Królowa Śniegu.pdf

Hans Christian Andersen

Królowa Śniegu

Baśń w siedmiu opowiadaniach

Opowiadanie pierwsze

W którym jest mowa o lustrze i okruchach

Posłuchajcie! Zaczynamy. Kiedy bajka się

skończy, będziemy wiedzieli więcej, niż wiemy teraz,

bo to był zły czarownik! Jeden z najgorszych, sam

diabeł. Pewnego dnia wpadł w świetny humor, zrobił

bowiem lustro, które posiadało tę właściwość, że

wszystko dobre i ładne, co się w nim odbijało,

rozpływało się na nic, a to, co nie miało żadnej

wartości i było brzydkie, występowało wyraźnie i

stawało się jeszcze brzydsze. Najpiękniejsze

krajobrazy wyglądały w tym lustrze jak gotowany

szpinak, najlepsi ludzie byli szkaradni albo stali na

głowach bez tułowia. Twarze w tym lustrze były tak

wykrzywione, że nie można ich było rozpoznać; ten,

kto miał piegi, mógł być pewien, że pokryją mu cały

nos i policzki.

Diabeł zaś uważał, że to było ogromnie zabawne.

Skoro tylko przez głowę człowieka przeleciała jakaś

zacna, dobra myśl, już twarz w lustrze wykrzywiała

się, a diabeł-czarownik śmiał się ze swego sprytnego

wynalazku. Wszyscy, którzy chodzili do szkoły

diabła, gdyż założył czarcią szkołę, opowiadali na

prawo i lewo, że stał się cud; uważali, że dopiero

teraz będzie można dowiedzieć się, jak naprawdę

wygląda świat i ludzie. Biegali wszędzie z lustrem i

w końcu nie było ani jednego człowieka, ani jednego

kraju, który by nie został w nim opacznie odbity.

Przyszło im do głowy, by polecieć do nieba i zabawić

się kosztem aniołów i Pana Boga. Im wyżej lecieli z

lustrem, tym bardziej wszystko się wykrzywiało,

zaledwie mogli je utrzymać, lecieli wyżej i wyżej,

coraz bliżej aniołów i Boga; wtedy lustro zadrżało tak

strasznie, że wypadło im z rąk na ziemię, gdzie

rozprysło się na tysiące milionów, bilionów i jeszcze

więcej okruchów. Teraz dopiero wyrządzili o wiele

większą krzywdę niż przedtem, gdyż niektóre

kawałki były mniejsze od ziarnka piasku i pofrunęły

daleko w świat; gdy wpadły komuś do oka, tkwiły w

nim, i wtedy człowiek ten widział wszystko na

odwrót albo spostrzegał tylko to, co było w danym

przedmiocie złe, gdyż każdy odłamek lustra miał tę

właściwość co całe lustro; byli ludzie, którym taki

odłamek wpadł do serca, i wtedy działo się coś

okropnego: serce stawało się jak kawałek lodu.

Niektóre kawałki szkła były takie duże, że zrobiono z

nich szyby okienne, ale nie warto było patrzeć przez

nie na przyjaciół; inne kawałki dostały się do

okularów i źle się działo, kiedy ludzie nakładali te

okulary, aby dobrze widzieć i dobrze sądzić; a Zły

śmiał się, aż mu się brzuch trząsł, i to go przyjemnie

łaskotało.

A w powietrzu unosiły się wciąż maleńkie okruchy

lustra. I słuchajcie, co się stało!

Opowiadanie drugie

Chłopczyk i dziewczynka

Pośród wielkiego miasta, gdzie jest tyle domów i

tyle ludzi, że nie ma dość miejsca, aby każdy miał

swój mały ogródek, i dlatego większości ludzi musi

wystarczyć doniczka z kwiatami, mieszkało dwoje

biednych dzieci, które miały jednak ogród trochę

większy niż doniczka. Nie byli bratem i siostrą, ale

kochali się jak rodzeństwo. Ich rodzice mieszkali w

dwóch domach, przedzielonych wąską uliczką, w

dwóch izdebkach na poddaszu; dachy domów

stykały się prawie ze sobą; tuż obok rynny w każdym

domu widniało małe okienko, wystarczyło tylko

przeskoczyć przez rynnę i już można było przejść z

jednego okna do drugiego.

Rodzice mieli przed oknem drewnianą skrzynkę,

w której sadzili pożyteczne warzywa i małe różane

krzewy. Raz wpadło rodzicom na myśl, żeby

postawić skrzynki w poprzek rynny, tak że sięgały

prawie od jednego okna do drugiego i wyglądały jak

dwie grządki. Pędy grochu zwieszały się ze skrzynek,

a różane krzewy wypuszczały długie gałązki, wiły się

dookoła okien i pochylały ku sobie; wyglądało to

prawie jak brama triumfalna, pełna zieleni i kwiatów.

Ponieważ skrzynki były bardzo wysoko, a nie wolno

tam było się wdrapywać dzieciom, pozwolono im

często wychodzić do siebie i siedzieć na małych

stołeczkach pod różami; bawiły się tam świetnie.

W zimie kończyła się ta przyjemność, okna były

często zupełnie zamarznięte; ale wtedy dzieci

ogrzewały przy piecu miedziaki i przykładały je do

zamarzniętych szyb, tak że robiła się świetna dziurka

do patrzenia, taka okrągła, okrągła; przez tę dziurkę

patrzało kochane, miłe oko, przy każdym oknie

jedno; byli to chłopczyk i dziewczynka. Chłopczyk

nazywał się Kay, a dziewczynka Gerda. W lecie

wystarczył jeden krok, i już byli razem, ale w zimie

musieli wchodzić na tyle schodów i schodzić z tylu

schodów, a na dworze padał śnieg.

– To roje białych pszczół! – powiedziała stara

babka.

– Czy mają także królową? – spytał chłopczyk, bo

wiedział, że prawdziwe pszczoły mają królową.

– Naturalnie, że mają! – powiedziała babka. –

Fruwa tam, gdzie się najgęściej roją.

Jest większa od innych i nigdy nie odpoczywa na

ziemi, odlatuje z powrotem w czarne chmury.

Czasami w zimowe noce przelatuje przez ulice miasta

i zagląda do wszystkich okien, a wtedy okna te

zamarzają tak dziwnie, jak gdyby się pokrywały

kwiatami.

– Tak, tośmy widzieli! – wołały dzieci i teraz

uwierzyły, że to była prawda.

– Czy Królowa Śniegu może tutaj przyjść? –

spytała mała dziewczynka.

– Niech tylko spróbuje! – powiedział chłopiec. –

Wtedy posadzę ją na gorącym piecu i roztopi się.

Ale babka pogładziła go po głowie i zaczęła

opowiadać inne bajki.

Wieczorem, kiedy mały Kay kładł się już spać,

wdrapał się na krzesło przy oknie i spojrzał przez

małą dziurkę; właśnie spadło parę płatków śniegu i

jeden z nich, największy, zawisł na brzegu skrzynki z

kwiatami; rósł coraz bardziej i bardziej i w końcu

przemienił się w kobietę ubraną w najdelikatniejszą

białą gazę, utkaną jakby z miliona gwiaździstych

płatków. Była piękna i zgrabna, ale cała z lodu, z

olśniewającego, błyszczącego lodu, a jednak żyła:

oczy patrzały jak dwie jasne gwiazdy, ale nie było w

nich spokoju ani wytchnienia. Skłoniła się do okna i

skinęła ręką. Chłopczyk przestraszył się i zeskoczył z

krzesła; a wtedy zdawało mu się, że wielki ptak

przeleciał obok okna.

Następnego dnia był silny mróz, a potem zrobiła

się odwilż, a potem przyszła wiosna, słońce świeciło,

ukazała się zieleń, jaskółki budowały gniazda,

otworzono okna i dzieci siedziały znowu w swoim

ogródku przy rynnie, wysoko ponad wszystkimi

piętrami.

Tego lata róże kwitły niezwykle obficie;

dziewczynka nauczyła się psalmu, w którym była

mowa także i o różach, i wtedy pomyślała o swoich

własnych kwiatkach; zaśpiewała ten psalm

chłopczykowi, a on nucił razem z nią:

Róża przekwitła i mienie,

Pójdź, pokłońmy się dziecinie.

Dzieci trzymały się za ręce, całowały róże, patrzały

w jasne słońce i mówiły do słońca jak do Dzieciątka

Jezus. Cóż to były za cudne, letnie dni, jakże

przyjemnie było siedzieć pomiędzy świeżymi

krzewami róż, które, zdawało się, nigdy nie

przestaną kwitnąć!

Kay i Gerda siedzieli i oglądali książkę z

obrazkami, w której były malowane zwierzęta i ptaki.

Wtem, gdy zegar na wielkiej wieży kościelnej wybił

właśnie piątą, Kay zawołał:

– Coś mnie ukłuło w serce! O, a teraz coś mi

wpadło do oka! Dziewczynka objęła go za szyję,

chłopczyk mrugał oczami: nie, nic nie było widać!

– Pewnie już wyleciało! – powiedział, ale nie

wyleciało. Był to właśnie jeden z tych odłamków

szkła, na które rozpadło się lustro, czarodziejskie

lustro, wiemy przecież, to wstrętne lustro, które

wszystko, co wielkie i ładne, odbijało jako małe i

brzydkie, podczas gdy to, co było brzydkie i złe,

występowało wyraźnie i każdą wadę można było od

razu zauważyć. Biedny Kay! Do jego serca wpadł

także taki odłamek. Za chwilę to serce przemieni się

w grudkę lodu. Teraz już przestało boleć, ale

odłamek tkwił jeszcze w sercu.

– Dlaczego płaczesz? – spytał. – Tak brzydko

wyglądasz! Nic mi przecież nie jest! Fe! – zawołał

nagle. – Tę różę toczy robak! A patrz, tamta jest

zupełnie krzywa. Właściwie te róże są brzydkie. Tak

samo jak te skrzynie, w których stoją! – Kopnął nogą

skrzynię i zerwał obie róże.

– Kay, co ty robisz? – zawołała dziewczynka, a on,

widząc jej przerażenie, zerwał jeszcze jedną różę i

pobiegł do swego okna zostawiając małą, milutką

Gerdę samą.

Kiedy potem przyszła do niego z książką z

obrazkami, powiedział, że to dobre dla niemowląt; a

kiedy babka opowiadała bajki, miał im zawsze coś do

zarzucenia albo stawał za babką, kładł okulary i

przedrzeźniał ją; a udawało mu się to tak dobrze, że

ludzie śmiali się z tego. Wkrótce nauczył się

naśladować mowę i chód wszystkich ludzi na całej

ulicy. Potrafił pokazywać wszystko, co w nich było

niezwykłego i brzydkiego, a ludzie mówili: „Ten

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: