Świat Kłamstw Rozdział 9.pdf

NIT`TD] 5

„UWIĘZIONA

Nie spałam całą noc przez ciągłe mdłości. Wymiotowałam co

chwila, więc praktycznie nie ruszałam się z łazienki. Czułam się

fatalnie, miałam wysoką gorączkę, z bólu mięśni ledwo co

chodziłam i wiele innych niepokojących objawów.

Po jakimś czasie ktoś wszedł do mojej tymczasowej toalety.

Była to kobieta w średnim wieku, brunetka, niezbyt wysoka. Za

dużo sie jej nie przyglądałam, bo po prostu nie miałam na to sił.

Głowę miałam spuszczoną na dół na wypadek powrotu mdłości.

Kobieta, jak mniemam była wampirem, ponieważ nie

słyszałam pulsu. Przyniosła mi butelkę z krwią, śniadanie na tacy i

litrową butelkę wody.

Ochrypłym głosem odpowiedziałam, że ma się tym wypchać,

bo to wszystko ich wina. Koniec zdania wypowiedziałam z trudem,

gdyż chwilę potem zwymiotowałam krwią. Wiedziałam, że jest ze

mną krucho, dlatego, gdy przyszedł jakiś facet, mówiąc, że jest

lekarzem, powiedziałam coś w stylu: " Nie potrzebuję waszej

zasranej pomocy, sama sobie poradzę, przecież nic mi nie jest'',

ale jak na złość w momencie kiedy kończyłam zdanie, zasłabłam i

jedyne co pamiętam, to jak ktoś mnie łapie. Potem była już tylko

ciemność.

Obudziło mnie podejrzane pikanie. Próbowałam przestać myśleć o

tym czymś, lecz owy dźwięk nie chciał ucichnąć.

Pip...pip....pip. Po jakimś czasie wkurzona otworzyłam oczy.

Okazało się, co mnie dosyć zaskoczyło, byłam podłączona do

respiratora. A to dziwne pikanie to nic innego jak mój puls.

No bez przesady, ja tylko zemdlałam. W pewnym momencie

zdałam sobie sprawę, że nie czuje się tak źle. Ogólnie ból głowy

niemal znikł i mięśnie już tak nie bolały, więc by potwierdzić moją

hipotezę podniosłam rękę do góry, następnie pomachałam nią

przed sobą. Nic, ani mięsień nie zabolał. Powoli rozejrzałam się

wokoło mnie.

Zaskoczył mnie jeden fakt, a mianowicie na drugim końcu pokoju,

niedaleko drzwi, na fotelu kimał nikt inny, tylko czarnowłosy

chłopak. Miał opuszczoną głowę i oddychał miarowo. To była moja

szansa, więc delikatnie podniosłam sie do pozycji siedzącej, po

czym odkryłam kołdrę i wyjęłam motylka z mojej ręki.

Brr...nienawidzę igieł, ale jak mus to mus. Potem, by nie obudzić

chłopaka, zamiast odłączyć palec od respiratora, wyłączyłam cały

aparat, aby czasem nie zaczął wydawać tego przeciągłego

dźwięku, oznaczającego zatrzymanie akcji serca.

Gdy już mogłam swobodnie się podnieść, wystawiłam powoli nogi i

ostrożnie postawiłam je na ziemi. Rozejrzałam się raz jeszcze w

poszukiwaniu jakiś butów i rzeczy na przebranie . Na moje

szczęście leżały na taborecie tuż przy łóżku. Były tam moje

trampki oraz ciuchy. Nałożyłam bezszelestnie obuwie i bluzę,

byłam gotowa do ucieczki.

Tak właściwie to kompletnie nie wiedziałam jak się stamtąd

wydostać, bo nawet nie wiedziałam gdzie jestem.

Stojąc przy drzwiach, zerknęłam na chłopaka. Jego rysy twarzy

złagodniały, a włosy były potargane. Wyglądał strasznie

pociągająco, ale ważniejszą sprawą było to, by go nie zbudzić.

Kiedy już dotknęłam klamki opuszkami palców, po raz ostatni

spojrzałam na jego twarz. Odetchnęłam głęboko i nacisnęłam

klamkę. Drzwi otworzyły się, a ja czym prędzej wyszłam z pokoju.

Znajdowałam się na długim korytarzu z wieloma drzwiami. Było tu

parę okien, przez które wpadało jasne światło słonecznego dnia.

Ściany były barwy piaskowej.

Nagle usłyszałam głosy na korytarzu. W pośpiechu poszukałam

jakiejkolwiek kryjówki i ku mojej uldze, znalazłam ją. Duże,

szklane drzwi prowadzące do ogrodu. Biegiem rzuciłam się na

jedne z drzwi, które na moje szczęście były otwarte.

Otworzyłam je po cichu i omiotłam spojrzeniem ogród. Nikogo nie

widziałam, więc niezauważalnie przemknęłam się do najbliższego

muru na przeciwko mnie. Gdy już znalazłam sie pod nim,

poszukałam najbliższego miejsca, gdzie mogłabym sie wspiąć.

Przy murze rosło drzewo, dlatego bez żadnego problemu

wspięłam się na niego. Byłam już tak blisko góry, lecz nagle mój

plan szlak trafił.

Coś mnie chwyciło za kostkę i mocno pociągnęło w dół. Zleciałam,

po czym z hukiem uderzyłam o ziemię.

Ładnie to tak uciekać? spytał ktoś kto stał nade mną.

Spojrzałam ku górze, by po chwili ujrzeć piękne, zielone oczy.

Odezwał się ten, który porywa bezbronne dziewczyny

odpowiedziałam z wrednym uśmieszkiem.

Podniosłam się i szybko otrzepałam.

No bez przesady. Taka bezbronna to ty nie jesteś, a tak w

ogóle, to jestem Ian. Zielonooki uśmiechnął się do mnie

promienie. Miałam wielką ochotę zetrzeć mu ten uśmieszek z tej

idealnej buźki.

Phi, jak dla mnie możesz się nawet nazywać Sophia. A teraz

wybacz, ale jak zauważyłam, utknęłam tu na trochę i zapewne

szybko mnie nie wypuścicie, więc w tej chwili zamierzam iść o

siebie powiedziawszy to, odwróciłam sie plecami do Ian'a i

poszłam w stronę budynku.

Szybkim krokiem ruszyłam do przodu. Słyszałam, że Ian idzie za

mną, ale nic sobie z tego nie robiłam. Kiedy dotarłam pod mój

pokój, nacisnęłam klamkę i weszłam do środka, trzaskając

drzwiami.

Od razu rzuciłam sie na łóżko i zaczęłam szlochać. Przy Ianie

próbowałam być twarda i nie pokazać, że jest mi źle i najchętniej

bym sie na niego rzuciła, tylko cały czas trzymałam uczucia na

wodzy. Może oprócz krzty nienawiści.

***

Cały wczorajszy dzień przepłakałam. Gdy ktoś zapukał do mojego

pokoju, zapewne z jedzeniem, kazałam mu spadać i więcej nie

przychodzić.

Dzisiaj, zaraz po otworzeniu oczu przypomniałam sobie o

wszystkim.

Najgorsze były wspomnienia o przyjaciołach. Ciekawe co

pomyślała Ashley, kiedy znikłam bez wyjaśnienia. Jak ja za nią

tęsknię, te jej zwariowane pomysły i dziwne poczucie humoru.

Nagle wszystko wróciło.. to, jak w piątej klasie Ashley weszła na

drzewo i nie umiała z niego zejść, gdy musiałyśmy się umalować na

imprezę szkolną z okazji walentynek rok temu, więc weszłyśmy

do schowka woźnego i drzwi się zatrzasnęły. Krzyczałyśmy przez

dobrą godzinę, by ktoś nas wypuścił i jedyną osobą, która nas

usłyszała był pijany Brake Tomson.

Potem ubzdurał sobie, że to przeznaczenie i łaził za nami dobry

tydzień. Na te wspomnienia zrobiło mi się nie dobrze. Zaczęłam

szlochać jeszcze bardziej.

By zapomnieć o tym wszystkim, poszłam do łazienki wziąć długi

prysznic. Ciepła woda zawsze koiła moje nerwy, lecz nie tym

razem. Łzy mieszały się z wodą cieknącą mi po policzkach.

Ciekawa jestem co się stało z chłopakami. Przecież oni byli

nieprzytomni, na pewno mnie szukają. Mam taką nadzieję, ale

teraz muszę porozmawiać z Ianem i to w tej chwili.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: