Courths Mahler Jadwiga - Zakładniczka.pdf - Courths-Mehler Jadwiga - glinka7-1987

Jadwiga Courths-Mahler

Zakładniczka

Katowice 1991

ISBN 83-85397-06-X

Adaptacja i redakcja merytoryczna

Elżbieta Dobrzańska

Redakcja techniczna

Lech Dobrzański

Projekt okładki i strony tytułowej

Marek MOSIŃSKI

Tytuł wydania przedwojennego ,,Dolores".

Wydanie pierwsze powojenne P.P.U. AKAPIT sp. z o.o. Katowice 1991

Skład, druk i oprawa:

Rzeszowskie Zakłady Graficzne

Rzeszów, ul. płk. Lisa-Kuli 19

Zam. 1379/91

Dolores Vanzita siedziała ze swymi obiema przyjaciółkami,

Angelą Frasąuita i Inez Hermados, na szerokim tarasie, otaczającym

dookoła dom mieszkalny na hacjendzie Armada.

Matka Angeli odbywała swoją poobiednią drzemkę. Pełniła ona

u Dolores funkcję damy do towarzystwa, ponieważ ojczym Dolores,

inżynier Ludwik Rodenberg, wyjechał na kilka miesięcy do Niemiec.

Nie życzył sobie, by Dolores pozostała sama, toteż poprosił panią

Frasąuita, aby na czas jego nieobecności sprowadziła się ze swoją córką

do Armady. Pani Frasąuita chętnie zgodziła się na to. Mąż jej był

pocztmistrzem na najbliższej stacji pocztowej. Pobierał bardzo niskie

wynagrodzenie, toteż wraz ze swoją rodziną musiał się bardzo ograni-

czać. Pobyt w Armadzie był więc ogromnie ponętny dla matki i córki.

Tutaj żyło się na szerokiej stopie i nie myślało o oszczędnościach.

Armada, wspaniała posiadłość wiejska, stanowiła własność Dolo-

res Vanzity. Posiadała również wielki majątek w gotówce. Mienie jej

podwoiło się od czasu, gdy jej ojczym, niemiecki inżynier, odkrył na

gruntach należących do jej posiadłości bogate złoża srebra i urucho-

mił kopalnię.

Dlatego pani Frasąuita i jej córka chętnie przybyły do Armady.

Poza tym Angela bardzo lubiła swoją przyjaciółkę Dolores i cieszyła

się, że spędzi z nią kilka miesięcy. Inez Hermados była bogatą

dziedziczką, córką hodowcy bydła, który posiadał wielką farmę po-

łożoną w pobliżu Armady. Bogate przyjaciółki nie dawały nigdy

odczuć Angeli jej ubóstwa, lecz starały się w miarę możności osło-

dzić jej smutny los. Wszystkie trzy panienki ukończyły razem edu-

kację.

Państwo Hermados i państwo Frasąuita byli najbliższymi sąsia-

dami Armady. Dolores nie obcowała z nikim oprócz swoich przyja-

ciółek. Z żonami i córkami urzędników, zatrudnionych w admini-

stracji kopalni Dolores spotykała się rzadko. Nie lubiła tych nie-

naturalnych i wykrygowanych pań. Wolała już rozmowę z Boni i Jo-

ni, swymi czarnymi służącymi. W domu służyli wyłącznie Murzyni.

Boni była matką Joni. Mąż Boni, stary Pedro, zarządzał domem.

W kopalni również pracowali przeważnie czarni. Drobną część robo-

tników stanowili biali, należący do różnych narodowości. Wszyscy

kochali bardzo „swoją małą panią".

Dolores miała więc niewiele towarzystwa i cieszyła się zawsze

z wizyty swoich przyjaciółek. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek, po-

nieważ skazana była na długą rozłąkę ze swoim ukochanym ojczymem.

Przyjaciółki zjadły obiad, po czym usiadły na cienistym tarasie.

Angela i Inez durzyły się obie w Ludwiku Rodenbergu, którego

uważały za ideał dżentelmena. Był wprawdzie znacznie starszy od

nich, lecz wyglądał młodo i wytwornie. Obie przyjaciółki wypytywa-

ły Dolores, czy miała wiadomości od ojca.

— O, pisał do mnie już kilka razy! Podróż miał pomyślną

i w najlepszym zdrowiu przybył do Niemiec. Wiecie przecież, że

przez piętnaście lat nie było go w kraju. Nie dawał znaku życia

swojej rodzinie, która uważała go za umarłego.

— Tak, wiemy. Wiemy również, że uciekł z Niemiec, ponieważ

sądził, iż podczas bójki zabił człowieka. Parowiec, na którym płynął

do Ameryki, zatonął i nikt nie zdołał się uratować. Dlatego jego

rodzina sądziła, że i on zginął — rzekła Inez.

— Został jednak uratowany dzięki matce Dolo. Pozostał tutaj,

a potem ożenił się z panią Heleną, matką Dolo. To prawdziwie

cudowna historia — dodała Angela.

— To rzeczywiście niezmiernie romantyczne. A co najciekawsze,

że po piętnastu latach okazało się, że mój Luteczek był niewinny.

Tego człowieka zabił jeden z jego przyjaciół, który na łożu śmierci

przyznał się do winy. Mój ojczym mógł powrócić do kraju i objąć

spadek po swoim ojcu, właścicielu Rodenbergowskich Fabryk.

— A co będzie teraz z tobą, Dolo? Czy pojedziesz do Niemiec?

— Nie wiem. Luteczek musi zadecydować o mojej przyszłości.

— Ach, to wspaniały człowiek! — westchnęła Inez. — Powiedz

mi, Dolo, dlaczego ty właściwie nazywasz go zawsze Luteczkiem?

Już dawno chciałam cię o to spytać.

— Bo nie jest przecież moim ojcem. Mój ojciec nazywał się

Vanzita, tak jak ja. Moja matka młodo owdowiała, a później wyszła

za Luteczka. Nie mogę go nazywać ojcem, bo nim nie jest, ani też

ojczymem, bo go za bardzo kocham. Dlatego nazywam go Lutecz-

kiem. Ale my wciąż gadamy i gadamy, a ja nie opowiadam wam

najważniejszych rzeczy.

— Czego? Mów prędko, Dolo.

— Otóż Luteczek powrócił do domu w samą porę, ażeby dopo-

móc swemu siostrzeńcowi, Jankowi Dornau'owi, który znajdował się

w bardzo trudnym położeniu. Janek miał odziedziczyć po dziadku

fabrykę, w razie gdyby Luteczek się nie odnalazł. Opiekunem jego

był mąż siostry Luteczka, bardzo zły człowiek, który zazdrościł

Jankowi dziedzictwa i godził na jego życie. Wierzył, że Luteczek nie

żyje i chciał zgładzić Janka.

— Okropność!

— Prawda, jaki to niegodziwiec? Chciał sprzątnąć biednego Jan-

ka i zostać panem Rodenbergowskich Fabryk. Na szczęście przyja-

ciel Janka, inżynier Ralf Bernd, odkrył jego zamiary i czuwał nad

Jankiem. Gdy Luteczek przyjechał, pan Bernd opowiedział mu wszy-

stko i razem wyratowali Janka z opresji. Ten opiekun planował

wypadek samochodowy, w którym Janek miał zginąć. Naturalnie, że

się to nie udało. Luteczek objął swój spadek i wypędził z fabryki

szwagra, który był dyrektorem działu handlowego.

— To bardzo mała kara! — zawołała z oburzeniem Angela.

— I ja tak uważam! — przyświadczyła Inez.

— No, możecie sobie wyobrazić, jaka ja byłam oburzona. Bied-

ny Janek! Jest to bardzo szlachetny i sympatyczny chłopiec — jak

pisze Luteczek — i ma być do niego bardzo podobny. Janek wyglą-

da tak, jak wyglądał w młodości Luteczek.

— Musi być rzeczywiście przystojnym chłopcem, Dolo. To prze-

cież twój kuzyn, skoro jest siostrzeńcem twego ojca.

Courths Mahler Jadwiga - Zakładniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: