Science Fiction 12.pdf

literatura

Brudny Harry

O Harrym Potterze napisano wiele. Więcej chyba, niż sama autorka zdążyła

przelać na papier, choć widać, że niezmiernie się starała. To chyba zrozumiałe,

że krytycy i kretyni poświęcają wiele miejsca pozycji, która odniosła tak wielki

sukces komercyjny. Ale nie ma powodów do niepokoju. Ten wstępniak nie

będzie poświęcony kolejnej analizie serii książek pani Rowlings. Nie będę się

też zajmował ocenianiem tego czy w istocie jest to dzieło satanistyczne, jak

twierdzi jedna frakcja, czy też antyrodzinna propaganda newage'owa. To tematy

na zgoła inną pogadankę.

Postaram się zaprezentować zupełnie inny aspekt Potteryzmu. Pytanie, z

którym zamierzam się dzisiaj zmierzyć, brzmi: Czy Harry Potter zniszczył

czytelnictwo fantastyczne w Polsce?

Brzmi śmiesznie, nieprawdaż? Ale wcale śmieszne nie jest. Wielu ludzi

uważa, że cykl o małym czarodzieju jest błogosławieństwem, gdyż sprawił, że

dzisiejsze nastolatki, a nawet młodsze dzieci, sięgnęły po książkę. Zaczęły

czytać, chociaż do niedawna gardziły wręcz słowem pisanym, czyniąc od czasu

do czasu wyjątek dla kolorowego pisma czy komiksu. Nie sposób się z takim

stwierdzeniem nie zgodzić. Na pierwszy rzut oka jest bardzo spójne logicznie i

poparte doskonale znanymi danymi o sprzedaży. Ale czy w rzeczy samej mamy

do czynienia z przełomem?

Spójrzmy na to z nieco innej strony. W przypadku Harry'ego Pottera, jak i

święcących podobne sukcesy Pokemonów, mamy do czynienia z modą na

określony produkt. Produkt specyficzny, potteropodobny. Cały mechanizm

opiera się na prostym pomyśle. Marketingowy sukces książki, filmu czy gry

sprawia, że rusza ogromny strumień wyrobów z nimi związanych. Zabawki,

zeszyty, kalendarze, dodatki i co tam jeszcze sobie wymyślicie. Sam

kilkusettysięczny nakład kolejnego tomu przygód Harry'ego ściągnął z rynku

niemal szesnaście milionów złotych w ciągu zaledwie kilku tygodni

rozpowszechniania. To proste obliczenie - nakład przemnożony przez cenę.

Do tego należy dodać kolejne dziesiątki złotych, które są bądź będą wydane w

najbliższym czasie, na grę komputerową, film, magiczną różdżkę, figurki. W

zależności od zamożności konsumenta może to być nawet 200-300 złotych. Ale

zostawmy na razie dodatki. Zajmijmy się samą książką. Zadam raz jeszcze

interesujące nas pytanie: Czy Harry Potter zniszczył czytelnictwo fantastyczne

w Polsce? Aby na nie odpowiedzieć, posłużę się pewnym przykładem sprzed

czterech lat. Wtedy to do Polski trafił wielki hit kinowy „Titanic". Film, który

odniósł ogromny sukces kasowy, najpierw w kinach, potem na kasetach wideo.

Wtedy to w branży" kinowej zapanowała prawdziwa panika. Wielki sukces jednej

pozycji powodował, że pozostałe filmy, które wchodziły na rynek w tym samym

czasie, poniosły sromotną klęskę bez względu na jakość, jaką sobą

prezentowały. Okazało się wtedy, że im większy sukces odnosi megahit, tym

dłuższy i głębszy kryzys czeka resztę branży. Związane jest to z prostą

zależnością. Ilość pieniędzy przeznaczonych na kulturę jest wartością stałą.

Jeżeli, jako społeczeństwo, wydajemy miesięcznie 10 milionów złotych (to

wartość przykładowa, proszę nie traktować jej jako założenia realnego), to w

momencie pojawienia się na rynku pozycji hitowej, kwota ta nie ulegnie

widocznemu powiększeniu. Szacuje się, że obecnie wzrost taki nie przekroczy

15 procent.

Następstwa takiej kumulacji są łatwe do przewidzenia. Część pieniędzy

przeznaczonych na zakup innych pozycji znika z budżetów domowych, trafiając

tylko na jedno konto. 450 tysięcy książek (takie są ostanie dane sprzedaży tomu

czwartego „HP") to jeszcze nie wszystko. Do tego należy dodać 100, a może i

200 tysięcy książek z poprzednich edycji, niesionych na fali reklamy i sukcesu.

Teraz dochodzi jeszcze film, który z pewnością będzie jednym z najbardziej

kasowych przebojów tego roku w kinach. Dwa miliony widzów wydają się

formalnością, a to oznacza kolejne 30 milionów, które znikną z rynku w krótkim

czasie. To musi się odbić na nakładach sprzedawanych książek i czasopism,

takiej kumulacji już dawno nie było. A to jeszcze nie koniec. Już mamy na

ekranach kolejny hit. „Władca pierścieni" zgarnie podobną pulę pieniędzy i

najprawdopodobniej dokończy dzieła, blokując najbliższy kwartał. W sytuacji,

gdy oszczędności wielu rodzin stopniały do zera, a reakcje na dziurę budżetową

postawiły naszą gospodarkę na skraju recesji, można się spodziewać kilku

następstw takiego stanu rzeczy. Jedno z nich zakłada, że sprzedaż wielu z

wydawanych w tym czasie tytułów spadnie jeszcze bardziej, co przy coraz

częściej spotykanych nakładach rzędu 1500-2000 egzemplarzy może być

katastrofalne dla wielu autorów i wydawnictw. Dalszy spadek nakładów wymusi

kolejne podwyżki, i tak spirala bezsensu będzie się nakręcać, dopóki coś w niej

nie pęknie. Jak to pięknie określił ostatnio Jacek Dukaj, nadchodzi czas

oczyszczenia.

Dalia Trusinowskaja

W TOREBCE NIE MA ŻYCIA

Milena Wójtowicz

WIELKA WYPRAWA MAŁEJ ŻABY

Eugeniusz Dębski

MAGICBOX

Krzysztof Kochański

STRANICE 2

Tomasz Jerzy Matczak

SOWIA GÓRA

Jakub Kaliszewski

KOŚCI CHUDYCH DZIECI

Tomasz Pacy ń ski

DZIEDZICTWO

Grzegorz Ż ak

MARZENIE ŚCIĘTEJ GŁOWY

felietony

Andrzej Ziemia ń ski

VERNE A… INNE PÓŁKI

Tomasz Pacyński

TEORIA SNÓW

komiks

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

Robert J. Szmidt

DALIA TRUSKINOWSKAJA

W TOREBCE NIE MA ŻYCIA

- Ja tu... z ogłoszenia...

- Ach, z ogłoszenia. No, no...

- Ty tutejszym dziadkiem jesteś, tak?

- Dziadkiem. A ty, jak powiadasz, z ogłoszenia?

Dobra, wchodź...

Krótki ten dialog miał miejsce w pawlaczu

wspaniałego czteropokojowego mieszkania, dokładnie

tam, gdzie, przesłonięty walizkami, znajdował się

otwór, przez który przechodziły przewody telefoniczne

i od licznika.

Należy powiedzieć, że pawlacze każdego

zamieszkałego lokum bardzo zadziwiłyby gospodarzy,

gdyby im przyszło kiedyś do głowy sprawdzić, co też

za klamoty wypełniają te przestrzenie. Wtedy

okazałoby się, że niepotrzebne, jak się wydawało,

przedmioty, zmieniły się. Z zamkniętej walizki, na

przykład, wyjęto starą dekoracyjną powłoczkę,

wełnianą, w rustykalnym stylu, i złożono ją tak, że stała

się kanapą z podłokietnikami. Malutka puszeczka z

resztką farby, zapomniana po zakończonym pięć lat

temu remoncie, przykryta czystym papierem

przeistoczyła się w stół. Podobna przemiana dokonała

się z brezentową rękawicą, też pozostałością po

remoncie, która to rękawica została sprytnie

przymocowana do otworu, żeby nie ciągnęło. Stała tam

też druga puszka z farbą - można było się nią zasłonić,

gdyby nagle pojawili się nieproszeni goście.

Gospodarz, domowy chochlik, dziadek Fieoktist

Stiepanycz, wpuścił gościa, ale, żeby być szczerym, bez

entuzjazmu.

No bo i z czego tu się cieszyć? Przybyły zgoła nie

przypominał chochlika torebkowego. Chudy,

rozczochrany, wymięty, niezadbany, i patrzył jakoś tak

ponuro. Niedobrze patrzył.

- Mleka? - zapytał Fieoktist Stiepanycz. - Gospodyni

dobra, częstuje. Kocia karma - proszę bardzo.

Kieliszeczek dla mnie trzyma na pawlaczu. A ja do

fiolki przelałem. Winko znakomite, kagor.

Domowy był pulchny i kudłaty, wyglądał tak, jak

powinien wyglądać domowy dziadek w bogatym

mieszkaniu, i częstując gościa, wyraźnie przechwalał

się swoją sytuacją- oto, jak można syto sobie żyć, nawet

częstować możemy.

- Syty jestem! - warknął gość, choć po oczach widać

było, że głodny, oj, głodny...

Usiadł nie na kanapie gospodarza, tylko przykucnął

pod ścianą, opierając się plecami o ściankę walizki.

- Jak chcesz. Chciałbyś, jak rozumiem, torebkowym

zostać? -No...

- A pracowałeś już jako torebkowy?

- No... pracowałem.

Fieoktist Stiepanycz nie lubił kłamczuchów. Za

kłamstwo mógł nawet przegonić - raz i na zawsze. Ale

ten gamoń jakby i nie kłamał.

- To-reb-ko-wym! - dobitnie sprecyzował dziadek. -

W damskiej torebce. Służyłeś?

- W damskiej - nie. Bo co? Czy to taka

skomplikowana sprawa? Ileż tam tych bambetli się

nazbiera, w torebce? - Pytanie było jednocześnie i

retoryczne, i nieco pogardliwe. - Torebeczki to

maleństwa przecież.

- Ale zawartość, chłopcze... Z samymi cieniami do

powiek ile roboty! - rzucił Fieoktist Stiepanycz. -

Pudełeczko otwiera się, a te cienie są jak z mąki, taka

płaska grudka, rozpadają się i cała torebka jest

zabrudzona. Albo pilniczek do paznokci. Pani nigdy go

na miejsce nie kładzie, tak sobie wrzuca, byle jak, a

pilniczek drze podszewkę. Albo ten, powiedzmy,

notesik - trzeba pilnować, żeby się stronice nie

zaginały.

- Pilnować mogę - zgodził się gość. - To jak: wolne

jeszcze to miejsce?

- Ty jesteś trzeci - zakomunikował dziadek. -

Babunia z piątego mieszkania prosiła, żeby ją przyjąć -

coś tam z dziadkiem się posprzeczali, do rozwodu

doszło. Jak popatrzyła do tej torebki: „Oj, matko -

powiada - samo sprzątanie - głowy urwanie! A

papierków ile! Nie wiadomo, które można wyrzucić - a

jak się wyrzuci jakiś potrzebny?" Potem jeszcze wpadł

teczko- wy. Nieszczęście z nim, że hej! Jego chłopiec

szkołę skończył, teczka już mu niepotrzebna, wyrzucili

na śmietnik. Pokazałem mu torebkę, a ten się rozkichał

- uczulenie na perfumy...

- A ta babcia... nie wróci? - zdecydował wyjaśnić

wszystkie warianty gość.

- Nieee, nie wróci. Czyjej tam z dziadkiem źle? Tyle

tylko, że on nie pozwala telewizji oglądać, a ona już się

przyzwyczaiła. Sam powiedz - tam ona jest domową,

gospodynią, osobą szanowaną, a tu kim by była?

Torebkowa! To znaczy - pod moim kierownictwem.

- No, to bierzesz mnie czy nie?

- Może na okres próbny, czy jak? - zadał sobie

samemu pytanie dziadek. - Dwa tygodnie. Zgoda?

- Zgoda.

- To się rozgość. Powiem ci szczerze - gdyby nie

pilna potrzeba, nie wziąłbym cię. Ale ona, ta nasza

pani, z powodu torebki zaczęła już wpadać w szał.

Wrzeszczy na całe gardło: „Nic znaleźć nie można!" A

torebka, powiem ci, francuska, sześć przegródek, i

jeszcze z drugiej strony sekretna kieszonka, a to też

opieki wymaga. Ona tam często pieniądze nosi - sam

rozumiesz.

Fieoktist Stiepanycz westchnął przeciągle.

2 / 2002

W TOREBCE NIE MA ŻYCIA

DALIA TRUSKINOWSKAJA

- Kiedy pani wpada w szał, to cały dom staje na

głowie - poskarżył się. - Aż chęć nachodzi, żeby sobie

innego domu poszukać. Bo jak spokój, to lepszej nie

znajdziesz. Pracowita! Pieniędzy na dom nie żałuje.

Tylko pan nasz jakiś taki nieudany... No, sam

zobaczysz...

- Pije może? - domyślił się kandydat na

torebkowego.

- Gorzej. Śmiało sobie powiedzmy: darmozjad. Leń.

Możesz go w ogóle nie brać pod uwagę. Wszystko

trzeba robić pod panią. Aha, jeszcze jedno! Kota aby

nie ganiaj! Kota mamy poważnego, perskiego.

Przekazała mi go w moje ręce jak trzeba! Przyniosła,

jak jeszcze był kociakiem, i tak, wiesz, po staremu,

powiada: „Oto, dziadku, na mieszkanie bogate, zwierzę

kudłate, ty go strzeż, niech w zgodzie żyje zwierz!"

- Z kotem nie będzie kłopotu - posępnie oświadczył

gość.

- Dwa tygodnie, okres próbny. A jak cię zwą?

- Prochor.

- To się rozgość, Prochor. Dokumenty masz? No, to

daj, wpiszę, że wzięty na torebkowego, na okres

próbny...

- A po co mi to? - odżegnał się nowy torebkowy. -

Obejdzie się i bez tego. Do emerytury jeszcze mam

daleko.

- Jak chcesz...

- Dziadku, a czyś ty ich lodówkę widział?! - Prochor

tak się zdenerwował, że aż zaczął krzyczeć. - To jest,

dziadku, całe miasto, i tam powinno urzędować trzech

lodówkowych, żeby jaki taki porządek utrzymać! A oni

chcą wszystko na jednego, wpakować!

- Wiem, gospodarz tam surowy, Polikarp Fiedotycz -

zgodził się dziadek. - Podobnie jak ja: okrutnie

darmozjadów nie lubi. Ale przecież jeszcze mieszkanie

trzydzieści trzy szukało do szafy pilnującego, nie wiem,

zresztą, po co...

- Byłem tam.

- No i co tam oni mają za szafę, że aż oddzielny

gospodarz im potrzebny? - zainteresował się Fieoktist

Stiepanycz. - Pytałem, ale tamtejszy dziadek coś nie

puszcza pary z ust.

- Przez tę szafę dziadek łzami się zalewa! - nie

wiadomo dlaczego wesoło, niemal śmiejąc się, zaczął

Prochor. - Syn tamecznych gospodarzy bawi się takim

tam żelastwem. Ono się u niego w pokoju nie mieści,

więc u rodziców półkę w szafie wybłagał. I całe to

żelastwo po szafie się rozpełzło! Zero porządku!

- No tak, żelastwo rzecz niebezpieczna - zgodził się

Fieoktist Stiepanycz. - A ty czego zęby szczerzysz?

- Tamtejszy dziadek opowiadał, że łaził po szafie,

usiłując jakiś porządek zaprowadzić, i nagle za

drzwiczkami słyszy: przekleństwa się sypią, że niby

matka zdechła! Drzwi się otwierają! On aż się za serce

złapał, ledwo zdążył uciec, siedzi w kącie, jęczy, łzy

ociera. Pani tam dobra była, czuła. „Cóż to za

parszywiec w rodzinie wyrósł - płacze - że matka mu

odu- marła, a ten takimi słowami! Jak teraz w domu

będzie, bez gospodyni?" A chłopak sięgnął po te swoje

żelaza, wyjął jedno i do kogoś, tam w pokoju

siedzącego, tak wrzeszczy: „Że zdechła, to betka,

wyrzucimy ją na śmietnik, znalazłem tu drugą, trochę

gorsza, ale ujdzie!" I wywlókł to swoje żelastwo. No to

wtedy dziadek z trzydziestego trzeciego mieszkania

powiedział, że żelazo zastępuje mu matkę, ojca, ciotki,

wujków i nawet, przebacz Panie, kobiety. No to niech i

dalej tak żyje, tfu!

- A to przeklął, znaczy się. A niedobrze jest

domowego dziadka złościć... Wyjdzie na jego słowa.

No, dobra, powodzenia życzę, Prochorze! Rozejrzyj się

po gospodarstwie. Tu masz dziurkę, za podkładką -

ciasnawa, ale przyzwyczaisz się.

- Przyzwyczaję. Dziękuję, dziadku.

- No właśnie.

Do rana Prochor zapoznawał się z torebkowym

gospodarstwem. Na razie porządku nie robił - trochę

tylko kurz uprzątnął i nową, ale zakurzoną gumę do

żucia. Przeliczył pieniądze w sekretnej kieszonce. Trafił

na zakrętkę od pióra, pióra nie znalazł, postanowił

poczekać - może się znajdzie. Drobne monety pozbierał

i włożył do kieszeni, gdzie leżały wizytówki.

Rano, słysząc głosy, ukrył się.

Państwo śniadali w kuchni. Ona dowodziła. Męski

głos tylko coś mamrotał. Potem dziarska dłoń chwyciła

torebkę - i zaczął się dzień!

***

W nocy, kiedy rodzina zapadła w sen, Fieoktist

Stiepanycz poprowadził Prochora, żeby przejął

stanowisko.

Torebka leżała w gościnnym na fotelu. Obok spał

wielki rudy kocur.

- Oto twoje miejsce pracy - poważnie oświadczył

dziadek. - Zapamiętaj! Tym maluje twarzyczkę. To

wszystko musi w kosmetyczce leżeć. Te karteczki, to

wizytówki. Składaj je do bocznej kieszonki. To ważne!

Szczególnie pilnuj gum do żucia! Ona otwiera paczkę i

wrzuca do torebki nie patrząc, a ty nie pozwól, żeby się

te białe poduszeczki rozsypały, opakowanie zaciśnij...

A! O, to jest najmniej przyjemne. Ale taka też i twoja

praca.

- Co to za świństwo? - zdziwił się Proćhor.

- No, wiesz, żuje tę gumę, aż tu nagle zjawia się ktoś

i niegrzecznie jest przy nim żuć, a kosza na śmieci w

pobliżu nie ma. Więc ona - pac! do torebki! Jak do

podkładki się przyklei, nie oderwiesz nawet zębami!

Albo jakieś potrzebne papierki sklei. Jak zobaczysz

taką gumę - trzymaj jakiś papierek w pogotowiu i od

razu ją łap.

- Ona pluje, a ja mam łapać? - sprecyzował Prochor.

- Wiesz, przyjacielu, nikt cię tu na siłę nie ciągnął -

przypomniał mu Fieoktist Stiepanycz. - Przecież wiem,

na dole za kaloryferem są też inne ogłoszenia. Na

przykład do mieszkania numer czterdzieści pięć

poszukują lodówkowego.

2 /2002

W TOREBCE NIE MA ŻYCIA

Torebka otwierała się ze dwieście razy.

Wypielęgnowane palce wpijały się w zestaw

niezbędnych drobiazgów. Po pierwsze, pani włożyła do

największej przegródki telefon komórkowy. Prochor

taką rzecz widział po raz pierwszy w życiu - ale

przedmiot był duży, gładki, akuratny, i jak się

wydawało, wielkiej troski z jego strony nie wymagał.

Futerał z okularami też wydał mu się bezpieczny.

Czekał Prochor na klucze od mieszkania - ale nie

doczekał się. Gospodyni miała je na jednym łańcuszku

z kluczykiem do stacyjki.

Stanowisko torebkowego okazało się dość

wyczerpujące. Ledwo nadążał kryć się w swojej norce.

Pod koniec dnia Prochor czuł się tak zmęczony, jakby

worki z kaszą perłową i gryczaną wyładowywał.

Samych gum do żucia wyłapał ze sześć.

Wieczorem, kiedy pani, zostawiwszy torebkę na

fotelu w gościnnym, gdzie zawsze spoczywała przez

noc, poszła z mężem do kuchni, pojawił się z wizytą

Fieoktist Stiepanycz.

- No, gratuluję pierwszego dzionka! - powiedział

życzliwie. - Nasza ma dobry humor! Dobry miała

dzień. A on, aż się gadać nie chce...

- Co - on? - zainteresował się Prochor.

- Co, co! Powiedziała mu - wiadro ze śmieciami

wynieś, do sklepu się przejdź, koniecznie trzeba

proszek do prania kupić...

Dziadek, zaginając szponiaste palce, wyliczył z

półtora tuzina poleceń.

- A ten o proszku zapomniał, hydraulika nie zawołał,

sam zaczął naprawiać kran, a kran zamorski, delikatny,

no i zerwał gwint, teraz już nie leci strumyczkiem, ale

wali strugą! Nie gospodarz to, Proszeńka, wspomnisz

moje słowa. Oj, nie gospodarz! Wysoki do nieba, a

głupi jak trzeba. Masz, jedzenie ci przyniosłem. Ser

holenderski, kiełbaska podwędzana, sucharki.

Zapracowałeś uczciwie!

- A tam, niby nic nie robiłem... - skromnie odparł

Prochor, który ostatni raz taką kiełbaskę widział półtora

roku temu.

- Jak to - nic?! Gospodyni humor dobry zachowałeś

- poważnie, unosząc palec, wyjaśnił dziadek. - To jest

wiele warte.

I, jak się wydaje, nieszczerze pochwalił. Zapeszył,

czort pawlaczny!

szminką do ust, którego nie przełożył wcześniej z

bocznej szmacianej kieszonki do kosmetyczki,

przeleciał nad jego głową i wypadł na fotel. Nic więcej

złego się nie stało.

Nie było problemu z wturlaniem cylinderka z

powrotem. Co innego by było z bańką z grubego szkła,

którą gospodyni nazywa „dezo". Ten „dezo" to ma niby

rogi zaokrąglone, ale i tak nie dałby się turlać, a

szminka - pestka. Można nogą popychać. Ale za

wcześnie Prochor się cieszył. Wysunąwszy się z

torebki, zobaczył ryży wąsaty pysk.

Morel się nudził. Obudził się właśnie i raczył nawet

otworzyć miedziane oko; zainteresowany, poruszył

szminkę łapą. A ta poturlała się.

Prochor wykonał odważny przewrót, przemknął

przed samym kocim pyskiem, ale spudłował - szminka

ciągle toczyła się w kierunku krawędzi fotela. Żeby

podnieść ją z podłogi trzeba by zawołać na pomoc

Fieoktista Stiepanycza albo lodówkowego Jerofieja,

albo może nawet regatowego Gierasima przyszłoby

wezwać, choć tego wywołać z regału - można oddech

od gwizdania stracić. Prochor poturlał się za pomadką i

na samej krawędzi schwytał ją w objęcia. Gdyby

zaproponowano mu służbę domowego dziadka w

czcigodnym domu, z nieodwołalnym warunkiem -

posiadanie domowichy, to właśnie tak przyciskałby do

piersi młodą, ładną domowichę.

Leżał, bojąc się poruszyć, żeby nie huknąć razem ze

szminką na podłogę. Morel popatrzył na ten zestaw,

trzymając w pogotowiu szponiaste łapsko. I bardzo

ostrożnie pchnął... To nie był zły jakiś zamiar, po prostu

chciał dotknąć...

W locie Prochor odepchnął szminkę, żeby

przynajmniej wylądować jakoś bezpiecznie. Szminka

uderzyła w nóżkę od krzesła, i teraz Morel rzucił się za

nią, udając przed samym sobą, że w końcu w domu

pojawiła się tłusta mysz. I pogonił ją, pogonił! Prochor

mógł tylko przyglądać się dziwacznym skokom i

wygibasom.

Jak wszystkie persy, Morel był niesamowicie

leniwy. Wystarczyło mu półtorej minuty zabawy.

Wyciągnął się na dywanie, całym sobą pokazując:

miesięczna norma aktywności wykonana, i to z

naddatkiem. Szkoda, że pani nie widziała i nie

pochwaliła.

- Gdzieś ty ją podział? - zaniepokoił się Prochor.

Wołanie pomocników to betka, gorzej, że przeklęty

kocur ukrył tę szminkę gdzieś na powierzchni metra

kwadratowego.

Prochor łaził pod wszystkimi meblami - no nie ma,

choćbyś pękł! Gdyby Prochor był człowiekiem,

zacząłby prosić: „Dziadku domowy, pobaw się i

oddaj!" Ale Prochor pochodził z bliskiej do domowych,

i od wieków podporządkowanej im rodziny

gumnianych. Gumniani, łaziebni, podwórkowi,

zapieckowi, chlewikowi - całe to bractwo w chwili,

kiedy musiało przenieść się do miast, okazało się

pozbawione swych podstawowych życiowych

obowiązków; zaczęli szukać jakichś dochodowych

***

Prochor powinien był zamknąć torebkę na noc. Ale

w środku okrutnie pachniały różne babskie smarowidła,

wymyślił więc sobie, że przewietrzy trochę. Nie

uwzględnił, że na poły otwarta torebka na miękkim

podłożu trzyma się niepewnie. Wyszło to na jaw, kiedy

wskoczył na fotel i walnął się na bok rudy kocur Morel.

Torebka wywróciła się. Prochorem tak majtnęło, że

też się wywrócił.

- A żeby cię! - mruknął, usiłując tak rozłożyć ręce i

nogi, żeby powstrzymać wylatywanie drobniaków na

zewnątrz. Kto je potem pozbiera! Za to cylinderek ze

2 / 2002

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: