Science Fiction 11.pdf

Witam Was, drodzy czytelnicy, w pierwszym numerze Roku

Pańskiego 2002.

literatura

Nowy Rok to dobra okazja do przeprowadzenia pewnych zmian.

Postanowiłem ją wykorzystać i mam zaszczyt poinformować Was, że

startujemy z pierwszą powieścią wydaną wewnątrz normalnego numeru. Od

razu zaznaczam, że nie oznacza to, iż rezygnujemy z osobnych zeszytów

serii „Kolekcji Science Fiction". „Złodzieje snów..." są już przygotowani i

lada chwila opuszczą drukarnię (wprawdzie trwało to prawie, a może już

nawet ponad pół roku, ale nie jest to wcale tak długi okres oczekiwania

jakby to się na pierwszy rzut oka wydawało - wspomnijmy tylko „Czarne

Oceany" Jacka Dukają, które przeleżały dobre dwa lata zanim trafiły

wreszcie na nasze łamy i kilka miesięcy później do księgarń). Utwory

naprawdę długie, takie które zajmują ponad 100-120 stron formatu SF będą

wydawane jako osobne książki, natomiast teksty do 300 000 znaków, czyli

około 200 stron znormalizowanych trafią na łamy miesięcznika. Nie

oznacza to, że nie zmieści się w nim nic innego. Opracowany specjalnie na

potrzeby takich utworów layout pozwala na oszczędzenie niemal 10%

powierzchni pisma. Zatem nie spadniemy poniżej standardowej ilości,

sześciu, ośmiu tekstów na numer. Widać to choćby po bieżącym numerze.

Zgodnie z zapowiedzią rusza nasza publicystyka. To jeszcze nie pełny

skład, ale możecie być pewni, że z miesiąca na miesiąc pojawiać się będą

nowe, ale znane i gorące nazwiska. Postaram się, aby to co prezentować

będziemy w tym dziale różniło się od dokonań konkurencji. Tych z Was,

którzy prosili o umiar w rozbudowywaniu działu publicystycznego pragnę

uspokoić. Science Fiction jest magazynem literackim i takim pozostanie, a

to oznacza, że 90% tekstów stanowić będzie beletrystyka. Myślę, że nowe

hasło z okładki nie będzie tylko czczym sloganem.

A co ciekawego znajdziecie w jedenastym numerze? Kolejny Bułyczow,

który przeżywa u nas swoją drugą młodość. Jego humor towarzyszył (mnie

i wielu z Was), dawno temu, gdy o książki trzeba było walczyć, i pozwalał

oderwać się od spraw codziennych choć na chwilę. Niech bawi i dzisiaj, bo

nic nie stracił na ostrości i atrakcyjności. W dziale polskim pięć tekstów.

Myślę, że na waszą uwagę zasługuje „Giergard" Wiesława

Gwiazdowskiego. autora znanego już szerszej grupie odbiorców, choćby z

siedmiu publikacji na łamach „Nowej Fantastyki". Dwaj następni autorzy, to

debiutanci. Nieprzypadkowo trafili do jednego numeru. Oba teksty dotyczą

Ameryki Środkowej, ale jest to jedyny punkt zbieżny. Myślę, że zarówno

opowiadanie Bomby, jak i Zemana przypadnie Warn do gustu. Michał

Rykowski, był już na naszych lamach, przedstawiliśmy wtedy jego shorty,

dzisiaj kolej na krótkie opowiadanie. Zgodnie z sugestią autora najlepszy

jego tekst zostawiliśmy sobie na koniec i ujrzycie go za dwa, trzy miesiące.

Najdłuższym utworem numeru, a także dotychczasowej historii pisma jest

„Toy Land", nie da się ukryć, mojego autorstwa. Tytuł ten jest

nieprzypadkowo zbieżny z tytułami nowel Andrzeja Ziemiańskiego.

