanie. Droga do Pana Boga

jest otwarta.

Pan Bóg przebaczył. W Chrystusie

mamy odkupienie przez krew Jego, od-

puszczenie grzechów, według bogactwa

łaski Jego (Ef 1, 7). Chociaż powstajemy

przeciwko Panu Bogu, Pan Bóg oka-

zuje nam miłosierdzie. Zasługujemy

na karę, lecz Pan pragnie objawić nam

miłość. Pan Bóg nie jest mściwy. On

szczerze chce przebaczyć nam w Swoim

Synu. Ludziom trudno zrozumieć taki

stosunek, dlatego że przyzwyczaili się

żyć inaczej, w stylu „oko za oko” i „ząb

za ząb”. Panu Bogu nie są potrzebne

nasze „oczy” i „zęby”. Pan chce, aby-

śmy zbliżyli się do Niego i jednocześnie

ku sobie jako bliźni. Wystarczy podjąć

decyzję i przyjść z ufnością do Pana

a ON nas z radością przyjmie i prze-

baczy nam wszystkie nasze grzechy.

A jeżeli Chrystus umarł za nas na krzy-

żu, to możemy być w pełni przekonani,

że Pan Bóg tym, którzy skorzystają

z Jego łaski już nigdy więcej nie będzie

wypominał wyznanych grzechów.

Czyż nie należy Go uwielbiać za tą

wspaniałą miłość wyrażoną ku nam

przez to, że nam wybaczył?

Pan Bóg pokazał nam, co trzeba

uczynić, aby naprawić nasze wzajem-

ne relacje. Według Jego przykładu po-

winniśmy burzyć mury nieprzyjaźni

i wrogości pomiędzy sobą.

Cdn.

Troje przeciw dwojgu,

czyli pięć osób i trzy konlikty

Odtąd bowiem pięciu w jednym

domu będzie poróżnionych; trzej

z dwoma, a dwaj z trzema. Będą

poróżnieni ociec z synem, a syn z oj-

cem, matka z córką, a córka z matką,

teściowa ze swą synową, a synowa

z teściową (Łk 12, 52-53; por. Mt 10,

35-36 i Mich 7, 6).

Przytoczony werset tytułowy,

a zwłaszcza jego kontekst, zawiera

zdumiewającą naukę Jezusa, trudną

do pogodzenia z ogólnym charak-

terem Jego poselstwa i misji. Wypo-

wiedź ta poprzedzona jest bowiem

stwierdzeniem, że nie przyszedł

On, by dawać ziemi pokój, ale miecz

i rozerwanie, że przyszedł, aby rzucić

na ziemię ogień, którego rozpalenia

bardzo pragnął (por. Łk 12, 49). Gdyby

Jezus tylko zapowiadał, że taki stan

podziału i konf liktu zapanuje po Jego

śmierci, to nie byłoby w tym może nic

szczególnie zaskakującego. Schyłko-

wy okres prawie każdej cywilizacji,

która umiera naturalną śmiercią „ze

starości”, cechuje się konf liktami,

podziałami społecznymi, zanikiem

naturalnych autorytetów i upadkiem

norm moralnych. Tak było w Izra-

elu przed niewolą babilońską, tak

było w Rzymie przed zburzeniem go

w V wieku po Chrystusie, tak było

w Polsce przed rozbiorami. Pro-

rok Micheasz działający w Judei

w czasach poprzedzających upadek

Północnego Królestwa Izraela tak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: