W tym miejscu chciałabym pokrótce opisać dzieci zakwalifikowane do kategorii niedorozwoju umysłowego w stopniu lekkim, ponieważ to właśnie z takimi uczniami coraz częściej pracuję. Aby moja praca przebiegała prawidłowo konieczna okazuje się znajomość możliwości rozwojowych jak również ograniczeń charakterystycznych dla tych dzieci.
Charakterystyka taka jest dość skomplikowana z uwagi na ogromne zróżnicowanie jednostkowe. Rodzaj i poziom zaburzeń rozwojowych u tych dzieci wynika z faktu, iż etiologia upośledzenia umysłowego stopnia lekkiego, zdaniem wielu autorytetów naukowych (m.in.: J. Wyczesany i H. Borzyszkowskiej) zawiera oddziaływanie kilku czynników patogennych w przeciwieństwie do głębszych postaci niedorozwoju umysłowego, gdzie ma miejsce zaistnienie jednego czynnika o znacznej wadze patogennej (np. wada genetyczna). Ponadto w większości opracowań naukowych podkreślany jest istotny wpływ nieprawidłowego funkcjonowania środowiska rodzinnego dziecka na występowanie niedorozwoju umysłowego w stopniu lekkim. Bardzo trudno jest rozstrzygnąć, czy poziom funkcjonowania w momencie badania młodszych dzieci wynika z rzeczywistego upośledzenia, czy tylko z braku stymulacji w rodzinie.
Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim nie wyróżniają się wyglądem zewnętrznym wśród rówieśników i dopiero po wnikliwej obserwacji można zauważyć istotne odchylenie w funkcjonowaniu określonych czynników psychofizycznych.
Najbardziej charakterystyczne cechy dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, to:
- utrudniony i zaburzony poziom spostrzegania,
- zaburzenia w zakresie koncentracji uwagi,
- zaburzona w dużym stopniu pamięć logiczna,
- dość dobra pamięć mechaniczna,
- często zauważalne opóźnienie w rozwoju mowy,
- dominacja myślenia konkretno-obrazowego nad pojęciowo-słownym,
- zaburzenia w sferze motoryki,
- zwolnione tempo pracy,
- brak samodzielności i inicjatywy w działaniu, pomysłowości,
- mały zasób słownictwa,
- trudności z wypowiadaniem myśli, formułowaniem wypowiedzi,
- upośledzone rozumienie przyczynowo-skutkowe, abstrahowanie, uogólnianie, porównywanie, wnioskowanie,
- trudności powiązania nowej wiedzy z wcześniej posiadaną, duże trudności w stosowaniu zdobytej wiedzy w konkretnym działaniu,
- słaby krytycyzm,
- ograniczona zdolność do samokontroli,
- osłabiona kontrola emocji, popędów, dążeń,
- utrudnione przystosowanie społeczne.
Nie można jednak danemu dziecku upośledzonemu umysłowo w jednakowym stopniu przypisywać tych wszystkich właściwości, które występują w całej populacji tych dzieci. Każde bowiem dziecko upośledzone umysłowo w stopniu lekkim charakteryzuje się nieco innym profilem rozwoju, co wyraża się różnym poziomem jego osiągnięć.
Ważnym zagadnieniem w ramach charakterystyki omawianej grupy dzieci jest ich zachowanie społeczne. Poświeciła mu swoją książkę Małgorzata Kościelska (1984). Autorka pisze o dużym zróżnicowaniu rozwoju społecznego u dzieci lekko upośledzonych umysłowo. Stwierdza, że w powstawaniu zaburzonego zachowania społecznego u tych dzieci dużą rolę odgrywają czynniki pozaorganiczne i pozaintelektualne, czyli takie, które wiążą się ze społecznym upośledzeniem (odrzuceniem, etykietowaniem, segregacją), jak i ze świadomości własnego upośledzenia. Zauważa również, że dzieci upośledzone umysłowo w związku z określoną sytuacją stosują podobną gamę zachowań jak inne dzieci. M. Kościelska wyszczególnia też cechy różnicujące dzieci lekko upośledzone umysłowo od dzieci prawidłowo rozwijających się. Są to przede wszystkim: labilność emocjonalna, słaba kontrola nad afektami, zniechęcenie i rezygnacja połączona z płaczliwością, bierność, zahamowanie, znaczna niepewność siebie, mniej lub bardziej nasilona lękliwość. Oprócz powyższych zachowań obserwuje się skrajnie przeciwne: brak dystansu, lepkość uczuciowa, natrętność.
Według J. Sowy (1997) osoby upośledzone w stopniu lekkim nie rozumieją bardziej skomplikowanych zjawisk i sytuacji trudnych, których nie potrafią rozwiązać. Z reguły nie podejmują działań z własnej inicjatywy, lecz starają się naśladować innych. W rozwiązywaniu swoich problemów nie potrafią wykorzystać własnego doświadczenia, lecz stosują metodę prób i błędów. W ich działaniu brak planowości, inwencji i samodzielności. Często podejmują działania pod wpływem aktualnego nastroju, emocji, nie przewidując dokładnie skutków swoich decyzji, charakteryzują się niezrównoważeniem emocjonalnym.
M. Bogdanowicz (1991) określa, że uczeń upośledzony umysłowo w stopniu lekkim osiąga w wieku 15 – 21 lat wiek inteligencji 8 – 12 lat. Zaburzenie wyższych form myślenia w znacznym stopniu utrudnia zdobywanie wiedzy i powoduje, że bardzo dużo umiejętności jest niedostępna dla osób z niedorozwojem umysłowym w stopniu lekkim.
milux14