Lennox Judith - Przed burzą.pdf - Lennox Judith - glinka7-1987

Judith Lennox

Prze burzą

Ewen i Amanda.

To dla nich, z miłością

Część pierwsza

Czerwona królowa

1909 - 1928

Rozdział 1

Jesienią roku 1909 Richard Finborough jechał przez hrabstwo

Devon, kiedy samochodem zaczęło rzucać. Burza rozpętała się już po

tym, gdy po południu opuścił przyjaciół, Colville'ów, a teraz na

dodatek coraz wyraźniej podejrzewał, że w Exmoor skręcił w

niewłaściwym kierunku.

Zjechał na pobocze. Deszcz chłostał mu twarz, a silny wiatr

szarpał płaszcz i usiłował zerwać z głowy kapelusz. Ściemniało się.

Wicher zrzucał obumarłe liście buków. Podczas oględzin nadwozia

samochodu Richard stwierdził, że wóz ma uszkodzony tylny resor.

Zrezygnował, dość niechętnie zresztą, ze spędzenia nocy w Bristolu,

jak zamierzał, i zaczął szukać miejsca, w którym mógłby się schronić.

Kilka mil dalej znalazł drogowskaz kierujący do miejscowości o

nazwie Lynton. Kiedy wszedł w zakręt, samochód przechylił się

gwałtownie.

W Lynton wynajął pokój w hotelu. Rano wstał i zjadł śniadanie.

Odprowadził auto do naprawy, a sam zdecydował się iść na spacer.

Lynton osiadło wysoko na klifie, nad Kanałem Bristolskim. Poniżej

leżała siostrzana wieś Lynton, Lynmouth: ze swego miejsca Richard

widział, jak sztorm tworzy białe grzywy na wzburzonym morzu. Tę

część hrabstwa Devon zwano „małą Szwajcarią". Richard nie był tym

zdziwiony - wzgórza i ścieżki były niezwykle strome, domy zaś

wydawały się kurczowo trzymać klifu.

Skierował się na dół, w kierunku Lynmouth. Ze względu na silny

wiatr i pochyłą drogę musiał patrzeć pod nogi. Dwie rzeki, teraz

wzburzone z powodu silnego deszczu i niosące gałęzie strącone z

drzew w wąskich, lesistych dolinach, w małej wiosce Lynmouth

łączyły się w jeden nurt i wspólnie wpadały do morza. Wokół portu

usiadły chaty. Był przypływ, lecz przy kei stały kutry rybackie.

Najwyraźniej rybacy uznali, że przy takiej pogodzie nie należy

wyruszać w morze. Opady deszczu były częste i silne: krajobraz

chłonął wodę, morze i deszcz, niczym gąbka. Richard pod nosem

przeklął samochód za to, że odmówił mu posłuszeństwa na tym

pustkowiu, i to przy takiej pogodzie.

Jego wzrok padł na czerwoną plamę, widniejącą na samym końcu

przystani. Wśród towarzyszących sztormowi brązów i szarości wody,

morza i klifu zauważył sylwetkę młodej kobiety. Stała pod

przysadzistą kamienną wieżą na falochronie, który chronił jedną

stronę portu. Przesłaniając oczy od deszczu, Richard wypatrzył

niebiesko - białą spódnicę, czerwony żakiet oraz gęstwę długich

czarnych włosów. Targał nimi wiatr, a drobniutkie kropelki wody

morskiej unosiły się nawet ponad głową kobiety. Nieopodal kotłowały

się wzburzone fale. Chyba stoi zbyt blisko krawędzi, pomyślał,

wystarczy jedna zbłąkana fala i porwie ją morze. Niepokoiła go owa

niebezpieczna pozycja, którą wybrała, by podziwiać sztorm. Uspokoił

się, dopiero gdy zobaczył, że kobieta odwraca się i rusza w kierunku

kei.

Zaciekawiony Richard czekał pod osłoną bramy. Kiedy idąca

podeszła bliżej, zauważył, że jest kompletnie przemoczona. Zupełnie

jakby już od dłuższego czasu stała na deszczu. Zauważyła go, dopiero

kiedy powitał ją uchyleniem kapelusza. A potem, odrzucając mokre

czarne włosy, odwróciła wzrok i ruszyła w górę drogą prowadzącą z

powrotem do Lynton.

Następnego dnia myśl o niej przemknęła mu przez głowę kilka

razy. Te czarne włosy i dumna postawa, kiedy mijała go w

przemoczonym czerwonym żakiecie i powłóczystych spódnicach. Jej

wyniosłość, jej królewskość - prawdziwa czerwona królowa.

Sztorm osłabł i kutry rybackie wypłynęły w morze. Poszarpane

chmury wędrowały po rozmytym białoszarym niebie. Śmieci zalegały

w rynsztokach, a skalisty brzeg zaścielały szczątki wyrzucone przez

morze.

Teraz, poza sezonem, w hotelu było zaledwie kilku innych gości.

W jadalni Richard spotkał grupę starszych panów, prawdopodobnie

stałych rezydentów, oraz młode małżeństwo, być może spędzające tu

miesiąc miodowy. Młodzi ludzie przy stoliku w rogu chichotali i

trzymali się za ręce. Kiedy podeszła kelnerka, Richard zapytał ją o

kobietę napotkaną w porcie.

Nie wiedziała, o kim on mówi. Podpowiedział:

- Była młoda... Jakieś dwadzieścia trzy, może cztery lata. Czarne

włosy. I miała na sobie czerwony żakiet.

Postawiła przed nim talerz z flądrą au berre blanc.

- A, chodzi panu zapewne o pannę Zeale.

- Pannę Zeale?

- Zeale to nazwisko z Bridport, lecz ona nie jest stamtąd. Może z

Bristolu, nie wiem.

- Ale mieszka tutaj ?

Lennox Judith - Przed burzą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: