Margaret Weis Don Perrin - Brygada Śmierci.pdf - Weis Margaret - biniu1703

Margaret Weis

Don Perrin

Brygada Śmierci

przekład Dorota Żywno

Dedykowane z dumą Kanadyjskiemu Korpusowi Lądowych Wojsk Inżynierii

Elektrycznej i Mechanicznej

Rozdział 1

– Do broni!

Kang był na nogach, szukając po omacku zbroi w ciemnej chacie, jeszcze zanim

w pełni się ocknął i uświadomił sobie, co się dzieje.

– Cholerni elfowie! Przeklęte szpiczastouchy. Na Otchłań, daliby się choć trochę

przespać!

Znalazł napierśnik, chwilę się z nim mocował, aż wreszcie zdołał zarzucić jeden

pasek na pokryte łuskami ramię. Drugi stale mu się wymykał. Klnąc siarczyście,

zostawił go w spokoju.

Przyciskając pancerz do piersi jedną ręką, poszukał drzwi i potknął się o krzesło.

Trąbka fałszywie grała na alarm. Z zewnątrz znów dobiegło wołanie, na które

odpowiedziały ochrypłe, niepokorne okrzyki.

Kang kopnął krzesło, aż poleciały drzazgi, i znów spróbował trafić do drzwi.

– Parszywi elfowie – znów mruknął, ale miał wrażenie, że coś tu nie gra.

Trzeźwa część jego jaźni, ta, która zeszłego wieczoru nie piła krasnoludzkiego

spirytusu – srogi, surowy nadzorca, który patrzył nieprzychylnie, jak reszta jego

osoby się dobrze bawi znów nie dawał mu spokoju.

Coś w związku z krasnoludami. Nie elfami.

Kang otworzył drzwi swojej chaty. W twarz buchnęło mu gorące, duszne

powietrze. Świtało, chociaż słońce jeszcze nie dotarło do chatek i szałasów

schowanych pod sosnami. Kang zmrużył oczy, potrząsnął zamroczoną głową i

wyciągnął rękę w stronę pierwszego smokowca, którego zauważył.

– Co tu się, do licha, dzieje? – ryknął. – Czy to Złoty Generał?

Żołnierz gapił się na niego w takim osłupieniu, że zapomniał zasalutować.

– Złoty Generał? Proszę wybaczyć, panie pułkowniku, ale ze Złotym Generałem

nie walczyliśmy już od dwudziestu pięciu lat! To ci przeklęci krasnoludowie.

Napadli na nas. Przypuszczam, że chodzi im o owce.

Kang zamyślił się nad tymi niezwykłymi wieściami, nie zauważając, że pancerz

zsunął mu się z piersi. Krasnoludowie.

Owce. Najazd. Ta część jego jaźni, która wiedziała, co się dzieje, była poważnie

rozdrażniona. Gdyby tak jeszcze...

– Dzień dobry, panie pułkowniku! – usłyszał czyjś niemiłosiernie wesoły głos.

W twarz chlusnęła mu lodowata woda.

Smokowiec ryknął i wyszedł za próg. Trząsł się tak, że aż dzwoniły łuski, był już

jednak stosunkowo trzeźwy i świadomy tego, co się dzieje wokół.

– Pozwoli pan, pułkowniku, że pomogę – rozległ się ten sam pogodny głos.

Slith, zastępca Kanga, schwycił napierśnik i przełożył pasek przez ramię

dowódcy, zapinając go mocno pod jego lewym skrzydłem.

– Znów krasnoludowie? – spytał Kang.

Mijający ich smokowcy nakładali zbroje i chwytali za broń, udając się na

wyznaczone stanowiska obrony warownego grodu.

Obok przebiegła becząca z panicznego strachu owca, która oddzieliła się od

stada.

– Tak jest, panie pułkowniku. Nacierają z północy.

Kang pobiegł do muru, który napawał go niezmierną dumą.

Wznieśli go z kamienia, który wydobyto czarami ze stoku Celebundu, żołnierze

Kanga, dawna Pierwsza Brygada Saperów Smoczej Armii. Mur okalał osadę i nie

pozwalał złodziejom wejść do środka, a owcom się wydostać.

Przynajmniej tak to miało funkcjonować.

Jakimś sposobem owce jednak wciąż znikały, a Kang często czuł w nocy

smakowitą woń baraniej pieczeni, która zalatywała od wioski krasnoludów

podgórskich na drugim końcu doliny.

Ze zgrzytem pazurów wspiął się po kamiennych stopniach i zajął stanowisko na

murze. Kang widział krasnoludów biegnących po otwartej przestrzeni w stronę

północnej ściany grodu, lecz w szarym świetle poranka trudno było ich zliczyć.

Pierwsi biegacze nieśli drabiny i sznury, przygotowani do wspinaczki.

Smokowcy stali na murach z mieczami i maczugami w rękach i czekali na

krasnoludów, żeby im nabić parę guzów.

– Znacie moje rozkazy! – krzyknął Kang, wyciągając miecz. – Bić wyłącznie

płazem! Pamiętajcie, żeby używać nieszkodliwej magii, tylko tyle, żeby zasiać

wśród nich strach.

Smokowcy wokół niego odpowiedzieli chórem:

– Tak jest! – jednak komendant odniósł wrażenie, że nie słyszy w ich głosie

entuzjazmu. Krasnoludowie tymczasem dotarli do podnóża muru, zarzucili na blanki

kotwice i przystawili drabiny. Kang wychylił się z zamiarem odepchnięcia jednej z

nich, kiedy jego uwagę zwrócił zgiełk, który wybuchł gdzieś daleko po prawej

stronie.

Podejrzewając, że frontalny atak był jedynie wybiegiem, a pierwsza fala

nieprzyjaciół już się wdarła przez mury, Kang przekazał dowodzenie Slithowi i

popędził w tym kierunku. Na miejscu zastał Glotha, dowódcę jednego z plutonów,

który krzyczał donośnie i gniewnie.

Jakiś smokowiec mierzył z kuszy do krasnoludów.

– W imię Królowej Ciemności, co wy sobie wyobrażacie, żołnierzu? – darł się

Gloth. – Natychmiast odłóżcie tę kuszę!

Znacie rozkazy.

– Znam, ale mi się nie podobają! – warknął rozzłoszczony smokowiec, nie

wypuszczając broni z ręki.

Kang mógłby wpaść, narobić szumu i opanować sytuację.

Powstrzymał się jednak, żeby zobaczyć, jak poradzi sobie dowódca kompanii.

– Nie podobają mi się, panie sierżancie! – powtórzył Gloth.

Z północy doleciały krzyki, wrzaski i ryki. Uzbrojeni w kije smokowcy spychali

obwieszone krasnoludami drabiny z murów.

Gloth spojrzał wściekle na zbuntowanego żołnierza i Kang czekał z napięciem,

kiedy dowódca kompanii straci cierpliwość i przejdzie do rękoczynów. Tak właśnie

Gloth postąpiłby za dawnych czasów.

Sierżant najwyraźniej jednak złagodził metody.

– Posłuchaj, Rorc, wiesz, że nie wolno nam używać kusz, i znasz powody. Czy

mam ci jeszcze raz wszystko powtarzać?

– Podniósł rękę i wskazał jednego z napastników. – Weźmy na przykład tego

krasnoluda. Jasne, że jest brzydki jak siedem nieszczęść z tą owłosioną twarzą,

pękatym brzuchem i krótkimi, krępymi nóżkami. Ale przypuśćmy, tylko przypuśćmy,

że jest to właśnie on – może jako jedyny – wie, jak się pędzi spirytus.

Zastrzelisz go i w porządku, wyślesz jeszcze jednego przeklętego krasnoluda do

Reorxa, ale co się stanie, kiedy następnym razem na nich napadniemy? Zastaniemy

na drzwiach gorzelni tabliczkę z napisem: „Nieczynne z powodu śmierci

właściciela". I co wtedy z nami będzie?

Rorc patrzył wilkiem, ale nic nie odpowiedział.

– To ja ci powiem, co będzie – dokończył z powagą Gloth.

– Będzie nam się chciało pić. Bądź więc grzeczny i weź maczugę zamiast kuszy, a

ja nie powiem pułkownikowi o twojej niesubordynacji.

Rorc się zawahał, ale wreszcie rzucił broń na ziemię. Podniósł pałkę i wychylił się

za mur, gotów odeprzeć atak. Gloth wziął kuszę i odszedł. Kang czym prędzej wrócił

na swoje stanowisko dowodzenia.

Szkoda, że będzie musiał udawać, że niczego nie widział.

Chciałby móc udzielić Glothowi zasłużonej pochwały za to, że tak zręcznie

opanował potencjalnie niebezpieczną sytuację.

Margaret Weis Don Perrin - Brygada Śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: