Anna Bojarska - Urban (1998).pdf - Historia - Polski 1945 - 1989 - MMarkMMark

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Anna Bojarska

URBAN

Tower Press 2000

Pełnia ludzkiego szczęścia leży w podwyższonej

temperaturze. Odwrotnie niż w medycynie. Pocieranie

termometru nie pomoże. Jak osiągnąć gorączkę?

Chciałbym to wiedzieć również na własny użytek.

(Jerzy Urban, „Po Prostu”, 1956)

Cholerny, nieunikniony wstęp

Urodził się w Łodzi, 3 sierpnia 1933, godziny urodzenia nie zna. Z jego horoskopu wynika

w tej sytuacji tyle: agresywna inteligencja, szczęście w miłości – oraz że zostanie zamordo-

wany.

Kiedy to piszę, żyje.

Na razie żyje.

Bez godziny i minuty urodzenia szczegółów nie zgadnę.

Wczoraj Pani-Od-Polskiego mojego dziecka poświęciła mu całą lekcję. Cóż to za wspa-

niały, błyskotliwy człowiek, co za osobowość, co za talent! Najlepszy z polskich dziennika-

rzy! Ileż on ma wspólnego z Judymem! Uczniom, przekonanym, że Judym to pomylony le-

karz-społecznik-utopista z „Ludzi bezdomnych” Żeromskiego, szczęki poopadały. Gdzie

Rzym, gdzie Krym?

– To zobaczcie, jak on się zachowywał w towarzystwie! Zobaczcie, jak się zachowywał

wobec wrogów!

– Kto?

– Judym, pacany, Judym! Zajrzyjcie do książki! Urban jak żywy!

Ponoć większość zajrzała do „Ludzi bezdomnych”, tej niegdysiejszej „biblii każdego pe-

pesowca”. Szkoła mojego dziecka kosztuje majątek, ale po takiej lekcji polskiego nawet nie

żal. NIEEE-ZŁE!!! Naprawdę niezłe.

Ja też zajrzałam do „Ludzi bezdomnych”. Judym-Urban kłania się tam „z wrodzonym

plątaniem się nóg”, informuje „z kłującą satysfakcją” każde eleganckie towarzystwo, że jego

ojciec był szewcem, a w dodatku lichym szewcem, i do tego przy okropnie złej ulicy. Jednych

takie wyznania peszą, innych prowokują do złośliwości. A cóż to szył papcio, damskie panto-

fle czy męskie kamasze?

– Trzewiki – odpowiada urodzony prowokator – głównie trzewiki, w dość odległych jedna

od drugiej chwilach przytomności, najczęściej bowiem robił po pijanemu awantury, gdzie się

dało.

A gdy wstrząśnięci ludzie gratulują mu odwagi (któż mówiłby o sobie takie rzeczy, to się

ukrywa!), uśmiecha się szyderczo.

Na ustach szyderczy uśmiech, w ustach kpiny ze wszystkiego, co akurat święte, w sercu

natomiast – paskudne, nieubłagane zrozumienie własnej „niższości społecznej”, tudzież nie-

ustanny lęk, żeby nie zrobić czegoś „z szewska”. I widzenie wszędzie drwiny, widzenie

wszędzie pogardy. Choć niby nic go takiego nie spotkało. „Nie mógł się skarżyć na to (nie

miał prawa), żeby ktokolwiek odsunął się od niego czy świadomie stronił, ale czuł dokoła

siebie próżnię i wyziębłe miejsce”. Może właśnie dlatego, że z takim uporem uprzedza

wszystkich: „Ja jestem z motłochu, z ostatniej hołoty...”. Najżyczliwsi ludzie mają go w koń-

cu dość, i trudno im się dziwić. Zwłaszcza że facet jest niezaprzeczalnie wybitny. Może i ge-

nialny. Stuliłby wreszcie pysk, w którym obnosi jak tresowany pudel trzewiki pijanego tatu-

sia!

Tylko Żyd go rozumie, bo sytuacja jest diablo podobna. Żyd jest wybitnym lekarzem, ce-

nionym, szanowanym, ale – ach, panie Judym! Czy pan sobie wyobraża, jak to jest, być Ży-

dem o nazwisku Chmielnicki? Chmielnicki!!! Jak ten hetman kozacki, jak ten demon z Trylo-

gii! Chmielnicki, bo z Chmielnika, tak jakiegoś przodka ruskie w rejestrach zapisały – ale ileż

się taki człowiek nacierpi!

Syn szewca-pijusa z warszawskich slumsów wzrusza ramionami: ależ to znosi każdy! Żyd

Chmielnicki protestuje: nie, nie każdy! Tylko Żydzi! To jest jak garb! To jest – BEZ

WINY !!!

Anna Bojarska - Urban (1998).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: