Dostosowywanie budynków dla potrzeb osób niepełnosprawnych powinno być standardem
Bariery architektoniczne to utrudnienia dla osób niepełnosprawnych występujące w budynkach i ich elementach zewnętrznych, które ze względu na rozwiązania techniczne lub warunki użytkowania ograniczają lub uniemożliwiają swobodę ruchu osobom niepełnosprawnym.
Bariery architektoniczne występujące w elementach zewnętrznych to m.in.:
· zbyt wysokie krawężniki, studzienki piwniczne, schody, nieprawidłowo umiejscowione daszki i zadaszenia,
· nieprawidłowy poziom nachylenia pochylni, brak oznaczenia w fakturze nawierzchni w przypadku lokalizacji urządzeń i obiektów znajdujących się na chodniku.
Na podstawie badań (wg Badania PUB+, lipiec/wrzesień 2003 r.) przeprowadzonych w grupie 150 osób o różnym stopniu niepełnosprawności motorycznej zidentyfikowano najczęstsze problemy, na jakie napotykają osoby niepełnosprawne w zakresie dostępności.
Najczęściej wskazywane problemy to:
· brak ramp i podjazdów oraz ich niewłaściwe dostosowanie – 55,3 procent,
· brak schodów lub ich niewłaściwie przystosowanie – 38,6 procent,
· śliskie powierzchnie – 23,3 procent,
· brak miejsc parkingowych,
· brak przejść dla pieszych w pobliżu budynku.
Niestety, nie ma Polskich Norm szczegółowo określających techniczno-przestrzenne parametry środowiska miejskiego, uwzględniające potrzeby jak największej grupy użytkowników, w tym osób niepełnosprawnych. Pojawiają się sygnały, również ze środowiska architektów, że aspekty dostępności budynków są traktowane marginalnie w procesie projektowym, a wiedza dotycząca dostępności budynków ogranicza się do znajomości odpowiednich warunków technicznych, jakie muszą spełniać budynki. Brak praktycznej wiedzy, np. o tym, jakie powierzchnie ułatwiają poruszanie się na wózkach inwalidzkich.
W obowiązujących przepisach i rozporządzeniach dotyczących warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać m.in.:
· drogi publiczne, budynki i ich usytuowanie,
· tablice i znaki informacyjne,
· drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie,
· zewnętrzne schody i pochylnie,
· maksymalne pochylenie podłużne chodnika, ciągów pieszych i pochylni,
· urządzenia i obiekty znajdujące się na chodniku – istnieje zapis, aby wyżej wymienione obiekty i urządzenia nie stanowiły zagrożenia bezpieczeństwa, nie utrudniały korzystania i użytkowania przez osoby niepełnosprawne.
Niestety, w większości przypadków problemom dostępności towarzyszą złożone kwestie techniczne. Istotną rolę odgrywają także duże nakłady inwestycyjne wykluczające pewne rozwiązania.Bardzo często występuje też zjawisko „pozornej dostępności”, np. zbudowane zostały rampy, ale ich kąt nachylenia jest zbyt duży lub nawierzchnia jest zbyt śliska, aby można było się po niej bezpiecznie poruszać. Są to niestety paradoksy bardzo często spotykane w polskich miastach. Według obecnie obowiązujących przepisów (Prawo Budowlane, art. 9 ust. 1) dopuszczalne odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych nie mogą powodować ograniczenia dostępności dla osób niepełnosprawnych, zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia.
marcinusb