Powieść ta powstała bowiem jako żart, sztubacki kawał nawet. Ponieważ

wiele osób namawiało Andrzeja do napisania kontynuacji przygód oddziału

najemników, zaproponowałem mu, że napiszę szybko taki kawałek

wykorzystując jednego z bohaterów, a gdy tekst będzie gotowy

przedstawimy go subskrybentom listy dyskusyjnej, z której płynęły

lawinowo żądania, jako nowe opowiadanie Ziemiańskiego. Tak też

zrobiliśmy, mając w tydzień później niezłą zabawę podczas obserwacji

dyskusji, jaka rozgorzała na ten temat. Dość powiedzieć, że tylko jedna

osoba połapała się w aferze - Adam Cebula, któremu niniejszym składam

czołobitny hołd za doskonałą pamięć i zdolności dedukcyjne

(nieprzypadkowo jeden z bohaterów powieści zwie się Zwiebellus). Dzisiaj

oddaję ten tekst w Wasze ręce, bawcie się, wyszukując aluzje i drobne

ukryte smaczki. Na kartach tego utworu kryje się bowiem wielu ludzi,

których znacie i czytacie. 1 nie tylko takich...

Oczekujemy w redakcji na opinie, czy taka formuła jest dla Was do

przyjęcia. Czy dominujący utwór zajmujący niemal pół numeru to

posunięcie dobre, czy też wolicie większe zróżnicowanie tematyczne. Jak

zwykle zapraszam do pisania i mailowania. Książki czekają...

Kir Bułyczow

CO DWA BUTY TO NIE JEDEN

Robert Zeman

HAITI 2004

Radosław Bomba

PIĄTE SŁOŃCE

Wiesław Gwiazdowski

GIERGARD

Robert Szmidt

TOY LAND

Michał Rykowski

CENA

felietony

Andrzej Ziemia ń ski

VERNE Z NAUKA POLSKA

Tomasz Pacyński

WOJNA, MOJA MIŁOŚĆ

komiks

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

Robert J. Szmidt

KIR BUŁYCZOW

CO DWA BUTY TO NIE JEDEN

- Ty, Sasza - powiedział Lew Christoforowicz Minc

- usiłujesz osiągnąć coś, co jest niemożliwe w obszarze

istniejącej fizyki. Takie działanie nie ma szans

powodzenia.

- No, nie wiem. - Sasza Grubin wpakował długie

palce w swą kędzierzawą czuprynę. - Ale wierzę w

upór.

- W upór żuczka, który odpada od szyby i znowu

lezie do góry. A dokąd - sam nie wie.

Po tych słowach Lew Christoforowicz ostrożnie

zdjął z ' szyby zmęczonego żuczka i wyrzucił go przez

lufcik.

- Według praw fizyki, Sasza, wieczny silnik nie jest

możliwy.

- Wiem - zgodził się Grubin. - Ale poprzedni model

kręcił się przez trzy dni.

Minc aż się zatchnął z oburzenia. Dotąd uważał, że

spory z Grubinem są jego obowiązkiem, ale teraz nie

wytrzymał.

Gwałtownie chwycił leżącą na biurku białą kulę o

średnicy około sześciu centymetrów i cisnął nią w

Grubina. Ten zdążył wystawić przed siebie ręce; kula

zrykoszetowała po nich i poturlała się w kąt

mieszkania. Całkowicie bezszelestnie.

- A to co? - zapytał Grubin.

- Podnieś, to zobaczysz, nie ugryzie, nie bój się.

- Z wami to nigdy nie wiadomo co ukąsi, a co nie i-

powiedział Sasza i podniósł śliską, jędrną kulę.

- Co na to powiesz? - zapytał Minc.

- Nie wiem - poddał się od razu Grubin. - Jakaś

piłeczka.

- Nie piłeczka, a złamanie prawa fizyki - powiedział

Minc. - Nie spodobało mi się to prawo, więc je

złamałem. Ale nie tak, jak ty. Nie na chama.

- Proszę opowiedzieć - poprosił Grubin, świadomy,

że uczestniczy w narodzinach nowego kierunku w

nauce.

- Uczestniczysz - Minc jak zwykle odgadł sposób

myślenia Grubina - w narodzinach nowego kierunku w

nauce. Przyszedł do mnie onegdaj Spirkin. Znasz

Spirkina?

- Nie.

- Dyrektor naszych delikatesów. Godny człowiek,

szacowny, poważnie traktuje swoją pracę. Poskarżył się

na opakowania. Aż się prawie popłakał. Przysyłają z

fabryki mleko, kefir i inne produkty ciekłe, a

opakowania są nietrwałe. Mleko płynie po podłodze,

wylewa się kefir i jogurt. Klienci się skarżą, i wszystko

to bez sensu. I Spirkin się pyta: co robić?

- Wiem! - krzyknął Grubin. - To jest mleko w

nowym opakowaniu. Zrozumiałem!Cienki plastyk,

niemal niewidoczny...

Minc westchnął przeciągle i postukał koniuszkami

palców w parapet, co w tym przypadku oznaczało

skrajne niezadowolenie.

- Ach, Grubin, Grubin - powiedział. - Ja do ciebie

przemawiam, udowadniam, przekonuję wreszcie, że

zmieniłem prawa przyrody, złamałem konstans! A ty

mi - plastikowa powłoka, plastikowa powłoka. Przecież

gdybym wynalazł taką plastikową powłokę, to

produkujący ją zakład na pewno nie znalazłby

odpowiedniego surowca, a jeśli nawet by znalazł, to coś

namotaliby tam w technologii... Nie, uratować sklep od

marnowania ciekłych artykułów spożywczych mogłem

tylko przez rewolucję w fizyce. Innej drogi nie ma.

Patrz. Minc wziął ze stołu drugą kulę, cisnął do pustego

rondelka, wyjął grubą igłę i nakłuł powierzchnię kuli.

Kula zniknęła, a rondelek wypełnił się w jednej trzeciej

mlekiem.

- Ot i wszystko - oznajmił profesor. - Wszystko.

- Zaraz, zaraz - powiedział Grubin. - Jak to tak?

Chwycił rondelek, pobełtał zawartością, żeby zobaczyć,

gdzie się podziała powłoka. Ale powłoki nie było.

Grubin przelał mleko do szklanki, znowu przyjrzał się

wnętrzu rondelka. Było puste.

- Nic nie rozumiem - powiedział Grubin. - Czyżby

powłoczka opakowania była tak cienka?

- Właśnie! - Minc roześmiał się serdecznie, jak

sztukmistrz, któremu udało się zrobić w balona

sceptycznie nastawioną widownię. - Gdzie jest

powłoka? Szukasz? Szukaj. Do wieczora będziesz

szukał, ponieważ umysł twój porusza się wyłącznie po

przetartych już szlakach.

- Ale skoro nie ma powłoki, to jak...

- Właśnie - nie ma żadnej powłoki! Nie potrzeba

powłoki! Zmień konstans - i nie będziesz potrzebował

powłoki.

- Jaki znowu konstans?

- Napięcie powierzchniowe cieczy! To jest proste i

dlatego jest...

- Dlatego jest genialne - cicho powiedział Grubin.

- Właśnie napięcie powierzchniowe cieczy

powoduje, że woda zbiera się w krople, kiedy spada z

niebios na ziemię. Pozwala ono, na przykład, owadowi

zwanemu nartnikiem biegać po wodzie...

Grubin wpatrywał się w Lwa Christoforowicza i nie

mógł się nadziwić. No bo tak - tysiące mądrych ludzi

zastanawiało się nad opakowaniem dla mleka.

Nasączano papier woskiem, produkowano puszki

konserwowe i butelki o różnych wymiarach i

kształtach. I nikomu nie przyszło do głowy, że można w

ogóle obejść się bez ciężkiej, niepewnej i pospolitej

tary... Jakież perspektywy otwierają się przed

gospodarką narodową!

1 / 2002

CO DWA BUTY TO NIE JEDEN

KIR BUŁYCZOW

- No, jak ci się spodobał mój pomysł?

- Wspaniały - odpowiedział Grubin. - Zadziwiający,

jak i wszystko, wszystko czego się dotkniecie. Jesteście

po prostu Midasem! Dotykacie - i otrzymujecie złoto.

- Tak? - Minc był wyraźnie zadowolony. Jak każdy

człowiek miał swoje ludzkie słabostki. - Midas to już

lekka przesada. Midas jest postacią negatywną. Nie

myślał o ludzkości, myślał tylko o sobie. Na tym polega

nasza pryncypialna różnica. Ale wystarczy zawołać...

Grubin wzdrygnął się w duchu. Znajdował się w tym

stanie ducha, kiedy gotów był uwierzyć w każdy

zawijas myśli profesora. A ponieważ Sasza Grubin miał

dobrze rozwiniętą wyobraźnię, to od razu stanął mu

przed oczami duszy taki obraz: profesor Minc

postanawia złożyć siebie w ofierze, by powiększyć

zasoby złota naszego kraju. I oto wszystko, czego tylko

dotknie, zmienia się w złoto. Pracownicy Ministerstwa

Finansów stoją obok niego i podają profesorowi

niewielkie sztabki ołowiu albo cyny, profesor

zmęczonym gestem dotyka ich, i sztabki, już złote,

natychmiast są cechowane i wywożone opancerzonymi

samochodami do odpowiednich składnic. Profesor

chwieje się na nogach ze zmęczenia i niedożywienia. A

nikt nie jest w stanie mu pomóc... nikt nie może wpaść

na pomysł, jak nakarmić go i napoić... Ostatnim ruchem

profesor dotyka opancerzonego samochodu, a ten

rozbłyskuje złotym lśnieniem, osiada, ponieważ jego

resory nie wytrzymują ciężaru, a obok opancerzonego

złotem samochodu upada, spełniwszy swój obowiązek

wobec Ojczyzny, Lew Christoforowicz Minc...

- O czym tak myślisz, Sasza? - zapytał Lew

Christoforowicz.

- O niczym - opamiętał się Grubin i postarał się

zetrzeć z oblicza smutek. - Myślałem o tragedii króla

Midasa.

- No, to w drogę - powiedział Minc.

- Jaką drogę?

- Nie możemy przecież zatrzymywać się w połowie

drogi. Jeśli potrafię zmienić napięcie powierzchniowe

wody, to powinniśmy wypróbować inne możliwości

tego wynalazku. - Profesor naciągnął na stopy stojące

dotąd spokojnie w kącie gumowe buty, następnie zdjął

ze stelaża probówkę, wylał z niej kilka kropel na

szmatkę, przetarł nią podeszwy butów i skierował się

do wyjścia.

Na zewnątrz czyhała na przechodniów spóźniona

zimna wiosna. Wiał przenikliwy wiatr, w zacienionych

kątach podwórka jeszcze krył się zszarzały śnieg. Na

brzegach kałuż chrzęścił cienki lód. Minc zatrzymał się,

wzdrygnął. Grubin, któremu udało się w końcu dogonić

profesora, narzucił mu na ramiona palto.

- Dziękuję - powiedział Minc. - Rozumiesz dokąd i

po co się kieruję?

- Jeszcze nie - powiedział Grubin.

- Każdy wynalazek musi być rozwinięty do granic

możliwości. Opakowanie dla mleka to tylko jeden z

aspektów mojego nowego odkrycia. I przy tym nie

najważniejszy aspekt. Powiększam tysiąckrotnie

napięcie powierzchniowe metodą chemiczną. Na

poziomie molekularnym. Substancja, wynaleziona

przeze mnie, reaguje z molekułami cieczy i wzmacnia

ich połączenia. A to oznacza, że możemy potraktować-

nią nie tylko samą ciecz, ale również przedmioty, które

będą się stykały z tą cieczą. Jasne?

- Nie za bardzo.

- Poddałem obróbce tą substancją swoje buty, i w

tych miejscach, gdzie stykają się one z wodą, powstaje

strefa podwyższonego napięcia powierzchniowego.

Patrz!

Minc podszedł do kałuży i odważnie wszedł w nią.

Woda w kałuży wcale się nie ugięła, ale wytrzymała

ciężar profesora, który wolno i spokojnie przeszedł na

drugą stronę kałuży, nie zmoczywszy wierzchów

butów.

- A co będzie potem? - zapytał dumny wynalazca,

zatrzymawszy się na drugim brzegu. - Potem

potraktujemy moją substancją opony samochodów! I

rozwiązujemy tym sposobem problem mostów i

przepraw! Co na to powiesz?

Grubin nie odpowiedział. Cieszył go widok

profesora, który raźnie odwrócił się i krokiem

Suworowa, nie zwracając najmniejszej uwagi na

kałuże, skierował się do wiodącej na ulicę bramy.

Wyraźnie szedł nad rzekę Guś, a Grubin pędził za nim,

omijając kałuże.

Rzeką Guś spływała kra. Kawały lodu płynęły

dumnie i niespiesznie, od rzeki ciągnęło wiosennym

świeżym chłodem.

- Lwie Christoforowiczu! - jęknął Grubin. - Nie

wolno!

- Dlaczego nie wolno? Jako wynalazca powinienem

sam wszystko sprawdzić.

- Niech się tym zajmą specjaliści - sprzeciwił się

Grubin, przytrzymując profesora za łokieć, by ten nie

rzucił się do lodowatej, niebezpiecznej wody. -

Pływacy, mistrzowie sportu. A może wasza substancja

skończy się na środku rzeki? Przecież wy nawet nie

potraficie pływać.

- Wcale nie zamierzam pływać! - nie poddawał się

Minc. - Zamierzam chodzić po wodzie, jako i po lądzie.

- A ja jednak sprzeciwiam się. Możecie się

przeziębić. Proszę popatrzeć, jaki wiatr!

Minc jakby dopiero teraz zorientował się, że

naprawdę jest zimno. Zawahał się. I nie wiadomo czym

skończyłby się ten spór, gdyby przenikliwe spojrzenie

profesora nie wychwyciło jakiegoś ruchu na małej

wysepce na środku rzeki.

- Popatrz - powiedział. - Tylko popatrz, jaki dramat!

Na wysepce, kuląc ze strachu ogonek i łapki, z

przerażeniem wpatrując się w płynące dookoła kry,

siedział zając. Woda wzbierała i nie ulegało

wątpliwości, że długo biedak tam nie wysiedzi.

- Nie możemy mu pomóc - powiedział Grubin i

poczuł, że jego słowa brzmią bardzo, ale to bardzo

nieprzekonująco.

- Nie możemy? Natychmiast mnie puść!

- Nie puszczę!

1 /2002

CO DWA BUTY TO NIE JEDEN

Na to Minc okręcił się i zręcznie wyskoczył z palta.

Podczas gdy Grubin myślał co i jak się stało, i

wymachiwał paltem jak sztandarem, Minc odważnie

wszedł na płynącą wodę, która nieco ugięła się pod

butem, następnie doszedł do pierwszej kry, przekroczył

ją, szeroko rozstawiwszy ręce, by nie stracić

równowagi, ponieważ kra podejrzanie się kiwnęła, i

znów zeskoczył na wodę. Grubin był przez chwilę

pewien, że obcasy profesora przebiją powierzchnię

wody, ale ta wytrzymała, tylko ugięła się mocniej niż

wcześniej, i Minc pomaszerował dalej, starając się

omijać płynący lód.

Grubin stał na brzegu, denerwował się, penetrował

wzrokiem brzeg w poszukiwaniu jakiejkolwiek łodzi,

choć miał świadomość, że o tej porze łódek na brzegu

jeszcze nie ma, a gdyby nawet jakaś była, to i tak nie

sposób byłoby dotrzeć łodzią do profesora między

takimi krami. Ale oto Minc znalazł się na wysepce.

Zając skulił się, próbował uskoczyć w bok, ale

nadpływająca kra uderzyła krawędzią w wysepkę i

zmusiła zająca do skoku prosto profesorowi w ręce. Ten

chwycił zwierzątko, przycisnął do brzucha, i zając

natychmiast znieruchomiał.

- Heehej!.. - krzyknął Minc, przekrzykując hałas

wydawany przed zderzające się kry i szum wody. -

Grubin! Czekaj na mnie!

Z powrotem profesor szedł z całkowitą pewnością.

Minął już większą część drogi; odpychając butami kry,

podśpiewywał jakąś brawurową arię operetkową. I

zbytnia pewność go zgubiła. Kiedy do brzegu zostało

nie więcej niż dwadzieścia merów, profesor postawił

stopę na krawędzi kry, ta wymsknęła mu się spod nóg,

pokazawszy ostrą krawędź. Profesor stracił równowagę

i usiadł na wodzie. Na nieszczęście, substancją

podnoszącą napięcie powierzchniowe wody

posmarowane były tylko podeszwy jego butów, spodnie

wynalazcy - nie. Profesor zwalił się w wodę, i to jakoś

strasznie zdziwiło Grubina, który w ciągu ostatnich

minut pogodził się już z tym, że Minc idzie po wodzie.

I nagle... Jakby Lew Christoforowicz znalazł jakąś

dziurkę w wodzie i runął w nią jak w studnię.

Przyciskał ciągle do piersi zająca, a ten zaczął

wrzeszczeć śmiertelnie przerażony.

Grubin nie zastanawiał się. Zrzucił płaszcz i skoczył

na przepływającą obok krę. Z niej na kolejną. Teraz

miał przed sobą lukę w lodzie na jakieś trzy metry.

Normalnie nigdy w życiu nie pokonałby takiej

odległości. Ale w tej chwili nie zawahał się - skoczył i

nawet utrzymał równowagę...

Po minucie Grubin był już przy profesorze i szarpnął

go w górę. Minc dosłownie wyleciał z wody.

Ten ruch na pewno spowodowałby upadek Grubina,

ale uratowały ich buty profesora. Wylatując z wody,

Lew Christoforowicz zdołał podkurczyć nogi i

przykucnąć na wodzie. Buty od razu zaczęły działać.

Dla nich woda była twarda. Profesor wyprostował się i

podtrzymał Grubina.

W tym momencie znajdowali się już na środku

rzeki. Stali, trzymając się za ręce. Profesor Minc na

wodzie, a Grubin na krze. Profesor przemókł na wylot,

ale nie czuł zimna. Zając też przemókł i już się nie

wydzierał, tylko trząsł jak w febrze.

- Dziękuję - powiedział Minc.

- Nnnie mmą za cco - odpowiedział Grubin. Nogi

mu się trzęsły po całej tej historii. Niebezpieczeństwo

jeszcze nie zniknęło. Profesor Minc mógłby teraz

dotrzeć do brzegu, ale Grubin na pewno nie

powtórzyłby już swego wyczynu.

- Znaczy się, tak... - powiedział Minc, opierając się o

Grubina i ostrożnie podnosząc prawą nogę. - Przyjdzie

nam wykonać niezbyt elegancką, ale konieczną

wędrówkę. Jaki masz numer buta?

- Czterdzieści trzy, a bo co?

- No, nic, będzie cię trochę uwierało - powiedział

Minc. -Na jednej nodze potrafisz skakać?

- Nnnie wiem...

Profesor, stojąc na jednej nodze, ściągnął drugi but i

podał Grubinowi.

- Będziemy skakać - powiedział. - Trzymając się za

ręce.

I zaczęli skakać w kierunku odległego brzegu.

Wolną ręką Minc trzymał zająca. Kiedy do brzegu

zostało nie więcej niż trzy metry, i stało się jasne, że

ocaleją z tej opresji, Minc nagle powiedział:

- Co za szczęście, że nikogo nie było na brzegu.

Stalibyśmy się pośmiewiskiem całego miasta.

Kir Bułyczow

przekład: EuGeniusz Dębski

1 / 2002

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: