PRAWO KANONIZACYJNE
CZĘŚĆ PIERWSZA: PRAWO KANONIZACYJNE MATERIALNE
Jan Paweł II w liście apostolskim Tertio millennio ineunte zachęca wszystkie kościoły lokalne do podejmowania inicjatyw mających na celu ukazanie ludzkości świadków Chrystusa, którzy albo poprzez męczeństwo, albo przez heroiczność cnót uświęcili siebie w Kościele.
Uroczyste ogłoszenie świętości dokonuje się przez beatyfikację i kanonizację.
Przepisy regulujące to ważne zagadnienie dla Kościoła dotyczą zarówno prawa materialnego, jak i prawa formalnego.
Prawo materialne – dotyczy takich pojęć, jak: świętość i doskonałość wyznawców, doskonałe zjednoczenie z Jezusem Chrystusem, wysoka miara zwyczajnego życia chrześcijańskiego, cnoty teologalne, cnoty kardynalne, obowiązki stanu, heroiczność cnót, świętość męczenników, prześladowca, co oznacza śmierć fizyczna, przyczyna śmierci u prześladowanego i męczennika, cud jako środek dowodowy, dawny kult publiczny i jego legalność.
Prawo formalne kanonizacyjne zajmuje się procedurą. Wyróżnia się cztery etapy:
1) przygotowanie do rozpoczęcia procesu,
2) postępowanie diecezjalne,
3) postępowanie rzymskie,
4) decyzja Biskupa Rzymu.
I. Teologiczne pojęcie doskonałości
Z punktu widzenia etymologicznego słowo doskonałość oznacza ideał, oznacza brak wad, najwyższy stopień przymiotów dodatnich, cech dodatnich, jakaś wzorczość.
W filozofii starożytnej doskonałość była rozumiana łącznie w znaczeniu ontycznym, czyli bytowym , i w znaczeniu aksjologicznym (pod względem moralności). W filozofii nowożytnej rozdzielono te dwa znaczenia i doskonałość ontyczną wiązano zarówno z bytem najwyższym (absolutem) oraz z bytami nieabsolutnymi, które bardziej lub mniej są związane z bytem absolutnym. Doskonałość moralna stanowiła realizację postulatów wartości.
W filozofii chrześcijańskiej tego rodzaju doskonałość rozumiano jako doskonałe przylgnięcie do Boga. W tym znaczeniu chrześcijańskim doskonałość jest celem religijnego dążenia człowieka. Istotą doskonałości moralnej jest miłość. Intensywność miłości w stosunku do Boga jest miarą doskonałości. W Piśmie Świętym doskonałość jest celem, którego urzeczywistnienie stanowi pełne zrealizowanie powołania człowieka (oznacza dojście do pełni bytowania). Doskonałość moralna chrześcijanina jest upatrywana w wypełnianiu przykazań Bożych, jest upatrywana w byciu doskonałym jak doskonały jest Ojciec Niebieski. Doskonałość jest upatrywana w naśladowaniu Boga w Jego miłosierdziu wobec ludzi, wobec nieprzyjaciół, w śmierci dawnego (starego) człowieka i w przemianie w człowieka nowego. Doskonałość jest upatrywana w upodobnieniu się do Jezusa Chrystusa.
Teologia ma podobne spojrzenie w pojmowaniu doskonałości jak filozofia i dlatego w teologii doskonałość wiąże się pod względem ontycznym z bytem najwyższym, czyli z Bogiem. Teologia mówi także o doskonałości w odniesieniu do człowieka, a przede wszystkim o doskonałości moralnej. Pod tym względem doskonałość człowieka oznacza także jego działanie, które urzeczywistnia jako komunię z Bogiem.
Można powiedzieć, że doskonałość w dziedzinie życia religijnego to po prostu świętość (chodzi o doskonałość ożywioną łaską Bożą, o działanie nadprzyrodzone).
II. Teologiczne pojęcie świętości
W odróżnieniu od pojęcia doskonałości, pojęcie świętości jest z natury swojej pojęciem religijnym. Świętość zatem w znaczeniu religijnym prowadzi człowieka na głębię jego bytu w znaczeniu, że umożliwia mu rozwój, realizację wszystkich możliwości wpisanych w jego naturę. W Piśmie Świętym pojęcie świętości jest zarezerwowane z jednej strony dla Boga, ale z drugiej strony jest także przypisywane stworzeniom. W Starym Testamencie najpierw świętość oznaczała po prostu Boga Wielkiego, niedostępnego, tajemniczego, niewidzialnego. Także pojęcie świętości znajdujemy w Księdze Rodzaju, następnie pojęcie świętości w Piśmie Świętym zaczęto również odnosić do rzeczy i do ludzi i tak były miejsca święte (jak Góra Synaj), przedmioty święte (Arka Przymierza, ofiary, naczynia liturgiczne), były następnie czasy święte, były także święte osoby, jeżeli wypełniały przepisy prawa zawarte w tzw. kodeksie świętości. W tym pierwszym znaczeniu świętość oznaczała oddanie dla Boga, przeznaczenie dla Boga, a w przypadku osób oznaczała oddalenie od kultów pogańskich, wiarę w jedynego, prawdziwego Boga.
Stopniowo w Starym Testamencie zaczął pojawiać się także moralny aspekt świętości i to widzimy u proroków. Prorok Ozeasz stwierdza, że objawieniem świętości Boga jest miłość Boga, wskazuje na istotę świętości. Inni prorocy podkreślają, że zewnętrzny kult i ofiary nie są wystarczające dla uświęcenia człowieka, konieczne jest praktykowanie sprawiedliwości, uległości Bogu w sensie posłuszeństwa i miłości. Co więcej, prorocy zwracali uwagę na to, że proces uświęcania się człowieka powinien podlegać stałemu rozwojowi, który nie wyklucza momentu próby.
W Nowym Testamencie świętość Boga, Jezusa Chrystusa, domaga się świętości ze strony osób, domaga się realizacji wypełniania przykazań Bożych. Według synoptyków wierzący w Chrystusa mają obowiązek starać się o świętość, która polega na:
1) wierze w Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego,
2) zachowywaniu przykazań
3) szlachetnym postępowaniu,
4) staraniu się o doskonałość moralną.
Według św. Jana Ewangelisty świętość polega na głębokiej komunii człowieka z Jezusem Chrystusem. Podstawą świętości jest zachowywanie przykazań i przede wszystkim zachowanie przykazania miłości bliźniego.
W historii duchowości przez cały czas świętość była rozumiana jako najwyższy wyraz miłości Boga. Oznaczała ona wewnętrzną przemianę człowieka, upodobnienie się do Jezusa Chrystusa, naśladowanie Jezusa Chrystusa.
W literaturze hagiograficznej wkradło się wiele nieporozumień dotyczących modelu świętości. W pierwszych trzech wiekach wyrazem świętości było męczeństwo (do czasu Edyktu Mediolańskiego). Począwszy od IV w. zaczęli pojawiać się wyznawcy i tutaj męczeństwo krwi zostało zastąpione przez ‘męczeństwo życia według Ewangelii’. Na przestrzeni wieków świętość upatrywano w różnych przejawach, m.in. w praktykach pokutnych, w dokonywaniu cudów, w ucieczce od wszystkiego, co ziemskie, w ascezie, w mistyce, w praktykowaniu cnót. Jednocześnie coraz bardziej dojrzewała myśl, że świętość zgodnie z Pismem Świętym i tradycją chrześcijańską polega przede wszystkim na miłości i że świętość może być realizowana w każdym stanie życia. Św. Tomasz z Akwinu powiedział, że świętość w pierwszym rzędzie polega na zachowywaniu przykazań, a w drugim rzędzie polega na zachowywaniu rad ewangelicznych. To św. Tomasz opracował schemat cnót chrześcijańskich, które stały się dla kanonistów podstawą do opracowania przepisów dotyczących beatyfikacji i kanonizacji.
Współcześnie świętość określa się jako doskonałe zjednoczenie z Jezusem Chrystusem, z Bogiem. Świętość jest jedna (podkreśla Sobór Watykański II), ale może być realizowana w różnych okolicznościach życia i przez różne osoby stosownie do ich stanu życia. Na tę powinność życia chrześcijańskiego w świętości zwrócił uwagę Jan Paweł II w okresie przygotowania i przeżywania roku jubileuszowego 2000. Na zakończenie jubileuszu Jan Paweł II skierował do wszystkich wiernych list apostolski Novo millennio ineunte, w którym przedstawił współczesną pedagogikę świętości.
III. Kanonistyczne pojęcie świętości
Prawo kanoniczne zajmuje się pojęciem świętości ze względu na prawo kanonizacyjne. Z tego względu w kanonistyce przyjęło się określenie ‘świętość kanonizowana’. To wyrażenie oznacza taką świętość, która zasługuje na uroczyste jej ogłoszenie w formie decyzji papieskiej, albo dekretu papieskiego (chodzi o przydatność tej świętości do życia wspólnoty eklezjalnej). Tym dekretem będzie albo akt beatyfikacji albo akt kanonizacji.
Kanonizowanie odbywało się w Kościele od najdawniejszych czasów. Dokonywało się to za czasów męczenników, poprzez kult wyznawców, poprzez średniowieczne przeniesienie doczesnych szczątków, poprzez akt papieski.
1. Świętość męczenników
Sobór Watykański II nazwał męczeństwo najwyższym świadectwem miłości Boga. Jest ono dobrowolnym przyjęciem śmierci za wiarę w Jezusa Chrystusa albo za jakąkolwiek cnotę, która odnosi się do Boga.
Przy dowodzeniu męczeństwa należy zwrócić uwagę na cztery jego elementy:
1) prześladowca - jest to przyczyna sprawcza śmierci ze względu na nienawiść do wiary. Zadający śmierć musi być osobą fizyczną lub prawną powodującą pośrednio lub bezpośrednio utratę życia przez męczennika. Śmierć może być zadana osobiście lub przez inną osobę, której zlecono tę czynność. W świetle aktualnego orzecznictwa Kongregacji ds. Kanonizacyjnych prześladowcą może być wrogi religii system totalitarny, system nazistowski, system dyktatorski, ugrupowanie terrorystyczne. W szerokim znaczeniu prześladowcą może być także ustawodawstwo rewolucyjne. W bardzo szerokim znaczeniu prześladowcą może być także system społeczno-polityczny wrogi Kościołowi (np. komunizm).
Zawsze Kościół domaga się, aby ustalić konkretne osoby spełniające rolę prześladowcy.
2) śmierć fizyczna – powinna zaistnieć śmierć naturalna i realna, stąd też nie wystarczy pragnienie śmierci, które nie zostało spełnione, groźba, która nie została wykonana, wolny wybór śmieci. Aktualne orzecznictwo nie bierze pod uwagę śmierci prawnej (pozbawienie osoby wszystkich praw cywilnych). W przypadku męczeństwa śmierć nie musi nastąpić natychmiast, może ona nastąpić później będąc wynikiem np. zadanych ran czy też wyczerpania organizmu. Tzw. śmierć psychologiczna (białe męczeństwo) jest uważana przez teologię za prawdziwą śmierć kwalifikującą do męczeństwa. Natomiast dotychczasowa praktyka wykazuje, że w postępowaniu kanonizacyjnym nie była ona brana pod uwagę. Do chwały ołtarzy były wyniesione te osoby, które poniosły śmierć fizyczną. Śmierć psychologiczna polega na bardzo wyrafinowanym sposobie odebrania człowiekowi życia zmysłowego, religijnego, emocjonalnego, psychicznego, bez odebrania życia fizjologicznego.
Orzecznictwo bierze pod uwagę zarówno bezpośrednie jak i pośrednie sposoby zadania śmierci męczennikowi:
- do bezpośrednich zalicza się m.in.: ścięcie, zastrzelenie, otrucie, zabicie prądem;
- do pośrednich zalicza się: skazanie na ciężkie więzienie, na prace w kopalniach, na katorgę, z czego zazwyczaj wynikało skazanie na śmierć, dręczenie fizyczne, trucie, oślepianie światłem, pobyt o obozie koncentracyjnym.
3) przyczyna śmierci – przyczyną ze strony prześladowcy będzie nienawiść do wiary lub do jakiejś cnoty związanej z Bogiem, natomiast ze strony męczennika będzie to przywiązanie, miłość do wiary lub do cnoty związanej z Bogiem. Przyczyna śmierci może wynikać ze słów wyroku skazującego, z obietnic czynionych męczennikowi lub z innych okoliczności.
4) osoba męczennika – męczennik powinien w sposób aktualny, albo habitualny, albo domyślny, akceptować zadaną mu śmierć aktem ludzkim. Stan nieprzytomności tuż przed śmiercią nie napotyka obecnie trudności z udowodnieniem męczeństwa.
2. Świętość wyznawców
Prawo kanonizacyjne nie posiada własnego określenia świętości wyznawców. W tym zakresie korzysta z pojęć wypracowanych przez teologię. Przyjmuje się, że świętość wyznawców polega na heroicznym wypełnianiu cnót teologalnych i cnót kardynalnych. To zakłada także praktykowanie przez wyznawcę innych cnót chrześcijańskich, choć nie muszą one występować w takim stopniu. Heroiczność oznacza, że osoba realizuje, wypełnia określoną cnotę ochotnie, natychmiast, radośnie, ponadprzeciętnie w stosunku do innych osób, bez ludzkiego wyrachowania, dla celu nadprzyrodzonego.
IV. Cud jako środek dowodowy
Cud jest określany jako nadzwyczajna ingerencja Boga w świecie będąca znakiem oznajmiającym człowiekowi Jego zbawczą wolę. Prawo kanonizacyjne zajmuje się cudem jako jednym ze środków dowodowych, który potwierdza świętość męczennika lub świętość wyznawcy. W odniesieniu do prawa kanonizacyjnego cud jest rozumiany jako nadprzyrodzona aprobata ze strony Boga w stosunku do ludzkiego dowodzenia świętości określonej osoby.
Obecnie do beatyfikacji wymaga się jednego cudu, który miał miejsce po śmierci kandydata na ołtarze, i do kanonizacji wymaga się kolejnego cudu, który miał miejsce po beatyfikacji. W przypadku beatyfikacji męczenników można zwrócić się do papieża o dyspensę od cudu.
Aby cud stanowił dowód w postępowaniu beatyfikacyjnym lub kanonizacyjnym, powinien być doskonały i udowodniony za pomocą środków dowodowych (zeznania świadków, dokumenty, opinie biegłych). Dotychczas w zdecydowanej większości w procesach kanonizacyjnych były brane pod uwagę przede wszystkim uzdrowienia jako cudowne zjawiska. Zdarzają się jednak przypadki uwzględnienia innych zdarzeń świadczących o zawieszeniu praw natury (nagłe ustanie pożary, powodzi, rozmnożenie pokarmu).
V. Formy orzekania świętości kanonizowanej
W historii były stosowane różne sposoby:
1) kanonizacja – jest ostatecznym aktem papieskim, poprzez który osoba zaliczana poprzednio do grona błogosławionych zastaje wpisana do katalogu świętych i papież poleca oddawać jej publiczny kult kościelny należny osobom świętym. Posiada wartość teologiczno-duszpasterską, ponieważ ukazuje przykład życia chrześcijańskiego i wstawiennictwo świętych. Rodzaje kanonizacji:
- formalna,
- równoznaczna.
2) beatyfikacja – jest to akt papieski zezwalający na kult publiczny danej osoby i ten kult jest ograniczony terytorialnie do jakiegoś kraju, albo miasta, albo diecezji, albo konferencji episkopatu, albo ograniczony personalnie (może być sprawowany w gronie określonych osób, np. instytutu zakonnego, prałatury personalnej). Beatyfikacje jest instytucją późniejszą niż kanonizacja i została wprowadzona ze względu na wyjście na przeciw potrzebom duszpasterskim kościołów lokalnych.
3) zatwierdzenie legalności dawnego kultu publicznego – polega na stwierdzeniu legalności (1181-1534) ab immemorabilis (od niepamiętnych czasów)
- błogosławiony Kazimierczyk, błogosławiony Michał Giedroić.
VI. Rodzaje i przedmiot postępowań
Ze względu na cel postępowania:
- beatyfikacyjne – zmierza do aktu beatyfikacji,
- kanonizacyjne – zmierza do aktu kanonizacji.
Ze względu na przedmiot:
- dotyczące heroiczności cnót,
- dotyczące męczeństwa,
- dotyczące cudu,
- dotyczące legalności dawnego kultu publicznego.
Porządek logiczny w postępowaniu – jedno postępowanie, które jest postępowaniem kanonizacyjnym, którego pierwszy etap trwa od rozpoczęcia sprawy do beatyfikacji, nazywa się postępowaniem beatyfikacyjnym. Postępowanie beatyfikacyjne dzieli się na kilka etapów.
dekret o heroiczności cnót lub beatyfikacja kanonizacja
dekret o męczeństwie
dekret o cudzie dekret o cudzie
(możliwa dyspensa w przypadku męczenników)
postępowanie beatyfikacyjne postępowanie kanonizacyjne
To postępowanie, które zmierza do dekretu o heroiczności cnót lub o męczeństwie dzieli się na postępowanie diecezjalne i rzymskie.
Normalnie jest tak, że rozpoczyna się postępowanie, kończy się i dopiero rozpoczyna się postępowanie dotyczące cudu.
Jeśli jest beatyfikacja, żeby się odbyła kanonizacja, musi być ponowne badanie dotyczące cudu, ale nie tego samego. To postępowanie jest obowiązkowe we wszystkich przypadkach. Kiedy zostanie wydany dekret o cudzie, który miał miejsce po beatyfikacji, ma miejsce kanonizacja.
Może być nadany tytuł Doktora Kościoła – musi być najpierw kanonizacja i później być postępowanie na szczeblu rzymskim, które ma na celu zweryfikowanie, czy kandydat spełnia wymagania stawiane przez Kościół.
Postępowanie dotyczące cudu może się odbyć przed dekretem o heroiczności cnót lub męczeństwa tylko na szczeblu diecezjalnym.
CZĘŚC DRUGA: PROCEDURA KANONIZACYJNA
A. PROCES DOTYCZĄCY HEROICZNOŚCI CNÓT
I. Przygotowanie do rozpoczęcia procesu
Obejmuje zbadanie trzech kwestii:
- trzeba przeprowadzić odpowiednie przygotowanie, które pozwoli rozeznać, czy powinno się rozpoczynać proces, czy też nie;
- czy materiał dowodowy będzie wystarczający;
- czy ewentualne trudności, jakie się pojawią, są do przezwyciężenia.
W ramach przygotowania należy zweryfikować warunki ze strony kandydata na ołtarze.
1. Warunki ze strony kandydata na ołtarze:
a. Sława świętości – oznacza kult prywatny, jakim cieszy się kandydat na ołtarze; mogą to być modlitwy kierowane do Boga za jego wstawiennictwem, nawiedzanie grobu kandydata, wzywanie jego pomocy w różnych potrzebach. Dla spraw nowych przeszkodę stanowi kult publiczny i ewentualnie liturgiczny, np. wystawianie portretów i relikwii pomiędzy obrazami przedstawiającymi świętych. Przez sławę świętości rozumie się przekonanie wiernych o doskonałości, o świętości życia kandydata na ołtarze, o ustawicznym praktykowaniu przez niego cnót, o jego szczerej miłości wobec Boga i wobec bliźnich. Tę opinię powinni podzielać ludzie uczciwi i poważni, opinia ta powinna być stała i wzrastająca. O istniejącej sławie świętości mają świadczyć łaski otrzymane za wstawiennictwem kandydata na ołtarze.
b. Aktualność sprawy – oznacza pożytek duchowy, jaki może przynieść ewentualna beatyfikacja. Chodzi o wpływ błogosławionego na życie religijne wiernych, albo też oddziaływanie apostolskie błogosławionego.
2. Powód
Osoba, która jest zainteresowana przeprowadzeniem postępowania co najmniej beatyfikacyjnego. Powodem może być osoba fizyczna lub prawna, ten który inicjuje rozpoczęcie postępowania. Osobą prawną może być grupa osób, stowarzyszenie, diecezja. Powoda musi zaakceptować biskup, który będzie prowadził proces. Biskupi nie chcą akceptować jako powoda osób fizycznych i prawnych, które nie dają solidnej gwarancji doprowadzenia procesu do końca. Powód nie może prowadzić sprawy osobiście, ale przez prawnie ustanowionego pełnomocnika, którym jest postulator.
3. Postulator
Jest to osoba fizyczna wyznaczona przez powoda do działania w procesie kanonizacyjnym wobec władz kościelnych. W każdej sprawie można wyznaczyć postulatora i wicepostulatora. Postulator może prowadzić tylko jedną sprawę lub może ich prowadzić kilka.
Zadaniem postulatora jest wniesienie prośby o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego i prowadzenie tego procesu aż do momentu uroczystej beatyfikacji czy kanonizacji, zarządzanie funduszem kanonizacyjnym. Można powiedzieć, że w znacznym stopniu powodzenie sprawy zależy od zaradności postulatora i znajomości procedury.
Postulator zostaje ustanowiony przez udzielenie mu pisemnego pełnomocnictwa. Każdy postulator powinien być zatwierdzony przez biskupa na etapie postępowania diecezjalnego i przez Kongregację na etapie postępowania rzymskiego (tu postulator musi mieszkać w Rzymie).
Mandat postulatora wygasa przez:
- odwołanie ze strony powoda;
- śmierć powoda;
- zrzeczenie się.
Kto może pełnić funkcję postulatora – duchowni, osoby konsekrowane, świeccy (kobiety i mężczyźni).
Wymogi stawiane postulatorowi – biegłość w teologii, biegłość w prawie kanonicznym, lub przynajmniej w procedurze kanonizacyjnej, pewne przymioty moralne (m.in. roztropność, uczciwość, umiłowanie prawdy). Postulator musi być przekonany o słuszności sprawy.
Postulator na mianowanie wicepostulatorów musi mieć zgodę powoda (bo powód musi opłacić wicepostulatora).
4. Założenie archiwum (sprawa, która nie jest wymagana przez prawo, ale jest bardzo użyteczna)
Powód lub jego pełnomocnik (postulator) powinien od samego początku zatroszczyć się o założenie archiwum dla sprawy i w tym archiwum powinien wyszczególnić kilka sektorów: np. materiały dotyczące życiorysu, pisma kandydata na ołtarze, sprawy dotyczące postępowania beatyfikacyjnego, życiorysy, inne publikacje na temat kandydata na ołtarze, nowenny za wstawiennictwem kandydata na ołtarze, obrazki, fotografie, filmy, to co służy promocji tej osoby, podziękowania za łaski (są bardzo ważne, bo w tym materiale można znaleźć informacje dotyczące potencjalnego cudu), korespondencja ogólna.
5. Zebranie wiadomości o życiu kandydata na ołtarze
Bezpośrednio nie jest to wymóg prawa, ale pośrednio tak, bo postulator kiedy wnosi prośbę o wszczęcie procesu, powinien do tej prośby dołączyć krytycznie napisany życiorys kandydata na ołtarze (oparty na dokumentach), a w trakcie procesu przedłożyć całą dokumentację. To oznacza, że zbieranie materiałów powinno się rozpocząć o wiele wcześniej. Należy zatem dotrzeć do rodziny kandydata na ołtarze, do jego znajomych, współpracowników, do ksiąg urzędowych, kronik (dobrze jest robić od razu autentyczne kopie i odpisy). Powinno się dotrzeć do naocznych świadków i przeprowadzić z nimi rozmowę, najlepiej w oparciu o uprzednio przygotowany kwestionariusz. Po zebraniu materiału powód lub postulator powinien znaleźć osobę, która by napisała dobry życiorys i powinni jej udostępnić cały dostępny materiał. Zebrany materiał pozwoli także ocenić, czy należy rozpoczynać proces, czy istnieją ewentualne trudności lub poważne przeszkody i czy te przeszkody da się przezwyciężyć.
6. Zebranie pism
Chodzi o pisma, jakie pozostawił kandydat na ołtarze. Pisma te świadczą o jego formacji, o jego działalności, o jego przymiotach, a także mogą niekiedy stanowić przeszkodę dla procesu beatyfikacyjnego. Szczególne znaczenie mają autobiografie i dzienniczki duchowe. Postulator lub powód powinien zebrać wszystkie pisma drukowane, a następnie te, które nie ukazały się drukiem.
Pod pojęciem pisma należy rozumieć to wszystko, co pochodzi od kandydata jako autora. Do pism nie zalicza się dokumentów podpisywanych z urzędu. Maszynopisy lub rękopisy mogą być uznane za pisma kandydata, kiedy udowodni się, że był ich autorem.
Cały zbiór pism należy odpowiednio uporządkować, ponumerować i do każdego z osobna przygotować krótką charakterystykę (co to jest, gdzie jest oryginał, co jest przedmiotem pisma) i wykaz wszystkich pism sporządzić.
7. Napisanie życiorysu
Życiorys jest potrzebny z tego względu, że postulator kiedy złoży prośbę do kompetentnego biskupa o rozpoczęcie procesu, powinien do tej prośby dołączyć życiorys kandydata na ołtarze mający wartość historyczną (oparty na źródłach). Gdyby życiorysu nie było, należy sporządzić dokładną relację chronologiczną dotyczącą życia i działalności kandydata na ołtarze. W związku z tą potrzebą postulator powinien jak najszybciej postarać się o dobry życiorys kandydata. Wymaganie dobrej biografii jest uzasadnione, ponieważ dzięki niej zostanie ukazana osobowość kandydata na ołtarze, ustala się chronologia życia, wyjaśnia się także tło działalności kandydata na ołtarze. Oprócz tego dobry życiorys pozwala wyrobić sobie sąd o zasadności rozpoczęcia procesu oraz o ewentualnych trudnościach.
Niektórzy mówią, że brak dobrego życiorysu może rodzić podejrzenia, że dotychczas nikt nie zajął się poważnie życiem kandydata na ołtarze i nie wiadomo, na jakie trudności można trafić, że nie ma zainteresowania życiem kandydata.
Osobie, która będzie przygotowywać życiorys, postulator powinien udostępnić wszystkie zebrane materiały.
8. Lista świadków
Postulator wraz z powodem powinni przygotować wykaz świadków, przy pomocy których można udowodnić sławę świętości i heroiczność cnót kandydata na ołtarze. Lista powinna byś sporządzona według etapów życia kandydata. Na każdy etap powinno być kilku świadków. Przy każdym świadku należy podać imię i nazwisko, wiek, adres i wskazać, jakiego okresu dotyczą jego informacje.
Świadków należy szukać wśród krewnych, powinowatych, znajomych, przyjaciół, wśród osób, które były odbiorcami posługi duszpasterskiej kandydata na ołtarze, jego działalności. Świadkiem nie może być kapłan w tym, co dotyczy sakramentu pokuty, stały spowiednik i kierownik duchowy w tym, co dotyczy zakresu wewnętrznego poza sakramentalnego. Świadkiem nie może być postulator sprawy, członkowie trybunału.
9. Szerzenie kultu prywatnego
Obowiązkiem postulatora jest zatroszczenie się, aby szerzyć prywatny kult kandydata na ołtarze. Może się to dokonać poprzez rozpowszechnianie życiorysu, rozpowszechnianie obrazka, zdjęcia z krótkim życiorysem i nowenną, upowszechnianie opisu uzyskanych łask za wstawiennictwem tego kandydata na ołtarze. Postulator powinien także zatroszczyć się o przybliżenie kandydata wiernym poprzez publikacje, książki, artykuły, wygłaszanie referatów, publikacje pism kandydata na ołtarze.
Zarówno szerzenie kultu prywatnego jak i przybliżanie kandydata wiernym może spowodować pojawienie się nowych informacji na temat kandydata oraz można się także natknąć na jego pisma, listy.
10. Zabezpieczenie grobu i pamiątek
W związku z przygotowaniem do procesu warto pomyśleć o zabezpieczeniu doczesnych szczątków kandydata na ołtarze. Dokonuje się to poprzez ekshumację. Ekshumacji dokonuje ordynariusz miejsca stosownie do przepisów instrukcji wydanej at casu przez Kongregację do spraw Kanonizacyjnych. Doczesne szczątki kandydata na ołtarze należy złożyć w podwójnej trumnie, wewnętrznej metalowej i zewnętrznej drewnianej. Doczesne szczątki należy złożyć w takim miejscu, aby nie przerwał się kult prywatny i jednocześnie aby nie naruszyć przepisów o kulcie publicznym.
Nie wolno rozdawać relikwii w ścisłym tego słowa znaczeniu.
Ekshumacji w pols...
cezarfirst