Finanse przedsiębiorstwa 24-01-2010
Trzeba odróżnić amortyzację bilansową od amortyzacji finansowej ( podatkowej), która ta ostatnia uwzględnia aspekt fiskalny. Natomiast amortyzacja rachunkową czyli oparta o ustawę o rachunkowości, powinna uwzględniać rzeczywiste zużycie środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych. Stopień uwzględniania tej amortyzacji zależy od przyjętej metody amortyzacji. Wyróżniamy tu amortyzację :
a. Liniową- gdzie składniki majątku trwałego umarzane są stopniowo do czasu ich ekonomicznej użyteczności, charakteryzuje się ona ty, że wielkość odpisów jest stała.
b. Degresywna- charakteryzuje się tym, że tych odpisów dokonuje się od wartości netto składnika majątku, czyli po uwzględnieniu amortyzacji przy czym przy metodzie liniowej dalej odpisów dokonuje się metoda liniową. Stąd w przypadku przyjęcia metody degresywnej początkowo odpisy amortyzacyjne SA bardzo wysokie, ale później maleją. Z chwilą gdy poziom odpisów zaczyna być równy, gdyby przyjęto metodę liniową, korzysta się dalej z metody liniowej. W przypadku metody degresywnej podwyższa się poziom amortyzacji poprzez stosowanie wyższych stawek amortyzacyjnych.
c. Naturalna- zgodnie z wykorzystaniem danego środka trwałego
d. Jednorazowego odpisu-, która polega na tym, że w odniesieniu do środków trwałych, których jednostkowa wartość jest niższa niż 3,500 zł można dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, obciążającego koszty. Jednak środki te powinny być zaewidencjonowane do momentu ich fizycznej likwidacji.
Wybór metody amortyzacji zależy nie tylko od przepisów prawnych, czyli ustawy o podatkach dochodowych, ale również pozycji przedsiębiorstwa na rynku i kondycji finansowej. Jeżeli ta kondycja jest słaba to jest rzeczą oczywistą, że przedsiębiorstwo nie zdecyduje się na przyśpieszoną amortyzację, gdyż powiększa koszty przedsiębiorstwa. tym czasem przedsiębiorstwo, które nie generuje zysku jest źle odbierane przez otoczenie. W odniesieniu do małego podatnika stosowane są szczególne rozwiązania. Jeżeli do 50 tysięcy euro to może je zamortyzować w ciągu tego samego roku.
Kolejnym własnym źródłem finansowania jest venture kapital. Pojęcie V K jest różnie interpretowane. Szerszym pojęciem od V K jest w USA pojęciem węższym od pojęcia Private Equity, w Europie te pojęcia są stosowane zamiennie. Prywatne kapitały są pojęciem ogólniejszym. Dokonując inwestycji kapitałowych, przedsiębiorstwo nie notowane na rynkach publicznych podejmowane w celu osiągnięcia średnio i długoterminowych zysków z zainwestowanego kapitału. Te fundusze inwestują swoje kapitały spółki dojrzałe, a więc znajdujące się w późniejszych fazach rozwoju, które planują wejść na giełdę, zmieniają właścicieli, przeprowadzają restrukturyzację.
P E uruchamiane są na kres od 7 do 10 lat, wyjście funduszu z przedsiębiorstwa może nastąpić przez sprzedaż akcji/ udziałów, dotychczasowych właścicieli, wprowadzeniem spółki na giełdę bądź w przypadku niepowodzenia poprzez jej likwidację i sprzedaż w częściach. Z kolei VK jest jedną z odmian PE. Charakteryzują się one tym, że tu inwestycje kapitałowe dokonywane są we wczesnych stadiach przedsiębiorstwa, a więc w momencie uruchamiania spółki lub istotnej ekspansji. Są one powiązane z bankami i innymi instytucjami finansowymi, zajmującymi się inwestowaniem w przedsiębiorstwa obarczone wysokim ryzykiem przede wszystkim operacyjnym. Ale w przypadku ich powodzenia gwarantujące wysoki zwrot z kapitału. Często VK ocenia się jako kapitał spekulacyjny, wysokiego ryzyka, angażowany w ryzykowne operacje. VK służy pomocą finansową przedsiębiorstwom i nie tylko w okresie ich dojrzewania do momentu zanim będzie gotowe do wejścia na giełdę. VK można zdefiniować jako kapitał własny wnoszony na ograniczony czas przez inwestorów zewnętrznych do małych i średnich przedsiębiorstw dysponujących produktem, metodą produkcyjną bądź usługom, które stwarzają duże niebezpieczeństwo niepowodzenia inwestycji, ale jednocześnie, w momencie osiągnięcia sukcesu zapewniają znaczący przyrost zainwestowanego kapitału, który realizowany jest poprzez sprzedaż udziałów akcji bądź wejścia spółki na giełdę.
Kolejną formą finansowania wewnętrznego jest podwyższenie kapitału własnego. Podwyższenie kapitału podstawowego może nastąpić od przedsiębiorstwa, wniesienie dodatkowego majątku, wkładów w spółce osobowej bądź emisji dodatkowych udziałów bądź akcji w spółce kapitałowej. Chodzi tu aby środki do przedsiębiorstwa wpłynęły z zewnątrz a nie poprzez przesunięcia wewnętrzne. Może nastąpić wzrost kapitału przez fuzje i przejęcia
FP Strona 2
chomikSGHowy